ЭIЄ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ  ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης

  Τὴν ἀρχαϊκὴ καὶ κλασσικὴ ἐποχή, ὅταν ὅλη ἡ Ἑλλάδα βρίσκονταν στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἱστορίας, γεννιοῦνται στὶς πόλεις κράτη μέγιστες καὶ ἰσχυρὲς προσωπικότητες. 

Ἡ Ἀθήνα εἶχε τὸ προνόμιο τῆς γέννησης ἐνάρετο καὶ ἰσχυρῶν ἀνδρῶν οἱ ὁποῖοι ἄφησαν τὴν σφραγῖδα τῶν ἔργων ἀνεξίτηλη εἰς παγκόσμια ἱστορία ὅλων τῶν αἰώνων. 

  Ἄλλοι λαοί, ἄλλα ἔθνοι, στὸ διάβα τῶν χιλιετηρίδων διαβάζοντας γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἡρώων θέλησαν πολλάκις νὰ τοὺς μιμηθοῦν καὶ νὰ ἀντιγράψουν τὶς πράξεις καὶ τὰ ἔργα τους. 

 Μέσα στὰ τόσα ὀνόματα στὶς τόσες φυσιογνωμίες - οἱ περισσότερες ἐξ Ἀθηνῶν - ὁ ἱστορικὸς τῆς ρωμαϊκῆς περιόδου Πλούταρχος ὁ Χαιρωνεὺς ξεχώρισε ὡς μέγιστο τῶν Ἑλλήνων τὸν ἀθηναῖο ἐπώνυμο ἄρχοντα καὶ στρατηγὸ Ἀριστείδη Λυσιμάχου.

Στην σύγκριση του βίου του Αθηναίου Αριστείδου, με τον αντίστοιχο του ρωμαίου Κάτων, διαβάζουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα: «τῆς δ' Ἀριστείδου τοῦ πρωτεύσαντος Ἑλλήνων γενεᾶς ἡ πολλὴ καὶ ἄπορος πενία τοὺς μὲν εἰς ἀγυρτικοὺς κατέβαλε πίνακας, τοὺς δὲ δημοσίῳ τὰς χεῖρας ἐράνῳ δι' ἔνδειαν ὑπέχειν ἠνάγκασεν, οὐδενὶ δὲ λαμπρὸν οὐδὲν οὐδ' ἄξιον ἐκείνου τοῦ ἀνδρὸς φρονῆσαι παρέσχεν.»

  Ὁ Ἀριστείδης ὑπῆρξε μιὰ προσωπικότητα μοναδική, ἡ ὁποία, δὲν ἦταν μόνο ἐξαιρετικὴ ἐκ τῆς γεννέσεως του, ἀλλά, ἀπὸ τῆς καλλιέργειας τῆς σπουδῆς τῶν ἀθηναϊκῶν τελεστηρίων καὶ σπουδαστηρίων. 

  Ὁ Πλούταρχος παραθέτει στὴν βιογραφία τοῦ λεπτομέρειες ἑνὸς ἀτόμου μὲ γνήσιο ἐνάρετο βίο, παρ' ὅτι, οἱ διαφωνίες του στὸ τεταμένα πολιτικὸ σκηνικὸ τῆς Ἀθήνας, ἤτανε ἔντονες καὶ οἱ διαξιφισμοὶ τοῦ, μὲ τὸν πολιτικό του ἀντίπαλο Θεμιστοκλῆ, κάθε ἄλλο παρὰ ὑποτονικές. 

  Ὡστόσο, ἡ στάση του, ἀπέναντι στοὺς πολιτικούς του ἀντιπάλους καὶ τοὺς πολῖτες ἦταν τόσο δίκαια, οὕτως ὥστε καὶ οἱ ἐχθροί του ἀκόμη νὰ τοῦ προλάβουν τὸ προσωνύμιο Ἀριστείδης ὁ Δίκαιος. 

