ЭIЄ

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΛΑΣΗΣ 

ΕΝ ΣΕΒΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ 

Ἔρευνα & συγγραφῇ: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Μιὰ μικρὴ ἱστορικὴ ἀνασκόπηση, στοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, δύναται νὰ φανερώσει ἄγνωστες μορφὲς τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ἄλλωστε, στοὺς πρώιμους αἰῶνες τοῦ χριστιανισμοῦ συναντᾶται τὸ μεγαλύτερο πλῆθος ἁγίων μαρτύρων - ἀθλοφόρων.

  Κατὰ τὴν τέταρτη ἑκατονταετηρίδα μετὰ Χριστόν, μέσα ἀπὸ μυριάδες βίους ἁγίων μαρτύρων τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ξεπροβάλλει μιὰ ἰδιαίτερα λαμπρὴ μορφὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας. Πρόκειται, γιὰ τὸν Ἅγιο Βλάσιο ἐπίσκοπο Σεβαστείας.

Η ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ 

 Ὁ Ἅγιος Βλάσιος, ἔζησε τὴν περίοδο τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ ρωμαίου Λικίνιου, τὰ ἔτει δηλαδὴ μεταξὺ 308 μὲ 323 μ.Χ. Ἡ γέννησή του πολιτογραφεῖται εἰς τὴν Σεβάστεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Δυστυχῶς δὲν διασώθηκαν ἀρκετὲς λεπτομέρειες τοῦ βίου τοῦ παρὰ μόνον ὅτι, κατὰ τὴν νεότητά του σπούδασε τὴν ἰατρική. 

 Τιμῶντας εἰς τὸ ἔπακρον τὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτη, πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες του ἀμισθὶ σὲ ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς παρέχοντας, ἐπιπλέον, δωρεὰν τὴν φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ ἀλλὰ καὶ τὰ ἔξοδα νοσηλείας.

  Ἡ ἀκόρεστος φιλαλληλία του, ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ, τὸν ὁδήγησε στὴν ἀναζήτηση πνευματικοῦ ὁρίζοντα ποὺ ἂν μή τι ἄλλο, τὸν ἔφερε στὴν ὁδὸ τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἡ ἐνδελεχὴς μελέτη του πάνω στὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς του πρόσφερε ἕνα, μετὰ βεβαιότητας, ψυχικὸ στήριγμα καὶ ἐνίσχυε δυναμικὰ τὴν κάθε φιλανθρωπική του δραστηριότητα.

 Οἱ ἱεράρχες τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας, μαθαίνοντας διὰ τὴν ἀγάπη του Βλασίου γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸ ὕψος τῆς ψυχικῆς του καλλιέργειας, ἀπεφάνθησαν στὴν ἀνακήρυξή του σὲ ἐπίσκοπο Σεβαστείας.   Τὴν ἱεροσύνη ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία τὴν ἐτίμησε μέχρι τέλους προσφέροντας ἀκόμα καὶ τὴν ζωή του στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Τὴν περίοδο, ὅπου αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ Λικίνιος, ὁ ἔπαρχος Ἀγρικόλας συνέλαβε τὸν Ἅγιο Βλάσιο καὶ τὸν ὑπέβαλε σὲ θηριώδη μαρτύρια γιὰ νὰ ἀλλαξοπιστήσει.

Τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Βλασίου σὲ Μικρογραφία ἤτοι καὶ Μινιατούρα ἀπὸ τὸ Μηνολόγιο τοῦ Βασιλείου Β’ 

 Ἀφοῦ πρῶτα μαστιγώθηκε βάναυσα μὲ χοντροὺς ράβδους, ἔπειτα τὸν κρέμασαν λιπόθυμο εἰς ἕνα στῦλο. Τελικὴ κατάληξης ἦταν ὁ ἐγκλεισμός του στὴ φυλακὴ ἀφοῦ πρῶτα τον χειρόδεσαν.

 Τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνεχίστηκε τὴν ἑπόμενη ἀφοῦ οἱ φαῦλοι τιμωροὶ τοῦ ἐβουλήθησαν νὰ τὸν ρίξουν δεμένο ὅπως ἦταν μέσα σὲ μιὰ λίμνη.

 Ἐνῷ οἱ πίστεψαν, πρὸς στιγμήν, πὼς ἐξόντωσαν τὸν Ἅγιο Βλάσιο, μετὰ ἐπεμβάσεως βγῆκε θαυματουργικῶς ἀπὸ τὸν βυθὸ τῆς λίμνης καὶ ἐπαρουσιάσθει ἔμπροσθεν τους. Τότε, ἐξοργισμένοι, οἱ ἐχθροὶ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἔπιασαν τὸν Ἅγιο καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν.

 Ἔτσι, ὁ Ἅγιος Βλάσιος, ὑπομένοντας τὰ τόσα φρικτὰ μαρτυρία, προασπιζόμενος τὴν ἀληθινὴ πίστη εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ζωοποιοῦ καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἔλαβε ἐν τέλει ἀπὸ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἡ ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ ἐτησίως εἰς τὶς 11 Φεβρουαρίου.

 Ἐν τούτοις, ἡ θαυματουργικὴ δράση τοῦ Ἁγίου Βλασίου συνεχίστηκαν καὶ μετὰ τὸν μαρτυρικό του θάνατον.

  Λέγεται δὲ ὅτι ἔλαβε τὸ χάρισμα τῆς ἰάσης τῶν παθήσεων τοῦ λαιμοῦ κι ὅσοι μετὰ πίστεως τὸν ἐπικαλοῦνται δέχονται ἁπλόχερα τὴν θεραπεία του.

 Ὑπῆρξαν πολλὲς οἱ μαρτυρίες πιστῶν περὶ τῶν θαυμαστῶν ἰάσεων τοῦ Ἁγίου. Τοῦτες οἱ μαρτυρίες φτάνουν ἕως τὶς μέρες μας!

 Γνωρίζουμε μάλιστα ὅτι, ὑπάρχει μιὰ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου ποὺ θεωρεῖτε ὡς τὴ σήμερον θαυματουργός.

  Τὴν εἰκόνα αὐτή την φύλασσε στὸ κελί του ὁ πολιοῦχος Κεφαλονιάς, Ἅγιος Γεράσιμος ὁ ἐπικαλεσθεὶς ἐξ ἐπωνύμου Νοταράς.

 Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, καταγόταν ἀπὸ τὴν βυζαντινὴ οἰκογένεια τῶν Νοταράδων, ποὺ οἱ ρίζες τους φτάνουν μέχρι τὸ ἔτος 1453, δηλαδή, ἐπὶ ἐποχῆς αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

 Μάλιστα, ἡ ἀπαρχὴ τῆς οἰκογενείας ἀνάγεται εἰς τὸν γενάρχη Μέγα Δούκα Λουκᾶ Νοταρὰ καὶ τῆς κόρης του Ἄννας Νοταρὰ ποὺ παντρεύτηκε τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο λίγο πρὶν τὴν ἅλωση τῆς Πόλης.

 Λίγο μετέπειτα βρίσκουμε τὴν οἰκογένεια τῶν Νοταραίων στὰ Τρίκαλα Κορινθίας, ὅπου γεννήθηκε καὶ ὁ Ἅγιος Γεράσιμος τὸ 1506.

 Στὴν γενέτειρα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου συνέβη τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς εὑρέσεως τῆς ἱερὰ καὶ θαυματουργικῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Βλασίου μέσα σ’ ἕνα σπήλαιο κατὰ τὸν 14ο αἰῶνα μ.Χ.

 Πλησίον τοῦ τωρινοῦ μοναστηριακοῦ συγκροτήματος ὑπῆρξε κάποτε σπηλαιώδης σχισμὴ στὴν ἀπόκρημνη βραχώδης πλαγιὰ τοῦ ὅρους Βρυωνοῦ (στὸ σημερινὸ ἐπονομαζόμενο ρέμα Λυκολάγκαδου).

  Οἱ μεσαιωνικοὶ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἄνω Τρικάλων, σύμφωνα μὲ τὴν λαϊκὴ παράδοση, ἔβλεπαν ἐκ τῆς σπηλαιώδους αὐτῆς σχισμῆς νὰ ἐξέρχεται σταθερὰ μιὰ δέσμη ἐκτυφλωτικοῦ φωτός.

  Τὸ ἄλυτο μυστήριο τῆς ἐν λόγου λάμψης λύθηκε ὅταν μιὰ ὁμάδα ἀναρριχητῶν εἰσῆλθε ἐκ τῆς σχισμῆς εἰς στὸ σπήλαιο καὶ ἀντίκρισε τὴν ἁγία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου.

  Ἔκτοτε, ἡ εἰκόνα, ὅπου ὁρισμένοι λέγουν ὅτι εἶναι τόσο παλιὰ ὥστε νὰ διασώθηκε ἀπὸ τὴν λαίλαπα τῆς εἰκονομαχίας, μεταφέρθηκε στὸν μικρὸ οἰκισμὸ τῆς περιοχῆς.

  Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, ὁ Ἅγιος Βλάσιος, ἐνεφανίσθει κατ’ ἐπανάληψη στὸ ὄνειρο ἑνὸς ἐντοπίου πρωτομάστορα. Οὕτως, ἐνῷ στὴν ἀρχὴ παρέμενε δύσπιστος, ἐν τέλει, ἡ ἐπιμονὴ τοῦ Ἁγίου τὸν ἔπεισε νὰ κατασκευάσει ἕνα ναύδριο πρὸς τιμήν του. Ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα σὲ αὐτὸν τὸν ναὸ ἡ μνήμη του τιμᾶται πανηγυρικῶς!!

 Προφανῶς γίνεται σαφὲς πὼς ὑπῆρξε ἐξ ἀρχῆς πνευματικὸ δέσιμο τοῦ Ἁγίου Βλασίου μὲ τὴν οἰκογένεια τῶν Νοταραίων καὶ δὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ποὺ φιλοξενοῦσε τὴν ἁγία εἰκόνα του εἰς τὸ κελί του.

  Ἔκτοτε, οὐδεὶς ἐτόλμησε νὰ ἀποκόψει τὸν δεσμὸ τῆς εἰκόνος μὲ τὴν οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, φοβούμενοι πάντες τὴν μῆνιν τοῦ Ἁγίου Βλασίου.

 Κατὰ τὰ ἱστορικὰ δεδομένα ἡ μεταβυζαντινῆς τέχνης εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου διαφυλάττεται κληρονομικῷ δικαιώματι ἐκ τῶν συγγενῶν τοῦ Ἁγίου Γερασίμου.

  Πλέον, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, ἡ ἱερὴ εἰκόνα του προσκομίζεται διὰ τὴν προσκύνηση τῆς σὲ συγκεκριμένο ἱερὸ ναὸ ποὺ ἔχει ἐπιλέξει ὁ ἴδιος θαυματουργικά, ὅπως ἐξιστορεῖται παρακάτω στὰ θαύματα τῆς ἱερᾶς εἰκόνος.

