ЭIЄ 

 Ο ΣΥΣΤΑΥΡΩΘΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΛΗΣΤΗΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΔΗΜΑΣ Ή ΔΥΣΜΑΣ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Βαφίνης

  Εἰς τὸν χρόνον ἐκεῖνον, τῆς ἐνσαρκώσεως καὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου Τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος ποὺ μὲ τὴν γέννηση του ὁ ἡμερολογιακὸς δείκτης τῆς γῆς διχοτομήθηκε σὲ πρὸ καὶ μετὰ αὐτοῦ ἐποχήν, μᾶς ὁδηγεῖ τὸ ἐρευνητικό μας πόνημα, εἰσερχόμενοι ἀκραιφνῶς σέ ἄγνωστες εἰς τοὺς πλείστους ἱστορικοθρησκευτικές πτυχές.

 Ἔτσι, λοιπόν, γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι, διυλίζοντας τὰ στυγμιότυπα τῆς χρονικῆς στιγμῆς τοῦ ἑκουσίου πάθους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προκύπτουν ἀδιάσειστες ἱστορικὲς λεπτομέρειες μὲ ἰδιαίτερη ἱστορικὴ καὶ θεολογικὴ ἀξία.

  Μολονότι, ἡ ἔρευνα τοῦ ἱστορικοῦ μας θέματος ἐπικεντρώνεται γύρω ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς σταυρώσεως Τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πλοκὴ ἄρχεται ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας τοῦ Θεανθρώπου καὶ κορυφώνεται τὴν χρονικὴ στιγμὴ τοῦ θείου δράματος.

  Τὸ θέμα μας, λοιπόν, ἀφορᾷ τοὺς δύο λῃστές, τοὺς συσταυρωθέντες μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὰ πιὸ ἐνδεδειγμένα στοιχεῖα γιὰ αὐτὲς τίς δύο ἀνθρώπινες ὑπάρξεις βρίσκονται μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη τὴν ἐπονομαζόμενη καὶ Ἁγία Γραφή. Γι΄αυτὸ καὶ παραβάλλω αὐτά τὰ πρῶτα στοιχεῖα ἐκ τῶν τεσσάρων εὐαγγελικῶν περικοπῶν ὅπου μᾶς παρέχονται οἱ ἐν λόγῳ ἀναφορές:

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

38. Τότε σταυροῦνται σὺν αὐτῷ δύο λῃσταί, εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων.

.....................................................................................

44. Τὸ δ᾿ αὐτὸ καὶ οἱ λῃσταὶ οἱ συσταυρωθέντες αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ

27. Καὶ σὺν αὐτῷ σταυροῦσι δύο λῃστάς, ἕνα ἐκ δεξιῶν καὶ ἕνα ἐξ εὐωνύμων αὐτοῦ.

28. Καὶ ἐπληρώθη ἡ γραφὴ ἡ λέγουσα· καὶ μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη.

.............................................................................

32. Ὁ Χριστὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραὴλ καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ, ἵνα ἴδωμεν καὶ πιστεύσωμεν αὐτῷ. Καὶ οἱ συνεσταυρωμένοι αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν.

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

32. Ἤγοντο δὲ καὶ ἕτεροι δύο κακοῦργοι σὺν αὐτῷ ἀναιρεθῆναι.

33. Καὶ ὅτε ἀπῆλθον ἐπὶ τὸν τόπον τὸν καλούμενον Κρανίον, ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν καὶ τοὺς κακούργους, ὃν μὲν ἐκ δεξιῶν ὃν δὲ ἐξ ἀριστερῶν.

......................................................................................

39 Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς.

40. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ λέγων· οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ;

41. Καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε.

42. Καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ· μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.

43. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ

17. Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ,

18. ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ' αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν.

