ЭIЄ

Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ - ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΟΥ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ - ΘΕΟΠΤΗ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ ΤΟΥ ΑΒΔΗΡΙΤΗ

Έρευνα & συγγραφή: Ιωάννης Γ. Βαφίνης

 Στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο γεννήθηκαν τόσο σπουδαῖες ἀλλὰ καὶ τόσο ἰδιαίτερες φυσιογνωμίες ὅπου τυγχάνει, ὁρισμένες φορές, νὰ τὶς ἀναζητοῦμε γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν κατάκτηση τῆς ἐμπεριστατωμένης γνώσης τους. 

 Ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὕπαρξη, θεωρεῖται ἕνα ἔμβιο ὃν τὸ ὁποῖον ζεῖ χιλιάδες χρόνια ἐπὶ τοῦ πλανήτου καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς ἱστορικοὺς κι ἀρχαιολόγους, ἐμφανίζει τὶς ἴδιες συμπεριφορὲς καὶ διαδικασίες στὴν χιλιετή του ἐξέλιξη. 

 Ἔτσι δυνάμεθα νὰ μάθουμε πολλὰ καὶ μὲ τὸ συντομότερο τρόπο, ἀρκεῖ νὰ  ἀφουγκραστοῦμε τοὺς παλαιοὺς δασκάλους μας! 

Ο ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

  Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους μας δασκάλους εἶναι κι ὁ φιλόσοφος Δημόκριτος. Τὸ διήγημα μᾶς περιλαμβάνει μιὰ ἀληθινὴ ἱστορία τοῦ φιλοσόφου ποὺ συνέβη στὰ Ἄβδηρα [1]. 

 Ὁ σοφὸς Δημόκριτος ὑπῆρξε γόνος πλούσιου πατρὸς· ὅμως οἱ φιλοσοφικές του ἀνησυχίες καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸ φιλοσοφεῖν τὸν ὁδήγησαν στὴν μεταφορὰ τῆς περιουσίας του στὸν ἀδερφό του Δάμαση προτιμῶντας τὴ λιτὴ ζωή. Οἱ συμπολῖτες του, ἔκτοτε, τὸν ἀπαξίωναν καὶ τοῦ καταλόγιζαν τὴν ἀνικανότητα τοῦ πλουτίζειν. 

  Στερουμένοι τῆς προσηκούσης προνοίας οἱ Ἀβδηρίτες, συλλογίζονταν διαρκῶς τὸ μεμπτὸν τρόπον τοῦ συναλλασσόμενου ἐμπορικοῦ κέρδους. Ἔτσι, ὁ Δημόκριτος, ἀποφάσισε νὰ τοὺς δοκιμάσει ἀποδεικνύοντας τὴν ἀπάτη τους.  

 Πρῶτα ὅμως ἰσχυρίστηκε, ἐνώπιον τοὺς ὅτι, ἂν ἤθελε νὰ πλουτίσει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ποὺ ἤξεραν ὅλοι ἠδύναντο νὰ τὸ πράξει. 

 Κατὰ τὸ ἔαρ τοῦ ἔτους ἐκείνου, μελετῶντας τὰ ἀστρονομικὰ φαινόμενα, παρατήρησε μιὰ ἔνδειξη τῶν πλανητῶν ποὺ σηματοδοτοῦσε τὴν ἄφθονη καρποφορία τῆς ἐλιᾶς, ἀλλὰ, κατὰ τὴν πορεία τῆς ὡρίμανσης τοῦ καρποῦ, τὸ πέρασμα μιᾶς ἔντονης θερμικῆς μάζας τοῦ καλοκαιριοῦ ὤφειλε νὰ στερήσει τὴν ποσότητα τῆς παραγωγῆς ἐλαίου ἀπὸ τὴν φθινοπωρινὴ σοδειά. Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ, ἐν τέλει, θὰ ἔφερνε τὴν ὑπερτίμηση τοῦ λαδιοῦ στὴν πόλη των Ἀβδήρων. 

 Ἄμεσα, ὁ Δημόκριτος, εἶπε στὸν ἀδερφό του νὰ τρέξει νὰ ἀγοράσει ὅλο τὸ ὑπάρχον λάδι τῆς περιοχῆς του. Ὁ Δάμασης, ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἀδερφό του ὑπάκουσε καὶ ἔπραξε τὰ δέοντα. 

