ЭIЄ

     ΤΟ ΕΝΤΕΧΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ Η ΕΤΥΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΦΕΡΩΝΥΜΙΑΣ ΤΟΥ

ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

 Στὰ μεταοθωμανικὰ χρόνια, ὅπου ἡ ἀρχέγονος Ἑλλὰς κατάφερε νὰ ἀποκτήσει τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία της, διενεργήθηκε εἰς τοὺς πνευματικοὺς κόλπους τῶν Ἀθηνῶν ἡ ἰδεολογική κίνηση τῆς ἐπανελληνήσεως. 

  Ἐν ὀλίγοις τὸ 1840 εἰς τὴν Ἀθήνα ἡ ἐν λόγῳ ἰδέα βρῆκε ἔφορο ἔδαφος στὶς μετερχόμενες γενιὲς τῶν ἐλεύθερων Ἑλλήνων ποὺ παρ' ὅτι ἔζησαν πλησίον τοῦ χρονικοῦ τέλους τις σκλαβιᾶς, δὲν δίστασαν ἄμεσα νὰ ἀποκοποῦν ἀπὸ τὴν πολιτιστικὴ ἐπιρροὴ τῆς ἀσιατικὴς περσικοοθωμανικὴς ἐπιρροῆς - ποὺ ἐπέδραμε καταλυτικὰ στὴν ἔκφραση τῶν σκλαβωμένων ρωμιῶν τὰ προηγούμενα 400 χρόνια - καὶ νὰ προσδεθοῦν στὸ ἅρμα τῆς Εὐρώπης ὅπου φωτισμένοι Ἕλληνες διδάσκαλοι μετανάστες εἶχαν συνδράμη στὴν ἀναγέννηση ἀλλὰ καὶ στὴν πρωτόφαντη ἄνθιση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. 

 Κάποιοι ἐξ αὐτῶν, ἐπανερχόμενοι στὴν ἡμετέρα πατρίδα, μεθόδευσαν τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος στὴν τέχνη καὶ τὰ γράμματα.   Ἐπικορωνίδα τῆς ἰδέας ἦταν ἡ ἐπιτηδευμένη μορφὴ οἱασδήποτε τέχνης βασιζόμενης στὴν ἰδέα τοῦ κλασσικοῦ θεωρητικοῦ συστήματος. Ἡ ὀνοματοθεσία τῆς ποιοτικῆς μουσικῆς προσδιορίστηκε μὲ 

τὴν λέξη ἔντεχνη μουσικὴ. 

 Ἡ ἔντεχνη μουσικὴ καὶ τὰ τραγούδια ἐμφανίζονται οὐσιαστικά στὴν Ἀθήνα κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνα δηλαδὴ ἀπὸ τὸ 1906 ἐὼς τὴν περίοδο τοῦ μεσοπολέμου. 

  Ὡστόσο, ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι τὸ ἔντεχνο τραγούδι ξεκίνησε πρὶν τὴν ἑλληνικὴ ἐξέγερση τοῦ 1821 ὅταν Ἕλληνες κιθαρωδοὶ σὲ εὐρωπαϊκὸ ἔδαφος παιάνιζαν ἄσματα τῆς παλλιγενεσίας τοῦ ἔθνους. 

 Συνάμα, στὴν ἠλεκτρονικὴ Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη οἱ ἀρχειοθετημένες παρτιτοῦρες τῶν σημαντικῶν συνθετῶν τῆς πολιτιστικῆς ἀκμῆς τῶν Ἀθηνῶν κατὰ τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20ου αἰῶνα - ὅπως φερειπείν, τοῦ Νικόλαου Κόκκινου, τοῦ Δημήτρη Ρόδιου, τοῦ Νίκου Χατζηαποστόλου του Θεόφραστου Σακελλαρίδη - καταχωροῦνται μὲ τὴν ἐπωνυμία τοῦ ὅρου "ἔντεχνη μουσική". 

        ΕΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

  ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ

  Ὡς ἔπος εἰπεῖν, αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ἔντεχνης μουσικῆς στηριζόμενο ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον στὴν λόγια ἀθηναϊκὴ καντάδα καὶ τὸ ἐπονόμαστο ἐλαφρὸ ἆσμα, ἐπικράτησε στὰ μουσικὰ χρονικὰ τῆς ἑλληνικῆς μουσικῆς γιὰ ἕναν αἰῶνα, ἀπὸ τὸ 1860 ἐὼς τὸ 1960. 

 Αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος κύκλος δημιουργίας ἔντεχνου τραγουδιοῦ, στὴν ἑλληνικὴ δισκογραφία ἤτοι καὶ μουσικὴ ἐποποιία, ὅπου παραμερίστηκε μὲ ὕπουλο τρόπο ἀπὸ τοὺς θρασύτατους, τότε, ρεμπέτες, ἀνθρώπους τοῦ περιθωρίου του χασισίου καὶ τῶν πορνικῶν καταγωγίων, (ἡ ἐπονομαζόμενη ρεμπέτικη σχολή - μιὰ μεγαλὴ παρασπονδία στὰ χρονικὰ τῆς ἑλληνικῆς μουσικῆς ποὺ θὰ ἀναπτύξω σὲ μίαν ἑτέραν μελέτη). 

 Ὁ δεύτερος κύκλος, μὲ ἀλλαγὲς στὰ μουσικὰ ἐκτελεστικὰ πρότυπα(εμφάνιση τοῦ ἐμβουζούχειου - μπουζούκι ὡς σολιστικοῦ ὀργάνου καὶ μοντέρνες ὀρχῆστρες), θὰ συντελεστεῖ μετὰ ἀπὸ δύο δεκαετίες ἀπὸ τὴν λήξη τοῦ Β' παγκόσμιου πολέμου εἰς τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ '60 μέχρι καὶ τὸ πέρας τῆς δεκαετίας τοῦ '70. 

  Τὸ ἔντεχνο τοῦ '60 - '70 μὲ ἀρκετὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸ περιαστικὸ τραγούδι τῶν καταγωγίων, παραγκωνίσθηκε μὲ τὴν σειρά του ἀπὸ τὸ ὑποτιθέμενο λαϊκὸ τραγούδι, γνήσιος ἀπόγονος τοῦ τραγουδιοῦ των χαμαιτυπίων, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν τρόπο διασκέδασης αὐτοῦ χαρακτηρίστηκε σὲ πὸλλὲς ἀπὸ τὶς ἐκφάνσεις του, ὡς σκυλάδικο. 

  Ὁ τρίτος κύκλος τοῦ ἔντεχνου τραγουδιοῦ ὑπῆρξε ὡσὰν προσπάθεια ἀναβίωσης τοῦ ὕφους τῶν δεκαετιῶν '60 - '70 ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε μέσα σὲ μία δεκαετία, ἐκείνη τοῦ '90 ἀφοῦ, ἐπῆλθε ἕνα ἄλλο εἶδος ἔχον τὴν φερωνυμίαν ἔθνικ... μέχρις ὅτου οἱ ὁρίζοντες ἔφτασαν στὴν στιγμὴ τῆς ἀποκαθήλωσης τοῦ ἑλληνικοῦ τραγουδιοῦ μὲ τὸ τερματισμὸ τῆς παραγωγῆς βινυλίου. 

