ЭIЄ

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΘΗΣΕΑ ΚΙ ΑΡΙΑΔΝΗΣ - ΕΡΩΤΑΣ ΕΚ ΠΡΩΤΗΣ ΟΨΕΩΣ

(Ἀγγλιστί: Love at the first sight)

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Βαφίνης 

 Ἡ ἀγάπη μὲ τὴν πρώτη ματιὰ ἢ ἐκ πρώτης ὄψεως είναι ἕνα ἐμπειρικὸ βίωμα ποὺ ἀποδίδεται μὲ κάποιον κοινὸν τρόπο στη λογοτεχνία. Πρόκειται γιὰ μιὰ στιγμιαία ἀκραία ρομαντικὴ ἕλξη ἀνάμεσα σ' ἕνα ἄνδρα καὶ μία γυναῖκα χωρὶς νὰ ξέρουν ἂν αὐτὸ τὸ αἴσθημα δύναται νὰ εἶναι μακροχρόνιο  ειδικά ὅταν συμβαίνει μὲ ἕνα ξένο ἄτομο.

  Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔχει περιγραφεῖ ἀπὸ τοὺς ποιητὲς της αρχαίας Ἑλλάδας καὶ μάλιστα, ὁ Πλούταρχος, στὸν βίο τοῦ Θησέα, μας τονίζει ὅτι ἔχουνε τραγουδηθεῖ τέτοιες ἐρωτικὲς ἱστορίες, που ἐξυμνοῦν τὴν ἀγάπη με τὴν πρώτη ματιά, ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἀθηναίου ἥρωα Θησέα καὶ τῆς Κρήσσας Ἀριάδνης. Ἰδοὺ καὶ ὁ σχολιασμός: «ἐπεὶ δὲ κατέπλευσεν εἰς Κρήτην(Θησέας), ὡς μὲν οἱ πολλοὶ γράφουσι καὶ ᾄδουσι, παρὰ τῆς Ἀριάδνης ἐρασθείσης τὸ λίνον λαβῶν...» μετάφραση: [Μόλις ἔφτασε στὴν Κρήτη (ὁ Θησέας), ὅπως πολλοὶ γράφουν οἱ ποιητὲς στὰ ποίηματα τους ποὺ τὰ τραγουδοῦν, ἔλαβε τὸ νῆμα ἀπὸ τὴν Ἀριάδνη ποὺ τὸν εἶχε ἐρωτευθεῖ μὲ τὴν πρώτη ματιά...](ΘΗΣΕΥΣ 1.19).  

  Μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Πλουτάρχου, ἱερέα τῶν Δελφῶν,  γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι, ἡ συνάντηση τῶν δύο προσωπικοτήτων, τὴν συγκεκριμένη στιγμή, ὑπῆρξε μοιραῖα.  

 Θεωρητικὰ ἦταν τόσο καλοστημένο τὸ οὐράνιο καὶ θεῖον σχέδιο, γιὰ νὰ ἀνταμώσουν αὐτὲς δύο καρδιές, σὲ μία τόσο κρίσιμη στιγμὴ τῆς πορείας τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ὅσο καὶ τῆς μελλοντικῆς παρουσίας του μινωϊκοῦ κόσμου στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, ὅπου ἡ ὤσμωση ἐπέφερε μιὰ διαχρονικὴ σφραγγίδα στὰ πολιτιστικὰ δρώμενα, τόσο στὴν ἀδόμενη ποιητικὴ τέχνη ὅσο καὶ στὴν χορευτικὴ ἤτοι ἐν τῷ συνόλῳ τῆς ὀρχήσεως. 

 Ἡ ἐρωτικὴ ἱστορία τοῦ Θησέα καὶ τῆς Ἀριάδνης, ὑπῆρξε τόσο θυελλώδης καὶ δραματικὴ συνάμα, ὥστε, φαίνεται νὰ ἐνέπνευσε πολλοὺς μελωδοὺς ποιητές, ὅπως λέει ὁ Πλούταρχος, γιὰ τοὐλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια.  

 Δυστυχῶς, δὲν διασώθηκαν κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐρωτικὰ τραγούδια παρὰ μόνο κάποια ψήγματα μέσα στὰ ὁμηρικὰ ἔπη. 

  Ὡστόσο, νὰ εἰκάσουμε ὅτι, τὸ ἐπικολυρικὸ στοιχεῖο τους, ὅπως συνηθίζονταν εἰς τὴν ἐποχὴ τῆς ἀρχῆς τοῦ μυκηναϊκοῦ κόσμου, πρέπει νὰ ἠταν ἕνα εἶδος ποιητικοῦ ἄσματος ὅπως ὁ Ἐρωτόκριτος τοῦ Βιτσέντζου Κορνάρνου  ἢ  ἡ Ἐρωφίλη του Χορτάτζη.

                  

    Ἡ συνάντηση Θησέα καὶ Ἀριάδνης στὰ μινωικά ἀνάκτορα, ὅπου συνέβη ὁ ἔρως μὲ τὴν πρώτη ματιά 

                        

 Φαίνεται δὲ ὅτι, αὐτὲς οἱ λογοτεχνικὲς δημιουργιὲς τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἐρωτικῶν τραγουδιῶν ἐπηρέασαν καὶ τὴν δημιουργικὴ φαντασία τοῦ Δυτικοῦ κόσμου. 

  Φερειπείν, ἡ κλασσικὴ ἀντίληψη, γιὰ τὰ βέλη τοῦ ἔρωτα, υἱοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς Προβηγκιανοὺς τροβαδούρους ποιητὲς τῆς νότιας Γαλλίας, τὴν ἐποχὴ τοῦ 11ου καὶ 12ου αἰῶνα, καὶ ἐγκολπώθηκε στὴν μερίδα τῆς εὐρωπαϊκῆς ποιητικῆς παράδοσης διατείνοντας ὅτι,  ἡ πηγὴ τοῦ ἔρωτα εἶναι μιὰ ματιὰ στὰ μάτια μιᾶς γυναίκας! 