 Ἡ μυστηριακὴ ζωή του, ὡς μύστη τῶν μικρῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων, ἐνεφάνιζε στοιχεῖα τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος καὶ τῆς πλήρης αὐταπάρνησης εἰς τὸ καθημερινόν του βίο. Ἀξίζει νὰ διαβάσει κανεὶς γιὰ τὴν πραότητα τῆς ψυχῆς καὶ τὸν ἥμερο νοητικὸ στοχασμό του. Οἱ συμπολῖτες του Ἀθηναῖοι ὁμιλοῦσαν μὲ τὰ καλύτερα λόγια ἐκφράζοντας τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τους γιὰ ἀκεραιότητα τοῦ ὡς Ἕλλην Ἀθηναῖος πολίτης. 

  Τοῦτο δὲ ἐπέσυρε τὸν φθόνο εἰς μερικοὺς στενοκέφαλους κι ἀδαὴς ἀνθρώπους ποὺ θέλησαν, χωρὶς νὰ ἔχουν βλαφθεῖ ἀπὸ ἐκεῖνον παρὰ ἀπὸ τὴν μόνην φθονερὴ ἀντίδραση τῆς ψυχῆς τους, νὰ ψηφίσουν τὸν ἐξοστρακισμὸ ἐκ τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν λόγῳ τῆς ὑψηλῆς πολιτικῆς φήμης του. 

  Γνωστή, ἐκ τοῦ Πλουτάρχου, ἡ ἱστορία μὲ τὸν ἡλικιωμένο πολίτη ποὺ μὴ γνωρίζοντας τον, τοῦ ζήτησε ἐν μέσῳ τῆς ἀγορᾶς νὰ τοῦ χαράξει τὸ ὄνομα Ἀριστείδης ἐπάνω στὸ ὄστρακο γιατί ἦταν ἀνήμπορος νὰ τὸ ἐκτέλεση. 

 Ὅταν κατάλαβε, ὁ Ἀριστείδης, περὶ τούτου, τὸν ρώτησε τὸν λόγο αὐτῆς τῆς ἀντιθετικότητας ἀπέναντι στὸ συγκεκριμένο πρόσωπο κι ἐκεῖνος, ὁ ἡλικιωμένος, μὴ ἔχοντας ὑγιεῖς τοὺς ὀφθαλμούς, ὥστε, νὰ διακρίνει σὲ ποιόν ὁμιλεῖ, τοῦ ἀπάντησε μὲ ὕφος ἀπαξιωτικὸ ὅτι, τὸν εἶχε κουράσει ἡ προσωνυμία τοῦ δικαίου ποὺ εἶχαν προσάψει σὲ αὐτὸν τὸν Ἀριστείδη χωρὶς νὰ τὸν ξέρει... 

  Ὁ Ἀριστείδης κατάλαβε τὶς περίπλοκες ὄψεις ποὺ συνιστᾶ ἡ μεγάλη φήμη ἑνὸς πολιτικοῦ προσώπου, στοὺς πολῖτες ἑνὸς κράτους καὶ μὴ ἀντιδρῶντας χάραξε τὸ ὄνομα τοῦ στὸ ὄστρακο. 

  Εἰλικρινά, δὲν νομίζω, νὰ ἔχει ξανασυμβεῖ ἕνα τέτοιο γεγονὸς στὴν παγκόσμια ἱστορία, ἀλλά, κι ἂν ἔχει συμβεῖ ὁ Ἀριστείδης ὑπῆρξε τὸ πρότυπο ὁποιασδήποτε περαιτέρω μιμήσεως. 

 Ἐπιπλέον, ἡ ἀπέριττη καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ τοῦ Ἀριστείδους τὸν κατέστησε, ἐν τέλει, πένητα παρὰ τὴν ὑψηλὴ θέση τῆς δημόσιας ζωῆς τῶν Ἀθηνῶν φτάνοντας στὸ σημεῖο, οἱ θυγατέρες του νὰ μὴν κατέχουν τὴν προῖκα γιὰ νὰ παντρευτοῦν σύμφωνα μὲ τὰ ἐθιμοτυπικὴ δρώμενα τῆς πόλεως. 