  Κάποια χρονιά, ἡ οἰκογένεια ποὺ διατηρεῖ τὸ ἔθος τῆς προσκομίσεως τῆς ἱερᾶς εἰκόνας διὰ προσκύνησιν, θέλησε νὰ ἑορτάζει τὸν Ἅγιο εἰς ἄλλην ἐνορία μακριὰ ἀπὸ τὴν συνηθισμένη ἡ εἰκόνα ἀρνήθηκε νὰ εἰσέλθει διὰ νὰ λειτουργηθεῖ.

  Μιὰ ἀνεξήγητος δύναμη δὲν ἐπέτρεπε τὴν γυναῖκα ποὺ κρατοῦσε τὴν εἰκόνα (εἶναι ἀκόμα ἕνα ζωὴ ἡ γυναῖκα αὐτὴ καὶ δύνασθε νὰ τὴν ἐρωτήσετε) δὲν τὴν ἄφηνε νὰ εἰσέλθει ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Καμάριζας[περιοχής Ἁγίου Κωνσταντίνου νομοῦ Ἀττικῆς] ὅπου λειτουργοῦσε, τότε, ὁ Πατὴρ Νεκτάριος Βιτάλης.

  Τότε, ὁ κοιμηθεὶς πλέον ἱερεὺς Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Πατὴρ Νεκτάριος Βιτάλης, διορατικὸς ὡς ἦτο ἀπεφάνθη ὅτι, o Ἅγιος δὲν ἤθελε νὰ ἑορτασθεῖ σὲ ἄλλη ἐνορία παρὰ μόνο εἰς ἐκείνη ποὺ εἶχε ἀπ' ἐκεῖνον ἐπιλεχθεῖ. Ἔκτοτε, οὐδέποτε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου μετατέθηκε ἀπὸ τὴν ἐνορία ταύτη... καὶ ὁ γράφων πληροῖ τὴν ὑποχρέωση τῆς ἐτησίας μεταφορᾶς καὶ ἔκθεσης αὐτῆς σὲ λαϊκὸ προσκύνημα, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ κατὰ τὴν ἐντεκάτη Φεβρουαρίου.

ΤΑ ΝΕΟΦΑΝΗ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ

Α)Ἡ ἐμφάνιση σὲ γυναῖκα τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος τῶν Γερμανῶν (Γιαγιὰ Σμαράγδα). 

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς της Ἀθήνα ἡ νεαρὴ τότε Σμαράγδα Στυλιανοῦ ὑπηρέτρια τῆς Ρόζαινας ἤτοι Παρασκευῆς Νοταρά - Ρόζου, φρόντιζε πάντα τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου καὶ ὑπηρετοῦσε πιστὰ εἰς τὸ διακόνημα τῆς ἑορταστικῆς ἡμέρας τοῦ Ἁγίου Βλασίου καὶ τῆς ἱερᾶς εἰκόνας του. Κάποια στιγμὴ κατὰ τὴν δυσοίωνη κατοχικὴ περίοδο τοῦ ’40 ὁδηγεῖται ὁμοῦ μετὰ ἄλλων Ἀθηναίων στὸ γερμανικὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα ὕστερα ἀπὸ διαταγή των Ἐς-Ἐς (SS). Ξαφνικὰ ἐνῷ βρίσκεται στὴ γραμμὴ ἐκτελέσεως καὶ ὁπλίζουν οἱ ἐκτελεστές τους βλέπει ἔμπροσθεν της, σὰν ὅραμα, τὸν Ἅγιο Βλάσιο, ὁ ὁποῖος τῆς λέει: «Μὴν ἀνησυχεῖς Σμαράγδα ἐγὼ θὰ σᾶς σώσω». Λίγο πρὶν ἀπασφαλίσουν οἱ γερμανοὶ στρατιῶτες μιὰ ὁμάδα Ἄγγλων καὶ Ἀντιστασιακῶν ξεπηδᾶ ἀπὸ τὸν διπλανὸ λόφο καὶ σκοτώνει ὅλους τοὺς Γερμανοὺς καὶ λευτερώνει την Σμαράγδα καὶ τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες. Ὅταν, ἡ Σμαράγδα, ἀνέφερε τὸ γεγονὸς τοῦ ὁράματος ὅλοι πίστεψαν πὼς ὁ Ἅγιος εἰδοποίησε τοὺς λευτερωτές τους. 

Β)Ἡ θεραπεία τῶν ὀφθαλμῶν ἡλικιωμένης γυναίκας.

Ἡ κάτοχος τῆς εἰκόνας Ρόζενα ἢ Παρασκευὴ Νοταρά - Ρόζου ἀπέκτησε πάθηση ποὺ χρειάστηκε χειρουργεῖο. Τότε προσευχήθηκε στὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου ποὺ ἦταν στὴν κατοχή της καὶ κατὰ τὸ βράδυ ἄρχισαν τὰ μάτια της νὰ τρέχουνε πύον. Τὴν ἑπομένη ποὺ πῆγε νὰ κάνει τὸ χειρουργεῖο ὁ γιατρὸς ἔκπληκτος εἶδε ὅτι δὲν χρειάζονταν ἡ χειρουργικὴ ἐπέμβαση μὴ δυνάμενος νὰ τὸ ἐξηγήσει. Ἔπειτα ἀπὸ αὐτὸ ἡ μητέρα καὶ ἡ κόρη διέδιδαν τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Βλασίου ὅπου καταθέτω ὡς αὐτήκοος μάρτυς. 

Γ) Ἡ ἐμφάνιση τῆς εἰκόνας σὲ ὄνειρο καὶ ἡ ταύτιση τῆς μὲ τὴν εἰκόνα του κελιοῦ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. 

Ἡ ἀνιψιὰ τῆς κυρίας Δέσποινας Ραυτογιάννη, ἔχοντας ἕνα πρόβλημα ὑγείας, εἶδε στὸν ὕπνο της μιὰ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου ἀλλὰ δὲν γνώριζε πιὰ εἰκόνα εἶναι αὐτή. Μετὰ τὸ γεγονὸς ἔψαχνε νὰ βρεῖ ναὸ τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσει. Τὴν περίοδο ἐκείνη ἦταν ἡ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Βλασίου, τὴν 11η Φεβρουαρίου, καὶ εἰσερχόμενη ἡ νεαρὴ κοπέλα στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ δήμου Ἁγίου Δημητρίου γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια Νοταρὰ καὶ κυρίως ἀπὸ τὸ κελὶ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου του Νοταρά, εἶδε τὴν εἰκόνα αὐτὴ ὀλόϊδια ποὺ εἶχε δεῖ στὸ ἐνύπνιο της. Ἔπειτα ἀπὸ λίγες ἡμέρες διαπιστώθηκε ὅτι ἡ ὑγεία της εἶχε πλήρως ἐπανέλθει. 

Δ) Ἡ ἄρνηση τοῦ Ὁσίου νὰ λειτουργηθεῖ ἡ εἰκόνα του σὲ ἄλλη ἐνορία.

Ὅπὼς ἔχει ἤδη ἀναφερθεῖ κάποια χρονιά, ἡ οἰκογένεια πὸὺ διατηρεῖ τὸ ἔθος τῆς προσκομίσεως τῆς ἱερᾶς εἰκόνας διὰ προσκύνησιν, θέλησε νὰ ἑορτάζει τὸν Ἅγιὸ εἰς ἄλλην ἐνορία μακριὰ ἀπὸ τὴν συνηθισμένη ἡ εἰκόνα ἀρνήθηκε νὰ εἰσέλθει διὰ νὰ λειτουργηθεῖ. 

ΣΤ) Ἡ θεραπεία τῆς μητέρας καὶ τοῦ παιδιοῦ μὲ καρκίνου τῆς εἰκόνας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου. 

Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, τελέσαμε τὴν λειτουργία εἰς τὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ μετέπειτα ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε εἰς τὴν οἰκεία της γιὰ νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἐθιμοτυπικὴ σύναξη τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου ποὺ εἶχε καθιερώσει ἡ Ρόζαινα. Ἀφοῦ εἶχε παρέλθει ἡ μέρα λαμβάνω τὴν εἰδοποίηση, ὡς ὑπεύθυνος τῆς μεταφορᾶς τῆς εἰκόνας, ὅτι μιὰ γυναῖκα θέλει νὰ ἔρθει μὲ τὸ ἄρρωστο παιδί της ποὺ χρειάζονταν ἄμεσα χειρουργεῖο γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Βλασίου. Ἡ μητέρα εἶχε ἀκούσει γιὰ τὴν θαυματουργικὴ δράση τῆς εἰκόνας καὶ μὲ πίστη βαθιὰ ἤθελε νὰ παρακαλέσει τὸν Ἅγιο γιὰ τὸ παιδί της. Ἐκείνη τὴ μέρα δὲν τὰ κατάφερε νὰ ἔρθει ἀλλὰ δὲν ἀπέσυρα τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὸ σημεῖο προσκύνησης. Τὴν ἑπομένη τὸ ἀπόγευμα, ἐμου ἐκλιπόντος, ἡ πεθερά μου ὑποδέχθηκε τὴν γυναῖκα μὲ τὸ μικρὸ παιδί της καὶ προσκύνησαν εὐλαβικὰ καὶ οἱ δύο. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες μάθαμε ὅτι, τὸ παιδὶ εἰσῆλθε εἰς τὸ νοσοκομεῖο γιὰ ἐγχείρηση ἀλλὰ οἱ γιατροὶ ξαφνιασμένοι δήλωσαν πὼς ἀδίκως ταλαιπώρησαν τὸ παιδάκι γιατί ἦταν ὑγιέστατο. 

Ζ)Ἡ παράκληση τῆς Ρόζαινας ἤτοι Παρασκευῆς Νοταρά - Ρόζου 

στὸν Ἅγιο Βλάσιο λίγο πρὶν τὸν θάνατο της. 

Ἡ Ρόζαινα ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔχει καρκίνο καὶ τῆς ἀπομένουν λίγες μόνο μέρες ζωῆς παρακάλεσε τὸν Ἅγιο Βλάσιο νὰ ζήσει τὸ μαρτύριο αὐτὸ γιὰ 40 ἡμέρες. Ὁ Ἅγιος ἐμφανίστηκε στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, σὰν ὅραμα, μαζὶ μὲ τοὺς δύο Ἀρχαγγέλους Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ κρατῶντας στέφανο καὶ τῆς ὑποσχέθηκε ὅτι αἴτησε εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ γιὰ νὰ γίνουν ὅλα ὅπως τὰ ἐπιθυμοῦσε. Ἔπειτα, ἔστειλε τὸν ἄνδρα της σ’ ἕνα ἱερέα ποὺ τῆς ὑπέδειξε ὁ Ἅγιος Βλάσιος γιὰ νὰ τὴν ἐξομολογήσει καὶ νὰ τὴν κοινωνήσει. Ὅταν, ὁ Δημήτριος Ρόζος, νομικὸς καὶ Διοικητὴς τῆς ἀστυνομίας, πῆγε νὰ βρεῖ τὸν συγκεκριμένο ἱερέα, ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «καλῶς τὸν Δημήτρη, σὲ περίμενα». Ὁ Ρόζος χαλαρὸς τὴ πίστη ἐξεπλάγην ἐκ τοῦ θαύματος τούτου καθὼς δὲν γνώριζε τὸν ἐν λόγῳ ἱερέα. Ἐν τέλει, ὅλα συνέβησαν κατὰ τὴν ἐπιθυμία τῆς Παρασκευῆς Νοταρὰ καὶ ἡ ψυχή της ἀπεδήμησε εἰς Κύριον.