  Στὸν κλασικὸ κόσμο, τὸ φαινόμενο τῆς «ἀγάπης ἐκ πρώτης ὄψεως» ἔγινε κατανοητὸ μέσα στὸ πλαίσιο μιᾶς γενικότερης ἀντίληψης τῆς παθιασμένης ἀγάπης, ἑνὸς εἴδους τρέλας ἤ, ὅπως τὸ ἔθεσαν οἱ Ἕλληνες, τῆς θείας μανίας («τρέλα ἀπὸ τοὺς θεούς»). 

  Σήμερα, στὴν Γαλλία υἱοθετῶντας τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ θεωρία περὶ τοῦ ἔρωτα μὲ τὴν πρώτη ματιά, ἔπλασαν τὸν ὅρο Coup de foudre ἐνῷ οἱ Βρετανοὶ ἐπηρρεαζόμενοι ἀπὸ τὴν κλασσικὴ παιδεία ἐσχημάτισαν τὴν φράση love at first sight μὲ τὴν ἴδια ἔννοια, δηλαδή, τοῦ κεραυνοβολημένου ἀτόμου ἑνὸς φύλου μὲ ἕνα ἄτομο ἄλλου φύλου μὲ τὴν πρώτη ματιά(επαφή, ὄψη). 

   Αὐτὸς ὁ ἔρως τὸ πάθος ποὺ προκύπτει μέσα ἀπὸ ἕνα περίπλοκο μεταφορικὸ μυθολογικὸ σχῆμα ποὺ ἀφορᾶ τὴν ψυχολογία τοῦ ἀτόμου τὸ ὁποῖον δέχεται «τὰ βέλη τοῦ ἔρωτα» ἀπ' τὸν υἱὸ τῆς Ἀφροδίτης τὸν Ἔρωτα ἢ Ἔρως. 

   Τὰ βέλη τοῦ ἔρωτα, τὰ ὁποῖα ἡ μυθιστορία ἤθελε νὰ διατρυποὺν τὴν καρδιὰ τῶν ἐραστῶν καὶ νὰ τοὺς γεμίζουν μὲ πόθο, ἦταν ἡ προσωποποίηση τῆς οὐσίας Ὠκυτοκίνη ἢ Ὀξυτοκίνης ποὺ παράγεται στὸν ὀργανισμό των τρελὰ ἐρωτευμένων μὲ τὴν πρώτη ματιά.     Ἡ κύρια λέξη της ὀξυτοκίνη εἶναι τὸ ὀξύ, ὅπου, κατὰ τὴν ἐπιστήμη τῆς χημείας προσομοιάζεται μὲ τὸ σχῆμα τοῦ βέλους λόγῳ τῆς ταχύτητας ἤτοι καὶ γρηγοράδας.  

  Σύμφωνα μὲ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ποιητὲς τὰ βέλη ἦταν τὸ ἀντικείμενο τῆς εἰκόνας τοῦ ἔρωτα. Ἐὰν τὰ βέλη αὐτά της ἐράστριας διαπερνοῦσαν τὰ μάτια τοῦ ἐραστῆ, τότε θὰ ταξίδευαν ἐνδόμυχα γιὰ νὰ τρυπήσουν τὴν καρδιά του, καὶ νὰ διεγείρουν τὴν ἐπιθυμία καὶ τὴ λαχτάρα του γιὰ ἐκείνη ἢ τ' ἀνάπαλλειν, ἐκείνης γιὰ ἐκεῖνο. 

  Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ ἑλληνορωμαῖος ποιητὴς Κάτουλος, στὸ ἐπιθαλάμιο ἆσμα του "Πηλέας καὶ Θέτιδα", λέει τὸ ἑξῆς: «Θησέα δεινὸν ἄχει Ἀριάδνη κὴρ βεβόλητο» 

    Ἡ κεραυνοβολημένη, ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ ἔρωτα, Ἀριάδνη φιλάει παθιασμένα τὸν Θησέα καὶ τοῦ δίνει τὸ μίτο γιὰ νὰ ἐξέλθει σῶος ἀπὸ τὸν λαβύρινθο... 

  Στὴν οὐσία, πρέπει νὰ ἐννοήσουμε ὅτι, ὁ Ἑλληνικὸς κόσμος ἀναπλάστηκε μέσα ἀπὸ τὸ στοιχεῖο τῆς δράσεως τοῦ θείου ἔρωτα. Οἱ διαχρονικὲς ἀξίες τοῦ θείου ἔρωτος, εἰς τὸν δραματικὸν ρόλο τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου, ἐκ τῆς ἐποχῆς τοῦ χωρισμοῦ τῶν δύο φύλλων ἄρρεν καὶ θῆλυ, ἀναζητοῦνται καθολικά, ὡς πανάκεια, μέσα ἀπὸ τὴν διαπάλη τῆς  εὕρεσης τοῦ ἰδανικοῦ συντρόφου, ἔφτασαν στὸ ἀποκορύφωμα τοὺς τὴν ἐποχὴ τοῦ γένους τῶν Ἡρώων(κατά γενεαλογία Ησιόδου). 

  Τούτη ἡ ἐποχή, προίκισε τὴν παγκόσμια σφαῖρα καὶ τοὺς λαοὺς τῆς γῆς μὲ θρύλους καὶ ἱστορίες. Μέχρι καὶ τὴν ἐποχὴ τῶν κλασσικῶν φιλοσόφων τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας τίθονταν συζητήσεις περὶ τούτου. Παράδειγμα τὸ Συμπόσιον τοῦ Πλάτωνος ἡ συζήτηση ὁδηγεῖτε εἰς τὴν ἔννοια καὶ ἐπίδραση τοῦ ἔρωτος εἰς τὴν ἀνθρώπινη πορεία. 