 Ἔτσι, ὁ θρυλικὸς στρατηγὸς Ἀριστείδης - ποὺ τὸν ἔτρεμε ὁ ἐβραιοπέρσης Μαρδόνιος ἢ Μαρδοχαῖος κι ἄλλαζε κατὰ τὴν μάχη τῶν Πλαταιῶν τὴν θέση του στατεύματος τοῦ γιὰ νὰ μὴν πέσει πάνω του, ἐνθυμούμενος τὴν σφαγὴ ποὺ διέπραξε κατὰ τῶν εὐγενῶν Περσῶν πολεμιστῶν πάνω στὴ νῆσο Ψυττάλεια - πέθανε πένητας καὶ ξεχασμένος, ὡς τὸ σύνηθες γιὰ τὰ ἑλληνικὰ ἱστορικὰ δεδομένα!

  Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Ἀριστείδης πρέπει σήμερα νὰ ἀναδειχθεῖ ὡς κύριο σύμβολο τῆς πολιτικῆς ἀκεραιότητας ὅλων τῶν σύγχρονων πολιτικῶν ποὺ ἐπαγγέλονται μὲ καθαρὰ προσωπικὰ κριτήρια στὴν ὅποια παγκόσμια πολιτικὴ σκηνή. 

 Ἔναντι, τῆς μεγάλης διαφθορᾶς τῶν πολιτικῶν, ὁ Ἀριστείδης, ἁρμόζει νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς κορυφαῖο μέγεθος προσέγγισης τοῦ ἀγαθοῦ κι ἐνάρετου πολιτικοῦ καὶ στρατιωτικοῦ βίου! 

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι - σύγκριση Αριστείδους και Κάτων

-Νεότερο εγκυκλοπαιδικό λεξικό του Ηλίου

-Ηροδότου Ιστορία, περσικοί πόλεμοι

ЭIЄ

Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΕΙΣΑΓΕΙ 

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ - ΝΟΥΣ

       Έρευνα & συγγραφή: Ιωάννης Γ. Βαφίνης

  Εἰς τοιαύτην ἐποχήν, τοῦ χρυσοῦ αἰῶνος τοῦ Περικλέους, ὅπου ἔλαψε τὸ πνευματικὸ ὕψος τῶν Ἑλλήνων, στὴν κοιτίδα τοῦ φωτὸς, τὴν ἔνδοξη Ἀθήνα, ὁδηγούμεθα δια της ἀποκαλύψεως μιᾶς ζωτικῆς σημασίας ἱστορικὴν ἀλήθεια ποὺ ἀφόρα τὴν γέννηση τῶν ἰδεῶν τῆς θεολογικῆς προσέγγισης τοῦ Θείου Δημιουργοῦ - Τριαδικοῦ Θεοῦ.
  Σὲ ἐτοῦτο τὸ μικρὸν πόνημα ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνατροπὴ τῆς συμβατικῆς πλευρᾶς τῆς ἱστορίας εἰσάγοντας ἕνα ἄγνωστο θέμα γιὰ τοὺς ἱστορικοὺς μελετητὲς μὲ πολλαπλὲς ἐπιβεβαιώσεις. Τὸ θέμα αὐτὸ ἀφορᾶ τὸν πολιτικὸ ἀρχηγό της Ἀθήνας, τὸν 5ο αἰῶνα π.Χ. τὸν ἰδιοφυῆ πολιτικὸ τῆς ἱστορίας τοῦ ἑλληνισμοῦ Περικλῆ! 