 Ἀμήν! 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Συναξαριστὴς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμος Α'

•Ἀκολουθία καὶ μαρτύριον τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἱερομάρτυρος Βλασίου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας τοῦ θαυματουργοῦ / Νῦν τὸ πρῶτον τύποις ἐκδίδοται ὑπὸ τῶν ἀδελφῶν Γ. Ἀθανασιάδου, τὴ ἐπιμελεία τῶν Νικολ. Π. Πόγκα καὶ Κώνστ. Κιαπέκου, Ἐν Χαλκίδι: [Τύποις - Ἀδελφῶν Γ. Ἀθανασιάδου], 1893. 

ΑΡΘΡΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ

•Ἅγιος Βλάσιος ἐπίσκοπος Σεβαστείας, Ἰωάννης Γ. Βαφίνης, ἐφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, Κυριακὴ 4 Μαρτίου 2018 

ЭIЄ

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΣΟΦΟΥ ΑΓ. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΦΩΝ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΣΤΟΥΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Βαφίνης 

  Ὀλίγα σχόλια εἰς τὴν σημερινὴ ἑορτή της Πανσόφου Ἁγίας Αἰκατερίνης, ἥπερ καὶ διεκρίθει εἰς τὰ ἑλληνικὰ γράμματα ὅπως καὶ ἀνακηρύχθηκε ὁμολογήτρια τοῦ ὀνόματος Τοῦ  Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

 Ἡ φήμη της τὴν ἔφερε ἀντιμέτωπη μὲ τὸ τυραννικὸν θηρίον τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἤτοι καὶ Pax Romana. 

 Ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτωρ - Γαλέριος Βαλέριος Μαξιμίνος κατὰ ἄλλους δὲ ὁ Μαξιμιλιανός - μαθαίνοντας γιὰ τὴν ὑψηλὴ πνευματικότητα τῆς Ἁγίας καὶ τὴν χριστιανική της πίστη, μὴ θέλοντας νὰ προβεῖ σὲ ἀκραῖες διαδικασίες, ἀπέστειλε τοὺς πιὸ διαβασμένους φιλοσόφους τῆς ἑλληνικῆς γραμματείας γιὰ νὰ τὴν μεταπείσουν νὰ ἀναιρέση  τὴν πίστη της. 

Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ 17ου αἰῶνος εὐβρισκόμενη στὸ Βυζαντινὸ καὶ Χριστιανικὸ μουσεῖο 

 Στὸν μεταξύ τους διάλογο, ὅπου διημήφθη, ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, τοὺς παρουσίασε τὰ ἀληθινὰ κείμενα (όπου τὰ  ἀρχαῖα ἱερατεία εἶχαν ἀποκρύψει) τῶν Ἑλλήνων  ποιητῶν καὶ φιλοσόφων, ὅπως, φερειπείν, τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη ἀλλὰ καὶ τὸν Σιβυλλικὸ χρησμὸ τοῦ Δελφικοῦ Ἀπόλλωνος ὅστις λέγει: «Εἰς μὲ φησὶ βιάζεται οὐράνιος, ὀς ἐστὶ φῶς τριλαμπές. Ὁ δὲ παθῶν Θεὸς ἐστί. Καὶ οὐ Θεότης πάθεν αὐτη. Ἄμφω γὰρ βροτόσωμος καὶ ἄμβροτος. Αὐτὸς ἤδη Θεὸς καὶ Ἀνήρ. Πάντα φέρων ἐκ θνητῆς, Σταυρόν, ὕβριν, ταφήν.». 

 Ἀμέσως οἱ φιλόσοφοι βλέποντας τις περγαμηνές των διεσωσμένων σπάνιων αρχαίων κειμένων σιώπησαν καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν στὸν Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. 

 Ὅταν γύρισαν πίσω στὸν αὐτοκράτορα τοῦ παρέθεσαν τὰ στοιχεῖα τῆς φιλοσόφου Αἰκατερίνης καὶ ὁμολόγησαν ταυτόχρονα τὴν πίστη τους στὸν Θεάνθρωπο καὶ λυτρωτὴ τοῦ κόσμου μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁδηγηθοῦν εἰς τὸν μαρτυρικὸ θάνατο ἀπὸ τὸν χριστομάχο ἐξουσιαστή. 

 Εἶναι βέβαιον ὅτι, ἡ μεταμέλεια τοὺς ἐπῆλθε διότι τοὺς συγκλόνισε ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἐκ τῶν συμφραζομένων, περὶ τῆς ποιότητας ζωῆς ποὺ διαβιοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι, προκύπτει ὅτι, ἕνας αὐθεντικὸς φιλόσοφος δὲν θὰ ἀρνοῦνταν ποτὲ τὴν ἀλήθεια ὅταν αὐτὴ ἐμφανίζονταν παγιωμένη ἀπὸ πρωτογενεῖς πηγές... δηλαδὴ... τὰς γραφάς! 

 Ὡς ἔπος εἰπεῖν, ὀφείλομεν καὶ ἡμεῖς νὰ ὁδηγηθοῦμε εἰς τὴν σωστὴ ἀνάγνωση τῶν ἀρχαίων προγονικῶν κειμένων γιὰ νὰ ἐννοήσουμε ὅτι πάντες οἱ ἱερὲς γραφὲς ὁδηγοῦν σὲ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς εἶπε: «ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκείναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ· καὶ οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρὸς μὲ ἵνα ζωὴν ἔχητε». Οἱ λόγοι οὗτοι ἐστὶ τοῦ Θεανθρώπου...  Ἀμήν! 

 Ἐν ὀλίγοις, τὴ σήμερον, ἡ πίστη μας κινδυνεύει νὰ ἀναιρεθεῖ ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἀξίες καὶ τὸν ὑλισμὸ τῆς συγχρόνου εἰδωλολατρείας μὲ ἀνεπανόρθωτες ἐπιπτώσεις γιὰ τὴν ψυχῆς μας. 

 Δυνάμεθα, λοιπόν, νὰ μιμηθοῦμε τὴν Ἁγία Αἰκατερίνη καὶ τοὺς μεταμεληθέντες σοφοὺς ἔναντι τῆς νεοεποχίτικης δυναστικῆς κι ἀθέου ἀντιλήψεως ποὺ ὡς μέλανος ὀπὴ θέλει μας ἀφανίσει... 

Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλες τὶς Αἰκατερίνες!

ΧΑΙΡΕΤΕ!

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΥΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Ὀρθόδοξος Συναξαριστής, Μηνολόγιο Νοεμβρίου 

      

ЭIЄ

ΕΡΜΟΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΚΤΗΣΥΛΛΑ

ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ἔρευνα καὶ συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Τὴν θρυλικὴ καὶ ἡρωικὴν ἐκείνην περίοδο τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ἤτοι τῶν ἐρώτων Φαίδρα ἐποχὴ, ὅπως, διανθίζει καὶ τὸ ποιητικὸ ἆσμα του Δροσίνη εἰς τὴν σύγχρονη β' ρομαντικὴ σχολή της πρωτευούσης, ἐσυνέβη ἕνα ἐρωτικὸ δρᾶμα μὲ παράδοξον τέλος. 

 Εἰς τὸν ἀρχαῖο δῆμο ... τῆς Ἀθήνας κατοικοῦσαν ἕνας νέος καὶ μιὰ νέα, ὁ Ἐρμοχάρης καὶ ἡ Κτησύλλα. Ἡ γνωριμία τους ἔμελλε νὰ γίνει μοιραία ἀφ' ὅτου ὁ ἔρως χτύπησε ἀπὸ νωρὶς τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς τους μὲ τὴν πρώτη ματιά. 

 Ὁ Ἐρμοχάρης, τίμιος νέος, ἔτρεξε ἀμέσως νὰ τὴν ζητήσει ἀπὸ τὸν πατέρα της, κι ἐκεῖνος δέχτηκε μὲ ὅρκο νὰ τοῦ τὴν δώσει ὅταν θὰ εἶναι καὶ οἱ δύο ἕτοιμοι γιὰ τὸν γάμο τους - ἐννοῶντας μᾶλλον τὴν οἰκονομικὴ ἀποκατάσταση τοῦ νεαροῦ. 

 Μάλιστα, τίθεται ἡ ὑποψία ὅτι, ὁ ὅρκος τοῦ πεθεροῦ, τοῦ ἐπονόμαστου Ἀρχίδαμου, συντελέστηκε εἰς τὸ ναὸ τῆς Ἀφροδίτης, ἤτοι καὶ Ἀφροδίτη ἐν κήποις, ποὺ εὑρίσκετο κάτωθι τῆς βόρειας κλιτῦς τῶν τειχῶν τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου, ἔστεκε καὶ τὸ ἄγαλμα τῆς Ἀφροδίτης τὸ λεγόμενο τὸ τῆς θεᾶς ἄξιον(Δὲς, Παυσανίου Περιήγησις τῆς Ἑλλάδος - Ἀττικὰ 1.19.2). 

             

           The Old, Old Story πίναξ τοῦ John William Godward. Ἐλαιογραφία τοῦ 1903 ἀναπαριστᾶ ἀρχαῖο ζευγάρι Ἑλλήνων ποὺ ἐρωτοτροπεῖ μὲ τὸ βλέμμα, ὠσαῦτος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ Ἐρμοχάρη καὶ τῆς Κτησύλλας 

 Περνῶντας ὅμως ὁ καιρός, ὁ Ἀρχίδαμος λησμόνησε τὸν ὅρκο του καὶ ἐμνήστευσε  τὴν θυγατέρα του Κτησύλλα μὲ ἄλλο νέο πλουσιώτερον. 

 Στὴν κρίσιμη στιγμὴ αὐτή, οἱ δύο νέοι ἀλληλοαπήχθησαν (κλέφτηκαν) καὶ τέθηκαν ἱκέτες στὸ ναὸ τῆς Ἀφροδίτης τὸν εὑρισκόμενο εἰς τὶς ὑπώρειες τῆς Ἀθηναϊκῆς  Ἀκροπόλεως. 