 Ἐν τούτοις, ἡ καταγραφὴ τῆς λέξεως ἔντεχνο, ὡς μουσικὸς ὅρος, συναντιέται γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία εἰς τὸ "ΠΕΡΙ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ" πόνημα τοῦ Διόδωρου τοῦ Σικελιώτη. 

Ο ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ

   

  Εἰς τὸ πόνημα αὐτό, ὁ Διόδωρος, σημειώνει ὅτι: "...καὶ δὴ τί μέλος Τέρπανδρος ἐντέχνως κιθαρίσας...". 

  Ὁ Τέρπανδρος, λοιπόν, θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς κιθαρωδοὺς ποὺ ἐνεπλέκεται στὸ λύσιμο μιᾶς ἔριδας. Κατὰ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ἕνας χρησμὸς κατέστησε τὸν Μηθυμναῖο κιθαρωδὸ μουσικοθεραπευτὴ μιᾶς διχόνοιας μεταξὺ τῶν Λακεδαιμονίων. 

  Ὅταν ἐκεῖνος ἔντεχνα κιθαρώδησε τὸ ἆσμα ποὺ εἶχε συνθέση εἰδικὰ γι' αὐτὴ τὴν περίπτωση, οἱ Λακεδαιμόνιοι ἄρχισαν νὰ κλαῖνε ἀπὸ συγκίνηση καὶ μετανοημένοι ἄρχισαν νὰ ἀγκαλιάζονται συμφιλιωμένοι. 

Ιδού και το αρχαίο κείμενο: «Κιθαρωδὸς ὁ Τέρπανδρος, τῷ γένει Μηθυμναῖος στασιασάντων δὲ ποτὲ τῶν Λακεδαιμονίων, χρησμὸς αὐτοῖς ἐξέπεσε, πάλιν φιλιωθῆναι, ἂν ἐκ Μηθήμνης Τέρπανδρος ἐκείνους κιθαρίση καὶ δὴ τί μέλος Τέρπανδρος ἐντέχνως κιθαρίσας, αὐτοὺς πάλιν συνήρμοσε, Διόδωρος ὡς γράφει, τῆς ἁρμονίας τὴ ὠδή. καὶ γὰρ μετατραπέντες ἀλλήλους περιέβαλον, ἠσπάζοντο δακρύοις.» [Διοδώρου Σικελιώτου Ιστορική βιβλιοθήκη fragmenta "εκ της εβδόμης" ]

 Ἡ ἔννοια του "ἐντέχνως κιθαρώδησε" σημαίνει πώς, ἡ ὠδὴ ἑρμηνεύτηκε μὲ δεξιότητα ἤτοι καὶ δεξιοτεχνία. 

 Βεβαιοῦτε δὲ ὅτι, ἡ ἐπιτηδευμένη τέχνη ἔναντι τῆς ἀνεπιτήδευτης λαϊκῆς δημιουργίας ἐμφανῶς ἐνέχει στοιχεῖα ὑπεροχῆς! 

 Παράλληλα, στὴν ἐπιτομὴ τοῦ μεγάλου λεξικοῦ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας τῶν Liddel & Scott ἡ λέξη ἔντεχνος ἐτυμολογεῖται ὡς ἑξῆς: «ἔντεχνος, -ὀν (τέχνη), αὐτὸς ποὺ εἶναι ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς τέχνης, ποὺ ἐμπίπτει στὸ πεδίο καλλιτεχνικό, σὲ Πλάτ.».

  Παράλληλα, στὸ Νεότερο Ἐγκυκλοπαιδικὸ λεξικὸ τοῦ Ἡλίου ἐπισημαίνετε ἡ ἔννοια τοῦ ἔντεχνου εἴδους στὴν μουσικὴ ἑρμηνεία μὲ τὰ ἑξῆς σχόλια: «ΕΝΤΕΧΝΟΣ. Ὁ συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνας τῆς τέχνης κατασκευασμένος, ὁ τεχνικός. Τὸ ἐπίρρημα εἶναι: ἐντέχνως, ἤτοι μετὰ τέχνης, ἀλλὰ καὶ κατόπιν καταλλήλου προετοιμασίας, κατόπιν προλειάνσεως τοῦ ἐδάφους: πλῆγμα καταφέρει ἐντέχνως. Δημωδῶς: μὲ τρόπο». 

   Ἐν κατακλεῖδι, γίνεται ἀντιληπτό, μέσα ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν μικρὴ διείσδυση στὸ θέμα τῆς ἐντεχνότητος, ὅτι, ἡ ἐντέχνως ἀπόδοση πάσας ἐνέργειας καὶ δὴ ἐν τὴν μουσικὴ ἑρμηνεία δεικνύει τὴν δεξιότητα ὠσαύτως καὶ τὴν δεξιοτεχνία συντελεσθεῖσα ἐκ τῆς προετοιμασίας, δηλαδή, τῆς ἐξασκήσεως διὰ τὴν ἐπίτευξη ὑψηλῆς ποιότητας κατὰ τὴν ἐκτέλεση.

 Οὕτως καὶ ἡ ποιοτικὴ μουσικὴ ὀνομασθεῖσα δικαίως ἔντεχνη καὶ τὸ ἔντεχνο τραγούδι μέρος αὐτῆς!! 

ΧΑΙΡΕΤΕ!!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

-Διοδώρου Σικελιώτου Ιστορική βιβλιοθήκη fragmenta "εκ της εβδόμης" 

-Liddel & Scott, Επιτομή του μεγάλου λεξικού της ελληνικής γλώσσης, Τόμος 2 Δ -Ζ

- Νεότερο  Εγκυκλοπαιδικό λεξικό του Ηλίου

-Κώστας Μυλωνᾶς, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ τραγουδιοῦ 1, ἐκδόσεις Κέδρος, Ἀθήνα, 1984 

ЭIЄ

Η ΘΕΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΤΥΒΙΓΓΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑ

 ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ

Ἔρευνα & συγγραφὴ Ἰωάννης Βαφίνης

  Κατὰ τὴν ἡμέραν ὅπου τελεῖται ἡ ἑορτή του οὐρανοβάμων Ἀποστόλου Παύλου,  τοῦ κορυφαίου τῶν ἀποστόλων τῆς ἱεραποστολικῆς ἀλήθειας, μνημονεύεται καὶ ἡ ἔλευσις τοῦ εἰς τὴν ἱερὴ πόλη τῶν Ἀθηνῶν. 

  Ἡ ἔλευσις τοῦ Παύλου, ὑπὸ ὁρισμένων μελετητῶν, συνδυάστηκε μὲ ἕνα γεγονὸς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς ἱστορίας. 