 Ἐκ τοῦ γενικοῦ συμπεράσματος, τῶν εὐαγγελικῶν περικοπῶν, προκύπτει ξεκάθαρα ὅτι, κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς σταυρώσεως Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συσταυρώθηκαν ἔνθεν κακεῖθεν δύο πρόσωπα κακουργηματικοῦ χαρακτῆρος. Οὗτοι ἦσαν συλληφθέντες ἀπὸ τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καὶ καταδικασθέντες εἰς τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου.

  Κατὰ πρῶτον τὰ ἱερά εὐαγγέλια, τοῦ Ματθαίου καὶ τοῦ Μάρκου, μὴ ἐπεισερχόμενα σὲ πληρέστερες ἀναλύσεις ὁμιλοῦν μόνο περὶ ὀνειδισμοῦ του Θεανθρώπου ἀπὸ τοὺς λῃστὰς καὶ τοῦ πλήθους τῶν παρακολουθούντων, ἐνῶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, διευρύνοντας τὴν ροὴ τῶν πληροφοριῶν καταλεπτώς λέγει ὅτι, ὁ ἐκ δεξιῶν λῃστὴς ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἐπέπληξε τὸν συσταυρωθέντα καὶ συνεργάτη τοῦ λῃστῆ γιὰ τὴν βλασφημίαν τοῦ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπευθυνόμενος ἄμεσα πρὸς τὸν Θεάνθρωπο τὸν παρακάλεσε, μετανοούμενος δια τὰς ἁμαρτωλὰς πράξεις του, νὰ τὸν ἐνθυμηθεῖ κατὰ τὴν ὥρα τῆς μετάβασεως εἰς τὴν οὐράνια βασιλεία Του. Ἐκ τῶν δημοφιλεστέρων, τῶν εὐαγγελίων, θεωρεῖτε ἡ φράση τοῦ λῃστοῦ, ὅπου παράδεισον ἐσύλησεν λέγοντας: «Μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθεις ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου».

Ὁ λῃστὴς Δημὰς ἢ Δυσμάς

συσταυρωθεὶς δεξιά του

Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

  Τόσο οὐσιώδη ἦταν ἡ ἐν λόγῳ παράκληση μετανοίας τοῦ λῃστοῦ Δημά, ὥστε, λίγους αἰῶνες ἀργότερα καθιερώθηκε ἡ ἔκφρασής του εἰς τὸ λειτουργικὸ τῆς ἡμετέρας ἐκκλησίας  ὡς μίμηση μετανοίας γιὰ τὸν κοινωνοῦντα πιστὸ (δὲς εἰς τὴν θείαν λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου - εὐχαὶ προπαρασκευαστικαὶ διὰ τὴν θείαν μετάληψιν) [1].

  Συμφώνως, λοιπόν,  μὲ τίς ἱστορικὲς πηγὲς τῆς ἑλληνικῆς καὶ ξένης γραμματείας, ὁ ἐκ δεξιῶν συσταυρωθεὶς λῃστὴς ὀνομάζονταν Δημὰς ἢ Δυσμὰς ἐνῶ ὁ ἐξ εὐωνύμων Γέστας ἢ Γήστας. Καὶ οἱ δύο ζοῦσαν ἀπὸ τίς κακουργηματικὲς ληστρικὲς μεθόδους ποὺ εἶχαν ἐκδηλώσει ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων.

 Ἡ προέλευση τοῦ Δήμα εἰκάζεται πὼς ἦταν ἐξ Αἰγύπτου. Ὡστόσο, τὸ ὄνομα τοῦ ἐμφανῶς παρουσιάζει ἑλληνικὴ προέλευση, φανερώνοντας ἐπαρκῶς τὴν ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Αἴγυπτο δια μέσῳ τοῦ βασιλικοῦ οἴκου τῶν  Πτολεμαίων ποὺ κυβέρνησαν τὸ κράτος τῶν Αἰγυπτίων ἐπὶ σειρὰ τριῶν αἰώνων.

.

Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, 

Ἁγίας Αἰκατερίνης βρίσκεται ἡ σπάνια εἰκόνα 

τῆς Σταύρωσης τοῦ 8ο αἰῶνος ὅπου

ἐμφανίζονται οἱ συσταυρωθέντες λῃστὲς 

μὲ τὰ ὀνόματά τους Γέστας

ἐξ ἀριστερῶν καὶ Δήμας ἐκ δεξιῶν 

τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Παράλληλα, οἱ ἱστορικὲς καταγραφές, ἐκείνης τῆς περιόδου, ἀπὸ τὸν Ἰουδαῖο - ἑλληνιστῆ ἱστορικὸ Αἰνέα[2] μᾶς γνωστοποιοῦν ἐν πολλοῖς τὸν βίο αὐτοῦ τοῦ κατὰ τ΄ ἀλλα καλοπροαίρετου λῃστῆ. Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα, σημαντικὸ σημεῖο προσδοκίας ἀνόδου τῆς πολιτισμικῆς του ἐξέλιξης ὑπῆρξε ἡ συνάντηση του μὲ τὴν Θεοτόκο ἀλλὰ καὶ τὸ θεῖον βρέφος Χριστὸν. Τοῦτο συνέβει κατὰ τὴν περίοδο τῆς φυγὴ τῆς Θεοτόκου μετὰ τοῦ παιδίου Χριστοῦ καὶ τοῦ μνήστωρος Ἰωσὴφ, εἰς τὴν Αἴγυπτο, λόγῳ τῆς ἐπαπειλής του παιδοκτόνου Ἡρώδη βασιλέα τῆς Ἰουδαίας. 

    Τοιχογραφία τοῦ καθολικοῦ τῆς μονῆς 

Σταυρονικήτας - Ἅγιον Ὅρος Ἀβερκίου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου. 

Πρόκειται γιὰ τὸν ἱερομόναχο Ἀβέρκιο ποὺ μετέφρασε, 

τό σύγγραμμα τῆς ἐξιστόρησης τῆς σταυρικῆς θυσίας 

τοῦ Θεανθρώπου τοῦ Ἰουδαῖου τὴν πίστη καὶ μὴ χριστιανοῦ Αἰνέα, 

ἀπὸ τὰ λατινικὰ στὰ ἑλληνικά.

 

   Ὅταν ἔφυγε ἡ Θεοτόκος μὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ θεῖον βρέφος, κατὰ τὴν προσταγὴ Ἀγγέλου Κυρίου, εἰς τὴν ἔρημον τῆς Αἰγύπτου, συνέβησαν πολλὰ καὶ θαυμαστὰ γεγονότα. Ένα εξ αυτών συντελέστηκε στην οικεία του ληστή Δημά. 

   Συμφώνως πρὸς τὴν διήγηση τοῦ ἱστορικοῦ Αἰνέα, ὁ Δημὰς ἀντάμωσε τοὺς τρεῖς ἄγνωστους ταξιδιῶτες ποὺ εἶχον εἰσέλθει στὰ μέρη του καὶ τότε ἐξεπλάγῃν μὲ τὸ κάλλος τῆς Παναγίας ποὺ ὁμοίαζε μὲ ἀστραπὴ ἐξ ουρανοῦ λάμπουσα. 

  Ἔτσι ἔμοιαζε ἡ Θεοτόκος καὶ τὸ βρέφος αὐτῆς εἰς τὴν ἀγκάλη της βασταζόμενο ποὺ ἔκανε τὸν λῃστὴ νὰ πλησιάσει μὲ φόβο καὶ τρόμο, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν Μητέρα τοῦ Φωτός, τὴν Παναγία Μήτηρ καὶ νὰ πεῖ πρὸς αὐτὴν ὅτι ἐὰν εἶχε ὁ Θεὸς μητέρα τότε ἠθελον ὁμολογήσει πὼς ἐσὺ εἶσαι αὐτή! 

   Ἄμεσα ὁ λῃστὴς προσκάλεσε τὴν Θεοτόκο καὶ τὸν Ἰωσὴφ εἰς τὴν οἰκεία του καὶ εἶπε στὴν γυναῖκα του νὰ τοὺς φιλοξενήσει ὅσον τὸ δυνατὸν καλύτερα μέχρι νὰ γυρίσει ἀπὸ τὸ κυνήγι, διότι, κατὰ τὰ φαινόμενα ἡ Κυρία καὶ Δέσποινα ταύτῃ φέρετε ἐξ εὐγενεστάτης γενιᾶς!