 Ἐν συντομίᾳ ἑστιάζουμε στὴν προσπάθεια τῶν περευρισκομένων τοῦ συμποσίου νὰ συλλάβουν τὴν ἔννοια τοῦ αὐτοσκοποῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ ἄλλο του μισό, μετὰ τῆς ἐποχῆς τοῦ διαχωρισμοῦ τῆς γενετήσιας φύσης τῶν πρωτογόνων πλασμάτων. 

 Ἐν ὀλίγοις, ὁ Πλάτων γράφει ὅτι, είναι ἀρκετὰ τυχερὸς ἐκεῖνος ποὺ συναντᾶ κάποια στιγμὴ τὸ ἄλλο του μισό, καὶ ξαφνικὰ κι δυὸ μαζὶ μεθύουν ἀπὸ ἀγάπη, φιλία καὶ ἀγάπη, ἔτσι ὥστε, νὰ μὴ δύνανται νὰ ἀντέξουν νὰ ἀφήσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἀπὸ τὰ μάτια του οὔτε γιὰ μιὰ στιγμή... 

Αὐτοὶ οἱ μεγάλοι ἔρωτες, ποὺ μερικοὶ δὲν ἦταν μεγάλης διάρκειας, εἶναι ἀκόμη σήμερα μέσα στὴν καθημερινότητα μᾶς καὶ βιώνοντας τοὺς βοηθοῦν εἰς τὴν ψυχική μας καλλιέργεια. Ὁ ἔρως εἶναι ὁ καλλιεργητὴς τῶν ψυχῶν γι' αὐτὸ οἱ ἁγνοὶ καὶ καλλιεργημένοι ἄνθρωποι πάντα, ἀκούσια, θυμοῦνται καὶ ἀναπολοῦν μ' ἐκείνους τοὺς θρυλικούς, ὅπως τοῦ Θησέα καὶ τῆς Ἀριάδνης, τοῦ Περσέως καὶ τῆς Ἀνδρομέδας, τοῦ Πάρη καὶ τῆς Ἑλένης ποὺ θεωρεῖται ὡς καταστροφικὸς ἔρως ὅπως κι ἐκεῖνος τοῦ Λέανδρου μὲ τὴν Ἡρώ! 

ΧΑΙΡΕΤΕ!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ/ΘΗΣΕΑΣ

-ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΓΚΟΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ, ΤΟΜΟΣ Δ' ΑΘΗΝΗΣΙ 1891

-ΟΥΑΛΕΡΙΟΥ ΚΑΤΟΥΛΟΥ, ΑΣΜΑ ΞΔ', ΕΠΙΘΑΛΑΜΙΟΝ ΑΣΜΑ ΠΗΛΕΩΣ ΚΑΙ ΘΕΤΙΔΟΣ

- ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

-ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΗΣΙΟΔΟΥ

ЭIЄ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΩΖΕΙ

ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΝΗΣΙΚΛΗ

Ἔρευνα & συγγραφὴ Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

 

  Στὸ καιρὸ ἐκεῖνο τὸν παλιό, ποὺ λέει καὶ τὸ ἀθηναϊκὸ τραγουδάκι, κατὰ τοὺς χρόνους τῆς χρυσῆς ἐποχῆς τοῦ Περικλέους, εἰς τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν συντελοῦνταν ἕνας ὀργασμὸς ἀνοικοδόμησης λαμπρῶν κτιρίων.
  Ὁ Περικλῆς Ξανθίππου, Χολαργεὺς τῷ δήμῳ, μέσα στὸ χρονικὸ διάστημα 461 π.Χ. μὲ 429 μ.Χ. ὑπῆρξε ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης ἀλλὰ καὶ τῆς δύναμης, δόξας καὶ φήμης τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ περίοδος ταύτη ὀνομάστηκε ἀπὸ τοὺς μεταγενέστερους ἱστορικοὺς ὡς "Χρυσοῦς αἰὼν τοῦ Περικλέους" ἢ "Ἐποχὴ τοῦ Περικλῆ.
  Ἡ πρωτοβουλία του νὰ ἀνεγείρει λαμπρὰ οἰκοδομήματα στὸν ἱερὸ βράχο τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου, δίχως ἄλλο, παρὰ τὴν ἀλλοίωση τῶν φθοροποιῶν αἰώνων, θὰ ἔμεναν σύμβολα τῶν ἰδεῶν καὶ ἀξιῶν τῆς ἀθηναϊκῆς σκέψης - τρόπον τινὰ σοφίας - δικαιολογεῖ τὶς σπουδαῖες προσωνυμίες τῶν ἱστορικῶν ἀναλυτῶν.

  Ἐν τούτοις, στὴν ἱστορικὴ ἐξέλιξη τῆς ἀνοικοδόμησης τῶν Προπυλαίων, συνέβη ἕνα ἰδιαίτερο γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν παρέλειψαν νὰ ἀναφέρουν  οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς. Κατὰ τὴν διάρκεια, λοιπόν, τῆς ἀνεγέρσεως τῶν Προπυλαίων προκλήθηκε ἕνα ἀτύχημα ἑνὸς σημαντικοῦ προσώπου στὸν οἰκοδομικὸ χῶρο. Ἀτυχὴς ὑπῆρξε ὁ Ἀθηναῖος Μνησικλής, ἀρχιτέκτων τῶν Προπυλαίων ποὺ λίγο ἔλειψε ἡ πτώση του ἀπὸ μεγάλο ὕψος νὰ τοῦ στεροῦσε τὴν ζωή.

