ЭIЄ

Ταῦτα, δὲ ἔδει ποιῆσαι... ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ ποὺ δείχνει νὰ συνταιριάζει μὲ τὴν θεωρία τῆς πεμπτουσίας τῶν πλατωνικῶν στερεῶν (Τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο γιὰ τὸν Δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος κόσμου) 

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Σὲ αὐτὸ τὸ μικρὸν πόνημα δὲν πρέπει δογματικὰ νὰ ὑπεισέλθω εἰς μίαν θεολογικὴν ἀνάλυση παρὰ μόνον εἰς ἕνα μικρὸν παραλληλισμὸν στὴν φράση ἐκείνην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπου μᾶς παρέδωσε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιον. 

 Ἡ φράση τούτη κατατεθειμένη ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ ἀπηχεῖ ὡς ἑξῆς: «Ταῦτα, δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μή ἀφιέναι»(11.42). 

  Ὡστόσο, πλῆρες τὸ ἐδάφιο εἶναι ἐτοῦτο τὸ ἑξῆς: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. 24 ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες...»(Κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιον).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΥΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ ΩΣ ΥΠΟΚΡΙΤΑΣ

 Ἑστιάζουμε λοιπόν στὸ πρῶτο μέρος αὐτῆς φράσεως τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ ὁποῖον φαίνεται ὅτι, χρησιμοποιοῦνταν ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους στὴ μεθοδολογία τῆς γεωμετρίας. 

 Ἔτσι λοιπόν, σημειώνουμε ἐκ πρώτης τὶς φράσης τῶν φιλοσόφων ποὺ εἶναι οἱ ἑξῆς: «Ὅπερ ἔδει δεῖξε» καὶ «Ὅπερ ἔδει ποιήσεως». Ἡ μὲν πρώτη γιὰ τὴν ἀπόδειξη μίας πράξης καὶ ἡ δεύτερη γιὰ τὴν λύση ἑνὸς θεωρήματος. 

  Δεδομένου τῆς παραπομπῆς, ἐντοπίζουμε μία συναλληλία τῆς φράσεως τοῦ Χριστοῦ μετὰ ἐκείνης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων μὲ μιὰ διαφορὰ εἰς τὸ ξεκίνημα τῆς φράσης. 

 Ἄραγε, συμβαίνει ἡ ὁποιαδήποτε συνταύτιση τῶν ἐννοιῶν στὰ λεγόμενα αὐτά; Βέβαια,  ἂν καὶ ἐφόσον φανταστοῦμε τὸ μέγεθος τῆς ἐπιστημονικότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπου, ὡς Θεὸς Δημιουργὸς ἔφτιαξε τὰ σύμπαντα τοῦ κόσμου μὲ τὴν ἀσύγκριτα ὑψηλῆς διανοήσεως γεωμετρία Του... 

 Ἐν τούτοις ἐὰν εἰσχωρήσομεν εἰς τὸ ἀπύθμενο βάθος τῆς θεωρίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων τῆς γεωμετρίας καταλήγουμε ὅτι, τὰ δεδομένα αὐτὰ κληροδοτήθηκαν ἐξ ουρανοῦ. Οἱ πνευματικοὶ διανοητὲς καὶ ἐμπνευστὲς αὐτῆς τῆς ἐπιστήμης εἶχαν τὸ χάρισμα τῶν θείων πνευματικῶν δώρων Τοῦ Θεοῦ. 

 Ἐπὶ παραδείγματι, στὰ πλατωνικὰ στερεά, τὸ σύμπαν ὡς δωδεκάεδρο ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸν αἰθέρα καὶ πρόκειται γιὰ τὴν πεμπτουσία τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος κόσμου.

  Ἐν ὀλίγοις, ἡ Πλατωνικὴ σκέψη ποὺ ἕλκει τὶς ρίζες της ἀπὸ τοὺς προσωκρατικοὺς φιλοσόφους, γνωρίζει τὴν γεωμετρικὴ κατασκευὴ τῶν πάντων εἰς τὸ ἄϋλο καὶ ὑλικὸ σύμπαν καὶ μελετᾶ μεθοδικὰ τὴν ἐπίδραση τῶν σχημάτων εἰς τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. 

  Ὀπόταν ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐπιδέχονταν τὴν βελτίωση ἢ κοινῶς τὴν ἐξέλιξη του, πνευματική τε καὶ σωματική, ἀποβάλλονταν ἀπὸ τὴν Πλατωνικὴ Ἄκαδημία. Διὰ τοῦτο εἰς τὸ ὑπέρυθρο τῆς Ἀκαδημίας ὑπῆρχε ἡ φράση «Μηδεὶς ἀγεωμέτρητως εἶστε μου τὴν στέγην».

  Ἐὰν συνταυτίσουμε τὴν φράση τοῦ Πλάτωνος μὲ τὸ λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς Φαρισαίους δυνάμεθα νὰ ποῦμε ὅτι, πιθανόν, ὁ Κύριος μᾶς νὰ ὁμίλησε πρὸς τοὺς Ἰουδαίους μὲ μία ἀρχαία ἑλληνικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων. 

 Σημαίνει δηλαδὴ ὅτι, κλιμακωτὰ μὲ γεωμετρικὸ τρόπο ὁ ἄνθρωπος ἠδύνατο νὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τῆς κακίες συνήθειες γιὰ νὰ φτάσει στὴν ἀπομάκρυνση τῶν σφαλμάτων του. Συνελλόντι εἰπεῖν, ἡ γεωμετρικὴ πρόοδος, μὲ γνώμονα τὴν μαθηματικὴν ἀκρίβεια, καθιστᾶ τὸ ἄτομο μία πνευματικὴ ὀντότητα ἐν ἐξέλιξῃ. Ἄλλωστε, ἡ γεωμετρία καὶ τὰ μαθηματικὰ ἀνήκουν στὴν ὀρθολογιστικὴ ἐπιστήμη. 