 Οἱ Ἀβδηρίτες, ἄρχισαν νὰ χλευάζουν τὸν Δημόκριτο ἐπικρίνοντας τὴν πράξην αὐτήν, δηλαδή, τὴν ἀγορὰ τοῦ ὑπάρχοντος ἐλαιόλαδου τῆς χρονιᾶς, θεωρῶντας ὅτι, οὗτοι μόνοι κατείχοντο ἐκ τοῦ ἐμπορικοῦ δαιμονίου. 

 Μετὰ τὴν παρέλευσιν ἑνὸς χρόνου ἡ ἀγορά των Ἀβδήρων ἐδέχτηκε τὸ πρῶτο πλῆγμα μειωμένης ποσότητας ἐλαίου καὶ πάντες θορυβήθηκαν. Τὸ ἔλαιον δὲν ἐπαρκοῦσε γιὰ τὴν πόλη καὶ ὅλοι εὑρίσκοντο εἰς ἀδιέξοδον. Ἡ ἀφορία τῆς ἐλιᾶς εἶχε ἀνεβάσει τὴν τιμὴ τοῦ ἐλαίου εἰς τὰ ὕψη. 

 Τότε, ἀφοῦ κατάλαβαν τὸν μεγάλο βαθμὸ τῆς πλάνης τους, ἐμπιστευόμενοι μόνην αὐτὴν τὴν λογικήν τους, θυμήθηκαν τὸν Δημόκριτο καὶ τὸν προσκάλεσαν σὲ ἀγοραία συνάθροιση γιὰ νὰ τοῦ ζητήσουν νὰ φανεῖ ἐπιεικὴς καὶ οἰκτήρμων εἰς τοῦτον τὸ πρόβλημα τῆς πόλεως. 

 Συγκαλέσας τοὺς συμπολίτας οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ κράτους παρεκάλεσαν τὸν Δημόκριτο νὰ τοὺς λυπηθεῖ. Ἐκεῖνος, μὲ τὴν ταπεινότητα καὶ τὴν φιλοσοφικὴ ρωμαλαιότητα, ποὺ τὸν διέκρινε, τοὺς ἐξήγησε πὼς βρῆκε μιὰ εὐκαιρία γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὴν ὑψηλὴ προνοητικότητα τοῦ φιλοσοφεῖν καὶ τὴν ἀπέχθεια ποὺ ἔχει η φιλοσοφία  εἰς τὸν ἄσκοπον πλουτισμόν. 

 Ὅθεν συγχώρεσε αὐτοὺς, γιὰ ὅλη τὴν κοινωνικὴ βία ποὺ τοῦ ἐξασκοῦσαν λεκτικῶς καὶ καταδεικτικῶς, τοὺς χάρισε ὅλα του τὰ κέρδη πρὸς ὄφελος τους! 

 Συνελλόντι εἰπεῖν, ἔπραξε ἐτοῦτο τὸ ἐμπόριο γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξει ὅτι ὁ φιλόσοφος δύναται νὰ κερδίσει εὔκολα χρήματα ἀλλὰ δὲν θέλει, διότι, θεωρεῖ τὸ κέρδος τοῦ χρήματος χάσιμο χρόνου καὶ ἐπιβάρυνση τῆς ψυχοσωματικῆς ἤτοι καὶ πνευματικῆς του ἐξέλιξης. 

 Ἡ θεωρία τῆς ἀποβολῆς τοῦ πλουτισμοῦ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους τῶν Ἀθηνῶν καὶ δὴ τῆς Ἑλλάδος ὅλης συναρτᾶται μὲ τὸ σωτήριον κήρυγμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὅπου θεωρήθηκε ὡς δογματικὴ ἀλήθεια ἐν τῷ Εὐαγγελίω καὶ ἀκολουθήθηκε πιστὰ ὡς χριστιανικὸς κανὼν ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ἁγίους. 

  Τελικῶς, ἐν ἀσκήσει ζοῦσαν ὅλα τους τὰ χρόνια οἱ σεβαστοὶ προχριστιανοὶ φιλόσοφοι, γι' αὐτὸ καὶ ἔφταναν στὸ σημεῖο νὰ συλλάβουν μεγάλα διανοήματα ποὺ φώτισαν τὴν ψυχὴ τοῦ κόσμου. 