  Κατὰ τὴν γραφὴν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου παραδίδεται ἡ συνάντηση τῶν ἑπτὰ Ἑλλήνων σοφῶν μὲ τὸν Ἀπόλλωνα ὅπου τὸν προέτρεψαν νὰ τοὺς προφητεύσει τὰ μέλλοντα γεγονότα. Ἰδοὺ τὸ ὅ,τι διημείφθη μεταξύ τους: «Συναχθέντες δὲ οἱ σοφοὶ εἶπον τῷ Ἀπόλλωνι. Προφήτευσον ἡμᾶς λέξας, ὦ Ἀπόλλων, τίνος μετὰ σέ, δομὸς οὗτος ἔσται; Ἀπόλλων ἀποκρινάμενος τούτοις ἔφη. «Ὅσα μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὄρωρε ποιεῖν, ποιεῖτε. Ἐγὼ δὲ ἐφετμεύω τρεῖς ἕνα μόνον ὑψιμέδοντα θεόν, οὐ λόγος ἀφ’ ἐν ἀδαῆ κόρῃ ἔγκυμος γενόμενος, ἐν ἀπάντι κόσμῳ ὦσπερ πυρφόρον τόξον διαδραμὼν ἁλιεύσει τοὺς ἀνθρώπους ὦσπερ ἰχθύας βυθοῦ ἐκ τῆς ἀπιστίας, οὖς καὶ ζωγρήσας πατρὶ προσάξει δῶρον. Μαρία δὲ τούνομα αὐτῆς». καὶ ταῦτα προφητεύσας Ἀπόλλων εἶπε.» Μετάφραση: [Συγκεντρωμένοι δὲ οἱ σοφοὶ εἶπαν πρὸς τὸν Ἀπόλλωνα: «προφήτευσε σ’ ἐμᾶς προφήτη Ἀπόλλωνα, τίνος μετὰ ἀπὸ σένα θὰ εἶναι ὁ οἶκος αὐτός;» Ἀποκρινόμενος ὁ Ἀπόλλων πρὸς αὐτοὺς εἶπε: «Ὅσα σχετικὰ μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν κοσμιότητα ποὺ ἔχει παρακινηθεῖ νὰ κάνει, πράττετε καὶ σεῖς. Ἐγὼ δὲ προφητεύω ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεὸ ἐκτεινόμενο εἰς τὰ ὕψη, τοῦ ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος ἀφοῦ κυοφορηθεῖ σὲ κόρη ἀνυποψίαστη, ὅπως ἀκριβῶς τὸ πυρφόρο τόξο, θὰ αἰχμαλωτίσει ὅλο λωτίσει ὅλον γενικῶς τὸν κόσμο ὅπως ἀκριβῶς τους ἰχθεὶς ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ἀπιστίας. Δῶρο θὰ τὸν προσφέρει εἰς τὸν Πατέρα. Μαρία δὲ τὸ ὄνομα αὐτῆς»]Commentarius de templo Athenarum. Εξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ... Περὶ τοῦ ναοῦ καὶ περὶ τῶν διδασκαλείων καὶ τῶν θεάτρων ἐν ̓Αθήναις.  (PG 28, σελ. 1.428 – 1.432 .

 Πολλὰ χρόνια μετὰ τοῦ γεγονότος τῆς προφητείας ἦλθε εἰς τὴν Ἀθήνα ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ κηρύξει τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Σταυρικοῦ θανάτου καὶ τῆς Ἀνάστασης Αὐτοῦ.

 Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, μαθαίνουμε κάθε λεπτομέρεια αὐτῆς τῆς ἐπίσκεψης καὶ τὰ λεχθέντα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς πάντες τοὺς Ἀθηναίους πολῖτες. «Σταθεὶς δὲ ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρὲίου Πάγου ἔφη· Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ· 23 διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σὲβάσματα ὑμῶν ἔὗρον καὶ βὼμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο, Ἀγνώστῳ θέῷ. ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν».

 Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνδέεται μὲ ἕνα παράδοξο συμβάν. Καθώς, ὁ Παῦλος ὁδηγήθηκε εἰς τὸ βῆμα τῆς Πνυκός, διὰ νὰ κηρύξει τὸ μήνυμα τῆς Τοῦ Χριστοῦ Ἀληθείας, βλέπει μία ἐπιγραφὴ σημειοῦσα ἑλληνιστὶ "Τῷ Ἀγνώστω Θεῶ". Θεωρῶντας ὅτι, οἱ Ἀθηναῖοι βρίσκονται πιὸ κοντὰ στὴν ἀλήθεια ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες συνδέει τὴν ἀναφορά του μὲ τὴν παράδοξον ἐπιγραφήν. Ἦταν ὅμως παράδοξη;

 Ἡ ἐπιστήμη τῆς ἀρχαιολογίας καὶ τῆς ἱστορίας μας δίνει τὸ δικαίωμα τῆς ἐμπεριστατωμένης ἄποψης μέχρις ὅτου ἕνα νέο εὕρημα ἀλλάξει τὰ δεδομένα.Τὸ εὕρημα εὑρέθη, ἀλλά, κανεὶς δὲν τὸ ἀνέδειξε ὅσο τοῦ πρέπει. 

Ἕνας νέος ἱστορικὸς ἐπιστήμων, ὁ Ἀντώνης Καλδέλλης ἔρχεται νὰ ταράξει τὰ νερὰ τῶν ἐπιστημονικῶν κόλπων γράφοντας τὸ βιβλίο "Ὁ Βυζαντινὸς Παρθενῶνας". 

 Ἐκεῖ κατατίθεται ἡ πανάρχαια προφητεία, ἐποχῆς Θησέως, ποὺ δεικνύει γιὰ ποιά ἐκτίσθει ὁ ναὸς τοῦ Παρθενῶνα καὶ τὴ σχέση του μὲ τὸ βωμὸ ποὺ ἔφερε τὴν ἐπιγραφὴ "Τῷ Ἀγνῶστο Θεῶ".

 Ξέρω τί θὰ πεῖτε, ἐσεῖς οἱ φανατικοὶ τοῦ ἱερατείου καὶ ἐσεῖς τῆς παγανιστικῆς θεωρίας. Λυπᾶμαι, ὅμως, ἡ ἀλήθεια δὲν δύναται νὰ κρυβεῖ.

   Ὡστόσο, δεῖτε τα λεχθέντα του Αγίου Αθανασίου στις κάτωθι εικόνες: 

 Ὁ ναὸς τοῦ Παρθενῶνα, σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὰ λεχθέντα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου χτίστηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόλλων, τὸν ἐκ Θεοῦ ἀπεσταλμένο, ποὺ τοποθέτησε ἐγχάρακτο βωμό γιὰ νὰ γνωρίσει εἰς τοὺς Ἕλληνες  τὸν Ἄγνωστο Θεὸ ἤτοι καὶ Τριαδικόν Θεὸν. 

 Παράλληλα, μὲ τὸν Δελφικὸ χρησμὸ ποὺ διασώθηκε στὴν Θεοσοφία της Τυβίγγης, ἀλλὰ, καὶ στὸ ἀρχαιολογικόν εὕρημα τοῦ 5ου ἢ 6ου π.Χ. αἰῶνα στὴν Ἰκαρία, ἐπιβεβαιώνεται ὅτι ὁ ἀπ' αἰῶνος ναὸς τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν ἀνήκε ἀπὸ πρὸ Χριστοῦ κατασκευῆς του στὴν Παρθένο Μαρία Μητέρα Τοῦ Υἱοῦ Τοῦ Θεοῦ. 