  Δηλαδή, σύμφωνα μὲ τὰ δεδομένα τῆς πλατωνικῆς θεωρίας, ἐὰν οἱοσδήποτε ἀσκούμενους προσαρτοῦσε εἰς τήν ζωή του  τὸν δωδεκάδρο γεωμετρικὸ σχεδιασμὸ ἐναρμονίζονταν μὲ τὸν Δημιουργὸ τοῦ Σύμπαντος ὥστε ἠδύναντο νὰ φτάσει εἰς τὴν ἐκ Σωκράτους ἐπονομαζομένη πεμπτουσία. 

 Ὁ Σωκράτης, δίδασκε περὶ τῆς ἐξέλιξης καὶ τελειοποίησης τῆς ψυχῆς, κάτι τὸ ὁποῖον γοήτευσε τὸν Πλάτωνα, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε τὸν δάσκαλο του μέχρι τὴν τελευταία του πνοή. Ἔπειτα, ὅτι εἶχε συλλέξει ἀπὸ τοὺς μακροχρόνιος διαλόγους τὰ κατέγραψε σὲ ἐπιμορφωτικοὺς βίβλους(δὲς Φαῖδρο). 

  Τὸ ἐπαγωγικὸ σύστημα καὶ ἡ πεμπτουσία ἦταν θεωρήματα ὅπου κάθε ἐξασκούμενος φιλόσοφος φλέρταρε μὲ τὴν τελειότητα τῆς ψυχῆς. Ὁ ἀσκούμενος μαθητὴς ἔπρεπε νὰ εἶναι γεωμετρημένος, ποὺ σημαίνει νὰ εἶναι σώφρων, δίκαιος, ἀκριβής, νὰ πρεσβεύει τὴν ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων. 

 Ἐν τούτοις, κάτι ἔλειπε ἀπὸ τὸ κάδρο τῆς θεωρίας κι αὐτὸ τὸ κομμάτι βρίσκονταν στὸν σημεῖο ἐλεύσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ  εἰς τὸν πλανήτη Γῆ. 

  Ὁ Χριστὸς ὑπάρχει ὡς ἕνας καὶ μοναδικὸς καθηγητὴς τῆς ἀνθρωπότητας. Μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀρχιερέα διδασκάλου ἐνημερώνει τοὺς ἀσυνάρτητους ψυχικὰ Φαρισαίους, καὶ ὅλοι τὴν ἀνθρωπότητα ὅπου μέλλει νὰ βαπτιστεῖ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πὼς πρέπει νὰ ἐντρυφήσουμε στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ὑπάρξεως μας, νὰ καθαρίσουμε τοὺς ρίπους μὲ τὸ μυστήριοτης ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ ἔλθουμε σὲ ἁρμονία μὲ τὸν Θεό, Πλάστη καὶ Δημιουργό. 

 Ὁ Θεὸς δημιουργῶντας μὲ γεωμετρικὴ ἀκρίβεια τὰ πάντα ἔθεσε ὡς πέμπτο στοιχεῖο(δεν εἶναι τυχαία ἡ ὁποὺ προέρχεται ἡ λέξη πεμπτουσία) τὸ δωδεκάεδρο γιὰ νὰ στολίσει, παραχαράσοντας ὅπως λέγουν, τὸ σύμπαν. 

 Τὸ δωδεκάεδρο μὲ ἕδρες δώδεκα κανονικὰ πεντάγωνα ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸν ἐξωκοσμικὸ αἰθέρα, ὅπου βάση αὐτοῦ τοῦ στοιχείου μεταφέρεται το φῶς ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη τοῦ σύμπαντος κόσμου...

 Κλείνοντας, ἕνα θέμα τεράστιας ἀναλύσεως, συνειδητοποιούμε τὴν μεγάλη καὶ τεράστια παρουσία τοῦ Ὄντως Ὤν Δημιουργοῦ, τοῦ ἀπερινόητου, ἀνέκφραστου, ἀκατάλυπτου, ἀόρατου, ἀεὶ ὤν ὡς αὐτὸς ὤν, εἰς τὰ πάντα ὡς πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν. 

 Ἡ Τριαδικὴ θεότης ἦταν τελικὰ τὸ ἄγνωστο Ὀν ποὺ ἀναζητοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι, κι ὡς Ἄγνωστο Θεὸ ἤθελαν νὰ τὸν προσεγγίσουν νὰ τὸν γνωρίσουν γιατί εἶχαν φτάσει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἐκεῖ κρύβονταν το φῶς τῆς ἀλήθειας ἤτοι τοῦ ἀληθινοῦ τρόπου τελείωσης - πεμπτουσίας τοῦ πτωτικοῦ ἀνθρώπου... 

 Ἐν τούτοις, ἡ φράση τοῦ Κυρίου ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, "ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι", ἐμπεριέχει μιὰ ἐγκόσμια συγκαταβατικὴ διδασκαλία πρίν τὴν πορεία τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου γιὰ τὴν λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου! 

ΧΑΙΡΕΤΕ & ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Καινὴ Διαθήκη, Κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιον
•ΠΛΑΤΩΝ, ΦΑΙΔΡΟΣ