 Ὅπως ἐπὶ παραδείγματι,  κατὰ τὴν Χρονογραφία τοῦ Ἰωάννου Μαλάλα, τὸν 4ο μὲ 5ο αἰῶνα μετὰ Χριστόν, παρέχετε ἡ μαρτυρία περὶ τῆς φιλοσοφικῆς ἀποκάλυψης τοῦ Δημοκρίτου ἐπὶ τοῦ εννεαγράμματου ὀνόματος τοῦ ἀπαθεῖ ἀλλὰ παθητοῦ μελλοφανοῦς [δηλαδὴ αὐτοῦ ποὺ δὲν ἔχει πάθει ἀλλὰ ἐρχόμενος μέλλει νὰ πάθει - νὰ βασανιστεῖ νὰ σταυρωθεῖ νὰ πεθάνει]  Υἱοῦ καὶ Λόγου Τοῦ Θεοῦ. 

  Ἰδοὺ καὶ τὸ κείμενο ὑπό του Μαλάλα: «Ἐν αὐτοῖς δὲ τοῖς χρόνοις ἢν ὁ Δημόκριτος, φιλοσοφούμενα διδάσκων· ὅστις καὶ ἐν τῇ φιλοσόφῳ αὐτοῦ συγγραφὴ ἐξέθετο ταῦτα ὅτι δεῖ τὸν θέλοντα φιλόσοφον γενέσθαι ἀσκεῖν σωφρονείν, πάντων ἀπέχεσθαι κακῶν, πάντα δὲ ὀρθῶς νοεῖν καὶ πράττειν, καὶ ὅτι οὕτως φιλοσοφήσει, τότε μαθήσεται τὸ ἐννάγραμμον ὄνομα καὶ ὄψεται τὸν υἱὸν τὸν Θεοῦ λόγον τὸν ἀπαθῆ, παθητὸν μελλοφανῆ. φέρεται δὲ ταῦτα εἰς τὸ σύγγραμμα Θεοφίλου τοῦ σοφωτάτου χρονογράφου». Μετάφραση: [Σὲ ἐκείνους τοὺς χρόνους ἠταν κι ὁ Δημόκριτος ποὺ δίδασκε φιλοσοφία. Στὴν φιλοσοφική του συγγραφὴ κατέθετε ὅτι πρέπει ὅποιος θέλει νὰ γίνει φιλόσοφος νὰ ἀσκεῖται στὸ σωφρονισμὸ καὶ νὰ ἀπέχει ἀπὸ κάθε τι κακό, νὰ σκέφτεται καὶ νὰ πράττει πάντα τὰ ὀρθά - δίκαια καὶ ὅποιος φιλοσοφήσει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μέλλει νὰ γνωρίσει τὸ ὄνομα μὲ τὰ ἐννέα γράμματα (δηλαδὴ τὸ ὄνομα Ε-Μ-Μ-Α-Ν-Ο-Υ-Η-Λ) καὶ θὰ δεῖ[ως θεόπτης]τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν ἔχει πάθη ἀλλὰ ἐρχόμενος μελλοντικὰ μέλλει νὰ πάθει. Λέγονται δὲ αὐτὰ εἰς τὸ σύγγραμμα τοῦ σοφωτάτου χρονογράφου Θεόφιλου].

 Τί μᾶς λέγει, λοιπόν, ὁ Δημόκριτος σύμφωνα μὲ τὴν ἐξιστόρηση τοῦ Μαλάλα; Ὅποιος, ἀπέχει ἀπὸ τὸ κακό ἔχει καθαρὴ τὴν καρδιά του καὶ δύναται νὰ δεῖ τὸν Θεὸ καὶ πιὸ συγκεκριμένα τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο Τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ἐννεαγράμματο ὄνομα Ἐμμανουήλ. 

    Τί μᾶς λέγει στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ὁ ἐνσαρκωμένος Υἱὸς καὶ Λόγος Τοῦ Θεοῦ, καὶ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός:  «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε΄, 8) Μετάφραση: [Μακάριοι ὅσοι ἔχουν καρδιὰ καθαρὴ γιατί αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ].