Τὸ ὑπαίθριο ἱερὸ τῆς Ἀφροδίτης ἐν κήποις καὶ τοῦ Ἔρωτα ταυτίστηκε ἀπὸ τὸ ἀμερικανικὸ ἀρχαιολόγο Oscar Broneer τὸ 1931 κάτω ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἀκρόπολη τῆς Ἀθήνας. Ἐδῶ ὑπῆρχε τὸ ἄγαλμα τῆς Οὐρανίας Ἀφροδίτης. Ἡ ἀπεικόνιση τῆς Ἀφροδίτης "ἐν Κήποις" ἀπὸ τὸν Ἀλκαμένη θεωρεῖται ὅτι βασίστηκε στὸν τύπο τῆς Ἀφροδίτης Οὐρανίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ θεὰ καθόταν καὶ στηριζόταν σὲ ἕνα δέντρο, μὲ τὸν ὦμο της ἀκάλυπτο. Ὡστόσο, ἄλλοι ἐρευνητὲς λέγουν ὅτι, ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης ἐν κήποις βρίσκονταν στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ἰλισοῦ. 

 Καθὼς πέρναγαν λοιπὸν τὰ χρόνια τὸ ζευγάρι ἐπρόκειτο νὰ ἀποκτήσει τέκνο. Ὅμως, στὸν τοκετὸ ἐπάνω ἡ Κτησύλλα πέθανε ἀφήνοντας πίσω ὀρφανὸ τὸ παιδί της. Τότε, ὁ θάνατος τῆς ἀποδόθηκε στὴν ὀργὴ τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης κατὰ τοῦ Ἀρχίδαμου γιὰ τὴν παράβαση τοῦ ὅρκου. 

  Στὴν κηδεία τῆς χαριτωμένης κόρης ὁ λαὸς μετὰ θρήνου καὶ κοπετοῦ συμπαραστέκονταν τόσο στὸν σύζυγο Ἐρμοχάρη ὅσο καὶ στὸν πατέρα της Ἀρχίδαμο ποὺ σπαρακτικὰ συνόδευαν τὴν Κτησύλλα στὴν τελευταία της κατοικία. 

 Ἀπαρηγόρητοι ἔκλαιγαν καὶ θρηνοῦσαν τὸν χαμὸ τῆς ἀξιέραστης ἀτθίδας ποὺ ἔμελλε νὰ τὴν βρεῖ ὁ θάνατος τόσο νωρίς, ὅταν, μέσα ἀπὸ τὴν σαρκοφάγον ξεπετάχτηκε ἕνα περιστέρι. Τὸ περιστέρι ὑπῆρξε γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες τὸ ἱερὸν πτηνὸν τῆς Ἀφροδίτης. Ἡ νεκρικὴ πομπὴ τότε σταμάτησε κι ἀνοίγοντας τὸ φέρετρο τὸ βρῆκαν κενόν. 

 Σπεύδοντας ἄμεσα ὁ Ἐρμοχάρης εἰς τὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν ἔλαβε τὴν ἐντολὴ νὰ ἀναγείρει ἄγαλμα εἰς τὴν θεὰν Κτήσυλλαν - Ἀφροδίτη.   Πρόκειται, δηλαδή, γιὰ ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς ἤτοι ἕνα θαῦμα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀρχαίου κόσμου.

 Συνελλόντι, καταλήγουμε εἰς τὴν περιγραφὴν τῆς μορφῆς τοῦ Ἁγίου Ἔρωτα ὅταν ἐκεῖνος εἶναι ἁγνὸς, οὐράνιος και ἐμπεριέχει ἀγάπη ἄδολη χωρὶς συμφέροντα. 

 Κατὰ τὴν λαογραφικὴ παράδοσιν, στὴν μετὰ Χριστὸν ἐποχὴν, τὸ περιστέρι μετατράπηκε σὲ σύμβολο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ δηλοῦσε καὶ δηλεὶ τὸν πνευματικὸ ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ βαπτίσματος. 

 Ἕν ὀλίγοις, ἡ ἐρωτικὴ ἱστορία αὐτή, τῶν Ἀθηναίων Ἐρμοχάρους καὶ Κτησύλλας, ἀναδεικνύει τὴν ὕπαρξη θαυμάτων εἰς τὴν ζωὴ τῶν προχριστιανῶν Ἑλλήνων ἐκ τῶν θείων ἐνεργειῶν Τοῦ Ἑνὸς Θεοῦ. 

 Ταῦτα συνέβαιναν - ὅπως καὶ ἡ περίπτωση τῆς ἀνάστασης τοῦ Ἰππόλυτου ποὺ ἴσως συζητήσουμε σὲ ἄλλο κεφάλαιο - πρὶν τὴν κάθοδο καὶ ἐνσάρκωση Τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου Τοῦ Θεοῦ ὡς προπομπὸς τοῦ ἐρχομοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας του Ἰησού Χριστού, περὶ τῆς Σωτήριας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ εἰς τὴν Οὐράνια βασιλεία, ὅπου κυρίως οἱ Ἕλληνες ἀσπάστηκαν ἐς ἀεί  βίου. 

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ... 

ΧΑΙΡΕΤΕ!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Παυσανίου Περιήγησις τῆς Ἑλλάδος - Ἀττικὰ

•ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ-ΣΤΡΑΤΟΚΟΠΟΥ, ΑΤΤΙΚΑ ΦΥΛΑΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΙ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1984, σελ. 117

  

ЭIЄ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΙΣ ΑΔΙΚΕΣ ΘΑΝΑΤΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΛΕ ΣΕ

ΕΞΕΧΟΝΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

(ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ)

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

                     

 Μελετῶντας τὴν παγκόσμια ἱστορία ἀναδεικνύεται τὸ γεγονὸς τῆς παρουσίας τῶν δικαστικῶν θεσμῶν, εἰς τὸν ἀνθρώπινο πολιτισμό, μὲ διαφορετικοὺς τρόπους καὶ κανόνες ἐκτέλεσης τῶν ποινῶν. 

 Ἐν ὀλίγοις, τά ἀποτελέσματα τῶν δικῶν τῆς ἀρχαιότητος, μὲ κριτήριο τὴν τιμωρία καὶ οὐχὶ τὸν σωφρονισμό των παρανομησάντων, σὲ ἀρκετὲς τῶν περιπτώσεων προσδίδουν τις ἐκτελεστικὲς ποινές μὲ μεγάλη αὐστηρότητα καὶ ἰδιαίτερο αὐταρχισμὸ ἀκόμα καὶ σὲ περιπτώσεις ὅπου οἱ δικαστὲς ὑπόκεινταν σὲ δημοκρατικὸ πολίτευμα ὅπως ἐκεῖνο τῆς Ἀθήνας. 

Ὁ Περικλῆς ὁ Ἀθηναῖος ἀγορεύει εἰς τὴν Πνύκα ὑπερασπιζόμενος τὴν ἰδέα περὶ τῆς ἀξίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.. 

 Ἐξετάζοντας τρεῖς πασίγνωστες περιπτώσεις τῆς ἀρχαίας δικονομίας τῶν Ἀθηνῶν, καταλήγουμε στὸ ἀσφαλές συμπέρασμα περί τῶν καλοπροαίρετων ἀντανακλαστικῶν τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ λαοῦ τῆς Ἀθήνας, καθ' ὅλην τὴν χρονικὴ διάρκεια τῆς παλαιᾶς ἱστορίας, ὅταν ἀπὸ λάθος χειρισμούς ὁδήγησαν ἀδίκως στὸν θάνατον ἢ τὴν ἐξορίαν κάποια ἐξέχοντα πρόσωπα. 

 Ὅλα ἐτοῦτα, πάντοτε, εἰς τὸ ὄνομα τῆς κοινωνικῆς κάθαρσης, τῆς πόλης - κράτους. Ἰδοὺ οἱ τρεῖς πιὸ τρανταχτὲς περιπτώσεις τῆς ἀρχαίας Ἀθηναϊκῆς δικομανίας: 

Α' ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 

Λύκος καὶ Μενεσθέας ὅπου συνετέλεσαν σὲ διαφορετικὲς χρονικὲς στιγμὲς στὴν δολιοφθορὰ τοῦ Λαοῦ μὲ τὴ ρητορικὴ τοῦ ψεύδους καταφέρνοντας τὸν ἐξοστρακισμὸ τοῦ Θησέα μέγιστου ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἕναν ἀπὸ τοὺς κορυφαίους τοῦ Πανελληνίου μαζὶ μὲ τὸν Ἡρακλῆ, ἐπηρέασε τὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν.  Τοῦτο ὅμως τὸ ἄδικο σὲ κάποια χρονικὴ στιγμὴ ἐπέφερε τὸν λοιμό. Ἡ λύση τῆς ἐπιδημικῆς κρίσης ἦρθε ἀπὸ τὴν μεριὰ τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν ὅταν συνέστησε τὴν ἐπαναφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἥρωος εἰς τὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν Σκῦρο ὅπου εἶχε δολοφονηθεῖ καὶ κείτωνταν ἐκεῖ σὲ ἄγνωστο ταφικὸ σημεῖο.   Τότε ὁ Κίμων, ἐξέχων καὶ ἡρωικότατος στρατηγός - πολιτικός, ἐκστρατεύοντας στὴν Σκῦρο κατέβαλλε τοὺς ἐντοπίους καὶ ἀναζητῶντας τὸ σημεῖο ταφῆς τὸ βρῆκε ὑπὸ τὴν καθοδήγηση ἑνὸς ἀετοῦ. Ἀνασκάπτωντας, ὡς "κοινῶς" ἀνασκαφεὺς ἀρχαιολόγος ἀνακάλυψε μία θήκη ποὺ ἐμπεριέχει ὀστᾶ μεγάλου σώματος, μία χάλκινη αἰχμὴ καὶ ξίφος ἤτοι σπαθί! 

 Κατόπιν, μετέφερε τὰ ἱερὰ ὀστᾶ τοῦ Θησέως μὲ λαμπρὲς τελετὲς στὴν πόλη ποὺ εὐεργέτησε ὅσο κανένας ἄλλος βασιλιᾶς της. Ἔτσι, ἡ ἱερὰ Ἀθήνα ἐξιλεώθηκε [δὲς Πλούταρχου Βίοι Παράλληλοι - Θησεύς]. 

Β' ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 

Μέδητος, υἱός του Λέρου εἰς Ἀθήνας ὡς ρήτωρ μετὰ τοῦ Ἀνίτου ἐκατηγόρησαν τὸν Σωκράτη γιὰ διαφθορὰ τῶν νέων καὶ τὸν ὁδήγησαν νὰ πιεῖ τὸ κώνειο μετὰ τῆς ἀποφάσεως τοῦ δικαστηρίου. Οἱ Ἀθηναῖοι ἐκ πρώτης ἔδωσαν πίστη στὴν κατηγορία τους ὅμως ὅταν συναισθάνθηκαν τὸ ἁμάρτημα ὅπου περιέπεσαν διὰ μιὰ τέτοια ἄδικη καταδίκη καὶ ὅτι ἔπρεπε μᾶλλον νὰ τὸν μιμηθοῦν κατὰ πάντα καὶ οὐχὶ νὰ πιστέψουν εἰς τὴν κατ' αὐτοῦ συκοφαντίαν, λιθοβόλησαν τοὺς κακόβουλους κατήγορούς του καὶ ἔστησαν ἄγαλμα τοῦ εἰς τὴν ἀγορὰ τῶν Ἀθηνῶν πρὸς ἐξιλέωση... 