  Καθὼς ἔφυγε ὁ λῃστὴς γιὰ τὸ κυνήγι του ἡ γυναῖκα του ἔβρασε νερὸ καὶ ἔλουσε τὸ θεῖον βρέφος τῆς Παναγίας καὶ ἀπὸ τὸ ἀπόπλυμα ἔλουσε καὶ τὸ δικό της μωρὸ τὸ ὁποῖον ἦταν λεπρὸ ἐκ γενετῆς. Λόγῳ τῆς ἀσθενείας του τὸ μωρὸ ἔκλαιγε καὶ δὲν κοιμότανε μέρα καὶ νύχτα. Μόλις ὅμως ἔλουσε τὸ μωρό της ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ εἶχε πλύνει τὸν μικρὸν Ἰησοῦν, τὸ παιδίον θεραπεύθει ἀπὸ τὴν λέπρα κι ἔπαψε πλεον νὰ κλαίει.

 Ἐπιστρέψας ὁ λῃστὴς ἐκ τοῦ κυνηγίου ἑτοίμασαν τὸ τραπέζι, ἀναδεικνύωντας τὸ ἑλληνικὸ ἔθος τῆς ἔντιμης φιλοξενίας πρὸς τὴν Παναγία, κάθισαν καὶ ἔφαγαν ὁμοῦ. Ὁ Δημάς, κάποια στιγμή, ἀναζήτησε τὸ τέκνο του, τὸ ὁποῖον ἦταν πάντα ἀνήσυχο καὶ θορυβῶδες λόγῳ τῆς νόσου, γιατί δὲν τὸ ἄκουγε πλέον νὰ ἀντιδρᾷ. Τότε, ἡ γυναῖκα του τοῦ εἶπε τὸ συμβὰν ὅτι, τὸ παιδί τους εἶναι πιὰ ἤρεμο ἔχοντας λάβει θεῖα χάρη καὶ καθαρὸ ἀπὸ τὴν λέπρα. Ἔπειτα συνέχισε νὰ τοῦ λέει ὅτι ἡ Κυρία ποὺ φιλοξενοῦσαν πρέπει εἶναι χαριτωμένη ἀπὸ τὸν Ὕψιστον Θεὸν καὶ δια αὐτῆς ἔγινε τὸ παιδίον τους χαρούμενο καὶ ὑγιής.

  Ἀφοῦ διαπίστωσε τὸ γεγονὸς τῆς θεραπείας καὶ τῆς εἰρήνευσης τοῦ τέκνου του, ξαφνιασμένος ὁμολόγησε πὼς πράγματι ἡ Κυρία καὶ Δέσποινα, ποὺ φιλοξενοῦμε, ἔχει πολλὲς εὐλογίες ἀπὸ τὸν Ὕψιστον Θεόν.  Ἔπειτα, ἀφοῦ τὴν προσκύνησαν καὶ τὴν εὐχαρίστησαν τίς πρόσφεραν ὅ,τι ἐδύναντο γιὰ ὅσο καιρὸν ἔμεινε εἰς τὴν Αἴγυπτο.
   Συνάμα, κατὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Θεοτόκου, τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ θείου βρέφους, ὁ λῃστής τους συνόδευσε μὲ πολὺ χαρὰ καὶ μετὰ τιμῆς ἐὼς ὅτου πέρασαν τοὺς κακοὺς κι ἐπικίνδυνους τόπους  κι ἦλθον στοὺς καλούς. Τότε ὁ λῃστής, πρὶν νὰ ἐπιστρέψει στὴν οἰκείαν του, ἔβαλε μετάνοια στὴν Παναγία καὶ τὴν εὐχαρίστησε μέ τα πολλῶν τιμῶν. Τότε, ἡ Παναγία, τοῦ ἀποκρίθηκε:

  -Ὕπαγε ἐν εἰρήνῃ καὶ σὲ κάποιαν χρονικὴ στιγμὴ θὰ λάβεις τὴν ἀνταμοιβή σου γιὰ ὅσα ἔκανες γιὰ ἐμᾶς!