 Ἡ Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Α. Καλδέλλης, δηλώνει τὸ σημεῖο συνάντησης τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ. Τὴν θεωρία αὐτὴ φαίνεται νὰ ἀνακάλυψε πρῶτος ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηνῶν Μιχαὴλ Ἀκομινάτος Χωνιάτης μέσα ἀπὸ τὰ συγγράμματα τὰ εὑρισκόμενα ὑπὸ τὴν κατοχή του. 

 Ὁ Ἅγιος ἐπίσκοπος, σύμφωνα μὲ τὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ Σπυρίδωνος Λάμπρου, διατηροῦσε πλούσια βιβλιοθήκη ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ βράχου τῶν Ἀθηνῶν καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Παρθενῶνα. 

 Ἡ ἐπικρατοῦσα ἄποψη θέλει τον Χωνιάτη νὰ βαστᾶ στὰ χέρια του μυστικοὺς κώδικες ἀπὸ διασωθέντες σιβυλλικοὺς χρησμοὺς τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς τῶν Ἑλλήνων καὶ θεολογικὰ κείμενα τῶν ἁγίων πατέρων ἀλλὰ καὶ μεγάλους Ἕλληνες ποιητὲς καὶ φιλοσόφους, ὅπως Ὅμηρο, Πίνδαρο, Θουκυδίδη, Πλάτωνα, Ἀριστοτέλη, Δημοσθένη, Γαληνό, Εὐκλείδη κ.α.

  Πρῶτο του μέλημα ἦταν νὰ κατονομάσει τὴν Μητέρα Τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰς Ἀθήνας Ἀθηναία ἢ Ἀθηνιώτισσα - Γοργοεπίκοο καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη πολιοῦχο ἤτοι καὶ προστάτη τῆς ἱερᾶς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ἐπιβεβαιώνοντας τὰ λεχθέντα τόσο τῆς προφητείας τοῦ Ἀπόλλωνος ὅσο δὲ τῆς ἀναφορὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περὶ τοῦ Ἀγνώστου Θεοῦ. 

  Περαιτέρω, δεῖτε τὶς εἰκόνες καὶ διαβάστε τὸν χρησμὸ ἀλλὰ καὶ τὴν παρόμοια ἐπιγραφὴ ποὺ βρέθηκε στὴν Ἰκαρία ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξη τοῦ δελφικοῦ χρησμοῦ καὶ τὴν ἀληθινὴ πηγὴ αὐτῆς...(δύνασθαι νὰ βρεῖτε τὸ βιβλίο διαδικτυακὰ γιὰ νὰ τὸ διαβάσετε ἐμπεριστατωμένα).

  Τελικῶς, ὅλοι ποιοῦν τὴν νῆσσαν διὰ νὰ μὴν χαλαστεὶ ἡ θεωρία ἐξ ἀνατολῶν το φῶς, ἐκ τοῦ περιούσιου λαοῦ τῆς Π.Δ.

 Ἐρασμία Ἁγιοτόκε Ἀθῆναι!

   Τὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀντώνη Καλδέλλη 

Εἰκόνες ἀπὸ τὸ βιβλίο "Βυζαντινὸς Παρθενῶνας" τοῦ Α. Καλδέλλη πού 

δείχνουν τὸ θραῦσμα τῆς ἐπιγραφῆς 

ποὺ βρέθηκε στὴν Ἰκαρία καὶ ἐμπεριέχει 

τὸ ἕνα τρίτο του χρησμοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος συσχετιζόμενος μὲ τὴν Ἀθήνα καὶ τὴν Κύζικο

ποὺ παραδίδεται στὴν Θεοσοφία της Τυβίγγης  

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΧΩΝΙΑΤΗ 

ΑΚΟΜΙΝΑΤΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Commentarius de templo Athenarum. Ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ... Περὶ τοῦ ναοῦ καὶ περὶ τῶν διδασκαλείων καὶ τῶν θεάτρων ἐν Ἀθήναις. (PG 28, σελ. 1.428 – 1.432

•ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΔΕΛΛΗΣ, Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 

•ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΑΚΟΜΙΝΑΤΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ 1905

   

ЭIЄ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ  ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης

  Τὴν ἀρχαϊκὴ καὶ κλασσικὴ ἐποχή, ὅταν ὅλη ἡ Ἑλλάδα βρίσκονταν στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἱστορίας, γεννιοῦνται στὶς πόλεις κράτη μέγιστες καὶ ἰσχυρὲς προσωπικότητες. 

Ἡ Ἀθήνα εἶχε τὸ προνόμιο τῆς γέννησης ἐνάρετο καὶ ἰσχυρῶν ἀνδρῶν οἱ ὁποῖοι ἄφησαν τὴν σφραγῖδα τῶν ἔργων ἀνεξίτηλη εἰς παγκόσμια ἱστορία ὅλων τῶν αἰώνων. 

  Ἄλλοι λαοί, ἄλλα ἔθνοι, στὸ διάβα τῶν χιλιετηρίδων διαβάζοντας γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἡρώων θέλησαν πολλάκις νὰ τοὺς μιμηθοῦν καὶ νὰ ἀντιγράψουν τὶς πράξεις καὶ τὰ ἔργα τους. 

 Μέσα στὰ τόσα ὀνόματα στὶς τόσες φυσιογνωμίες - οἱ περισσότερες ἐξ Ἀθηνῶν - ὁ ἱστορικὸς τῆς ρωμαϊκῆς περιόδου Πλούταρχος ὁ Χαιρωνεὺς ξεχώρισε ὡς μέγιστο τῶν Ἑλλήνων τὸν ἀθηναῖο ἐπώνυμο ἄρχοντα καὶ στρατηγὸ Ἀριστείδη Λυσιμάχου.

 Στην σύγκριση του βίου του Αθηναίου Αριστείδου, με τον αντίστοιχο του ρωμαίου Κάτων, διαβάζουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα: «τῆς δ' Ἀριστείδου τοῦ πρωτεύσαντος Ἑλλήνων γενεᾶς ἡ πολλὴ καὶ ἄπορος πενία τοὺς μὲν εἰς ἀγυρτικοὺς κατέβαλε πίνακας, τοὺς δὲ δημοσίῳ τὰς χεῖρας ἐράνῳ δι' ἔνδειαν ὑπέχειν ἠνάγκασεν, οὐδενὶ δὲ λαμπρὸν οὐδὲν οὐδ' ἄξιον ἐκείνου τοῦ ἀνδρὸς φρονῆσαι παρέσχεν.»

  Ὁ Ἀριστείδης ὑπῆρξε μιὰ προσωπικότητα μοναδική, ἡ ὁποία, δὲν ἦταν μόνο ἐξαιρετικὴ ἐκ τῆς γεννέσεως του, ἀλλά, ἀπὸ τῆς καλλιέργειας τῆς σπουδῆς τῶν ἀθηναϊκῶν τελεστηρίων καὶ σπουδαστηρίων. 