  

Χαρακτικὴ ποὺ ἀναπαριστᾶ
τὰ Προπύλαια τῆς Ἀκρόπολης
τῶν Ἀθηνῶν

  Ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Πλούταρχος, ὁ Μνησικλὴς ἐπὶ πενταετίας εἰργάσθην γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ σημαντικοῦ μνημείου στὴν εἴσοδο τῆς ἱερᾶς πόλης, ὥσπου συνέβη τὸ μοιραῖον, ἡ πτώση του ἐξ ὕψους. Φαίνεται ὅτι, μετὰ τοῦτο κανένας γιατρὸς δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν θεραπεύσει. Ἔτσι, ὁ Περικλῆς, ἀποθαρρημένος καὶ μὲ βαριὰ καρδιὰ κατάλαβε ὅτι, τίποτε δὲν σώζει τὸν φίλο καὶ συνεργάτη του.
  Ὡστόσο, πλαγίαζοντας νὰ κοιμηθεῖ, τὸ ἴδιο βράδυ, στὸ ὄνειρο τοῦ ἐνεφανίσθη ἡ Ἀθηνᾶ καὶ τοῦ ὑπέδειξε τὸ φάρμακο γιὰ νὰ γιατρέψει τα βαρειὰ τραύματα τοῦ Μνησικλή.
  Ἂς ρίξουμε ὅμως μιὰ ματιὰ στὴν αὐθεντικὴ περιγραφὴ τοῦ Πλουτάρχου: «τὰ δὲ Προπύλαια τῆς ἀκροπόλεως ἐξειργάσθη μὲν ἐν πενταετίᾳ Μνησικλέους ἀρχιτεκτονοῦντος: τύχη δὲ θαυμαστὴ συμβᾶσα περὶ τὴν οἰκοδομίαν ἐμήνυσε τὴν θεὸν οὐκ ἀποστατοῦσαν, ἀλλὰ συνεφαπτομένην τοῦ ἔργου καὶ συνεπιτελοῦσαν. ὁ γὰρ ἐνεργότατος καὶ προθυμότατος τῶν τεχνιτῶν ἀποσφαλεὶς ἐξ ὕψους ἔπεσε καὶ διέκειτο μοχθηρῶς, ὑπὸ τῶν ἰατρῶν ἀπεγνωσμένος. ἀθυμοῦντος δὲ τοῦ Περικλέους ἡ θεὸς ὄναρ φανεῖσα συνέταξε θεραπείαν, ᾗ χρώμενος ὁ Περικλῆς ταχὺ καὶ ῥᾳδίως ἰάσατο τὸν ἄνθρωπον. ἐπὶ τούτῳ δὲ καὶ τὸ χαλκοῦν ἄγαλμα τῆς Ὑγιείας Ἀθηνᾶς ἀνέστησεν ἐν ἀκροπόλει παρὰ τὸν βωμὸν ὃς καὶ πρότερον ἦν, ὡς λέγουσιν.» (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι/Περικλής, 13.7 και 13.8)

   Οἱ μαρτυρίες θέλουν τὸ φάρμακον ποὺ συνέστησε ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ στὸν Περικλῆ νὰ ἦταν τὸ βότανο Περδικάκι(Parietaria officinalis - Ἐλξίνη ἡ θεραπευτική). Λένε μάλιστά ὅτι, ὁ Περικλῆς ἔλαβε τὴν ἐντολή, ἀπὸ τὴν Ἀθηνᾶ, διά την ταχεῖαν θεραπείαν του βαρέως πληγέντως, νὰ ἐπιθέσει τὰ φύλλα τοῦ βοτάνου Ἐλξίνη ἐπὶ τῶν πληγῶν του. Ἔτσι, γράφει ὁ Πλούταρχος, κατάφερε εὔκολα καὶ γρήγορα νὰ τὸν θεραπεύση τελείως καὶ νὰ ἐπενέρθει εἰς τὴν πλήρη ἀνέγερση τῶν Προπυλαίων. 

                        

              Τὸ βότανο περδικάκι(Parietaria officinalis - Ἐλξίνη ἡ θεραπευτική)

 
    Πρὸς χάριν αὐτῆς τῆς θείας ἰατήριας παρέμβασης, ὁ Περικλῆς καὶ σύσσωμη ἡ Ἀθηναϊκὴ βουλὴ ἀπεφάσισαν νὰ στήσουν στὴν Ἀκρόπολη ἕνα ἄγαλμα τῆς θεᾶς ὀνομάζοντας τὴν Ἀθηνᾶ Ὑγεία, ὅπως κατὰ τὸ ἑλληνικὸ ἔθος κατονόμαζαν τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, χαρακτηρίζοντας τοιουτοτρόπος την ἐξ ουρανοῦ εὐεργεσία ποὺ λάμβαναν. 

  Συνελλόντι εἰπεῖν, ἡ θεία παρέμβαση τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς, εἷς τοὺς αἰῶνες ἐκείνους τοῦ προχριστιανικοῦ ἑλληνισμοῦ, θυμίζει ὠσαύτως τὶς παρεμβάσεις καὶ τὰ θαύματα τῆς Παναγίας Θεοτόκου εἰς τὰ μεταχριστιανικὰ χρόνια.
Παραδόξως, ὅπως ὁ ἔνδοξος Ἀθηναῖος στρατηγός - πολιτικὸς Περικλῆς, ἡγέτης τῆς ἱερῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν ἔδειξε σέβας στὸ ἱερὸν πρόσωπον τῆς θεᾶς Παρθένου Ἀθηνᾶς, πολιούχου τῶν Ἀθηνῶν, ἔτσι, αἰῶνες ἀργότερα οἱ Ἕλληνες αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου σέβονταν τὴν Παρθένο Μαρία ἢ Παναγία Θεοτόκο Μητέρα Τοῦ Χριστοῦ Παντοκράτορος καὶ παρακαλούσαν εἰς τὶς δύσκολες στιγμὲς γιὰ τὴν θεία καὶ ἁγιοτάτη παρέμβαση της. 