 Ὑπῆρξε ὁ Ἕλλην Δημόκριτος θεόπτης; Γιατί δὲν ἀναφέρεται αὐτὸ στὶς παλαιὲς θεολογικὲς πηγὲς ἢ εἰς τὴν σύγχρονη θεολογία; 

 Εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται ὁ πρὸ Χριστοῦ Σολομῶντας ὡς μετὰ Χριστὸν Ἅγιος καὶ θεόπτης, ὁ ἐξασκῶντας την σολομωνικὴ κι ἔχοντας χίλιες παλακίδες κι ὁ Δημόκριτος κι ἄλλοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ἀσκητὲς νὰ θεωροῦνται μόνο "σπερμολόγοι";; 

         ΕΙΚΩΝ ΕΚ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ ΜΑΛΑΛΑ

  Συνοψίζοντας τὰ γραφόμενα τῆς ἐν λόγου μελέτης καταλήγουμε στὸ ὠφέλιμο καὶ ἀσφαλῆ συμπέρασμα τῆς ἀληθινῆς ἐπίδρασης τῶν φιλοσόφων στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ κοινωνία ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας. 

 Πράγματι, στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα ὑπῆρξε μία στάση ζωῆς ὁρισμένων ἀνθρώπων ὁποὺ ἡ παιδεία τους ὁδηγοῦσε ἄμεσα στὴν ἐξέλιξη ἢ ἀνάπτυξη τῶν ἀτομικῶν τους χαρισμάτων. Αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς ἤτοι καὶ διαβίωση ὀνομάστηκε φιλοσοφία καὶ δὲν ἔχει σχεδὸν καμία σχέση μὲ τὴ φιλοσοφία τοῦ σύγχρονου νεότερου κόσμου. 

 Πρόκειται, λοιπόν, γιὰ μιὰ θεωρεῖα μὲ πρακτικὴ ἐξάσκηση ποὺ σὲ ὁδηγοῦσε στὴν ἀπόκτηση πολλῶν καὶ ποικίλων ἀρετῶν, ὅπου ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ ἐπιβουλὴ τῆς περικοπῆς των ἐλαττωμάτων ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀπὸ τὰ συναφῆ συμπτώματα ποὺ φέρει καὶ φέρεται ἡ κακία. 

 Μία ἐξ αὐτῶν τῶν ἀρετῶν θεωροῦνταν ἡ προνοητικότητα τοῦ νοῦ. Οἱ μεγάλοι νόες τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος ἐπέδραμαν καταλυτικὰ εἰς τὸ μολυσμένο κοινωνικὸ περιβάλλον τοῦ ἀστικοῦ ἱστοῦ ἀποκαθαίρωντας, συχνά, τὴν πολιτεία καὶ τὸ κράτος μὲ τὴν θετικὴ στάση τῆς ἀντιμετώπισης τῶν προβλημάτων ὅπου ἐνέσκυπταν. 

 Πολλὰ ἀπὸ τὰ θεωρήματα τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων ταυτίζονται μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι, αὐτούσια ἡ θεωρία ἐπέρασε εἰς τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ ἀσκητισμοῦ καὶ τῆς καλογερικῆς. 

 Πλεῖστοι, σύγχρονοι ὀπαδοὶ τῆς ἀρχαίας λατρείας διαμαρτύρονται ἀπρεπῶς περὶ τῆς ὑποτιθέμενης κλοπῆς τῶν φιλοσοφικῶν θεωρήματων ἀπὸ τοὺς χριστιανούς... σὰν νὰ λέμε ὅτι ὁ γιὸς κλέβει ἀπὸ τὸν πατέρα ἀλλὰ δὲν εἶναι δικό του; 

 Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε, ἡ ἀντιγραφὴ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες βυζαντινοὺς χριστιανοὺς δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ ὁμιλήσει τις περὶ τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων ποιητῶν καὶ ἱστορικῶν συγγραφέων... 

 Ἐν τούτοις, οὐδεὶς παλαιὸς συγγραφεὺς εἰς τὸ διηνεκές, δὲν ἐτέθη ὑπὲρ κάποιας ξεκάθαρης κλοπῆς τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ τοῦ χριστιανικοῦ... μόνον ὁρισμένοι ἐνάρετοι, προνοητικοὶ καὶ συγχωρητικοὶ πρὸς ἀλλήλους, μόνον αὐτοὶ τὸν σύνδεσμο τῶν δύο κόσμων ἀναγγέλλουν... 

 Ἐπί μέρους προτείνεται, εἰς τὴν περίπτωση τοῦ ἀρχαίου Ἴωνα φιλοσόφου Δημόκριτου, ἡ ἀνακήρυξης του ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ πατριαρχεῖο ὡς τοῦ Χριστοῦ προφήτης σύμφωνα μὲ τὰ κατατιθέμενα τῶν βυζαντινῶν χρονογράφων οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς εὐνοϊκῆς ἐποχῆς περιγράφουν ἀμερόληπτα καὶ χωρὶς ἐνδοιασμοὺς τὴν ἀληθινὴ ἱστορία ποὺ κάποιοι ἄλλοι εἰς τοὺς αἰῶνες ἐπεμβαίνουν καὶ παραχαράτουν... 