  Τὴν ἄποψη μιᾶς νέας ἱστορικῆς προσέγγισης εἰς τὴν φυσιογνωμία τοῦ Περικλῆ καὶ στὰ θεολογικὰ τοῦ πιστεύω παρουσίασε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ συγγραφέας Γεώργιος Ν. Φιλάρετος στὸ περιοδικὸ "ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ" τὸ 1912 (δὲς τελευταία εἰκόνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ ὅπου δημοσιεύθηκε ἡ σύγχρονος βιογραφία τοῦ Περικλέους).

  Ἐπάνω σὲ μιὰ λεπτομέρεια τῆς βιογραφίας, ποὺ ἤθελε τὸν Περικλῆ νὰ πιστεύει σὲ μιὰ μονοθεϊστικὴ θεωρία τοῦ Τρισυπόστατου Θεου Νοῦς, προτύπωσις, ἴσως, τοῦ Χριστιανικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, στηρίχθηκε ἡ προσωπική μου μελέτη μὲ τὴν θέληση νὰ ἀποδείξω αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα.

 

   Ὁ Περικλῆς Ξανθίππου, προέρχονταν ἀπὸ τὴν ἀκαμαντίδα φυλὴ τῶν Ἀθηνῶν. Δημιουργὸς τῆς φυλῆς ὑπῆρξε ὁ Ἀκάμαντας, ἕνας ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τοῦ Θησέα καὶ τῆς Φαίδρας ἢ κατὰ ἄλλους τῆς Ἀριάδνης.
  Ὁ Θησείδης Ἀκάμαντας ἢ Ἀκάμας ἦταν ἕνα σημαντικὸ πρόσωπο τοῦ βασιλικοῦ οἴκου τῶν Ἀθηνῶν κατὰ τὴν μακρὰν ἀπέχουσα τοῦ κλασσικοῦ κόσμου περίοδο τῶν ἡρώων. Ὁ Ἀκάμαντας διαπράττοντας ἐλάσσονες ἄθλους κατάφερε νὰ γραφτεῖ μὲ λαμπερὰ γράμματα στὰ βιβλία τῆς ἱστορίας.
  Συνειδητοποιῶντας, λοιπόν, τὴν μεγάλη γενιὰ ποὺ προήρχετο, ὁ Περικλῆς, ἀντιλαμβανόμαστε καὶ τὴν μεγαλοσύνη τῶν ἰδεῶν ἀλλὰ καὶ τὴν μεθόδευση τῶν ἔργων εἰς τὴν πολιτεία τῶν Ἀθηνῶν. Ἐμφορούμενος τῶν κληρονομικῶν ἀξιῶν ἔγινε μιμητής της ἀριστείας τῶν προγόνων του ἀφήνοντας μὲ γλαφυρὸ τρόπο τὸ ἀποτύπωμα αὐτοῦ τοῦ κληρονομικοῦ μεγαλείου.

  Σύμφωνα μὲ τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται ἀπὸ τὸν Πλούταρχο ἡ εὐγενικὴ καταγωγὴ ἐκ πατρὸς καὶ ἐκ μητρός του πρόσφεραν τὴν δυνατότητα ὑψηλῆς μόρφωσης ἀλλὰ καὶ τὴν συνδιαλλαγή μὲ μεγάλους διδασκάλους τῆς ἐποχῆς του. Λέγεται δὲ ὅτι, ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν σοφιστῶν τὴν μεγαλυτέρα ἐπιρροὴν ἐδέχθει ἀπ' τὸν Ἀναξαγόρα τον Κλαζομένιο.
   Ὁ Ἀναξαγόρας, ἰωνικῆς καταγωγῆς, ἔλαβε τὴν ἐπωνυμία "Νοῦς" γιατί ἡ θεολογικὴ θεωρία του κατέρριπτε τὴν πολυθεΐα καὶ προωθοῦσε τὴν ἔννοια τῆς ὕπαρξης Ἑνὸς Θεοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων ποὺ ἔφερε τὴν ὀνομασία Νοῦς "Νοῦς ὁ τὰ πάντα κοσμῶν".