   Δια τοῦτον τὸν λόγον ἀξιώθηκε νὰ λάβει τὴν θεία χάρη τοῦ ἐλεήμονος Χριστοῦ μὲ τὸ νὰ μαρτυρήσει στὸ σταυρὸν λέγοντας  το: «Μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθεις ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». Ἐκεῖνος τότε τοῦ ἀπήντησε: «ἀμήν λέγω σοι· σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ». 

 Ἔτσι, ἡ ὑπόσχεση τῆς Παναγίας Παρθένου Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς λήψεως μισθοῦ, γιὰ τὴν προσφερομένη διακονία τοῦ Δημὰ εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἔγινε πραγματικότητα, ἀποδεικύοντας ἐμπράκτως ὅτι, μόνον οἱ ὑποσχέσεις τῶν Ἁγίων προσώπων τῆς Πίστεως μᾶς φέρουν ἀξιοπιστία. 

  Παράλληλα, ὁ  Δημάς, ἐν τῇ ὥρᾳ τῆς σταυρώσεως, ὑπερασπίστηκε τὸν Χριστὸν καθὼς ὁ ἀναιδὴς κι ἀναίσχυντος λῃστὴς Γέστας ἐξ ἀριστερῶν ὀνείδιζε τὸν Κύριο λέγοντας τοῦ: 

-εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς.

  Τότε ο Δημάς επέπληξε τον παλαιόν ομότεχνο και συνεργάτη του λέγοντας: 

-οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; Καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε.

  Μέ την τοιαύτη ὁλοκληρωτικὴ μετάλλαξη του, ὁ Δημάς, μετανοημένος ἀπὸ τὰ κακουργήματα ποὺ εἶχε διαπράξει εἰς παρελθόντας χρόνους, κέρδισε, ἐν τέλει, τὸν παράδεισο μὲ μία φράση ἱκετευτικῆς παράκλησης πρὸς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν πρὸς σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του, ἐνῶ, ὁ Γέστας, εἰρωνευόμενος καὶ μὴ ἀνταποκρινόμενος εἰς τὴν θείαν ὑπόσταση τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, ἀπώλεσε πᾶσαν ἐλπίδα σωτηρίας καὶ ἐγεύθει τα σκότει τῆς κολάσεως.

 Ἐπιπροσθέτως, σημειώνουμε ὅτι, μεταξὺ τῶν δύο λῃστῶν καὶ συνεργατῶν τοῦ Βαρνάβα, ποὺ εὑρίσκοντο ἤδη σὲ ὥριμον ἡλικίαν, ὑπῆρξε διαφορὰ στὸν χαρακτῆρα τους. Ὁ Δημὰς εἶναι ἕνας λῃστὴς μὲ εὐγενικὴ ψυχὴ ποὺ παρόλο τὴν κακὴ ροπὴ τῆς ζωῆς του δείχνει στοιχεῖα, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε καλοπροαίρετα. Ὁ Γέστας, σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα ποὺ παραθέτουμε ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ Αἰνέα,  ἦταν ψυχικὰ σκοτεινὸς διαπράττοντας ἀπὸ μικρὸς παράνομες πράξεις παρασύροντας κὶ ἄλλους εἰς τὸν βοῦρκο τοῦ ὑποκόσμου. Ἐπίσης, παρουσιάζε στοιχεῖα βαρυτάτων ψυχικῶν νόσων, καθότι, πέραν τῶν κακουργημάτων εἶχε τὴν ἀπάνθρωπη συνήθεια νὰ πίνει αἷμα βρεφῶν καὶ τὴν ἀναισχυντία νὰ ἐκδύει νεαρὲς κόρες.