(δὲς Λεξικὸ τῶν ἐνδόξων ἀνδρῶν).

 

ΕΚ ΤΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ Η ΦΡΑΣΗ "ΠΡΟΣ ΕΞΙΛΕΩΣΙΝ(ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ)"

Γ' ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Ἀγνωνίδης ρήτωρ καὶ δημαγωγὸς κατηγορήσας γιὰ προδοσία τὸν Ἀθηναῖο στρατηγὸ Φωκίων στέλνοντάς τον νὰ πιεῖ τὸ κώνιο. 

 Διὰ τοῦτο ἔπειτα, θανατωθῇς ὁ Ἀγνωνίδης ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων, μετὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας περὶ τῆς ἀθωότητας τοῦ μεγάλου στρατηγοῦ τους Φωκίωνα (δὲς Λεξικὸ τῶν ἀρχαίων καὶ κύριων ὀνομάτων Νικολάου Λωρέντη). 

ΕΚ ΤΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ Η ΣΗΜΕΙΩΣΗ "ΕΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΦΩΚΙΩΝΑ"

  Παραθέτοντας καὶ τὶς τρεῖς περιπτώσεις ἀποδεικνύεται περίτρανα ὅτι, ἡ Ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, τὸ πανελλήνιο σύμβολο τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιακοῦ κώδικα, ἔφτανε στὸ σημεῖο νὰ ἁμαρτάνει καὶ νὰ ἀστοχεῖ εἰς τὶς πράξεις της. 

 Ὡστόσο, ἡ μεταμέλεια, ἤτοι καὶ ὡς πράξη μετανοίας, τέθηκε ξεκάθαρα γιὰ πρώτη φορὰ στὰ ἱστορικά χρονικά, ἀπὸ τὸ κράτος τῶν Ἀθηνῶν. 

 Τὰ λάθη τῶν δημοκρατικῶν Ἀθηναίων ὑπῆρξαν τεράστια καὶ στὶς τρεῖς περιπτώσεις ὄπου περιέγραψα - ἴσως καὶ σὲ ἀκόμη περισσότερες περιπτώσεις. 

 Ἐν τούτοις, ἔπειτα ἀπὸ τὴν παραίνεση ἀρχόντων καὶ λαοῦ, ἡ ἐπανεκδίκαση μιᾶς λάθος δικαστικῆς ἀπόφασης ἐξοστρακισμοῦ ἢ θανατικῆς ποινῆς ἐπανέφερε στὸ φῶς τὴν ἀλήθεια καὶ μὲ τὸ πνεῦμα τῆς δικαιοσύνης, διόρθωνε, κατὰ μέρους, τὴν κακότητα τῆς δικαστικῆς πλάνης κρίνοντας ὡς δίκαιον καὶ ὀρθὸν τὴν ἀποκατάσταση τῆς μνήμης τοῦ νεκροῦ καὶ τὴν ἐξιλέωση τοῦ κράτους - πολιτείας μὲ ἀπόδοση τιμῶν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἥρωος. 

 Τοῦτα συνέβησαν εἰς τὴν ἀρχαία Ἀθήνα, ἡ ὁποία μετενόησε γιὰ τὶς πράξεις της τόσο εἰς τὴν περίπτωση τοῦ Θησέα, ὅσο τοῦ Σωκράτους καὶ τοῦ Φωκίωνος. 

 Ἄντ' αὐτοῦ, παραθέτοντας συγκριτικὰ μία ἐπίσης μεγάλη δίκη τῆς παγκοσμίου ἱστορίας - ποὺ ἀφορᾶ τὸν ἑλληνισμὸ λόγῳ θρησκευτικῆς Πίστεως -  βλέπουμε ὅτι, οἱ Ἰουδαῖοι ἀρχιερεῖς - δικαστὲς εἰς τὴν δίκη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνήγαγαν τὴν ἐκτελεστική τους ἀπόφαση ὡς ἀνάγκη ἐπιβίωσης τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους. 

 Δηλαδή, ὁ ἰσχυρισμὸς, τῆς παρανόμου ἀποφάσεως, ἦταν νὰ σωθεῖ τὸ ἔθνος θυσιάζοντας στὸ βωμὸ τῶν ἐθνικῶν ἀξιῶν ἕνα ὑποτιθέμενα δικό τους άτομο χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι, ὅπως, κήρυττε ἀπεναντίας ὁ ἐνσαρκωμένος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ λέγοντας τοὺς ξεκάθαρα ὅτι δὲν ἀνήκουν εἰς τὸ ποίμνιον Του. [δὲς λεπτομέρειες εἰς τὴν Καινὴ Διαθήκη]. 

 Εἶναι λοιπὸν πασιφανὲς ὅτι, ἡ στάση τῶν ἄλλων λαῶν καὶ δὴ τῶν Ἰουδαίων ὑπῆρξε ἀπαξιωτικὴ εἰς τὴν ὕπαρξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

 Παραποιῶντας συνεχῶς τοὺς μωσαϊκοὺς νόμους νουθετοῦσαν μὲ ὑστεροβουλία καὶ ἰδιοτέλεια ἐκφράζοντας πάντα τὰ προσωπικά τους ἰδεώδη μὲ ἀτομικισμὸ ὀλιγαρχικῆς νοοτροπίας. 

 Ἡ ἀδικία τῶν Ἰουδαίων ἀρχιερέων ἢ οἱανδήποτε ἄλλη ἄδικη θανατικὴ ἢ ἐξουθενωτικὴ ποινὴ ἐτέθη εἰς ἄνθρωπο ὑπὲρ τῶν ἐξουσιαστικῶν ἢ φατριακὼν συμφερόντων κρίνεται κατὰ κάποιο τρόπο παρόμοια μὲ ἐκείνη ποὺ ἔπραξαν οἱ δημοκράτες Ἀθηναῖοι εἰς τοὺς εὐεργέτας τους. 

 Ὅμως, σύμφωνα μὲ τὶς φιλολογικὲς καὶ ἱστορικὲς πηγές, οἱ Ἀθηναῖοι μετενόησαν, ἐξιλεώθηκαν, μετεμελήθησαν,  ἐνώπιον Θεοῦ κι ἀνθρώπων κι αὐτὸ εἶναι τὸ δίδαγμα ἐτούτης τῆς μελέτης... 

 Ἄντ' αὐτοῦ, μέχρι τὴ σήμερον ἀναμένομεν  νὰ εἰπωθεῖ μιὰ καθοριστικὴ συγγνώμη τῶν Ἰουδαίων(σημερινών Ἑβραίων ἀπανταχοῦ τῆς ἀνθρωπότητος) καὶ τῶν Ρωμαίων (σημερινῶν Παπικῶν ἀρχιερέων τοῦ Βατικανοῦ), γιὰ τὰ ἀποτροπιαστικὰ μαρτυρία ὅπου ἐδέχθη ὁ Κυρίος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους στρατιῶτες, κατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς παράτυπης καταδίκης ἑνὸς ἀθώου, ὅπως ἐπίσης, καὶ γιὰ τὴν ἐξευτελιστικὴ θανατικὴ ποινὴ τῆς Σταυρώσεως Του ὡς κοινὸς κακοῦργος. 

  Ἡ ἀθωότητα τοῦ ἐνσαρκωμένου Χριστοῦ πρέπει νὰ ἐπικυρωθεῖ μὲ μιὰ νέα δίκη ὅπου μέλλει νὰ διαλευκάνει τὸ ἀνόητο διήγημα τῆς καταγγελίας τῶν Ἑβραίων ὅτι,  ὁ Θεάνθρωπος ὑπῆρξε λαοπλάνος τῆς οἰκουμένης. 

 Ἔτσι μέλλει νὰ ὁδηγηθεὶ ἡ φυλή των Ἑβραίων εἰς μετάνοια γιὰ τὸ ἔγκλημα τῆς παράνομης Σταυρώσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπου, βαραίνει τὰς κεφαλάς των ἐπιγόνων τους, ἀφοῦ, δυστυχῶς, συνεχίζουν κρυφὰ καὶ ὕπουλα τὴν σπίλωση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεανθρώπου. 

 Ἐπιπλέον, τὸ κείμενο τοῦτο ἀφιερώνεται σὲ ἐκείνους ποὺ σφαλερῶς ὁμολογοῦν ὅτι καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμεθα ἴδιοι μὲ τ' ἄλλα ἔθνη ἐφόσον θανατώσαμε τοὺς δικαίους καὶ ἐθνικοὺς εὐεργέτας μας, μὴ γνωρίζοντας οὗτοι, ὅτι, ὁ ἑλληνικὸς κόσμος καὶ δὴ ἡ σοφὴ πόλης τῶν Ἀθηνῶν ὑποχρεώθει εἰς ταπείνωσην καὶ μετανοησία. 

 Αὐτή της ἡ πράξη προσέλκυσε, ἄμεσα, τὴν χάριν Τοῦ Θεοῦ ἐπιφέροντας εἰς τοὺς μέλλοντας αἰῶνας πνευματικοὺς καρποὺς ἀπὸ πληθώρα Ἁγίων!! Ἀμήν!! 

ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ Η ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ... Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ! 

ΧΑΙΡΕΤΕ!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Νικολάου Λωρέντη, Λεξικὸ τῶν ἀρχαίων καὶ κύριων ὀνομάτων 

•Νικολάου Καραβία Γρίβα, Λεξικὸ τῶν ἐνδόξων ἀνδρῶν, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1841 

•Πλούταρχου Βίοι Παράλληλοι - Θησεύς 

•Καινὴ Διαθήκη

ЭIЄ

Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ - ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΟΥ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ - ΘΕΟΠΤΗ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ ΤΟΥ ΑΒΔΗΡΙΤΗ

Έρευνα & συγγραφή: Ιωάννης Γ. Βαφίνης

 Στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο γεννήθηκαν τόσο σπουδαῖες ἀλλὰ καὶ τόσο ἰδιαίτερες φυσιογνωμίες ὅπου τυγχάνει, ὁρισμένες φορές, νὰ τὶς ἀναζητοῦμε γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν κατάκτηση τῆς ἐμπεριστατωμένης γνώσης τους. 

 Ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὕπαρξη, θεωρεῖται ἕνα ἔμβιο ὃν τὸ ὁποῖον ζεῖ χιλιάδες χρόνια ἐπὶ τοῦ πλανήτου καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς ἱστορικοὺς κι ἀρχαιολόγους, ἐμφανίζει τὶς ἴδιες συμπεριφορὲς καὶ διαδικασίες στὴν χιλιετή του ἐξέλιξη. 

 Ἔτσι δυνάμεθα νὰ μάθουμε πολλὰ καὶ μὲ τὸ συντομότερο τρόπο, ἀρκεῖ νὰ  ἀφουγκραστοῦμε τοὺς παλαιοὺς δασκάλους μας! 

Ο ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

  Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους μας δασκάλους εἶναι κι ὁ φιλόσοφος Δημόκριτος. Τὸ διήγημα μᾶς περιλαμβάνει μιὰ ἀληθινὴ ἱστορία τοῦ φιλοσόφου ποὺ συνέβη στὰ Ἄβδηρα [1]. 