   Ἡ συγκεκριμένη ἱστορικὴ μαρτυρία φαίνεται ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὸν βιογράφο Πλούταρχο, ὁ ὁποῖος λέγει χαρακτηριστικά: «...Ἀναξαγόρας ἦν ὁ Κλαζομένιος, ὃν οἱ τότ' ἄνθρωποι Νοῦν προσηγόρευον, εἴτε τὴν σύνεσιν αὐτοῦ μεγάλην εἰς φυσιολογίαν καὶ περιττὴν διαφανεῖσαν θαυμάσαντες, εἴθ' ὅτι τοῖς ὅλοις πρῶτος οὐ τύχην οὐδ' ἀνάγκην διακοσμήσεως ἀρχήν, ἀλλὰ νοῦν ἐπέστησε καθαρὸν καὶ ἄκρατον ἐν μεμιγμένοις πᾶσι τοῖς ἄλλοις, ἀποκρίνοντα τὰς ὁμοιομερείας. 

[5.1] τοῦτον ὑπερφυῶς τὸν ἄνδρα θαυμάσας ὁ Περικλῆς...».

   Ὁ Περικλῆς νεαρὸς ὄντας περισπούδασε εἰς στὸν μικρὸν κύκλον τῶν μαθητῶν τοῦ σοφιστῆ Ἀναξαγόρου θέλησε νὰ τὸν μιμηθεῖ. Ἔτσι, ὁ Περικλῆς κρυφίως πίστευε στὸν Ἕνα Θεὸ Δημιουργό, ὅπου οἱ σοφιστικοὶ κύκλοι Του προσέδιδαν τὴν ἑρμητικὴ ὀνομασία ΝΟΥΣ!
   Λέγω δὲ τὴν φράση, ἑρμητικὴ ὀνομασία, καθότι, χιλιάδες χρόνια πρὶν τὴν χρυσῆ ἐποχὴ τῆς κλασσικῆς Ἀθήνας, ἡ ἐπωνυμία αὐτὴ ἀποδόθηκε γιὰ πρώτη φορά, ἀπὸ τὸν Ἕλληνα τῆς Αἰγύπτου Ἑρμῆ Τρισμέγιστο.

   Στὸ Λεξικό του Σουΐδα, γίνεται λόγος περὶ τῆς σοφιστίας τοῦ Ἑρμοῦ μὲ τa ἑξῆς ἱστορικὰ γραφόμενα: «Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος. οὗτος ἢν Αἰγύπτιος σοφός, ἤκμασε πρὸ τοῦ Φαραώ. ἐκέκλητο δὲ τρισμέγιστος διότι περὶ τριάδος ἐφθέγξατο, εἴπων ἐν τριάδι μίαν εἶναι θεότητα, οὕτως· "ἦν φῶς νοερὸν πρὸ φωτὸς νοεροῦ, καὶ ἦν ἀεὶ νοῦς νοὸς φωτεινός, καὶ οὐδὲν ἕτερον ἦν ἢ ἡ τούτου ἑνότης καὶ πνεύμα πάντα περιέχον. ἐκτὸς τούτου οὐ θεός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ οὐσία τις ἄλλη. πάντων γὰρ κύριος καὶ πατὴρ καὶ θεός, καὶ πάντα ὑπ' αὐτὸν καὶ ἐν αὐτῷ ἐστίν. ὁ γὰρ λόγος αὐτοῦ παντέλειος ὤν καὶ γόνιμος καὶ δημιουργικός, ἐν γονίμῳ φύσει πεσὼν καὶ γονίμῳ ὕδατι, ἔγκυον τὸ ὕδωρ ἐποίησε." καὶ ταῦτα εἰρηκὼς ἠύξατο λέγων "ὁρκίζω σέ, οὐρανέ, θεοῦ μεγάλου σοφὸν ἔργον· ὁρκίζω σὲ φωνὴν πατρός, ἥν ἐφθέγξατο πρώτην, ἡνίκα τὸν πάντα τὸν πάντα κόσμον ἐστηρίξατο· ὁρκίζω σὲ κατὰ τοῦ μονογενοῦς λόγου, καὶ τοῦ πατρὸς τοῦ περιέχοντος πάντα, ἵλεως ἵλεως ἔσο" cf. Cyrill. Alex. c.Iulian. 1 p.35». 