  Ὁ Πλούταρχος παραθέτει στὴν βιογραφία τοῦ λεπτομέρειες περὶ ἑνὸς ἀτόμου μὲ γνήσιο ἐνάρετο βίο, παρ' ὅτι, οἱ διαφωνίες του στὸ τεταμένα πολιτικὸ σκηνικὸ τῆς Ἀθήνας, ἤτανε ἔντονες καὶ οἱ διαξιφισμοὶ τοῦ, μὲ τὸν πολιτικό του ἀντίπαλο Θεμιστοκλῆ, κάθε ἄλλο παρὰ ὑποτονικές ὑπῆρξαν. 

  Ὡστόσο, ἡ στάση του, ἀπέναντι στοὺς πολιτικούς του ἀντιπάλους ἦταν τόσο δίκαια, οὕτως ὥστε καὶ οἱ ἐχθροί του ἀκόμη νὰ τοῦ προσάπτουν τὸ προσωνύμιο Ἀριστείδης ὁ Δίκαιος. 

 Ἡ μυστηριακὴ ζωή του, ὡς μύστη τῶν μικρῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων, ἐνεφάνιζε στοιχεῖα τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος καὶ τῆς πλήρης αὐταπάρνησης εἰς τὸ καθημερινόν του βίο. Ἀξίζει νὰ διαβάσει κανεὶς γιὰ τὴν πραότητα τῆς ψυχῆς καὶ τὸν ἥμερο νοητικὸ στοχασμό του. 

 Οἱ συμπολῖτες του Ἀθηναῖοι ὁμιλοῦσαν μὲ τὰ καλύτερα λόγια ἐκφράζοντας τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τους γιὰ ἀκεραιότητα τοῦ. Ὑπῆρξε λοιπὸν ἐνας ἄξιος Ἕλλην Ἀθηναῖος πολίτης ποὺ ἀντανακλοῦσε ἐμπιστοσύνη καὶ σεβασμό. 

  Οὗτος δὲ ἐπέσυρε τὸν φθόνο εἰς μερικοὺς στενοκέφαλους κι ἀδαὴς ἀνθρώπους ποὺ θέλησαν, χωρὶς νὰ ἔχουν βλαφθεῖ ἀπὸ ἐκεῖνον, ἀλλὰ ἀπὸ μόνη την μισόκαλη προδιάθεση τῆς ψυχῆς τους νὰ ψηφίσουν τὸν ἐξοστρακισμὸ του, ἐκ τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, λόγῳ τῆς ὑψηλῆς πολιτικῆς φήμης του. 

  Γνωστή, ἐκ τοῦ Πλουτάρχου, ἡ ἱστορία μὲ τὸν μεσόκοπο Ἀθηναῖο γέροντα ψηφοφόρο ποὺ μὴ γνωρίζοντας τον Ἀριστείδη τοῦ ζήτησε ἐν μέσῳ τῆς ἀγορᾶς νὰ τοῦ χαράξει τὸ ὄνομα "Ἀριστείδες" ἐπάνω στὸ ὄστρακο γιατί λόγο γήρατος ἦταν ἀνήμπορος νὰ τὸ πράξει.

 Ὅταν κατάλαβε, ὁ Ἀριστείδης, περὶ τούτου, τὸν ρώτησε τὸν λόγο αὐτῆς τῆς ἀντιθετικότητας ἀπέναντι στὸ συγκεκριμένο πρόσωπο κι ἐκεῖνος, μὴ ἔχοντας ὑγιεῖς τοὺς ὀφθαλμούς, ὥστε, νὰ διακρίνει σὲ ποιόν ὁμιλεῖ, τοῦ ἀπάντησε μὲ ὕφος ἀπαξιωτικὸ λέγοντας ὅτι, χωρὶς κὰν νὰ τὸν ξέρει, εἶχε κουραστεῖ στὸ ἄκουσμα καὶ μόνον τῆς προσωνυμίας τοῦ δικαίου ποὺ εἶχαν προσάψει οἱ συνδημότες του σὲ αὐτὸν τὸν Ἀριστείδη...

  Ὁ Ἀριστείδης κατάλαβε τὶς περίπλοκες ἀντιδράσεις ποὺ προκαλεῖ ἡ μεγάλη φήμη ἑνὸς πολιτικοῦ προσώπου στοὺς πολῖτες ἑνὸς κράτους καὶ ἄνευ ἀντιδράσεως χάραξε τὸ ὄνομα τοῦ στὸ ὄστρακο. 

 Εἰλικρινά, δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ξανασυμβεῖ ἕνα τέτοιο γεγονὸς στὴν παγκόσμια ἱστορία, ἀλλά, κι ἂν ἔχει συμβεῖ ὁ Ἀριστείδης ὑπῆρξε τὸ πρωτότυπο ὁποιασδήποτε περαιτέρω μιμήσεως. 

 Ἐπιπλέον, ἡ ἀπέριττη καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ τοῦ Ἀριστείδους τὸν κατέστησε, ἐν τέλει, πένητα παρὰ τὴν ὑψηλὴ θέση τῆς δημοσίας ζωῆς τῶν Ἀθηνῶν φτάνοντας στὸ σημεῖο, οἱ θυγατέρες του νὰ μὴν διαθέτουν τὴν προῖκα γιὰ νὰ παντρευτοῦν σύμφωνα μὲ τὰ ἐθιμοτυπικά δρώμενα τῆς Ἀθήνας. 

 Ἔτσι, ὁ θρυλικὸς στρατηγὸς Ἀριστείδης - ποὺ τὸν ἔτρεμε ὁ ἐβραιοπέρσης Μαρδόνιος ἢ Μαρδοχαῖος κι ἄλλαζε κατὰ τὴν μάχη τῶν Πλαταιῶν τὴν θέση του στατεύματος τοῦ γιὰ νὰ μὴν πέσει πάνω του καὶ παρὰ τὴν θρυλική σφαγὴ τῶν εὐγενῶν βαρβάρων Περσῶν πολεμιστῶν πάνω στὴ νῆσο Ψυττάλεια - πέθανε πένητας καὶ ξεχασμένος, ὡς σύνηθες φαινόμενο τὰ ἑλληνικὰ ἱστορικὰ δεδομένα (ἀνάλογη περίπτωση - μετὰ ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες - ὁ τουρκοφάγος Νικηταράς).

  Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Ἀριστείδης πρέπει σήμερα νὰ ἀναδειχθεῖ ὡς κύριο σύμβολο τῆς πολιτικῆς ἀκεραιότητας ὅλων τῶν σύγχρονων πολιτικῶν ποὺ ἐπαγγέλονται μὲ καθαρὰ προσωπικὰ κριτήρια στὴν ὅποια παγκόσμια πολιτικὴ σκηνή. 

 Ἔναντι, τῆς μεγάλης διαφθορᾶς τῶν πολιτικῶν, ὁ Ἀριστείδης, ἁρμόζει νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς κορυφαῖο μέγεθος προσέγγισης τοῦ ἀγαθοῦ κι ἐνάρετου πολιτικοῦ καὶ στρατιωτικοῦ βίου! 