ΧΑΙΡΕΤΕ! 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Τὰ Ἄβδηρα ὑπῆρξαν ἰωνικὴ ἀποικία ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 654 π.Χ. ἀπὸ κατοίκους τῶν μικρασιατικῶν Κλαζομενῶν. Ἦταν ἡ τρίτη πλουσιότερη πόλη τῆς Ἀθηναϊκῆς συμμαχίας. Ἄρα ὁ Δημόκριτος ὡς Ἀβδηρίτης ἦταν ἰωνικῆς προελεύσεως καὶ συγγενεῖς μὲ τοὺς Ἀθηναίους. Μάλιστα, ἐπισκέφθηκε τὸ πανελλήνιο πνευματικὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν καὶ προσπάθησε νὰ προσεγγίσει τὸν Σωκράτη χωρὶς ὅμως κάποια ἐπιτυχία.  

[2]Ὁ Διογένης Λαέρτιος βιογραφῶντας τὸν φιλόσοφο Δημόκριτο μᾶς παρέχει ὁρισμένες μαρτυρίες ποὺ φανερώνουν τὴν μαθητεία τοῦ Ἀβδηρίτη φιλοσόφου, στὰ νεανικά του χρόνια, στὴν ἐπιστήμη τῆς ἀστρονομίας ἀπὸ Περσοχαλδαίους Μάγους. Ἰδού τα λεγόμενά του: «Δημόκριτος Ἡγησιστράτου, οἱ δὲ Ἀθηνοκρίτου, τινὲς Δαμασίππου Ἀβδηρίτης ἤ, ὡς ἔνιοι, Μιλήσιος. οὗτος μάγων τινῶν διήκουσε καὶ Χαλδαίων, Ξέρξου τοῦ βασιλέως τῷ πατρὶ αὐτοῦ ἐπιστάτας καταλιπόντος, ἡνίκα ἐξενίσθη παρ' αὐτῷ, καθά φησι καὶ Ἡρόδοτος·» & «...ἀποδημῆσαι αὐτὸν καὶ εἰς Αἴγυπτον πρὸς τοὺς ἱερέας γεωμετρίαν μαθησόμενον καὶ πρὸς Χαλδαίους εἰς τὴν Περσίδα καὶ εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν γενέσθαι.». Ἡ μαρτυρία αὐτή τοῦ Διογένη Λαέρτιου εἰσάγει τὴ σκέψη εἰς τὸν συσχετισμὸ τῆς θεολογικῆς προσέγγισης τοῦ Δημόκριτου πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ μελοφανοῦς Υἱοῦ & Λόγου τοῦ Θεοῦ ἤτοι τοῦ ἐνσαρκωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁμοίως, μὲ τὴν ἀστρονομική - ἀστρολογικὴ προβλέψει τῶν ἐκ τῆς Περσίας Μάγων μὲ τὰ δῶρα περὶ τοῦ ἄστρου τῆς γεννήσεως τοῦ μεγάλου βασιλέα ἤτοι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Οἱ Μάγοι Χαλδαῖοι, ἦταν εἷς ἐκ τῶν φυλῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ποὺ σχηματίστηκε ἀπὸ τὸ κληρονομικὸ χάρισμα τῆς ἐπιστημονικότητος εἰς τὴν μελέτη τῆς ἀστρονομίας, λαμβάνοντας παιδεία καὶ γνώση ἀπὸ τὸ ἀστρονομικὸ ἤτοι καὶ ἀστρολογικὸ πανδιδακτήριο τοῦ Ἰκονίου, ὅπου, εἶχε ἱδρύσει σὲ προϊστορικοὺς χρόνους ὁ βασιλεὺς ἐξ Ἄργους Περσέας διδαχθεὶς ἐκ τῆς ἀποκεφαλισθείσης Γοργούς.. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

•Γ. ΠΑΪΖΙΝΗ, ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΟΝΕΙΡΟΚΡΙΤΗΣ, ἐκδόσεις "Ἀνατολή", ΑΘΗΝΑΙ

• Διογένη Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων [ed. H S Long, Oxford 1964] 

• Ἰωάννου Μαλάλα, Χρονογραφία