   Ὁ Ἑρμῆς ἦτο μία μορφὴ τῆς 11ης χιλιετηρίδος ποὺ ἔθεσε τὰ πρῶτα θεμέλια τῆς γνωριμίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεό Δημιουργό. Οὕτως ὁ Θεός, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Ἑρμῆς ἦταν τρισυπόστατος, πατήρ, υἱὸς καὶ πνεῦμα ἅγιον. Ἡ ὀνοματοθεσία τοῦ ἑρμητικοῦ Θεοῦ παρέχει τα προσωνύμια Ποιμάνδρης καὶ Νοῦς: «φημὶ ἐγώ, Σὺ γὰρ τίς εἶ; ―Ἐγὼ μέν, φησίν, εἰμὶ ὁ Ποιμάνδρης, ὁ τῆς αὐθεντίας νοῦς·» [Μετάφραση: εἶπα ἐγώ, Ἐσὺ πάλι ποιός εἶσαι; Ἐγὼ λοιπόν, εἶπε, εἶμαι ὁ Ποιμάνδρης, ὁ νοῦς τῆς αὐθεντίας· ξέρω αὐτὸ ποὺ θές, καὶ παρίσταμαι μαζὶ σοῦ παντοῦ.] 

 Ὁ Νοῦς τοῦ ἑρμητικοῦ στοχασμοῦ ἦταν γνωστὸς στοὺς σοφιστὲς τῆς Ἰωνίας στὴν Μ. Ἀσία ἀλλὰ καὶ στοὺς Ἀθηναίους σοφιστὲς στὴν μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα. Τοῦτο δὲ φαίνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ τοῦ δραματουργοῦ Αἰσχύλου στὴν τραγωδία τοῦ "ΙΚΕΤΙΔΕΣ", ὅπου σημειῶνται τὰ ἑξῆς περὶ τοῦ Ἑρμοῦ τῆς ἑλληνικῆς Αἰγύπτου: «Ἑρμῆς ὄδ' ἄλλος τοισὶν Ἑλλήνων νόμοις»(220) & «Ἐρμήι, μεγίστωι προξένωι μαστηρίων» (στιχ. 920).

 Ὁ Περικλῆς, γνώστης καὶ μέτοχος τῆς ἑρμητικῆς θεολογίας, διὰ μέσου τοῦ προσωκρατικοῦ φιλοσόφου Ἀναξαγόρου, θέλησε νὰ ἀποτυπώση τὴν ἰδέα τοῦ Τρισυπόστατου Θεοῦ Νοῦ πάνω στὸν κεντρικὸ ναὸ τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν τὸν Παρθενῶνα.
  Ὁ τρόπος ποὺ ἐπέλεξε γιὰ νὰ ἀναδείξει τὴν θεολογικὴ θεωρία, ποὺ ἀφοροῦσε τοὺς νόμους τοῦ Ἑρμοῦ ἤτοι καὶ θεολογικοὺς κανόνες καθὼς μᾶς διδάσκει ὁ Αἰσχύλος, συσχετίζονταν μὲ τὶς ἐπιστῆμες τῶν μαθηματικῶν, τῆς γεωμετρίας καὶ τῆς ἀριθμοσοφίας. 