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι - σύγκριση Ἀριστείδους καὶ Κάτων 

-Νεότερο ἐγκυκλοπαιδικὸ λεξικὸ τοῦ Ἡλίου 

-Ἡροδότου Ἱστορία, περσικοὶ πόλεμοι 

ЭIЄ

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΕΙΣΑΓΕΙ 

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ - ΝΟΥΣ

       Έρευνα & συγγραφή: Ιωάννης Γ. Βαφίνης

  Εἰς τοιαύτην ἐποχήν, τοῦ χρυσοῦ αἰῶνος τοῦ Περικλέους, ὅπου ἔλαψε τὸ πνευματικὸ ὕψος τῶν Ἑλλήνων, στὴν κοιτίδα τοῦ φωτὸς, τὴν ἔνδοξη Ἀθήνα, ὁδηγούμεθα δια της ἀποκαλύψεως μιᾶς ζωτικῆς σημασίας ἱστορικὴν ἀλήθεια ποὺ ἀφόρα τὴν γέννηση τῶν ἰδεῶν τῆς θεολογικῆς προσέγγισης τοῦ Θείου Δημιουργοῦ - Τριαδικοῦ Θεοῦ.
  Σὲ ἐτοῦτο τὸ μικρὸν πόνημα ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνατροπὴ τῆς συμβατικῆς πλευρᾶς τῆς ἱστορίας εἰσάγοντας ἕνα ἄγνωστο θέμα γιὰ τοὺς ἱστορικοὺς μελετητὲς μὲ πολλαπλὲς ἐπιβεβαιώσεις. Τὸ θέμα αὐτὸ ἀφορᾶ τὸν πολιτικὸ ἀρχηγό της Ἀθήνας, τὸν 5ο αἰῶνα π.Χ. τὸν ἰδιοφυῆ πολιτικὸ τῆς ἱστορίας τοῦ ἑλληνισμοῦ Περικλῆ! 

  Τὴν ἄποψη μιᾶς νέας ἱστορικῆς προσέγγισης εἰς τὴν φυσιογνωμία τοῦ Περικλῆ καὶ στὰ θεολογικὰ τοῦ πιστεύω παρουσίασε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ συγγραφέας Γεώργιος Ν. Φιλάρετος στὸ περιοδικὸ "ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ" τὸ 1912 (δὲς τελευταία εἰκόνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ ὅπου δημοσιεύθηκε ἡ σύγχρονος βιογραφία τοῦ Περικλέους).

  Ἐπάνω σὲ μιὰ λεπτομέρεια τῆς βιογραφίας, ποὺ ἤθελε τὸν Περικλῆ νὰ πιστεύει σὲ μιὰ μονοθεϊστικὴ θεωρία τοῦ Τρισυπόστατου Θεου Νοῦς, προτύπωσις, ἴσως, τοῦ Χριστιανικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, στηρίχθηκε ἡ προσωπική μου μελέτη μὲ τὴν θέληση νὰ ἀποδείξω αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα.

 

   Ὁ Περικλῆς Ξανθίππου, προέρχονταν ἀπὸ τὴν ἀκαμαντίδα φυλὴ τῶν Ἀθηνῶν. Δημιουργὸς τῆς φυλῆς ὑπῆρξε ὁ Ἀκάμαντας, ἕνας ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τοῦ Θησέα καὶ τῆς Φαίδρας ἢ κατὰ ἄλλους τῆς Ἀριάδνης.
  Ὁ Θησείδης Ἀκάμαντας ἢ Ἀκάμας ἦταν ἕνα σημαντικὸ πρόσωπο τοῦ βασιλικοῦ οἴκου τῶν Ἀθηνῶν κατὰ τὴν μακρὰν ἀπέχουσα τοῦ κλασσικοῦ κόσμου περίοδο τῶν ἡρώων. Ὁ Ἀκάμαντας διαπράττοντας ἐλάσσονες ἄθλους κατάφερε νὰ γραφτεῖ μὲ λαμπερὰ γράμματα στὰ βιβλία τῆς ἱστορίας.
  Συνειδητοποιῶντας, λοιπόν, τὴν μεγάλη γενιὰ ποὺ προήρχετο, ὁ Περικλῆς, ἀντιλαμβανόμαστε καὶ τὴν μεγαλοσύνη τῶν ἰδεῶν ἀλλὰ καὶ τὴν μεθόδευση τῶν ἔργων εἰς τὴν πολιτεία τῶν Ἀθηνῶν. Ἐμφορούμενος τῶν κληρονομικῶν ἀξιῶν ἔγινε μιμητής της ἀριστείας τῶν προγόνων του ἀφήνοντας μὲ γλαφυρὸ τρόπο τὸ ἀποτύπωμα αὐτοῦ τοῦ κληρονομικοῦ μεγαλείου.

  Σύμφωνα μὲ τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται ἀπὸ τὸν Πλούταρχο ἡ εὐγενικὴ καταγωγὴ ἐκ πατρὸς καὶ ἐκ μητρός του πρόσφεραν τὴν δυνατότητα ὑψηλῆς μόρφωσης ἀλλὰ καὶ τὴν συνδιαλλαγή μὲ μεγάλους διδασκάλους τῆς ἐποχῆς του. Λέγεται δὲ ὅτι, ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν σοφιστῶν τὴν μεγαλυτέρα ἐπιρροὴν ἐδέχθει ἀπ' τὸν Ἀναξαγόρα τον Κλαζομένιο.
   Ὁ Ἀναξαγόρας, ἰωνικῆς καταγωγῆς, ἔλαβε τὴν ἐπωνυμία "Νοῦς" γιατί ἡ θεολογικὴ θεωρία του κατέρριπτε τὴν πολυθεΐα καὶ προωθοῦσε τὴν ἔννοια τῆς ὕπαρξης Ἑνὸς Θεοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων ποὺ ἔφερε τὴν ὀνομασία Νοῦς "Νοῦς ὁ τὰ πάντα κοσμῶν".

   Ἡ συγκεκριμένη ἱστορικὴ μαρτυρία φαίνεται ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὸν βιογράφο Πλούταρχο, ὁ ὁποῖος λέγει χαρακτηριστικά: «...Ἀναξαγόρας ἦν ὁ Κλαζομένιος, ὃν οἱ τότ' ἄνθρωποι Νοῦν προσηγόρευον, εἴτε τὴν σύνεσιν αὐτοῦ μεγάλην εἰς φυσιολογίαν καὶ περιττὴν διαφανεῖσαν θαυμάσαντες, εἴθ' ὅτι τοῖς ὅλοις πρῶτος οὐ τύχην οὐδ' ἀνάγκην διακοσμήσεως ἀρχήν, ἀλλὰ νοῦν ἐπέστησε καθαρὸν καὶ ἄκρατον ἐν μεμιγμένοις πᾶσι τοῖς ἄλλοις, ἀποκρίνοντα τὰς ὁμοιομερείας. 

[5.1] τοῦτον ὑπερφυῶς τὸν ἄνδρα θαυμάσας ὁ Περικλῆς...».