 Ὁ σοφὸς Δημόκριτος ὑπῆρξε γόνος πλούσιου πατρὸς· ὅμως οἱ φιλοσοφικές του ἀνησυχίες καὶ ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸ φιλοσοφεῖν τὸν ὁδήγησαν στὴν μεταφορὰ τῆς περιουσίας του στὸν ἀδερφό του Δάμαση προτιμῶντας τὴ λιτὴ ζωή. Οἱ συμπολῖτες του, ἔκτοτε, τὸν ἀπαξίωναν καὶ τοῦ καταλόγιζαν τὴν ἀνικανότητα τοῦ πλουτίζειν. 

  Στερουμένοι τῆς προσηκούσης προνοίας οἱ Ἀβδηρίτες, συλλογίζονταν διαρκῶς τὸ μεμπτὸν τρόπον τοῦ συναλλασσόμενου ἐμπορικοῦ κέρδους. Ἔτσι, ὁ Δημόκριτος, ἀποφάσισε νὰ τοὺς δοκιμάσει ἀποδεικνύοντας τὴν ἀπάτη τους.  

 Πρῶτα ὅμως ἰσχυρίστηκε, ἐνώπιον τοὺς ὅτι, ἂν ἤθελε νὰ πλουτίσει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ποὺ ἤξεραν ὅλοι ἠδύναντο νὰ τὸ πράξει. 

 Κατὰ τὸ ἔαρ τοῦ ἔτους ἐκείνου, μελετῶντας τὰ ἀστρονομικὰ φαινόμενα, παρατήρησε μιὰ ἔνδειξη τῶν πλανητῶν ποὺ σηματοδοτοῦσε τὴν ἄφθονη καρποφορία τῆς ἐλιᾶς, ἀλλὰ, κατὰ τὴν πορεία τῆς ὡρίμανσης τοῦ καρποῦ, τὸ πέρασμα μιᾶς ἔντονης θερμικῆς μάζας τοῦ καλοκαιριοῦ ὤφειλε νὰ στερήσει τὴν ποσότητα τῆς παραγωγῆς ἐλαίου ἀπὸ τὴν φθινοπωρινὴ σοδειά. Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ, ἐν τέλει, θὰ ἔφερνε τὴν ὑπερτίμηση τοῦ λαδιοῦ στὴν πόλη των Ἀβδήρων. 

 Ἄμεσα, ὁ Δημόκριτος, εἶπε στὸν ἀδερφό του νὰ τρέξει νὰ ἀγοράσει ὅλο τὸ ὑπάρχον λάδι τῆς περιοχῆς του. Ὁ Δάμασης, ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἀδερφό του ὑπάκουσε καὶ ἔπραξε τὰ δέοντα. 

 Οἱ Ἀβδηρίτες, ἄρχισαν νὰ χλευάζουν τὸν Δημόκριτο ἐπικρίνοντας τὴν πράξην αὐτήν, δηλαδή, τὴν ἀγορὰ τοῦ ὑπάρχοντος ἐλαιόλαδου τῆς χρονιᾶς, θεωρῶντας ὅτι, οὗτοι μόνοι κατείχοντο ἐκ τοῦ ἐμπορικοῦ δαιμονίου. 

 Μετὰ τὴν παρέλευσιν ἑνὸς χρόνου ἡ ἀγορά των Ἀβδήρων ἐδέχτηκε τὸ πρῶτο πλῆγμα μειωμένης ποσότητας ἐλαίου καὶ πάντες θορυβήθηκαν. Τὸ ἔλαιον δὲν ἐπαρκοῦσε γιὰ τὴν πόλη καὶ ὅλοι εὑρίσκοντο εἰς ἀδιέξοδον. Ἡ ἀφορία τῆς ἐλιᾶς εἶχε ἀνεβάσει τὴν τιμὴ τοῦ ἐλαίου εἰς τὰ ὕψη. 

 Τότε, ἀφοῦ κατάλαβαν τὸν μεγάλο βαθμὸ τῆς πλάνης τους, ἐμπιστευόμενοι μόνην αὐτὴν τὴν λογικήν τους, θυμήθηκαν τὸν Δημόκριτο καὶ τὸν προσκάλεσαν σὲ ἀγοραία συνάθροιση γιὰ νὰ τοῦ ζητήσουν νὰ φανεῖ ἐπιεικὴς καὶ οἰκτήρμων εἰς τοῦτον τὸ πρόβλημα τῆς πόλεως. 

 Συγκαλέσας τοὺς συμπολίτας οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ κράτους παρεκάλεσαν τὸν Δημόκριτο νὰ τοὺς λυπηθεῖ. Ἐκεῖνος, μὲ τὴν ταπεινότητα καὶ τὴν φιλοσοφικὴ ρωμαλαιότητα, ποὺ τὸν διέκρινε, τοὺς ἐξήγησε πὼς βρῆκε μιὰ εὐκαιρία γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὴν ὑψηλὴ προνοητικότητα τοῦ φιλοσοφεῖν καὶ τὴν ἀπέχθεια ποὺ ἔχει η φιλοσοφία  εἰς τὸν ἄσκοπον πλουτισμόν. 

 Ὅθεν συγχώρεσε αὐτοὺς, γιὰ ὅλη τὴν κοινωνικὴ βία ποὺ τοῦ ἐξασκοῦσαν λεκτικῶς καὶ καταδεικτικῶς, τοὺς χάρισε ὅλα του τὰ κέρδη πρὸς ὄφελος τους! 

 Συνελλόντι εἰπεῖν, ἔπραξε ἐτοῦτο τὸ ἐμπόριο γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξει ὅτι ὁ φιλόσοφος δύναται νὰ κερδίσει εὔκολα χρήματα ἀλλὰ δὲν θέλει, διότι, θεωρεῖ τὸ κέρδος τοῦ χρήματος χάσιμο χρόνου καὶ ἐπιβάρυνση τῆς ψυχοσωματικῆς ἤτοι καὶ πνευματικῆς του ἐξέλιξης. 

 Ἡ θεωρία τῆς ἀποβολῆς τοῦ πλουτισμοῦ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους τῶν Ἀθηνῶν καὶ δὴ τῆς Ἑλλάδος ὅλης συναρτᾶται μὲ τὸ σωτήριον κήρυγμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὅπου θεωρήθηκε ὡς δογματικὴ ἀλήθεια ἐν τῷ Εὐαγγελίω καὶ ἀκολουθήθηκε πιστὰ ὡς χριστιανικὸς κανὼν ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ἁγίους. 

  Τελικῶς, ἐν ἀσκήσει ζοῦσαν ὅλα τους τὰ χρόνια οἱ σεβαστοὶ προχριστιανοὶ φιλόσοφοι, γι' αὐτὸ καὶ ἔφταναν στὸ σημεῖο νὰ συλλάβουν μεγάλα διανοήματα ποὺ φώτισαν τὴν ψυχὴ τοῦ κόσμου. 

 Ὅπως ἐπὶ παραδείγματι,  κατὰ τὴν Χρονογραφία τοῦ Ἰωάννου Μαλάλα, τὸν 4ο μὲ 5ο αἰῶνα μετὰ Χριστόν, παρέχετε ἡ μαρτυρία περὶ τῆς φιλοσοφικῆς ἀποκάλυψης τοῦ Δημοκρίτου ἐπὶ τοῦ εννεαγράμματου ὀνόματος τοῦ ἀπαθεῖ ἀλλὰ παθητοῦ μελλοφανοῦς [δηλαδὴ αὐτοῦ ποὺ δὲν ἔχει πάθει ἀλλὰ ἐρχόμενος μέλλει νὰ πάθει - νὰ βασανιστεῖ νὰ σταυρωθεῖ νὰ πεθάνει]  Υἱοῦ καὶ Λόγου Τοῦ Θεοῦ. 

  Ἰδοὺ καὶ τὸ κείμενο ὑπό του Μαλάλα: «Ἐν αὐτοῖς δὲ τοῖς χρόνοις ἢν ὁ Δημόκριτος, φιλοσοφούμενα διδάσκων· ὅστις καὶ ἐν τῇ φιλοσόφῳ αὐτοῦ συγγραφὴ ἐξέθετο ταῦτα ὅτι δεῖ τὸν θέλοντα φιλόσοφον γενέσθαι ἀσκεῖν σωφρονείν, πάντων ἀπέχεσθαι κακῶν, πάντα δὲ ὀρθῶς νοεῖν καὶ πράττειν, καὶ ὅτι οὕτως φιλοσοφήσει, τότε μαθήσεται τὸ ἐννάγραμμον ὄνομα καὶ ὄψεται τὸν υἱὸν τὸν Θεοῦ λόγον τὸν ἀπαθῆ, παθητὸν μελλοφανῆ. φέρεται δὲ ταῦτα εἰς τὸ σύγγραμμα Θεοφίλου τοῦ σοφωτάτου χρονογράφου». Μετάφραση: [Σὲ ἐκείνους τοὺς χρόνους ἠταν κι ὁ Δημόκριτος ποὺ δίδασκε φιλοσοφία. Στὴν φιλοσοφική του συγγραφὴ κατέθετε ὅτι πρέπει ὅποιος θέλει νὰ γίνει φιλόσοφος νὰ ἀσκεῖται στὸ σωφρονισμὸ καὶ νὰ ἀπέχει ἀπὸ κάθε τι κακό, νὰ σκέφτεται καὶ νὰ πράττει πάντα τὰ ὀρθά - δίκαια καὶ ὅποιος φιλοσοφήσει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μέλλει νὰ γνωρίσει τὸ ὄνομα μὲ τὰ ἐννέα γράμματα (δηλαδὴ τὸ ὄνομα Ε-Μ-Μ-Α-Ν-Ο-Υ-Η-Λ) καὶ θὰ δεῖ[ως θεόπτης]τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν ἔχει πάθη ἀλλὰ ἐρχόμενος μελλοντικὰ μέλλει νὰ πάθει. Λέγονται δὲ αὐτὰ εἰς τὸ σύγγραμμα τοῦ σοφωτάτου χρονογράφου Θεόφιλου].

 Τί μᾶς λέγει, λοιπόν, ὁ Δημόκριτος σύμφωνα μὲ τὴν ἐξιστόρηση τοῦ Μαλάλα; Ὅποιος, ἀπέχει ἀπὸ τὸ κακό ἔχει καθαρὴ τὴν καρδιά του καὶ δύναται νὰ δεῖ τὸν Θεὸ καὶ πιὸ συγκεκριμένα τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο Τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ἐννεαγράμματο ὄνομα Ἐμμανουήλ. 

    Τί μᾶς λέγει στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ὁ ἐνσαρκωμένος Υἱὸς καὶ Λόγος Τοῦ Θεοῦ, καὶ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός:  «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε΄, 8) Μετάφραση: [Μακάριοι ὅσοι ἔχουν καρδιὰ καθαρὴ γιατί αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ].