  Τοῦτο, εὐκρινῶς, δείχνει μιὰ συνέχεια τοῦ τρόπου καὶ τοῦ ἔθους τοῦ ἑλληνικοῦ γένους ἀπὸ ἀρχαιοτάτων μέχρι καὶ τῶν βυζαντινὼν καὶ μεταβυζαντινῶν χρόνων. Ἀντιθέτως, οἱ σύγχρονοι πολιτικοὶ ἡγέτες, ἐπιστήμονες, καθηγητὲς καὶ δασκάλοι τῆς νεότερης ἱστορίας τοῦ ἑλληνισμοῦ παρουσιάζουν μιὰ φαυλότητα, ἀναίδεια, ἀθεΐα, ὕβρις, ἀναρχικότητα ἀκολουθῶντας τὸ ἅρμα τοῦ ψευτοπροοδευτισμοῦ.
  Ταῦτα λέγουν τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἐντρυφῶντας ὀρθά, δυνάμεθα νὰ ξεχωρίσουμε τὰ πρόσωπα ὅπως ἐκεῖνο τοῦ Περικλέους καὶ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὀφείλουμε νὰ μιμηθοῦμε, ὅπως ὁ Χρυσοῦς αἰών, καθότι, ἡ ἐποχὴ προστάζει νὰ ἐκδηλώσουμε πρόθεση... ὅμως ἡ διάκριση πάντοτε ἀφηνόμενη εἰς ἐσᾶς!
 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ - ΠΕΡΙΚΛΗΣ 

ЭIЄ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΟΚΤΩ, ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ & ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ 

Ἔρευνα & συγγραφὴ Ἰωάννης Βαφίνης 

 Ἕναν ἀλληγορικὸν συμβολισμόν, μὲ μυστηριακὸ ὑπόβαθρο, ποὺ ἀφορᾶ τὸν φυσικὸ ἀριθμὸ ὀκτώ, ἀνιχνεύει ἡ κατοπινὴ μελέτη μὲ κύριο ἄξονα κάποια ἱερὰ πρόσωπα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τῆς ἑλληνορθοδόξου Πίστεως. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἄρτιο ἀριθμὸ μὲ συμβολικὲς ἀξίες στὰ μαθηματικά, στὶς ἐπιστῆμες, στὴν θρησκεία, στὸν πολιτισμό, στὸν ἀθλητισμό, στὴν τεχνολογία καὶ σὲ ἄλλα γνωστικὰ πεδία. 

  Κοντολογίς, ο ἀριθμὸς ὀκτὼ ὑπῆρξε ἱερός, τόσο γιὰ τοὺς προϊστορικούς, ἀρχαϊκούς, κλασσικοὺς καὶ ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς Ἕλληνες, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς πρωτοχριστιανούς, βυζαντινοὺς καὶ μεταβυζαντινοὺς ἀπογόνους τῶν Ἑλλήνων. 

  Ἡ Παναγία, η Μητέρα του Φωτός, μυστικῶς συμβολίζει τὴν ὄγδοη ἡμέρα, ὅπως ἀναφέρουν οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας, γι' αὐτὸ καὶ στὴν ἁγιογράφηση ἐμφανίζεται μὲ τὰ παρθενόσημα ὅπου εἶναι τὰ τρία ὀκτάκτινα ἀστέρια. Τὰ ὀκτάκτινα ἀστέρια συμβολίζουν τὶς ὀκτὼ ἡμέρες τῆς δημιουργίας ἀπὸ τὸν Τριαδικὸν Θεό. 

                 ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΑ                     ΠΑΡΘΕΝΟΣΗΜΑ  ΟΚΤΑΚΤΙΝΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

  Στὶς παλαιὲς μεσαιωνικὲς ἐκκλησίες τῆς Πλάκας βλέπουμε νὰ κυριαρχεῖ ὁ ὀκτάγωνος τροῦλος τοῦ ναοῦ μὲ ἰσάριθμα μονόλοβα παράθυρα καὶ θεωρείιτε ἀθηναϊκοῦ τύπου ὅπως π.χ. στὴν Ἁγία Αἰκατερίνη, στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, στοὺς Ἁγιους Ἀποστόλους Σολάκη κλπ. Συνάμα, ὁ Παρθενών, τὸ Θησεῖο εἶχαν στὶς ὀροφὲς τοῦ περιστυλίου σκαλισμένα ὀκτάκτινα ἀστέρια. 

  Σύμφωνα μὲ κάποιες λαϊκὲς καὶ θρησκευτικὲς παραδόσεις ὁ ἀριθμὸς 8 ὀκτὼ συμβολίζει τὴν παρθενία. Ἐπιπλέον, θεωρεῖται καὶ σύμβολο τοῦ παραδείσου γιατί μὲ τὸ πάνω μέρος τοῦ σχήματος τοῦ ἀγγίζει τὸν οὐρανὸ καὶ μὲ τὸ κάτω τὴν γῆν. Ἐν γένει, στοὺς ἀρχαίους πολιτισμούς, ὁ ἀριθμὸς ὀκτὼ συμβόλιζε τὴν ἀνάσταση. 

  Ἐν τούτοις, σημαίνων σύμβολο τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου ὑπῆρξε ὁ ρόδακας. Ὁ ρόδακας, αὐτὸ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ ἡλιακὸ σύμβολο τοῦ ἄστρου Σείριου, ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ὀκτὼ πέταλα ἔτσι ὥστε νὰ ταυτίζεται μὲ τὸν ἀριθμὸ 8 ἤτοι καὶ γράμμα Ἤ-τὰ στὸ ἑλληνικὸν ἀλφάβητον ποὺ συμβόλιζε τὴν Ἀνάσταση γιὰ τοὺς Ἀρχαίους Πολιτισμούς. 

 Στὴν ἑλληνορθόδοξη ἁγιογραφία ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικὸς Ρόδακας συνταυτίστηκε μὲ τὴν Λατρεία τῆς Παναγίας ὡς Ρόδον τὸ Ἀμάραντον προσφώνηση τῆς μητέρας τοῦ Φωτὸς Παναγίας. Διὰ τοῦτον τὸν λόγον παρατηροῦμε τον Ρόδακα ἤτοι καὶ Ρόδον καὶ Τριαντάφυλλον νὰ διακοσμοῦν τὶς Εἰκόνες Της. 