   Ὁ Περικλῆς νεαρὸς ὄντας περισπούδασε εἰς στὸν μικρὸν κύκλον τῶν μαθητῶν τοῦ σοφιστῆ Ἀναξαγόρου θέλησε νὰ τὸν μιμηθεῖ. Ἔτσι, ὁ Περικλῆς κρυφίως πίστευε στὸν Ἕνα Θεὸ Δημιουργό, ὅπου οἱ σοφιστικοὶ κύκλοι Του προσέδιδαν τὴν ἑρμητικὴ ὀνομασία ΝΟΥΣ!
   Λέγω δὲ τὴν φράση, ἑρμητικὴ ὀνομασία, καθότι, χιλιάδες χρόνια πρὶν τὴν χρυσῆ ἐποχὴ τῆς κλασσικῆς Ἀθήνας, ἡ ἐπωνυμία αὐτὴ ἀποδόθηκε γιὰ πρώτη φορά, ἀπὸ τὸν Ἕλληνα τῆς Αἰγύπτου Ἑρμῆ Τρισμέγιστο.

   Στὸ Λεξικό του Σουΐδα, γίνεται λόγος περὶ τῆς σοφιστίας τοῦ Ἑρμοῦ μὲ τa ἑξῆς ἱστορικὰ γραφόμενα: «Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος. οὗτος ἢν Αἰγύπτιος σοφός, ἤκμασε πρὸ τοῦ Φαραώ. ἐκέκλητο δὲ τρισμέγιστος διότι περὶ τριάδος ἐφθέγξατο, εἴπων ἐν τριάδι μίαν εἶναι θεότητα, οὕτως· "ἦν φῶς νοερὸν πρὸ φωτὸς νοεροῦ, καὶ ἦν ἀεὶ νοῦς νοὸς φωτεινός, καὶ οὐδὲν ἕτερον ἦν ἢ ἡ τούτου ἑνότης καὶ πνεύμα πάντα περιέχον. ἐκτὸς τούτου οὐ θεός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ οὐσία τις ἄλλη. πάντων γὰρ κύριος καὶ πατὴρ καὶ θεός, καὶ πάντα ὑπ' αὐτὸν καὶ ἐν αὐτῷ ἐστίν. ὁ γὰρ λόγος αὐτοῦ παντέλειος ὤν καὶ γόνιμος καὶ δημιουργικός, ἐν γονίμῳ φύσει πεσὼν καὶ γονίμῳ ὕδατι, ἔγκυον τὸ ὕδωρ ἐποίησε." καὶ ταῦτα εἰρηκὼς ἠύξατο λέγων "ὁρκίζω σέ, οὐρανέ, θεοῦ μεγάλου σοφὸν ἔργον· ὁρκίζω σὲ φωνὴν πατρός, ἥν ἐφθέγξατο πρώτην, ἡνίκα τὸν πάντα τὸν πάντα κόσμον ἐστηρίξατο· ὁρκίζω σὲ κατὰ τοῦ μονογενοῦς λόγου, καὶ τοῦ πατρὸς τοῦ περιέχοντος πάντα, ἵλεως ἵλεως ἔσο" cf. Cyrill. Alex. c.Iulian. 1 p.35». 

   Ὁ Ἑρμῆς ἦτο μία μορφὴ τῆς 11ης χιλιετηρίδος ποὺ ἔθεσε τὰ πρῶτα θεμέλια τῆς γνωριμίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεό Δημιουργό. Οὕτως ὁ Θεός, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Ἑρμῆς ἦταν τρισυπόστατος, πατήρ, υἱὸς καὶ πνεῦμα ἅγιον. Ἡ ὀνοματοθεσία τοῦ ἑρμητικοῦ Θεοῦ παρέχει τα προσωνύμια Ποιμάνδρης καὶ Νοῦς: «φημὶ ἐγώ, Σὺ γὰρ τίς εἶ; ―Ἐγὼ μέν, φησίν, εἰμὶ ὁ Ποιμάνδρης, ὁ τῆς αὐθεντίας νοῦς·» [Μετάφραση: εἶπα ἐγώ, Ἐσὺ πάλι ποιός εἶσαι; Ἐγὼ λοιπόν, εἶπε, εἶμαι ὁ Ποιμάνδρης, ὁ νοῦς τῆς αὐθεντίας· ξέρω αὐτὸ ποὺ θές, καὶ παρίσταμαι μαζὶ σοῦ παντοῦ.] 

 Ὁ Νοῦς τοῦ ἑρμητικοῦ στοχασμοῦ ἦταν γνωστὸς στοὺς σοφιστὲς τῆς Ἰωνίας στὴν Μ. Ἀσία ἀλλὰ καὶ στοὺς Ἀθηναίους σοφιστὲς στὴν μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα. Τοῦτο δὲ φαίνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ τοῦ δραματουργοῦ Αἰσχύλου στὴν τραγωδία τοῦ "ΙΚΕΤΙΔΕΣ", ὅπου σημειῶνται τὰ ἑξῆς περὶ τοῦ Ἑρμοῦ τῆς ἑλληνικῆς Αἰγύπτου: «Ἑρμῆς ὄδ' ἄλλος τοισὶν Ἑλλήνων νόμοις»(220) & «Ἐρμήι, μεγίστωι προξένωι μαστηρίων» (στιχ. 920).

 Ὁ Περικλῆς, γνώστης καὶ μέτοχος τῆς ἑρμητικῆς θεολογίας, διὰ μέσου τοῦ προσωκρατικοῦ φιλοσόφου Ἀναξαγόρου, θέλησε νὰ ἀποτυπώση τὴν ἰδέα τοῦ Τρισυπόστατου Θεοῦ Νοῦ πάνω στὸν κεντρικὸ ναὸ τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν τὸν Παρθενῶνα.
  Ὁ τρόπος ποὺ ἐπέλεξε γιὰ νὰ ἀναδείξει τὴν θεολογικὴ θεωρία, ποὺ ἀφοροῦσε τοὺς νόμους τοῦ Ἑρμοῦ ἤτοι καὶ θεολογικοὺς κανόνες καθὼς μᾶς διδάσκει ὁ Αἰσχύλος, συσχετίζονταν μὲ τὶς ἐπιστῆμες τῶν μαθηματικῶν, τῆς γεωμετρίας καὶ τῆς ἀριθμοσοφίας. 

  Οἱ πρῶτοι σύγχρονοι μελετητές, ποὺ μᾶς φανέρωσαν τὴν ἀποτύπωση θεολογικῶν μυστικῶν πάνω στὴν κατασκευὴ τοῦ Παρθενῶνα ἦταν ὁ μαθηματικὸς Θεοφάνης Μανιὰς καὶ ὁ ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ συγγραφέας ἐρευνητὴς Θεόδωρος Ἀξιώτης.

