ЭIЄ

ΟΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΡΩΝΥΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΙΟΡΔΑΝΟΥ

Σχολιασμός Ιωάννη Βαφίνη επί της

αναφοράς ενός παλαιού θεολογικού κηρύγματος του Δ. Παναγόπουλου

  Εντρυφώντας στο εξαιρετικό κήρυγμα του ιεροκήρυκος Δ. Παναγοπούλου, περί της φερωνυμίας του ποταμού Ιορδάνου της Παλαιστίνης, που έχει καταγραφεί στα πρακτικά, οδηγήθηκα εις μικρόν σχολιασμόν περί της ετυμολογίας του ονόματος του ποταμού που εβαπτίσθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός!

 Στην όλη υπόθεση, υπάρχει ένα, "αλλά", που δυνάμεθα ημείς οι ιστορικοί ερευνητές να το ξεδιαλύνουμε και να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους οι θεολόγοι.

  Είναι, άραγε, μέγα ατόπημα η Εβραιοποίηση ήτοι και ιουδαιοχριστιανοποίηση ορισμένων ιστορικών δεδομένων που συνυπάρχουν με το δόγμα της πίστεως μας, καθόσον, ημείς φέρουμε τον τίτλο της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, έναντι της Ρωσικής, Σερβικής, Βουλγαρικής κι άλλων ετερόδοξων; 

 Φυσικά! Διότι, αλλοιώνεται ο τρόπος σκέψης που απ' αιώνες εξέφρασαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και ως αναδεικνύεται η χριστιανική εκκλησία στηρίχθηκε σε αυτά για να φτιάξει το λαμπρόν της οικοδόμημα. 

 Παράλληλα, μας γνωστοποιείτε ότι, η πίστη μας, εκ Θεού, δεν έχει φυλετικό προσδιορισμό, και δεν υφίστατε καμία ανισότητα μεταξύ Εθνικών και Ιουδαίων. Εκεί μας παραπέμπουν και  τα εξής σχόλια του Αποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.»(επιστολήν προς Γαλάτας, 3,28-29).  Άρα, δεν είμεθα οι μιαροί ειδωλολάτρες, όπως μας προσάπτουν οι ζηλωτές Ιουδαίοι, και ούτε εκείνοι είναι ο περιούσιος λαός. Έχομεν κι ημείς, εκ των αρχαίων μας προγόνων την δική μας υπόσταση που ακουμπάει τα όρια της Θεότητος, μέσα από τους φιλοσόφους και την Ελληνίδα γλώτταν που συνάμα έγινε και η γλώσσα των ευαγγελίων!

 Οπόταν, διατί η θεολογία ερμηνεύει μονόπλευρα τις ονομασίες της Αγίας Γραφής, δηλαδή εις την Εβραΐδα γλώτταν, και ουχί και εις την ελληνικήν της οποίας η ετυμολόγησης είναι ενδεικτικά επιστημονική και εννοιολογική θεωρούμενη, εκ πολλών κριτηρίων, μήτρα όλων των γλωσσών του πλανήτη;

  Ούτως ειπείν, θεωρητικά και η Εβραϊκή βίβλος μετέστη σπουδαιοτέρα μετά την μετάφραση της από τους εβδομήκοντα εις την ελληνικήν διαλεκτικήν. Εν τούτοις, λοιπόν, ο ποταμός Ιορδάνης ή Ιάρδανος πρέπει να θεωρηθεί ποταμός με ελληνική ονοματοδοσία, καθότι, έλαβε την ονομασία του από τους Έλληνες, Κρήτες, Πελασγούς, Αχαιούς τε και Ίωνες, που αποίκησαν την περιοχή  της Παλαιστίνης πριν την μετάβαση των επήλυδων νομάδων Εβραίων στην "Γη της Επαγγελίας". 

  Η ονομασία, λοιπόν,  Ιορδάνης υπήρχε στα Ομηρικά χρόνια στην περιοχή της Ηλείας, ως Ιαρδάνης ή Ιάρδανος ήτοι και  στην πόλη Φθεία, όπου, ο Όμηρος κατονομάζει ως: «Ἰαρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα». Παρόμοια ονομασία ποταμού συναντάμε και στην Κρήτη στην Μινωική πόλη Κυδωνία. Έτσι, αποδεικνύεται η ύπαρξη της ονομασίας, του ποταμού της Παλαιστίνης, στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα της Μυκηναϊκης περιόδου.  

 Παράλληλα, ας επισυνάψουμε ορισμένες νεότερες πληροφορίες, όπου, βρίσκουμε καταγεγραμμένες και στο διαδίκτυο: "Ο ποταμός Ιορδάνης σχηματίζεται από τη συμβολή 3 μικρότερων ποταμών: του Μουαγιέτ Χασπέγια, που πηγάζει από τους πρόποδες του όρους Ερμών, του Νταν, προερχόμενου νοτιοδυτικά, και του Μπανίγια, που πηγάζει από το Πάνειο σπήλαιο, αφιερωμένο κατά την αρχαιότητα στον Θεό Πάνα, από το οποίο ονομάστηκε και η πλησίον πόλη Πανεάς ή Καισάρεια η παράλιος. Το νερό του εν λόγω σπηλαίου προέρχεται από τη λίμνη Φιάλη στα βορειοανατολικά (σήμερα Μπίρκετ ελ Ραμ), όπου κατά τον Ιώσηπο, ο τετράρχης Φίλιππος έριξε άχυρα τα οποία εθεάθησαν να εξέρχονται από το Πάνειο Σπήλαιο". 

  Από την εν λόγω αναφορά κατανοούμε ευκόλως την πανάρχαια ονοματοδοσία βουνών, ιερών σπηλαίων και πόλεων, από τους εγκατεστημένους εκεί, αρχαίους Έλληνες, πέριξ της περιοχής που χύνονται τα νερά του Ιορδάνη.

 

               Αγιογραφία της Βάπτισης του  Θεανθρώπου στον Ιορδάνη ποταμό

από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή.

    (Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους)

  Βλέπουμε, λοιπόν ότι, το ελληνικό στοιχείο ήταν το υπόστρωμα του, πολύ μετέπειτα ιουδαϊκού-Εβραϊκου-ισραηλίτικου "πολιτισμού" που άνθισε στην Παλαιστίνη υπό την βασιλεία του Δαυίδ. Γι' αυτό, άλλωστε, και η θεωρία του αυτοχθονισμού των επήλυδων Εβραίων, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, δεν ευσταθεί ουδόλως. 

  Συνελλόντι ειπείν, τα πάντα στην Παλαιστίνη απηχούν την ελληνικότητα τους, και τούτο είναι το δεύτερο που προσπαθούν να αντικρούσουν, οι εκφραστές της σιωνιστικής ιδέας, πολεμώντας λυσωδώς την παρουσία της ελληνορθόδοξης αγιοταφικής αδελφότητος έως τη σήμερον. 

 Ωστόσο, παρατηρούμε ότι το μένος τους, εναντίον της αλήθειας, στράφηκε ακόμα και στον φιλόλογο συμπατριώτη τους, Ιωσήφ Γιεχούντα, του οποίου η γλωσσολογική μελέτη "The hebrew is Greek", εξαφανίστηκε άπαξ και δια παντός...!

Καλή φώτιση!!

    

Το εξώφυλλο του χαμένου βιβλίου του

Ισραηλινού φιλόλογου Ιωσήφ Γιεχούντα

~

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ

-ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, επιστολή προς Γαλάτες

Στράβωνος ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