  Οἱ πρῶτοι σύγχρονοι μελετητές, ποὺ μᾶς φανέρωσαν τὴν ἀποτύπωση θεολογικῶν μυστικῶν πάνω στὴν κατασκευὴ τοῦ Παρθενῶνα ἦταν ὁ μαθηματικὸς Θεοφάνης Μανιὰς καὶ ὁ ἀξιωματικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ συγγραφέας ἐρευνητὴς Θεόδωρος Ἀξιώτης.

   Ὁ Θεόδωρος Ἀξιώτης, στὸ βιβλίο τοῦ "ΑΡΓΩ", ἀποκαλύπτει μὲ τὴν ἀριθμοσοφικὴ μέθοδο καὶ τὴν γεωμετρία τοῦ Παρθενῶνα τὸ κρυφὸ σχέδιο τοῦ Περικλῆ νὰ οἰκοδομήση ἕνα ναὸ μὲ συμπαντικοὺς κωδικοὺς νόμους τῆς σοφίας τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ Νοῦ ἤτοι Τριαδικοῦ Θεοῦ.
 Ἀναφερόμενος, λοιπόν, ὁ Ἀξιώτης, στὸ τρίγωνο ΑΒΓ τοῦ τυμπάνου ἢ ἀετώματος τοῦ ναοῦ τοῦ Παρθενῶνος, ἐπισημαίνει ὅτι, οἱ ὀξεῖες γωνίες ἔχουν τιμὲς 18º καὶ 72º ἢ τὸ διπλάσιον τῆς κορυφῆς εἰς 144º μοῖρες.  Το άθροισμα των αριθμητικών μοιρών στις τρεις γωνίες του αετώματος του ναού της Παρθένου, δια μέσω της Πυθαγόριας αριθμοσοφίας που συναντάμε και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, προκύπτει ως εξής: 1+8=9 και 1+8=9 και 7+2=9 (ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἱερὸς ἀριθμὸς τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου τὸ 144 ποὺ βρίσκεται στὶς μοῖρες τῆς κορυφῆς τῶν ἀετωμάτων τοῦ Παρθενῶνα ἀθροίζεται ὁμοίως 1+4+4=9). Ἀφοῦ, προσθέσουμε ἀναμεταξύ τους ἀριθμοὺς τῶν γωνιῶν συγκεντρώνουμε τὸν ἀριθμὸ 999 ἐννιακόσια ἐννενήντα ἐννέα.

                  Ὁ ὁμόκεντρος κύκλος μὲ κέντρο τὴν κορυφὴ τοῦ τυμπάνου
μᾶς δίνει τὶς ὑποδιαιρέσεις τῶν μοιρῶν σὲ 72º, 126º καὶ 144º.
Καὶ οἱ τρεῖς ἀριθμοὶ ἔχουν πυθμενικὸ ἀριθμὸ τὸ ἐννέα.
Δηλαδή, 7+2=9 & 1+2+6=9 & 1+4+4=9 συγκεντρώνοντας
καὶ πάλι τὸ 9 9 9. Ὁ Θεοφάνης Μανιὰς ἐπισημαίνει ὅτι, ἡ λέξη
ΘΕΙΟΝ ἰσοῦτε μὲ τὸν ἀριθμὸ 144.

     

   Ὁ Ἀξιώτης ὑπαινίσσεται πὼς ὁ ἀριθμὸς 9 εἶναι ἱερὸς ἀριθμὸς τοῦ Διονύσου ἐνῷ τὸ 999 ποὺ εἶναι Μεγάλο Σύμβολο δίνει τρεῖς φορὲς τὸν ἀριθμό του. Ἂν ὅμως τὸ ἐξετάσουμε καλύτερα ὁδηγούμαστε σὲ μιὰ πιὸ ἐνδιαφέρουσα ἀνακάλυψη. Τὸ ἐννιακόσια ἐνενῆντα ἐννέα 999 ἰσοῦτε μὲ τὴν φράση ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ. Ἴσως, τελικά, τοῦτο θέλησε ὁ Περικλῆς νὰ ἐνσωματώσει στὸ ναό, μὲ μαθηματικοὺς καὶ γεωμετρικοὺς κώδικες, τὴν γνώση περί τοῦ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ. Αὐτή την ἐντολὴ έδωσε στὸν φίλο καὶ συνεργάτη τοῦ Φειδία.