 Ὁ ἑλληνοχριστιανικὸς Ρόδακας ἀποτελεῖται ἀπὸ τέσσερα, ὀκτώ, δώδεκα ἡ καὶ δεκαέξι ροδοπέταλα μονίμως σχηματίζοντας τὸ σταυρὸν συμβολικῶς ἀποδίδοντας τὴν Σταύρωση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

  Τὸ μικρὸν ρόδο μὲ τὰ ἀνοιγμένα καὶ αἰχμηρὰ φύλλα συμβολίζουν τὴν Ἁγνότητα, τὸ Ἀμόλυντον, τὸ Ἄσπιλον, τὴν Καθαρότητα, τὴν Ὀμορφιὰ καὶ τὴν Εὐωδία ὅπου ἐκπέμπεται ἀπὸ τὴν Λατρεία τῆς Παναγίας στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Ἡ πιὸ ὁλοκληρωμένη λατρεία τῆς Παναγίας συνέβη εἰς τὴν Ἀθήνα τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ χριστιανικοῦ κράτους τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας. Μάλιστα, ὑπῆρξε Πολιοῦχος τῆς Ἀθήνας τοὐλάχιστον γιὰ ὀκτὼ τοὐλάχιστον αἰῶνες.

 Ἡ παλαιοτέρα πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν, οὐρανίδα Ἀθηνᾶ, φαίνεται νὰ συντηροῦσε τὸ πανάρχαιο σύμβολο τοῦ ρόδακα, ὅπως διαπιστώνεται στὴν ἱερογλυφικὴ γραφὴ τοῦ δίσκου τῆς Φαιστοῦ, ὡς λογότυπο τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς σοφίας. Ὡστόσο, εἰς τὴν Ἀθήνα ὑπῆρξε σὲ κάποιες περιπτώσεις ἡ συνταύτιση τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς με τὴν Πάνδημο Ἀφροδίτη.  

 Ὁ παράδοξος οὗτος συσχετισμός, ποὺ φαίνεται νὰ εἰσήγαγε πρῶτα ὁ Θησέας, ἀντανακλᾶ τὴν χάραξη τοῦ ἀριθμοῦ ὀκτὼ 8 ὅπου παρατηρεῖτε ἡ προέκταση δύο γραμμῶν ποὺ ἐπεκτείνονται χωρὶς νὰ καταλήγουν σὲ ἄκρες, σμείγοντας δύο ἴσιους κύκλους μὲ ἕναν κεντρικὸ ἑλιγμό.  

 Αὐτὸ δύνανται νὰ ἐξηγηθεῖ ὡς ἕνας ἀλληλένδετος κρίκος τῆς ζωῆς ὅπου συντελεῖται ὑπὸ ὁρισμένη μετάβαση. Δηλαδή, ἀπὸ τὴν Παρθενία στὴν τεκνοποιία καὶ τὰ ἀνάπαλιν ἀπὸ τὴν τεκνοποιία στὴν Παρθενία (ὁ συμβολισμὸς τῆς Θεοτόκου). 

 

          ΠΑΝΑΓΙΑ ΡΟΔΟΝ Τ' ΑΜΑΡΑΝΤΟΝ

 Ἐνδεικτικά, λοιπόν, ὁ ρόδαξ, μὲ τὰ ὀκτὼ πέταλα ποὺ μετασχηματίζεται σὲ ἀστέρι ὀκτάκτινο, κάνει συχνὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ σὲ ἀττικὰ μελανόμορφα ἀγγεῖα δίπλα στὴν Πολέμαρχο θεὰ Ἀθηνᾶ.  

 Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἔχει παρατηρηθεῖ καὶ στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Παρθενῶνα, ὅπου, οἱ ἀρχαιολόγοι ἀποκαλύπτουν τὴν σχέση τοῦ ναοῦ τῆς Σοφίας Ἀθηνᾶς μὲ τὸν οκταπέταλο ἢ ὀκτάκτινο λογότυπο. Ἀλλά, καὶ στὸ Ἐρεχθεῖον, τὸ ἀφιερωμένο εἰς τὸν Ποσειδῶνα ἐμφανίζονται ἀνάγλυφοι ρόδακες στὸ ἐπιστύλιο τῶν κορῶν  ἀναδεικνύοντας τοὺς ὀκτάσχημους αὐτοὺς συμβολισμούς. Ἀργότερα, βέβαια, οἱ ρόδακες χρησιμοποιήθηκαν καὶ στὴν χριστιανικὴ τεχνοτροπία κυρίως κατὰ τοὺς πρώιμους χρόνους. 

 Παράλληλα, ὁ Θησέας, ὡς κατὰ τὸ ἥμισυ υἱὸς τοῦ Ποσειδῶνος, ἐκ τοῦ γένους τῶν ἡρώων, βασιλεὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἱδρυτὴς τῆς πόλης, ξεκίνησε τοὺς ἡρωικοὺς ἄθλους του στὰ δεκαέξι του χρόνια, δηλαδή, τὸ διπλάσιο τοῦ 8 ἤτοι 8+8=16. Ἐπίσης, ἡ ἡμερομηνία ποὺ ἐπέστρεψε νικητὴς ἀπὸ τὸν μινωικὸ λαβύρινθο ἦταν ἡ ὀγδόη τοῦ μηνὸς Πυανεψίωνος ἡ ὁποία, ὅπως προείπαμε ἦταν καὶ ἡ ἱερὴ ἡμέρα τοῦ θεοῦ Ποσειδῶνα.  