 Ὑπῆρξε ὁ Ἕλλην Δημόκριτος θεόπτης; Γιατί δὲν ἀναφέρεται αὐτὸ στὶς παλαιὲς θεολογικὲς πηγὲς ἢ εἰς τὴν σύγχρονη θεολογία; 

 Εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται ὁ πρὸ Χριστοῦ Σολομῶντας ὡς μετὰ Χριστὸν Ἅγιος καὶ θεόπτης, ὁ ἐξασκῶντας την σολομωνικὴ κι ἔχοντας χίλιες παλακίδες κι ὁ Δημόκριτος κι ἄλλοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ἀσκητὲς νὰ θεωροῦνται μόνο "σπερμολόγοι";; 

         ΕΙΚΩΝ ΕΚ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ ΜΑΛΑΛΑ

  Συνοψίζοντας τὰ γραφόμενα τῆς ἐν λόγου μελέτης καταλήγουμε στὸ ὠφέλιμο καὶ ἀσφαλῆ συμπέρασμα τῆς ἀληθινῆς ἐπίδρασης τῶν φιλοσόφων στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ κοινωνία ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας. 

 Πράγματι, στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα ὑπῆρξε μία στάση ζωῆς ὁρισμένων ἀνθρώπων ὁποὺ ἡ παιδεία τους ὁδηγοῦσε ἄμεσα στὴν ἐξέλιξη ἢ ἀνάπτυξη τῶν ἀτομικῶν τους χαρισμάτων. Αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς ἤτοι καὶ διαβίωση ὀνομάστηκε φιλοσοφία καὶ δὲν ἔχει σχεδὸν καμία σχέση μὲ τὴ φιλοσοφία τοῦ σύγχρονου νεότερου κόσμου. 

 Πρόκειται, λοιπόν, γιὰ μιὰ θεωρεῖα μὲ πρακτικὴ ἐξάσκηση ποὺ σὲ ὁδηγοῦσε στὴν ἀπόκτηση πολλῶν καὶ ποικίλων ἀρετῶν, ὅπου ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ ἐπιβουλὴ τῆς περικοπῆς των ἐλαττωμάτων ψυχῆς τε καὶ σώματος ἀπὸ τὰ συναφῆ συμπτώματα ποὺ φέρει καὶ φέρεται ἡ κακία. 

 Μία ἐξ αὐτῶν τῶν ἀρετῶν θεωροῦνταν ἡ προνοητικότητα τοῦ νοῦ. Οἱ μεγάλοι νόες τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος ἐπέδραμαν καταλυτικὰ εἰς τὸ μολυσμένο κοινωνικὸ περιβάλλον τοῦ ἀστικοῦ ἱστοῦ ἀποκαθαίρωντας, συχνά, τὴν πολιτεία καὶ τὸ κράτος μὲ τὴν θετικὴ στάση τῆς ἀντιμετώπισης τῶν προβλημάτων ὅπου ἐνέσκυπταν. 

 Πολλὰ ἀπὸ τὰ θεωρήματα τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων ταυτίζονται μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι, αὐτούσια ἡ θεωρία ἐπέρασε εἰς τὴν χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ ἀσκητισμοῦ καὶ τῆς καλογερικῆς. 

 Πλεῖστοι, σύγχρονοι ὀπαδοὶ τῆς ἀρχαίας λατρείας διαμαρτύρονται ἀπρεπῶς περὶ τῆς ὑποτιθέμενης κλοπῆς τῶν φιλοσοφικῶν θεωρήματων ἀπὸ τοὺς χριστιανούς... σὰν νὰ λέμε ὅτι ὁ γιὸς κλέβει ἀπὸ τὸν πατέρα ἀλλὰ δὲν εἶναι δικό του; 

 Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε, ἡ ἀντιγραφὴ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες βυζαντινοὺς χριστιανοὺς δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ ὁμιλήσει τις περὶ τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων ποιητῶν καὶ ἱστορικῶν συγγραφέων... 

 Ἐν τούτοις, οὐδεὶς παλαιὸς συγγραφεὺς εἰς τὸ διηνεκές, δὲν ἐτέθη ὑπὲρ κάποιας ξεκάθαρης κλοπῆς τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ τοῦ χριστιανικοῦ... μόνον ὁρισμένοι ἐνάρετοι, προνοητικοὶ καὶ συγχωρητικοὶ πρὸς ἀλλήλους, μόνον αὐτοὶ τὸν σύνδεσμο τῶν δύο κόσμων ἀναγγέλλουν... 

 Ἐπί μέρους προτείνεται, εἰς τὴν περίπτωση τοῦ ἀρχαίου Ἴωνα φιλοσόφου Δημόκριτου, ἡ ἀνακήρυξης του ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ πατριαρχεῖο ὡς τοῦ Χριστοῦ προφήτης σύμφωνα μὲ τὰ κατατιθέμενα τῶν βυζαντινῶν χρονογράφων οἱ ὁποῖοι ἕνεκα τῆς εὐνοϊκῆς ἐποχῆς περιγράφουν ἀμερόληπτα καὶ χωρὶς ἐνδοιασμοὺς τὴν ἀληθινὴ ἱστορία ποὺ κάποιοι ἄλλοι εἰς τοὺς αἰῶνες ἐπεμβαίνουν καὶ παραχαράτουν... 

ΧΑΙΡΕΤΕ! 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Τὰ Ἄβδηρα ὑπῆρξαν ἰωνικὴ ἀποικία ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 654 π.Χ. ἀπὸ κατοίκους τῶν μικρασιατικῶν Κλαζομενῶν. Ἦταν ἡ τρίτη πλουσιότερη πόλη τῆς Ἀθηναϊκῆς συμμαχίας. Ἄρα ὁ Δημόκριτος ὡς Ἀβδηρίτης ἦταν ἰωνικῆς προελεύσεως καὶ συγγενεῖς μὲ τοὺς Ἀθηναίους. Μάλιστα, ἐπισκέφθηκε τὸ πανελλήνιο πνευματικὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν καὶ προσπάθησε νὰ προσεγγίσει τὸν Σωκράτη χωρὶς ὅμως κάποια ἐπιτυχία.  

[2]Ὁ Διογένης Λαέρτιος βιογραφῶντας τὸν φιλόσοφο Δημόκριτο μᾶς παρέχει ὁρισμένες μαρτυρίες ποὺ φανερώνουν τὴν μαθητεία τοῦ Ἀβδηρίτη φιλοσόφου, στὰ νεανικά του χρόνια, στὴν ἐπιστήμη τῆς ἀστρονομίας ἀπὸ Περσοχαλδαίους Μάγους. Ἰδού τα λεγόμενά του: «Δημόκριτος Ἡγησιστράτου, οἱ δὲ Ἀθηνοκρίτου, τινὲς Δαμασίππου Ἀβδηρίτης ἤ, ὡς ἔνιοι, Μιλήσιος. οὗτος μάγων τινῶν διήκουσε καὶ Χαλδαίων, Ξέρξου τοῦ βασιλέως τῷ πατρὶ αὐτοῦ ἐπιστάτας καταλιπόντος, ἡνίκα ἐξενίσθη παρ' αὐτῷ, καθά φησι καὶ Ἡρόδοτος·» & «...ἀποδημῆσαι αὐτὸν καὶ εἰς Αἴγυπτον πρὸς τοὺς ἱερέας γεωμετρίαν μαθησόμενον καὶ πρὸς Χαλδαίους εἰς τὴν Περσίδα καὶ εἰς τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν γενέσθαι.». Ἡ μαρτυρία αὐτή τοῦ Διογένη Λαέρτιου εἰσάγει τὴ σκέψη εἰς τὸν συσχετισμὸ τῆς θεολογικῆς προσέγγισης τοῦ Δημόκριτου πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ μελοφανοῦς Υἱοῦ & Λόγου τοῦ Θεοῦ ἤτοι τοῦ ἐνσαρκωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁμοίως, μὲ τὴν ἀστρονομική - ἀστρολογικὴ προβλέψει τῶν ἐκ τῆς Περσίας Μάγων μὲ τὰ δῶρα περὶ τοῦ ἄστρου τῆς γεννήσεως τοῦ μεγάλου βασιλέα ἤτοι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Οἱ Μάγοι Χαλδαῖοι, ἦταν εἷς ἐκ τῶν φυλῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ποὺ σχηματίστηκε ἀπὸ τὸ κληρονομικὸ χάρισμα τῆς ἐπιστημονικότητος εἰς τὴν μελέτη τῆς ἀστρονομίας, λαμβάνοντας παιδεία καὶ γνώση ἀπὸ τὸ ἀστρονομικὸ ἤτοι καὶ ἀστρολογικὸ πανδιδακτήριο τοῦ Ἰκονίου, ὅπου, εἶχε ἱδρύσει σὲ προϊστορικοὺς χρόνους ὁ βασιλεὺς ἐξ Ἄργους Περσέας διδαχθεὶς ἐκ τῆς ἀποκεφαλισθείσης Γοργούς.. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

•Γ. ΠΑΪΖΙΝΗ, ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΟΝΕΙΡΟΚΡΙΤΗΣ, ἐκδόσεις "Ἀνατολή", ΑΘΗΝΑΙ

• Διογένη Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων [ed. H S Long, Oxford 1964] 

• Ἰωάννου Μαλάλα, Χρονογραφία 

 

   

ЭIЄ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Ἔρευνα συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Εἰς τοιαύτην ἐποχήν, ὅπου, ἡ κολοσσιαία δύναμις τῆς παντοκράτορος Ρώμης καθήλωνε πάντα τὰ ἔθνη, ἐξηγέρθη καὶ ἐναντιώθει ἐπὶ τῆς δυνάμεως αὐτῆς ἡ διασημοτέρα κι ἐνδοξετέρα πόλη ὅλων τῶν αἰώνων, ἡ Ἀθήνα. 

 Βέβαια, τὸ πλήρωσε πολὺ ἀκριβά, ἀφοῦ ἡ ἐκστρατεία του Σύλλα τὴν ὁδήγησε νὰ χάσει, μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ της, τὰ μακρὰ τείχη, τὰ ἱερά της ἄλση καὶ πολύτιμους καλλιτεχνικοὺς θησαυρούς.   Ὅσο γιὰ τὸν σκληρόκαρδο κι ἀπολίτιστο Σύλλα ἡ ἱστορία τὸν στιγμάτισε κανονικὰ δείνοντας τὸ ὄνομά του στὸ ρῆμα "συλῶ" τὸ ὁποῖον σημαίνει: ἀφαιρῶ κρυφὰ πολύτιμα ἢ ἱερὰ ἀντικείμενα συχνὰ ἀπὸ περιπτώσεις ποὺ ἀπαιτοῦν σεβασμό, ὅπως ἡ λεηλασία πτωμάτων ἢ ἡ βεβήλωση ἱερῶν τόπων κλπ.    Συνώνυμα τοῦ ρήματος "συλῶ" εἶναι τὰ ἑξῆς: κλέβω, λεηλατῶ, λαφυραγωγῶ, καὶ διαρπάζω, λένε τὰ ἐτυμολογικὰ λεξικά... 