   Ὁ Θεόδωρος Ἀξιώτης, στὸ βιβλίο τοῦ "ΑΡΓΩ", ἀποκαλύπτει μὲ τὴν ἀριθμοσοφικὴ μέθοδο καὶ τὴν γεωμετρία τοῦ Παρθενῶνα τὸ κρυφὸ σχέδιο τοῦ Περικλῆ νὰ οἰκοδομήση ἕνα ναὸ μὲ συμπαντικοὺς κωδικοὺς νόμους τῆς σοφίας τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ Νοῦ ἤτοι Τριαδικοῦ Θεοῦ.
 Ἀναφερόμενος, λοιπόν, ὁ Ἀξιώτης, στὸ τρίγωνο ΑΒΓ τοῦ τυμπάνου ἢ ἀετώματος τοῦ ναοῦ τοῦ Παρθενῶνος, ἐπισημαίνει ὅτι, οἱ ὀξεῖες γωνίες ἔχουν τιμὲς 18º καὶ 72º ἢ τὸ διπλάσιον τῆς κορυφῆς εἰς 144º μοῖρες.  Το άθροισμα των αριθμητικών μοιρών στις τρεις γωνίες του αετώματος του ναού της Παρθένου, δια μέσω της Πυθαγόριας αριθμοσοφίας που συναντάμε και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, προκύπτει ως εξής: 1+8=9 και 1+8=9 και 7+2=9 (ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἱερὸς ἀριθμὸς τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου τὸ 144 ποὺ βρίσκεται στὶς μοῖρες τῆς κορυφῆς τῶν ἀετωμάτων τοῦ Παρθενῶνα ἀθροίζεται ὁμοίως 1+4+4=9). Ἀφοῦ, προσθέσουμε ἀναμεταξύ τους ἀριθμοὺς τῶν γωνιῶν συγκεντρώνουμε τὸν ἀριθμὸ 999 ἐννιακόσια ἐννενήντα ἐννέα.

                  Ὁ ὁμόκεντρος κύκλος μὲ κέντρο τὴν κορυφὴ τοῦ τυμπάνου
μᾶς δίνει τὶς ὑποδιαιρέσεις τῶν μοιρῶν σὲ 72º, 126º καὶ 144º.
Καὶ οἱ τρεῖς ἀριθμοὶ ἔχουν πυθμενικὸ ἀριθμὸ τὸ ἐννέα.
Δηλαδή, 7+2=9 & 1+2+6=9 & 1+4+4=9 συγκεντρώνοντας
καὶ πάλι τὸ 9 9 9. Ὁ Θεοφάνης Μανιὰς ἐπισημαίνει ὅτι, ἡ λέξη
ΘΕΙΟΝ ἰσοῦτε μὲ τὸν ἀριθμὸ 144.

     

   Ὁ Ἀξιώτης ὑπαινίσσεται πὼς ὁ ἀριθμὸς 9 εἶναι ἱερὸς ἀριθμὸς τοῦ Διονύσου ἐνῷ τὸ 999 ποὺ εἶναι Μεγάλο Σύμβολο δίνει τρεῖς φορὲς τὸν ἀριθμό του. Ἂν ὅμως τὸ ἐξετάσουμε καλύτερα ὁδηγούμαστε σὲ μιὰ πιὸ ἐνδιαφέρουσα ἀνακάλυψη. Τὸ ἐννιακόσια ἐνενῆντα ἐννέα 999 ἰσοῦτε μὲ τὴν φράση ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ. Ἴσως, τελικά, τοῦτο θέλησε ὁ Περικλῆς νὰ ἐνσωματώσει στὸ ναό, μὲ μαθηματικοὺς καὶ γεωμετρικοὺς κώδικες, τὴν γνώση περί τοῦ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ. Αὐτή την ἐντολὴ έδωσε στὸν φίλο καὶ συνεργάτη τοῦ Φειδία.

    Ὁ μαθηματικὸς Μανιὰς μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν σχέση τοῦ Παρθενῶν μὲ τὸν Φειδία ποὺ ἦταν ὁ ἀρχιτέκτων καὶ γενικὸς ἐπόπτης τῆς κατασκευῆς τοῦ ἔργου γι' αὐτὸ ἀργότερα, μὲ ἄλλο πρόσχημα καὶ οὐχὶ περὶ καινῶν δαιμονίων ἐξοστρακίστηκε. Βάζοντας, λοιπὸν, τὰ δύο τρίτα τοῦ ὀνόματος τοῦ Παρθενῶνα  βρίσκουμε τὴν ἑξῆς ἰσοψηφία (ΠΑΡΘΕΝΩΝ) x (2 : 3) = 1.095 x (2 : 3) = 730 ὅπως καὶ ΦΕΙΔΙΑΣ = 730 (Φ = 500, Ε = 5, Ι = 10, Δ = 4, Ι = 10 Α = 1 Σ = 200 = 730). 

    Ἐν κατακλεῖδι, ἡ ἱστορία μας ἀποκαλύπτει ὅτι, ὁ Περικλῆς καὶ μιὰ ὁμάδα ἀπὸ σοφιστές, καλλιτέχνες καὶ ἱστορικούς, ἐπιχείρησαν νὰ ἀνατρέψουν τὴν πολυθεϊστικὴ ἀντίληψη τῆς ἐποχῆς τους κτίζοντας ἕνα μνημεῖο μὲ κωδικοποιημένη μορφὴ οἰκοδόμησης δημιουργῶντας πρωτίστως τριγμοὺς στὸ θρησκευτικὸ καθεστώς ὅπως συνάμα ἐνημερώνοντας τὶς μελλοντικὲς γενιὲς γιὰ τὴν ἀλήθεια ἑνὸς Θεοῦ δημιουργοῦ ποὺ ἀνακάλυψαν μέσα ἀπὸ συμποσιακὲς συζητήσεις ὑψηλοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου.
   Πράγματι, ὁ Περικλῆς ὑπῆρξε μιὰ ἰδιοφυία τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητας, μὲ ἰδιαίτερες ἀνησυχίες γιὰ τὸν πνευματικὸ κόσμο, τὴ στιγμὴ ὅπου, οἱ ἄλλοι ταγοὶ καὶ κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος πολεμοῦσαν μὲ ἀβυσσαλέα μανία γιὰ λίγα μέτρα γῆς μὴ προσμετρῶντας τὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς θέτοντας τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν περηφάνεια τους ὡς κριτήριο ἀριστοκρατίας.
  Ίσως, τελικά, ὁ Περικλῆς να ήταν ένας χριστιανός προ Χριστού, μὲ κύριο χαρακτηριστικό του τὸν σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή που θεωρούσε ότι, ήταν χάρισμα του Θεού Δημιουργού Νους.
    ΧΑΙΡΕΤΕ!



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1912

- ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΝΙΑΣ, ΠΑΡΘΕΝΩΝ Ἡ ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΑΘΗΝΑΙ, ἐκδ. Πύρινος Κόσμος
- ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ, ΑΡΓΩ Ἡ ΠΡΩΤΗ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ 3.500 π.Χ., ΑΘΗΝΑ 1985, ἐκδ. Σμυρνιωτάκης 

- ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΚΔ. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, ΑΘΗΝΑ 1990, ΒΙΒΛΙΟ Α΄

- ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ/ΠΕΡΙΚΛΗΣ