    Ὁ μαθηματικὸς Μανιὰς μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν σχέση τοῦ Παρθενῶν μὲ τὸν Φειδία ποὺ ἦταν ὁ ἀρχιτέκτων καὶ γενικὸς ἐπόπτης τῆς κατασκευῆς τοῦ ἔργου γι' αὐτὸ ἀργότερα, μὲ ἄλλο πρόσχημα καὶ οὐχὶ περὶ καινῶν δαιμονίων ἐξοστρακίστηκε. Βάζοντας, λοιπὸν, τὰ δύο τρίτα τοῦ ὀνόματος τοῦ Παρθενῶνα  βρίσκουμε τὴν ἑξῆς ἰσοψηφία (ΠΑΡΘΕΝΩΝ) x (2 : 3) = 1.095 x (2 : 3) = 730 ὅπως καὶ ΦΕΙΔΙΑΣ = 730 (Φ = 500, Ε = 5, Ι = 10, Δ = 4, Ι = 10 Α = 1 Σ = 200 = 730). 

    Ἐν κατακλεῖδι, ἡ ἱστορία μας ἀποκαλύπτει ὅτι, ὁ Περικλῆς καὶ μιὰ ὁμάδα ἀπὸ σοφιστές, καλλιτέχνες καὶ ἱστορικούς, ἐπιχείρησαν νὰ ἀνατρέψουν τὴν πολυθεϊστικὴ ἀντίληψη τῆς ἐποχῆς τους κτίζοντας ἕνα μνημεῖο μὲ κωδικοποιημένη μορφὴ οἰκοδόμησης δημιουργῶντας πρωτίστως τριγμοὺς στὸ θρησκευτικὸ καθεστώς ὅπως συνάμα ἐνημερώνοντας τὶς μελλοντικὲς γενιὲς γιὰ τὴν ἀλήθεια ἑνὸς Θεοῦ δημιουργοῦ ποὺ ἀνακάλυψαν μέσα ἀπὸ συμποσιακὲς συζητήσεις ὑψηλοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου.
   Πράγματι, ὁ Περικλῆς ὑπῆρξε μιὰ ἰδιοφυία τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητας, μὲ ἰδιαίτερες ἀνησυχίες γιὰ τὸν πνευματικὸ κόσμο, τὴ στιγμὴ ὅπου, οἱ ἄλλοι ταγοὶ καὶ κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος πολεμοῦσαν μὲ ἀβυσσαλέα μανία γιὰ λίγα μέτρα γῆς μὴ προσμετρῶντας τὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς θέτοντας τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν περηφάνεια τους ὡς κριτήριο ἀριστοκρατίας.
  Ίσως, τελικά, ὁ Περικλῆς να ήταν ένας χριστιανός προ Χριστού, μὲ κύριο χαρακτηριστικό του τὸν σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή που θεωρούσε ότι, ήταν χάρισμα του Θεού Δημιουργού Νους.
    ΧΑΙΡΕΤΕ!



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1912

- ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΝΙΑΣ, ΠΑΡΘΕΝΩΝ Ἡ ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΑΘΗΝΑΙ, ἐκδ. Πύρινος Κόσμος
- ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ, ΑΡΓΩ Ἡ ΠΡΩΤΗ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ 3.500 π.Χ., ΑΘΗΝΑ 1985, ἐκδ. Σμυρνιωτάκης 

- ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΚΔ. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, ΑΘΗΝΑ 1990, ΒΙΒΛΙΟ Α΄

- ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ/ΠΕΡΙΚΛΗΣ