 Κατὰ τὰ λεγόμενα, ὁ Γέστας ἢ Νυχτερίδας(παρωνύμιον λόγῳ τῆς νυχτερινῆς κακουργηματικῆς του δράσῃς) ὑπῆρξε ὁ αὐτόπτης μάρτυς τῆς δολοφονικῆς δράσης τοῦ μικροῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη ποὺ δολοφόνησε τὸν ἀδερφό του γιὰ νὰ κληρονομήσει τὸ ὅλον τῆς μεγάλης γονεϊκῆς περιουσίας τους. 

  Ὅταν ὁ Γέστας τυχαία εἶδε τὴν παραβατικὴ πράξη τοῦ Ἰούδα ἐμφανίσθηκε ἔμπροσθεν καὶ μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἀποκάλυψης τοῦ ἐγκλήματος τὸν πῆρε μετὰ τῆς βίας μαζί του. Κατὰ τὴ πορεία συνύπαρξης των ὁ Γέστας γίνεται μέντορας τοῦ Ἰούδα καὶ τὸν μαθαίνει ὅλα τὰ κακουργηματικὰ μυστικὰ τῆς δουλειᾶς του.

  Αὐτὰ κι ἄλλα πολλὰ ἀκόμη παράδοξα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως δυνάμαι νὰ ἐξιστορήσω, ὅσον ἀφορᾷ τὸν Γέστα καὶ τὸν Ἰούδα, ὅπου, ὡς γνωστὸν ὁ Κύριος μᾶς Ἰησοῦς Χριστὸς ἐγνώριζε γι' αὐτοὺς ἅπαντα. Πάρ΄ ὅλα αὐτά, δὲν ἐπετίμησε καὶ δὲν ἀπομάκρυνε κανένα ἀπὸ κοντά του - μάλιστα, ἔκανε μαθητῆ του τὸν Ἰούδα γνωρίζοντας τὰ πάντα γι΄ αυτὸν ἀκόμη κι ὅτι ἔκλεβε τὸν γλωσσοκῶμον - περιμένοντας ἀπὸ τὸν καθένα τὴν ἀληθινὴ μετάνοια δια τὴν σωτηρία της ψυχὴ του...αλλὰ τελικὰ μόνον ὁ λῃστὴς βρῆκε το δρόμο τῆς ἀρετῆς οἱ ἕτεροι παρέμειναν στὸν δρόμο τῆς κακίας.

  Οὖτο εἶναι καὶ τὸ ἠθικὸν δίδαγμα τούτου τοῦ πονήματος...καλή Ἀνάσταση!

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας· ἀλλ᾿ ὡς ὁ Λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.

[2] Ἱστορία ἀκριβῆς περί των κατά την Σταύρωσιν καὶ Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τελεσθέντων, συγγραφεῖσα τὸ πρῶτον ὑπὸ Ἰουδαίου τινὸς Αἰνέα, συγχρόνου τοῦ Σωτῆρος Μεταφρασθεῖσα δὲ εἰς τὴν Λατινίδα γλῶσσαν ὑπὸ Νικοδήμου τοπάρχου του ἐκ Ρώμης μετενεχθεῖσα δὲ εἰς τὴν ἑλληνικὴν ὑπὸ Ἀβερκίου ἱερομονάχου ἁγιορείτου σώζεται ἐν τινι χειρογράφῳ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει ἐκδίδοντος νῦν ὑπο τοῦ Ραφαὴλ Κοκορέλη κελευστοῦ ξυλουργοῦ τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ,  Ἕν Βάρνη 1896, σ. 27 κ.ε.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 

-Ἱστορία ἀκριβῆς περί των κατά την Σταύρωσιν καὶ Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τελεσθέντων, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟς ΚΟΥΣΟΥΛΙΝΟΥ - ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ 1895

-ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

-Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος τῆς Ἀχρίδας» - τ. 12, Δεκέμβριος, σ. 244-245

- Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΛΟΣ Ο ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗΣ ΚΑΙ ΑΙΜΟΒΑΦΗΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ, Α' ΕΚΔΟΣΙΣ 1906, ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1981