 Ὁ Πλούταρχος, στὸ βίο τοῦ Θησέα, περνάει τὴν ἰδέα τοῦ μυστικοῦ ἀριθμοῦ τῆς ὀγδόης σειρᾶς τῶν ἀριθμῶν σημειώνοντας τὰ ἑξῆς: «ἡμέρᾳ μὲν οὖν ὀγδόῃ λέγεται Κρονίου μηνός, ὃν νῦν Ἑκατομβαιῶνα καλοῦσι, κατελθεῖν. κατελθὼν δὲ εἰς τὴν πόλιν εὗρε τά τε κοινὰ ταραχῆς μεστὰ καὶ διχοφροσύνης, καὶ τὰ περὶ τὸν Αἰγέα καὶ τὸν οἶκον ἰδίᾳ νοσοῦντα. [12.2] Μήδεια γὰρ ἐκ Κορίνθου φυγοῦσα, φαρμάκοις ὑποσχομένη τῆς ἀτεκνίας ἀπαλλάξειν Αἰγέα, συνῆν αὐτῷ. προαισθομένη δὲ περὶ τοῦ Θησέως αὕτη, τοῦ δὲ Αἰγέως ἀγνοοῦντος, ὄντος δὲ πρεσβυτέρου καὶ φοβουμένου πάντα διὰ τὴν στάσιν, ἔπεισεν αὐτὸν ὡς ξένον ἑστιῶντα φαρμάκοις ἀνελεῖν. ἐλθὼν οὖν ὁ Θησεὺς ἐπὶ τὸ ἄριστον οὐκ ἐδοκίμαζε φράζειν αὑτόν, ὅστις εἴη, πρότερος, ἐκείνῳ δὲ βουλόμενος ἀρχὴν ἀνευρέσεως παρασχεῖν, κρεῶν παρακειμένων σπασάμενος τὴν μάχαιραν, ὡς ταύτῃ τέμνων, ἐδείκνυεν ἐκείνῳ.

..............................

[36.1] μετὰ δὲ τὰ Μηδικὰ Φαίδωνος ἄρχοντος μαντευομένοις τοῖς Ἀθηναίοις ἀνεῖλεν ἡ Πυθία τὰ Θησέως ἀναλαβεῖν ὀστᾶ καὶ θεμένους ἐντίμως παρ᾽ αὑτοῖς φυλάττειν. ἦν δὲ καὶ λαβεῖν ἀπορία καὶ γνῶναι τὸν τάφον ἀμιξίᾳ καὶ χαλεπότητι τῶν ἐνοικούντων Δολόπων. οὐ μὴν ἀλλὰ Κίμων ἑλὼν τὴν νῆσον, ὡς ἐν τοῖς περὶ ἐκείνου γέγραπται, καὶ φιλοτιμούμενος ἐξανευρεῖν, ἀετοῦ τινα τόπον βουνοειδῆ κόπτοντος, ὥς φασι, τῷ στόματι καὶ διαστέλλοντος τοῖς ὄνυξι θείᾳ τινὶ τύχῃ συμφρονήσας ἀνέσκαψεν. [36.2] εὑρέθη δὲ θήκη τε μεγάλου σώματος αἰχμή τε παρακειμένη χαλκῆ καὶ ξίφος. κομισθέντων δὲ τούτων ὑπὸ Κίμωνος ἐπὶ τῆς τριήρους, ἡσθέντες οἱ Ἀθηναῖοι πομπαῖς τε λαμπραῖς ἐδέξαντο καὶ θυσίαις ὥσπερ αὐτὸν ἐπανερχόμενον εἰς τὸ ἄστυ. καὶ κεῖται μὲν ἐν μέσῃ τῇ πόλει παρὰ τὸ νῦν γυμνάσιον, ἔστι δὲ φύξιμον οἰκέταις καὶ πᾶσι τοῖς ταπεινοτέροις καὶ δεδιόσι κρείττονας, ὡς καὶ τοῦ Θησέως προστατικοῦ τινος καὶ βοηθητικοῦ γενομένου καὶ προσδεχομένου φιλανθρώπως τὰς τῶν ταπεινοτέρων δεήσεις. [36.3] θυσίαν δὲ ποιοῦσιν αὐτῷ τὴν μεγίστην ὀγδόῃ Πυανεψιῶνος, ἐν ᾗ μετὰ τῶν ἠϊθέων ἐκ Κρήτης ἐπανῆλθεν. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ταῖς ἄλλαις ὀγδόαις τιμῶσιν αὐτόν, ἢ διὰ τὸ πρῶτον ἐκ Τροιζῆνος ἀφικέσθαι τῇ ὀγδόῃ τοῦ Ἑκατομβαιῶνος, ὡς ἱστόρηκε Διόδωρος ὁ περιηγητής, ἢ νομίζοντες ἑτέρου μᾶλλον ἐκείνῳ προσήκειν τὸν ἀριθμὸν τοῦτον ἐκ Ποσειδῶνος γεγονέναι λεγομένῳ. [36.4] καὶ γὰρ Ποσειδῶνα ταῖς ὀγδόαις τιμῶσιν. ἡ γὰρ ὀγδοὰς κύβος ἀπ᾽ ἀρτίου πρῶτος οὖσα καὶ τοῦ πρώτου τετραγώνου διπλασία, τὸ μόνιμον καὶ δυσκίνητον οἰκεῖον ἔχει τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως, ὃν ἀσφάλειον καὶ γαιήοχον προσονομάζομεν.».

 Παραλλήλως, ἀνακαλύπτουμε κι ἄλλες ἐμφανίσεις τοῦ ἀριθμοῦ ὀκτὼ στὸν θεολογικὸ τομέα σὲ συνάρτηση μὲ τὴν πυθαγόριον ἀριθμοσοφία, τὴν ὁποίαν χρησιμοποίησε καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν ἱερὰν Ἀποκάλυψη. Βλέπουμε, ἐν τούτοις, κατὰ τὴν ἀναφορὰ τοῦ ἱεροκήρυκως Δημητρίου Παναγόπουλου ὅτι, τὸ ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ, Τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἀθροίζει, σύμφωνα μὲ τὸ τυπικὸ καὶ οὐχὶ μὲ τὸν ἀναλογικὸ τρόπο συμψηφισμοῦ τῶν Ἑλληνικῶν γραμμάτων, τὸν ἀριθμὸ 888. Δηλαδή, τρία ὀκτάρια στὴ σειρά... 