 Οἱ Ρωμαῖοι, αὐτὸς ὁ ἄξεστος ἀλλὰ ὑπερήφανος ἀγροτικὸς λαός, ποὺ ἐξελίχθηκε μὲ ἄγνωστον τρόπο εἰς τὴν ἰσχυροτέραν στρατιωτικὴ δύναμη τῆς Μεσογείου καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης, ἐσεβάσθει κατὰ τὸν πλείονα τρόπο τὴν Ἀθήνα καὶ τοὺς πολῖτες της Ἀθηναίους. 

 Ἕνα γεγονός, συντεταγμένο ἀπὸ τὸν Ἀθηναῖο ἱστοριογράφο Διονύσιο Σουρμελῆ, περὶ τῶν χρονικῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀναδεικνύει ὅτι, οἱ Ρωμαῖοι, πράγματι, ἐτιμοῦσαν τοὺς Ἀθηναίους μέχρι βαθμοῦ εὐλαβείας. 

 Ἡ περιγραφὴ τοῦ ἱστορήματος ἀρχίζει ὡς ἑξῆς: «Ἀθηναῖος τὶς διαβαίνων ἐν Ρώμῃ ἀναβάτης ἐπ' ὄνου καθ' ἢν ὁδὸν διέβαινεν ὁ Αὔγουστος Καῖσαρ (πρὶν μοναρχήση), δὲν ὑπεχώρει, ἄλλ' ἐνόχλει τον Ὀκταβιανόν, ὥστε παροξυνθεῖς οὕτως ἐσήκωσε κατὰ τοῦ ὀνοβάτου τὸ βάκτρον· καὶ ἅμα λέγοντος τούτου «πρόσεχε σύ, ὅτι ἐγὼ Ἀθηναῖος εἰμί», ἀμέσως ὁ Ὀκταβιανός κτυπᾶ τὸν ὄνον εἰπών, «δὲν ἐσήκωσα τὴν χεῖρα νὰ χτυπήσω ἐσὲ ἀλλὰ τὸν ὄνον», συσταλεῖς τροποτινὰ ὁ μέγας ἐκεῖνος Ρωμαῖος ἕναν ἰδιώτη Ἀθηναῖο.» Μετάφραση: [Κάποιος Ἀθηναῖος, πηγαίνοντας στὴν Ρώμη, ἐπάνω στὸ γάϊδαρο τοῦ, πέρασε ἀπὸ μιὰ στενὴ ὁδὸ ὅπου περνοῦσε ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ ὁ Αὔγουστος Καῖσαρ (πρὶν γίνει μονάρχης), ἀλλά δὲν ὑποχωροῦσε ἀπὸ τὴν κατεύθυνση τοῦ καὶ παρενοχλοῦσε τον Ὀκταβιανόν. Ὁ Ὀκταβιανός, ὀργισμένος σήκωσε τὸ μπαστούνι του κατὰ τοῦ Ἀθηναίου ποὺ βρίσκονταν πάνω στὸ γαϊδούρι, καὶ μόλις ὁ Ἀθηναῖος τοῦ εἶπε «πρόσεξε ἐσύ, γιατί ἐγὼ εἶμαι Ἀθηναῖος», τότε ὁ Ὀκταβιανὸς μαζεμένος τοῦ ἀπάντησε: «δὲν σήκωσα τὸ χέρι μου γιὰ νὰ κτυπήσω ἐσένα ἀλλὰ τὸν γάϊδαρο» χαμηλώνοντας κατὰ κάποιο τρόπο τὸν ἐγωισμὸ τοῦ ἐκεῖνος ὁ μεγάλος Ρωμαῖος ἀπέναντι σ' ἕναν ἰδιώτη Ἀθηναῖο]. 

Ὁ Ἥφαιστος ἐπὶ πώλου ὄνου εἰσέρχεται σὲ κάποια πόλη ὅπως συνήθιζε νὰ κάνει μετά 

ἀπὸ νικηφόρες μάχες (ὁμοίως πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔμελλε νὰ εἰσέλθει στὰ Ἱεροσόλυμα ἐπὶ πώλου ὄνου). Ὁ Ἥφαιστος ἦταν ἰδιαίτερο πρόσωπο γιὰ τοὺς Ἀθηναίους γιατί ἐκ τοῦ σπέρματος τοῦ προῆλθε ἡ βασιλικὴ γενιά τῶν Ἐρεχθειδῶν. [Ὑπὸ Κλεοφῶντος 

ἐρυθρόμορφος σκύφος 430 - 420 π.Χ. μουσεῖο Τολέδο Ἱσπανία] 

   Οἱ Ἀθηναῖοι, λοιπόν, ἔχοντες τὴν εὔνοια τῶν ἰσχυρῶν καὶ μεγάλων τῆς Ρώμης, λόγῳ τῆς ἐνδόξου ἱστορίας τους, κατόρθωσαν νὰ διαφυλάξουν τὴν φήμη τους καὶ τρόπον τινὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα τους. 

  Διατηρῶντας καλὴν τὴν διαγωγήν, ὅπως θὰ ἔλεγε κάποιος ἐριστικὸς μισαθηναῖος, ἡ πόλη ζοῦσε ἐν ἠρεμίᾳ ὕστερα ἀπὸ τὰ τελευταῖα δεινὰ τῆς καταστροφικῆς μανίας του Σύλλα. 

 Ἐν τούτοις, κατὰ τὴν πορεία τῆς ἱστορικῆς ἐξέλιξης εἶναι πιθανὸν νὰ ἐπανεμφανιστοῦν τὰ σκοτεινὰ σύννεφα ἐπιφέροντας μιὰ καταστροφικὴ καταιγίδα χειροτέρα ἀπὸ τὴν προηγουμένη. 

 Ἡ περιπέτεια συνεχίζεται μὲ μιὰ ἀκόμη περίπλοκη κατάσταση, ὅπου, ἡ Ἀθήνα κι οἱ Ἀθηναῖοι βρέθηκαν καὶ πάλι ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς καταστροφῆς, ἕνεκα μιᾶς κακῆς πολιτειακῆς ἐξέλιξης γιὰ τὴν ἑλληνίδα πόλη. 

 Ὁ Πομπήιος, εἷς ἐκ τῶν ὑπάτων τῆς τριανδρίας τῆς δημοκρατικῆς Ρώμης κι ὁ περισσότερος δημοκράτης, ὄντας φιλαθηναῖος, ἐπισκέφθηκε τὴν ἱερὰ πόλη δημιουργὸ τῆς δημοκρατίας ὑποδεξάμενος μετὰ τιμῶν. Εὐχαριστημένος γιὰ τὶς φιλοφρονήσεις τῶν Ἀθηναίων χάρισε εἰς κάθε φιλόσοφο ἕνα τάλαντο καὶ στὸ ταμεῖο τῆς Πόλεως 500 τάλαντα γιὰ ἐπιδιορθώσουν τις προηγούμενες καταστροφές του Σύλλα. 

  Κατὰ τὴν περαιτέρω ἀντιπαράθεση μὲ τὸν Καίσαρα, τοῦ ἔχοντος μοναρχικὸ τὸ φρόνημα, οἱ Ἀθηναῖοι, πῆραν τὸ μέρος του Πομπήιου, τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ τύχη δὲν ὑπῆρξε εὐνοϊκὴ χάνοντας ἐν τέλει τὴν μεταξύ τους διαμάχη. 

 Ἡ Ρώμη ἀνακηρύσσει τότε αὐτοκράτωρ τὸν Ἰούλιο Καῖσαρ. Ἐκεῖνος, γνωρίζοντας τὴν ὑποστήριξη τῶν Ἀθηναίων παρὰ τῷ πλευρῷ του Πομπήιου, θέλησε νὰ ἐκδικηθεῖ γιὰ τὶς ὅποιες περιφρονήσεις τῶν δημοκρατικῶν Ἀθηναίων. 

 Ὅταν ἀπεστάλει μὲ στρατό εἰς τὰς Ἀθήνας, ὁ στρατηγὸς τοῦ Καίσαρος, Κουΐντος Καληνός, πολιορκοῦντος τὴν πόλη ἀντιμετώπισε μιὰ σθεναρὴ ἀντίσταση τῶν Ἀθηναίων ὁπλιτῶν ὥστε ἀποχώρησε μετὰ μεγάλης ζημίας. 

  Ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ, ἔσπευσε, τότε, ἀμέσως νὰ τιμωρήσει τὸ ἄκαμπτο ἠθικὸ τῶν Ἀθηναίων μὲ τὸν ἰσχυρὸ ρωμαϊκό του στρατό. 

 Ἐνημερωμένη ἡ πόλη τῶν Ἀθηνῶν γιὰ τὴν ἐπίθεση τοῦ Καίσαρος, ἀντιμετώπισε τὴν μῆνιν τοῦ αὐτοκράτορος μὲ εὐφυὴς διπλωματικὴ διάθεση. Προδιετέθησαν, λοιπόν, νὰ παραταχθοῦν ἀπεναντί του, ὄχι ὡς ἐχθροί, ἀλλά, ὡς φίλοι του. 

 Ὅταν τὸ εἶδε αὐτὸ ὁ Καῖσαρ, δηλαδή, τὴν ὑποδοχὴν γεμάτη φιλικὴ ἀνευφημία μετατράπηκε ὁ θυμός του σὲ θαυμασμὸ γιὰ τοὺς Ἀθηναίους ποὺ τοὺς ἀπήγγειλε τὸ ἑξῆς: «συγχωρῶ τους ζῶντες χάριν των τεθνηκότων» (Διονυσ. Σουρμ. Κατάστασις συνοπτ. τῶν Ἀθηνῶν σελ. 9). Ἔπειτα ἔκανε μεγάλες δωρεὲς στοὺς κατοίκους τῆς πόλης. 

 Τοῦτα ὅλα τὰ γεγονότα, ἀποδεικνύουν τὴν ὑπερβατικὴ δύναμη τῶν Ἀθηναίων στὴν ἀντιμετώπιση δύσκολων περιστάσεων ὅπου μόνο ἡ φρόνηση καὶ ἡ σοφία ὑπερέχουν τῆς λογικῆς σκέψης. 

 Ἐν ὀλίγοις, οἱ Ἀθηναῖοι ὑπῆρξαν πάντοτε τὸ παράδειγμα τῆς θετικῆς διπλωματικῆς διαχείρισης, οὕτως ὥστε, μὲ τρόπο μοναδικὸ στὰ παγκόσμια δρώμενα νὰ μετατρέπουν μ' εὐκολία τὸν ἄγριο σὲ ἥμερο, τὸν πολέμιον σὲ φίλο καὶ τὸν φορολόγον σὲ εὐεργέτη... ὅπως ἐξιστοροῦν στα χρονογραφήματά τους οἱ ἀμερόληπτοι Ἀθηναῖοι καὶ Φιλαθηναῖοι Ἀθηναιογράφοι!

ΧΑΙΡΕΤΕ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Διονυσίου Σουρμελῆ, Κατάσταση συνοπτικὴ τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, Ἐν Ἀθήναις, 1842