  Μὰς ἐξηγεῖ, λοιπόν, ὁ ἱεροκῆρυξ Τοῦ Χριστοῦ σημειώνοντας εἰς τοὺς ἀναγνώστας τὰ ἑξῆς σχόλια μιᾶς ἀρχαίας ἑλληνικῆς προφητείας περὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐνσαρκωθέντα Χριστοῦ: «Δὴ τότε καὶ μεγαλεῖο Θεοῦ παὶς ἀνθρώποισι ἤξει σαρκοφόρος θνητοῖς ὁμοιούμενος ἐν γῆ. 

  Τέσσερα φωνήεντα φέρει, τὰ δ' ἄφωνα δι' αὐτῷ. Δισσὼν ἀγγέλων, ἀριθμοῦ δι' ὅλον ἐξονομήνω. 

 Ὀκτὼ γὰρ μονάδας, τόσας δεκάδας ἐπὶ τούτους. Ἠδ' ἑκατοντάδες ὀκτώ, ἀπιστοτέροις ἀνθρώποις οὔνομα δηλώσεο οὐδὲ ἑνὶ φρεσὶ φρήσει νόησον. 

                                   Ἑρμηνεία 

Θὰ ἔλθη, λέγει, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν γῆν καὶ θὰ φορέσει σάρκα ἀνθρωπίνην, ὁμοιούμενος μὲ τοὺς θνητοὺς τῆς γῆς. Θὰ φέρη τὸ ὄνομα αὐτοῦ τέσσερα φωνήεντα καὶ δύο ἄφωνα, 8 μονάδες, 8 δεκάδας καὶ ἑκατοντάδας 8, ἤτοι 888. 

 Καὶ πράγματι ἡ λέξις ΙΗΣΟΥΣ ἔχει 4 φωνήεντα καὶ 2 σύμφωνα καὶ κάνει καὶ 888 

Ι     Η      Σ      Ο      Υ       Σ 

10 +  8  + 200 + 70 + 400 + 200 = 888 

 Ὥστε διὰ ὅλων τῶν μέσων ὁ Θεὸς προετοιμάζει τὴν ἀνθρωπότητα ἵνα γνωρίσωσιν Αὐτόν». 

   

   ΕΙΚΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

  Παρόμοιες ἀναφορὲς, περὶ τοῦ ἀριθμοῦ ὀκτὼ συναντᾶμε, ἐπίσης, καὶ στὴν ἑρμητικὴ θεολογία, ὅπου, ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος κατὰ τὸ 11.500 π.Χ. ὁμιλεῖ περὶ τῆς ὀγδοατικῆς φύσεως θεωρῶντας τὸν ἀριθμὸ ὀκτὼ ἐπίνειο τῆς θείας δημιουργίας τοῦ σύμπαντος κόσμου.  

 Κλείνοντας, αὐτὸ τὸ μικρὸ ἐνδεικτικὸ πόνημα, δυνάμαι νὰ πῶ ἐν τάχει τὰ κυριότερα περὶ τῆς φύσεως τοῦ ἀριθμοῦ ὀκτὼ δεδομένου πὼς θεωρεῖται ὁ τέλειος κύβος 8 = 2³, ἡ μουσικὴ ὀκτάβα ΝΤΟ ΡΕ ΜΙ ΦΑ ΣΟΛ ΛΑ ΣΙ ΝΤΟ καὶ ἡ βυζαντινὴ ὠκτάηχος ἡ ἐκ τοῦ Πυθαγόρου προερχόμενη,  ἡ τέταρτη ὑποδιαίρεση τοῦ χρόνου τῶν μουσικῶν φθόγγων κοινῶς ὀνομαζόμενον ὄγδοο 1/8, ὀκτὼ οἱ μακαρισμοὶ ποὺ περέδωσε ὁ Χριστὸς ἐπὶ τοῦ ὅρους ὀμιλεία, στὴν Αποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ο Αντίχριστος είναι ὁ ὄγδοος βασιλέας, ἀριθμὸς Φιμπονάτσι, στὴν πρόσοψη του, ἀνατολικὴ καὶ δυτική, ὁ Παρθενῶνας κατὰ πλάτος στηρίζονταν ἀπὸ 8 δωρικοὺς κίονες ἐνῷ κατὰ μῆκος τοῦ ἄξονα βορρᾶ καὶ νότου ἀπὸ 17 δωρικοὺς κίονες, 1 + 7 = πυθμενικὸς ἀριθμὸς 8 ὁ συμβολίζων τὸν Σείριο Α' καὶ Β' ἐφαπτόμενους. 

   Στὴν πυρηνική φυσικὴ το 8 εἶναι ὁ δεύτερος «μαγικός ἀριθμός», στὴ χημία τό 8 εἶναι ὁ μέγιστος ἀριθμὸς ηλεκτρονίων που μποροῦν νὰ ὑπάρχουν σὲ μία στιβάδα σθένους, τὸ ὀκτάνιο τοῦ πετρελαίου (C8H18) στὴ βιολογία Τὸ χταπόδι καὶ οἱ συγγενεῖς του τοῦ γένους ἀργοναύτης ἔχουν 8 βραχίονες ποὺ ὀνομάζονται πλοκάμια, ἀλλὰ καὶ παρὰ πολλὰ ἀκόμη στοιχεῖα στηρίζονται στὸν ἀριθμὸ ὀκτώ!

ΧΑΙΡΕΤΕ!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι - Θησέας 

-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ, Ὁ ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ, ἐκδ. Σμυρνιωτάκη Ἀθῆναι  

-Δημητρίου Παναγόπουλου, Ἐγκόλπιον Ὀρθοδοξίας,  Ἀθῆναι 

-Καινὴ Διαθήκη, Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου