ЭIЄ

ΑΡΓΩ: ΤΟ ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΠΕΠΛΟΦΟΡΟΥ ΑΘΗΝΑΣ 

ΣΤΗΝ ΠΟΜΠΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ

 Έρευνα & συγγραφή Ιωάννης Βαφίνης

-

   Εκ του πάλαι, εις την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξαν ρωμαλαίοι άνδρες, οι ονομαστοί ως ήρωες, οι οποίοι όργωναν γνωστές κι άγνωστες θάλασσες με τα πολύκωπα σκαριά τους. Οι πρώτες μυθικοϊστορικές αναφορές αφορούν τους Αργοναύτες. Οι διάσημοι εκστρατευτές  της Ελλάδος, που έπλευσαν στα μήκη και στα πλάτη της υφηλίου, ήταν οι καλύτεροι και επιφανέστεροι ήρωες της εποχής τους. Οι εκλεγμένοι Αργοναύτες, εκ των καλυτέρων γόνων της ελληνίδας φυλής, ενώθηκαν εις ή και πολλάκις δια να επιτελέσουν μυστική κρατική υπηρεσία, γνωστή με το κωδικό όνομα Χρυσόμαλλον Δέρας.  

  Το πλοίο της εκστρατείας είχε κι αυτό ένδοξο παρελθόν. Τούτο συνάγεται από του λεχθέντος, ότι, το αρχιτεκτονικόν σχέδιον του πλοίου δωρήθηκε στον κατασκευαστή από την θεά της σοφίας, Αθηνά Εργάνη. Το όνομα του πλοίου έφερε το κωδικό όνομα Αργώ. 

  Σύμφωνα, με το Μέγα ετυμολογικό λεξικό, στο λήμμα Αργώ, διευκρινίζετε η ετυμολογία της ονομασίας του ξακουστού πλοίου των Αργοναυτών. Η αξιόπλοος ναυς έλαβε την ονομασία της λόγω της ταχύτητας που ανέπτυσσε στην θάλασσα. Η λέξη αργός, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει ταχύς, καθότι, το σκαρί του πλοίου έτρεχε με ταχύτητα πέραν της συνηθισμένης. Λέγει λοιπόν το λεξικό: «Αργώ: Η ναυς. αφ' ου και οι Αργοναύται. Εΐρηται ότι Άργος αυτήν κατασκεύασεν. ή ότι εν Άργει τη πόλει κατασκευάθη, ως Ηγή[σιππος] ιστορεί. Ή ότι ταχεία ην. αργόν γαρ και το ταχύ. ένθεν και ΛΗΘΑΡΓΟΣ, ο της λήθης ταχύς. Πρώτην δ' αυτήν ναυπηγηθήναι φασίν.»

Αναπαράσταση της Αργούς όπως την φαντάζονται οι σύγχρονοι

ερευνητές. Ωστόσο, το πραγματικό σχήμα της Αργούς

δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί με αρχαιολογικά ευρήματα. 

Ο Θεόδωρος Αξιώτης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι,

το πλοίο της Αργούς είχε δόλιχον σχήμα, κοινώς μακρόστενο

όπως οι αυτοκινητάμαξες (οτομοτρίς) 

   Έως τη σήμερον παραμένει άγνωστος ο αριθμός των εκστρατευτικών αποστολών της Αργούς. Τα βασικά μέλη του εκστρατευτικού πληρώματος, εξαιρουμένου του αρχηγού αυτής Ιάσων, ήταν δύο. Ο Ηρακλής και ο Θησέας, οι επιφανέστεροι πανελλήνιοι ήρωες. Μάλιστα, δια τον ήρωα και βασιλέα των Αθηνών υπήρχε μια παροιμία που διέσωσε ο Πλούταρχος. «οὐκ ἄνευ Θησέως·» [απόδοση: τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συμμετοχή του Θησέως] (Βίοι παράλληλοι-Θησεύς 29.3).

  Το γεγονός τούτο, της αναγκαίας συμμετοχής του Θησέα δια την επιτυχία της αποστολής, μπορεί να οδηγήσε την κατάθεση της Αργούς, ως αφιέρωμα στον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη των Αθηνών. Άλλωστε, η εμπνευστής της Αργούς ήταν η Αθηνά, η οποία συνάμα είχε την Αθήνα υπό την προστασία της ή κατά την μυθολογία εκείνη την είχε ιδρύση πριν από χιλιάδες χρόνια.  

 Όταν, λοιπόν, εν τέλει, η αποστολή των πεζοναυτών - Αργοναυτών αποπερατώθηκε, το ιερό πλοίο με τα υπερσύγχρονα εξαρτήματα του τέθηκαν προς φύλαξιν σε κάποιον ιερό τόπο. Οι απόψεις συγκλίνουν προς την πόλη των Αθηνών, όπου, πολιούχος ήταν η θεά της Σοφίας που κατασκεύασε, όπως είπαμε, τα σχέδια της υπερσύγχρονης ναυς.

  Οι πληροφορίες, για την ιδιαίτερη τεχνολογία της Αργούς, λιγοστές μεν αλλά υπαρκτές δε. Μία εξ αυτών, των σπάνιων ιστορικών αναφορών, διασώθηκε σε μια εγκυκλοπαίδεια του 19ου αιώνα. Είναι εκείνη του Νικόλαου Λωρέντη στο "Λεξικόν των αρχαίων μυθολογικών και ιστορικών και γεωγραφικών κυρίων ονομάτων".

 Στο λήμμα "Παναθήναια" τα λεχθέντα της εγκυκλοπαίδειας είναι ως εξής: «Αρχαία και επίσημος εορτή εν Αθήναις πανηγυριζομένη προς τιμήν της θεάς Αθηνάς, συσταθείσα το πρώτον ως λέγεται υπό του Ορφέως ή κατ' άλλους υπό του βασιλέως Εριχθονίου, και κατ' αρχάς μεν Αθήναια καλουμένη, ύστερον δε ανανεωθείσα υπό του Θησέως ωνομάσθη Παναθήναια προς ανάμνησιν της υπ' αυτού γενομένης συνοικήσεως των Αθηναίων εις μίαν και την αυτήν πόλιν τας Αθήνας, οίτινες πρότερον ευρίσκοντο εσπαρμένοι εφ' όλης της Αττικής κατά κώμας και χωρία. Διέφερον δε τα ιδίως λεγόμενα μεγάλα Παναθήναια από τα μικρά Παναθήναια. τα μεν πρώτα επανηγυρίζοντο ανά πάσαν τετραετίαν κατά την 28 ημέραν του Εκατομβαιώνος μηνός με πολλήν πομπήν και μεγαλοπρέπειαν, διαρκούντα πολλές ημέρας καθ' ας ετελούντο και διάφορα είδη αγώνων, ότε εφέρετο και ο πέπλος της θεάς Αθηνάς εφ' ενός πλοίου κινουμένου δια μηχανών και τεχνικών κωπίων δια μέσου της πόλεως· τα δε μικρά Παναθήναια εορτάζοντο ανά παν έτος ή κατά τινάς ανά πάσαν τριετίαν κατά την 20 ημέραν του Θαργηλιώνος μηνός.»

  Η εν λόγω αναφορά του παλαιού λεξικού του Λωρέντη ομιλεί ξεκάθαρα για ένα πλοίο διαφορετικό από τα άλλα της εποχής του. Διακρίνουμε, λοιπόν, στην περιγραφή, μια μηχανοκίνητη λέμβο με τεχνικούς ερετμούς (κωπιά). Πρόκειται για ένα υπερσύγχρονο, για την εποχή του, κατασκεύασμα που μετά την ανέλκηση του από την θάλασσα φυλάσσονταν στην Ακρόπολη των Αθηνών. Η περιφορά του γίν0νταν κάθε τετραετία στα μεγάλα Παναθήναια που διαμόρφωσε ο Θησέας εκ της παλαιοτέρας πανήγυρις των Αθήναιων του Εριχθονίου - Ερεχθέως. 

   Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να ξεδιαλύνουμε την περίπτωση της λέμβου που φυλάσσονταν στην Ακρόπολη των Αθηνών. Το πλοίο αυτό ήταν μια τριακόντορος, όπως γράφει ο Πλούταρχος στον βίο του Θησέα (παραγρ. 23), και το συντηρούσαν οι Αθηναίοι μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια επί εποχής, Δημητρίου Φαληρέα. Ήταν όμως ένα μοντέλο κι αυτό της Αργούς, ένα πλοίο της Αθηνάς με το οποίο ταξίδεψε ο Θησέας στην αποστολή του για να εξοντώσει τον Μινώταυρο της Μινωικής Κρήτης;

  Το πλοίο του Θησέα, όπως λέγει ο Πλούταρχος στον βίο του ήρωα βασιλέα, μετά την επιστροφή του Αγηίδη ήρωος από την Κρήτη, καθώς είχε εξοντώσει πρώτα τον Μινώταυρο, ανασύρθηκε εκ της θαλάσσης και αφιερώθηκε στον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη (πιθανόν στο εκατόμπεδο που βρίσκεται μεταξύ Παρθενών και Ερεχθείου). 

 Ωστόσο, την ταυτοποίηση του Παρθενώνα με την Αργώ επισήμανε και ο ερευνητής συγγραφέας Θεόδωρος Αξιώτης, όπου υιοθετώντας τις μελέτες του μαθηματικού Θεοφάνη Μανιά, έγραψε τα εξής σχόλια: «Ο αριθμός 144 είναι ο αριθμός πάνω στον οποίο χτίστηκε ο Παρθενώνας, ο ναός της Αθηνάς. Η ίδια η θεά είναι η δημιουργός της Αργούς και η Αργώ έχει ναυπηγηθεί πάνω στον αριθμό 72(144). Ο 144, λοιπόν, είναι το κλειδί του Παρθενώνα και της Αργούς.» 

  Επιπλέον απο μία ετέρα πληροφορία, από μία παλαιοτέρα ιστορική πηγή, ανασύρω πλείονα στοιχεία περί του πλοίου της πομπής των Παναθηναίων που αφορούν την υπερεξελιγμένη τεχνολογική κατασκευαστική του δομή. Συγκεκριμένα, στην "Χρονολογία ιστορική" του Κυριάκου Μελίρρυτου συναντάμε μια εξαιρετικά αναλυτική περιγραφή της Αργούς ή της ναυς του Θησέως, όπου γράφει τα εξής: «...πολλά παρ' ημίν απίθανα οι αρχαίοι εγίνωσκον· αλλ' ούτις την γνώσιν αφήρηται τούτου κατηγορεί προχειρότατα· πολλά αρχαία ως μύθοι εξελήφθησαν· αλλ' η νυν ανεύρεσις αποδεικνύει αυτά αληθέστατα· ο Ίκαρος εστί μύθος, αλλ' ο Μογκολφιέρης[1] επαλήθευσεν· η ναυς, ήτις εν τοις Παναθηναίοις έφερε τον πέπλον εκινείτο εξ ενδόθεν αοράτων μηχανών φερομένη δια των οδών αυτοκίνητος· αι σημεριναί των Άγγλων αυτοκίνητοι Άμαξαι εισί ταυτοδύναμοι· αλλ' η ναυς ίσως άνευ τροχών εντεχνεστέρα.».

  Σύμφωνα με τις παλαιότατες φιλολογικές πηγές του Κ. Μελίρρυτου, το πλοίο της πομπής των Παναθηναίων δεν ήταν ένα σύνηθες πλεούμενο, καθότι, κινούνταν με εσωτερικές αόρατες μηχανές και μετακινούνταν στις οδούς της πομπής αυτοκινούμενη χωρίς καμία ανθρώπινη παρεμβολή. Λέγει δε, ότι, οι σημερινές αυτοκινούμενες άμαξες ήτοι και αυτοκινητάμαξες (δες και οτομοτρίς) στην Αγγλία  είχαν την ίδια δυναμική στην ταχύτητα μετακίνησης, αλλά, η αρχαία ναυς των Παναθηναίων, πιθανόν η Αργώ, ήταν πιο εξελιγμένη τεχνολογικά και δεν είχε ρόδες. Είναι βέβαιο ότι, ο Μονγκολφιέρης περιγράφει ένα ιπτάμενο πλοίο που προσθαλασσώνεται  ενώ  παράλληλα μπορεί και ίπταται.

Αυτοκινητάμαξα σειράς 621 ΟΣΕ στην Αττική που 

κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα το 2004-2006.

Εδώ βλέπουμε τις σεληνιακές αυτοκινητάμαξες του 

μέλλοντος οι οποίες ονομάζονται Lunar Maglev & Maglev 

Trainz  κατά το σχέδιο της Αργούς. Είναι πιθανόν

η Αργώ να είχε παρόμοιο σχήμα και κατασκευαστική δομή. 

   Ο Μονγκολφιέρης, ως ερευνητής, γνώστης και κατασκευαστής αεροναυτικών μέσων, πιθανόν να είχε διεισδύσει σε κρυφές βιβλιοθήκες της Δύσης ανακαλύπτοντας σημαντικές λεπτομέρειες για την υψηλή τεχνολογία του προϊστορικού πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων. Κυρίως, δε για την υπερτεχνολογία της ιπτάμενης Αργούς, καθότι πολλοί μελετήτες, όπως είδαμε, επισημαίνουν ότι, η Αργώ δεν ήταν ένα απλό πλοίο, αλλά, ταξίδευε με διττό τρόπο εκ θαλάσσης και αέρος, ενώ, παράλληλα είχε και αυτόματο εγκέφαλο πλοήγησης κατασκευασμένο από το ξύλο οξιάς της φηγούς[2]. Η κατασκευαστής του υπερσύγχρονου συστήματος ήταν η πρώτη αργοναύτισσα Αθηνά Εργάνη πολιούχος της πόλεως των Αθηνών.

    Εν κατακλείδι, δεν ειμπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το ότι, η Αθηνά Εργάνη λατρεύονταν στον ναό του Θησείου μαζί με τον 'Ηφαιστο, ενώ, ο σηκός του ναού αποδόθηκε κατά την κατασκευή του στο ήρωα και λυτρωτή - Άνακτα των Αθηνών Θησέα!

 

 

Εικόνες από τις βίβλους που κάνουν λόγο περί της 

μηχανοκίνητης ναυς των Παναθηναίων.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]  Πρόκειται για τον Ιωσήφ Μιχαήλ Μονγκολφιέ, εκ Γαλλίας, σπουδαίο ερευνητή ποικίλων επινοήσεων και εφαρμογών κυρίως στην υδραυλική και αεροναυτική επιστήμη. Ήταν εκείνος που κατασκεύασε το γνωστό αερόστατο Μονγκολφιέρα. Ίσως δια τούτο ο Μελίρρυτος τον αναγράφει ως Μονγκολφιέρη, διατηρώντας τον τύπο του εξελληνισμού των ονομάτων όπως είθισται στην παλαιοτέρα ελληνική βιβλιογραφία. 

[2] Ο Φηγούς ήταν ένας οικισμός στην περιφέρια του άστεως των Αθηνών και ανήκε στην Ερεχθηίδα φυλή. Την ονομασία του την έλαβε από την παρουσία του δέντρου της οξιάς που στην αρχαία Ελλάδα λέγονταν φηγός. Παρότι λέγεται ότι, το ξύλο της φηγούς, που τοποθετήθηκε στην Αργώ, προέρχονταν από το μαντείο της Δωδώνης, τα στοιχεία δείχνουν να υπάρχει συσχέτιση με την περιοχή της Πεντέλης. Εκεί φύονταν δάσος από οξιές - φηγούς. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Νικόλαου Λωρέντη,"Λεξικόν των αρχαίων μυθολογικών και ιστορικών και γεωγραφικών κυρίων ονομάτων, εν Βιέννη Αυστρίας 1837

-ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ φιλοπονηθείσα υπό Κυριάκου Μελιρρύτου του Θεσσαλονικέως, εν Οδησσώ 1836

-Θεόδωρου Αξιώτη, Αργώ η πρώτη Αργοναυτική εκστρατεία του 3.500 π.Χ., Αθήνα 1985

 

 

ЭIЄ

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΜΗΔΩΝ

Έρευνα και συγγραφή: Ιωάννης Βαφίνης

   Ο Αισχύλος υπήρξε ο ογκόλιθος της θεατρικής σκηνής των Αθηνών και πατέρας της Αθηναϊκής τραγωδίας. Το ταλέντο του ανεξίτηλο χάραξε την απαρχή του τρόπου της υποκριτικής τέχνης των διονυσιακών θιάσων. Έμελλε να πρωτοστατήσει στην γενιά των τραγικών ποιητών της λαμπρότερης περιόδου των θεατρικών δρωμένων της πόλεως των Αθηνών.

   Η γέννηση του ανάγεται στον 6ο αιώνα γύρω στο 525 ή 524 π.Χ. στην Ελευσίνα. Το γένος του ανήκε στην Ιπποθοωντίδα φυλή και συσχετίζονταν με την γενιά των Κοδριδών. Ήταν γιος του ευγενούς Αθηναίου γαιοκτήμονα Ευφορίωνα και ίσως η εύπορη κατάσταση του πατρός του να τον ώθησε να συμμετάσχει από νωρίς στους δραματικούς αγώνες, μόλις στα εικοσιέξι του χρόνια.

   Στα έργα του Αισχύλου, διανθίζεται η έννοια του δίκαιου. Σύμφωνα και με τον Βρετανό φιλόλογο Τζόρτζ Ντέρβεντ Τόμσον, ο Αθηναίος τραγωδός, υπήρξε ακόλουθος των ιδεών του Πυθαγόρα. Η εισαγωγή του στον κόσμο των πυθαγόρειων ιδεών τον οδήγησαν στην χρήση πολλών πυθαγορικών ρήσεων, στα ποιητικά κείμενα των έργων του, με μια επιπλέον προσωπική διύληση.  

       Απεικόνιση στιγμιότυπου της τραγωδίας του Αισχύλου

       από Αττικό μελανόμορφο αγγείο που παρουσιάζει τον

 Προμηθέα ως δεσμώτη. Είναι η σκηνή όπου ο Αισχύλος

δια στόματος Προμηθέα προφητεύει τον ερχομό του λυτρωτή

του ανθρωπίνου γένους.

   Η δικαιοσύνη, ως υπέρτατος νόμος της ανθρώπινης ύπαρξης, έπλασε στην ιδιοσυγκρασία του την έννοια ενός εσαεί μαχόμενου δικαίου πολίτη. Το δίκαιο, συνυφασμένο με την ουράνια προέλευση της πνευματικότητας, τον έφερε στα χνάρια της αληθινής Θεότητας, της άγνωστης μέχρι τότε για τους ανθρώπους της γης. Η θεία πνεύση τον φώτισε να παρουσιάσει, στην τραγωδία του "Προμηθέας Δεσμώτης", μια προφητική ρήση για την έλευση του σωτήρα ημών Κυρίου Ιησού Χριστού, λέγοντας: «...τρίτος γε γένναν πρός δέκ’ άλλαισιν γοναίς...» (στ.774)  μετάφραση: [«...θα γεννηθεί μετά από άλλες δεκατρείς γενιές...»]. 

  Αυτό δεν είναι επινόηση κάποιων σύγχρονων ερευνητών, αλλά, η απόδειξη της συσχέτισης του Αισχύλου με το φρόνημα της δικαιοσύνης με τον αληθινά δίκαιο Θεάνθρωπο Ιησούν Χριστόν τον καθ' όλαν Δίκαιον Υιόν Του Θεού και δημιουργό του σύμπαντος κόσμου!

  

Ιχνογράφηση του τραγωδού Αισχύλου από τον ερευνητή

και συγγραφέα του άρθρου 

  Τα έργα του έμειναν διαχρονικά εις τους αιώνας, εφόσον, η βαθύτατη πλοκή τους συνεχίζει να απασχολεί την κοινωνία, όπως, και όλους τους εκπροσώπους της τέχνης. 

 Φρόντισε, μάλιστα, να διεισδύσει και στα μυστικά των ιεροπραξιών της ελευσινιακής μυσταγωγίας, καθότι, υπήρξε και μύστης των ελευσινίων μυστηρίων. Η πλοκή των έργων του βρέθηκε κάποια στιγμή να εμπεριέχει μυστικούς χρησμούς κι απόκρυφα σχόλια του ελευσινιακού ιερατείου με αποτέλεσμα να δεχθεί από τους ιερείς έναν ανηλεή διωγμό που του στέρησαν για αρκετά χρόνια την παρουσία του στην γενέτειρα πόλιν Αθήνα. 

 Παρά την συμμετοχή του στα Ελευσίνια μυστήρια της Δήμητρας, του Διόνυσου και της Περσεφόνης, όπου επιβάλλονταν η σιωπή, η ελεύθερη φωνή του θέλησε να μοιραστεί τις αλήθειες, με τους αθηναίους συμπολίτες του, στις τραγωδίες που συνέθεσε. 

    Από όσα γνωρίζουμε οι τραγωδίες του ήταν οι εξής:

• Πέρσαι (472 π.Χ.)
• Αιτναίαι (470 π.Χ.)
• Επτά επί Θήβας (467 π.Χ.)
• Ικέτιδες (463 ; π.X.) 
• Προμηθεύς Δεσμώτης 
• Ορέστεια [τριλογία] (458 π.Χ.)
• Αγαμέμνων 
• Χοηφόροι 
• Ευμενίδες 

  Ο Αισχύλος είχε δύο αδέρφια, τον Κυναίγειρον και τον Αμεινία, και τα δύο ήρωες ευπατρίδες ονομαστοί για την προσφορά τους εις την ελευθερία των πάτριων εδαφών. Ο Αθηναίος τραγωδός συμπολέμησε με τον αδερφό του Κυναίγειρον, στην μάχη του Μαραθώνα, τα βαρβαρικά στίφη των Περσών. Ήταν τόσο περήφανος που ανακηρρύχθηκε μαραθωνομάχος, ώστε, να μνημονεύει μόνον αυτήν του την διάκριση και ουχί τα έπαθλα των δραματικών αγώνων. Παράλληλα, συμμετείχε και στην ναυμαχία του Αρτεμισίου, αλλά, και της Σαλαμίνας. Το αγωνιστικόν του επίτευγμα τον ακολουθούσε σε όλον του τον βίον επιρρεάζοντας τον καταλυτικά στα έργα του.

    Ο περιηγητής Παυσανίας, τέσσερις αιώνες μετά την εποχή της πολιτιστικής ακμής των Αθηνών, καταγράφει τις διασώζουσες φήμες, περί του υπέρμετρου αγωνιστικού πνεύματος του ποιητή Αισχύλου, με τα εξής γλαφυρά σχόλια: «φρονῆσαι δὲ Ἀθηναίους ἐπὶ τῇ νίκῃ ταύτῃ μάλιστα εἰκάζω· καὶ δὴ καὶ Αἰσχύλος, ὥς οἱ τοῦ βίου προσεδοκᾶτο ἡ τελευτή, τῶν μὲν ἄλλων ἐμνημόνευσεν οὐδενός, δόξης ἐς τ<ος>οῦτο ἥκων ἐπὶ ποιήσει καὶ πρὸ Ἀρτεμισίου καὶ ἐν Σαλαμῖνι ναυμαχήσας· ὁ δὲ τό τε ὄνομα πατρόθεν καὶ τὴν πόλιν ἔγραψε καὶ ὡς τῆς ἀνδρίας μάρτυρας ἔχοι τὸ Μαραθῶνι ἄλσος καὶ Μήδων τοὺς ἐς αὐτὸ ἀποβάντας.» μετάφραση: [Υποθέτω, ότι οι Αθηναίοι είναι πολύ περήφανοι για την νίκη  τους αυτή στον Μαραθώνα. Διότι κι ο Αισχύλος, όταν έφτανε το τέλός της ζωής του, δεν περηφανεύτηκε για τίποτε άλλο, αν και φημισμένος για την ποιητική του τέχνη, παρά μόνο για την συμμετοχή του πολεμώντας στην ναυμαχία του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας. Ακόμη στον τάφο του έγραψε το όνομα του πατέρα του και της πόλης του, προσθέτοντας ότι μάρτυρες της ανδριοσύνης του είχε το άλσος του Μαραθώνα και τους Μήδους που πολέμησε όταν αποβιβάστηκαν εκεί](Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις-Αττικά, 14.5).

  Επιβεβαιώνεται ενταύθα, και με την ιστορική καταγραφή του Παυσανίου, ότι, πριν να επέλθει ο θάνατος του, ο πρωτοπόρος της Αθηναϊκής τραγωδίας, είχε αφήσει την εντολή να γραφθεί στην πλάκα του νεκρικού του μνημείου το εξής επιτύμβιο: 

 

Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεῦθει

μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·

ἀλκὴν δ' εὐδόκιμον Mαραθώνιον ἄλσος ἄν εἴποι

καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.

   Ο Αισχύλος, κλείνοντας τα μάτια του, κι αποχαιρετώντας μια για πάντα τον μάταιον τούτον κόσμον, άφησε παρακαταθήκη στους Έλληνες και δη Αθηναίους συμπολίτες του το μήνυμα της φιλοπατρίας και του εθνικού φρονήματος, όπως συνηθίζονταν στους Αθηναίους ευγενείς των αρχαϊκών χρόνων.  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις-Αττικά

-Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης

-THOMSON GEORGE, "Μελέτες στην αρχαία ελληνική κοινωνία-Οι πρώτοι φιλόσοφοι"

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΝΘΑΛΠΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

ЭIЄ

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΝΘΑΛΠΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

έρευνα & συγγραφή Ιωάννης Γ.  Βαφίνης 

 Επί πολλοίς και επί μακρόν έχει επισημανθεί η μοναδικότητα της αρχιτεκτονικής δομής του κεντρικού οικοδομήματος της Ακρόπολης των αρχαίων Αθηνών που φέρει την προσωνυμία Παρθενώνας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το αριθμητικό σύνολο των κιόνων του Παρθενώνος. Ορισμένες όψεις του οικοδομικού συνόλου, εν συναρτήσει με την πασίδηλη πυραμιδική προέκτασης των κιόνων, ενδείκνυται υπό συνθήκες να δύναται εις την πρόκληση του θερμοδυναμικού φαινομένου της Ενθαλπίας.

Εικόνες τραβηγμένες με φυσικό φακό αναδεικνύουν

 το λαμπερό ή λευκό γαλάζιο υπόβαθρο του ουράνιου θόλου

 πάνω από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό. Είναι το γλαυκό

 των οφθαλμών της θεάς Αθηνάς.

  Εκ πρώτης, η αριθμητική εξίσωση που προκύπτει από το σύνολο των κιόνων, δηλαδή, 8+16 (ΒΔ πλευρά) & 8+16 (ΝΑ) συν της θερμοδυναμικής ενέργειας που εκλύεται από το πυραμιδικό σχήμα, μπορούν να συνδεθούν με την κάτωθι χημική εξίσωση:

 Αν αναλύσουμε την εξίσωση τοποθετώντας εις τα χημικά σύμβολα τους ατομικούς αριθμούς, ήτοι Η=1 και Ο=8 τότε η εξίσωση λαμβάνει τα εξής αριθμητικά στοιχεία:  2•1+8>2•1+8 + 572 τζάουλ. Είναι άραγε σύμπτωση η αριθμητική αναλογία των κιόνων ή προσέδιδαν κάποια περαιτέρω ενίσχυση;

 Τα δεδομένα δείχνουν πως κάτι τέτοιο υφίσταται και ίσως με αυτόν τον συνδυασμό να προκαλείτε το φαινόμενο της ενθαλπίας του μοριακού υδρογόνου ή διυδρογόνου, έτσι ώστε να παράγεται ένα ενεργειακό φαινόμενο που προσδίδει μια ιδιαίτερη απόληξη του έντονου γλαυκού χρώματος στον ουράνιο θόλο της πόλεως των Αθηνών. 

 Ας δούμε, όμως, τι λέει και η χημική έρευνα των μετατρεπόμενων αερίων στοιχείων, σύμφωνα με την διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια (Βικιπαίδεια): «Υπάρχουν εκρηκτικά μίγματα του υδρογόνου επίσης με τον αέρα και με το χλώριο σε εύρος συγκεντρώσεων 4-74% και 5–95% κατ' όγκο, αντίστοιχα. Τα μίγματα μπορούν να αναφλεγούν με σπινθήρα, με θέρμανση ή με ηλιακό φως. Η θερμοκρασία αυτοανάφλεξης του υδρογόνου στον αέρα είναι 500°C. Οι φλόγες καθαρού υδρογόνου και καθαρού οξυγόνου εκλύουν υπεριώδες φως, οπότε με μίγμα πλούσιο σε οξυγόνο είναι σχεδόν αόρατες με γυμνό μάτι, όπως φαίνεται καθαρά από το θαμπό νέφος της εξάτμισης των κύριων κινητήρων ενός διαστημικού λεωφορείου, ιδιαίτερα σε σύγκριση με το πολύ ορατό αντίστοιχο νέφος των διπλανών προωθητήρων στερεών καυσίμων. Η ανίχνευση τυχόν διαρροής υδρογόνου μπορεί να απαιτεί τη χρήση ανιχνευτή φλόγας. Τέτοιες διαρροές μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνες. Ένα διάσημο παράδειγμα ήταν η καταστροφή του αεροπλοίου Χίντενμπουργκ, στο οποίο οι φλόγες έγινες ορατές μόνο αφού αναφλέχθηκαν και άλλα καύσιμα υλικά, από το κέλυφος του σκάφους, που έδιναν ορατή φλόγα. Οι φλόγες υδρογόνου υπό άλλες συνθήκες είναι γαλάζιες, θυμίζοντας τις φλόγες φυσικού αερίου.» [Λήμμα «Υδρογόνο»]

Στην τουρμπίνα του διαστημικού οχήματος της ΝΑΣΑ

διακρίνεται ξεκάθαρα το γαλάζιο ή γλυκό χρώμα

του εκρηκτικού μείγματος.

  Παράλληλα, δεδομένου μιας αρχαιολογικής ανακάλυψης του Κυριάκου Πιττάκη κάτω από την κρηπίδα του ναού του Παρθενώνα όπου αποκαλύφθηκε μια κούλουρη πυραμίδα, ξετυλίγονται νέες θεωρίες για την συνολική δομή του ναού. Έτσι, αν παραδεχτούμε ότι ο ναός χτίστηκε επάνω σε μια βαθμιδωτή κόλουρη πυραμίδα τότε θα πρέπει να εκλάβουμε και την επιμήκυνση των κιόνων του ναού που παρουσιάζουν μια εμφανής κλίση προς το εσωτερικό. Δηλαδή, οι νοητές γραμμές των κιόνων ανυψούμενες, συναντώνται, κατά την επέκταση τους, και σχηματίζουν μια τριγωνική πυραμίδα. Άρα, ο Παρθενώνας οικοδομήθηκε ως το κορυφαίο επίπεδο μιας βαθμιδωτής πυραμιδικής κατασκευής.

 

Κούλουρη πυραμίδα σύμφωνα με την
επιστήμη της γεωμετρίας
   

 Επιπλέον, μαρτυρίες ενορατικών ατόμων, πιστεύετε ότι, σε κάποιο μυστικό θάλαμο της πυραμίδας βρίσκεται κιβώτιο, τύπου λάρνακας, απ' όπου εκχέονται προς άνωθεν δέσμες φωτός διαφόρων χρωμάτων. Σύμφωνα με παρόμοιες περιπτώσεις το γεγονός θυμίζει τις πυραμίδες της κεντρικής και νότιας Αμερικής αλλά και αλλαχόθεν παρόμοιων κτισμάτων. 

   Το κιβώτιο αυτό πρέπει να συσχετίζεται μέ το κουτί της Πανδώρας ή το κυτίον που έβαλε μέσα η Αθηνά τον Εριχθόνιο. Αυτό το κυτίον είναι ένας επιταχυντής ανδρονίων και βρίσκεται κάτω από τον ναό της Παρθένου. Ιδού και η απόδειξη δια του αναλογικού λεξαρίθμου: [ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ=245~ ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗΣ ΑΝΡΟΝΙΩΝ=245] & [Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ=201~ ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ=201] & [ΒΑΘΜΙΔΩΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ=264

~ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ=264] & [ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ=221 ~ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΜΗΧΑΝΗ=221] & [Η ΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ=247 ~ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ=247].

   Εικάζεται, λοιπόν, βάση πληροφορίας ότι κάτω από τον Παρθενώνα βρίσκεται ο τάφος του βασιλιά της Αθήνας Εριχθόνιου. Ο εξωσωματικός υιός της θεάς Αθηνάς λένε πως τάφηκε στο ναό της μητέρας του μέσα στην κιβωτό της ζωής. Το κυτίο που έβαλε μέσα η Αθηνά το νεογέννητο Εριχθόνιο ήταν  μηχανή παραγωγής ατομικών σωματιδίων

Στις πυραμίδες της Βοσνίας λέγεται ότι συμβαίνει κάτι

το υπερβατικό. Από την κορυφή τους εκχέονται δέσμες φωτός.

Η εικόνα προσπαθεί να αναδείξει το γεγονός το οποίο δεν είναι

εφικτό να αποτυπωθεί σε μια απλή λήψη φωτογραφίας.

 Συνελλόντι ειπείν, η τριγωνική δομή της νοητής πυραμίδας παράγει ένα υλενεργειακό συνεχές.  Αυτό δημιουργεί μια φωτεινή λάμψη που συσχετίζεται με τον ενεργειακό μετασχηματισμό και τον κόσμο των διαστάσεων.  Αυτή τη θεωρία ο Αϊνστάιν την διατύπωσε με πέντε σύμβολα, δημιουργώντας την εξίσωση E=mc².  

Σε μια φωτογραφία  του 1888 βλέπουμε τα θεμέλια

 του Παρθενώνα κατά τη μεγάλη ανασκαφή που διενεργήθηκε

 κατά τα έτη 1885-90. Πρόκειται για την νότια πλευρά του ναού

 όπου τελικώς υπήρξε και το βαθύτερο και δυσκολότερο μέρος

 της ανασκαφής, το βάθος της οποίας αρκετές φορές 

ξεπέρασε τα 15 μ. μέχρις ότου να φτάσουν στην επιφάνεια

 του ιερού βράχου. Η δομή της λιθόχτιστης βάσης του Παρθενώνα

 δείχνει να ομοιάζει με το γεωμετρικό σχήμα μιας κόλουρης πυραμίδας.

Πηγή: iDAI.objects arachne Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

Ανασκαφές στην Ακρόπολη τον Φεβρουάριο του 1938....

Αρχείο Ascsa. Φαίνεται ξεκάθαρα το βαθμιδωτό πυραμιδικό

 σχήμα της λιθόχτιστης βάσης του Παρθενώνα.

 Συνάμα πρέπει να υποδείξουμε την επενέργεια της θεάς Αθηνάς στην ουράνια χρωματική απόληξη του Αθηναϊκού ουρανού. Το γαλάζιο ή γλαυκό χρώμα του ουράνιου θόλου, σύμφωνα με τους μυθολογικούς συμβολισμούς, είναι η απόχρωση των οφθαλμών της θεάς Αθηνάς. Η Αθηνά ταυτίζεται με την κεραυνοβόλο ενέργεια και δη την αστραπή δία τούτο οι οφθαλμοί της αστραποβολούν.

   ^{Ενδιαφέρον, ομοίως, γεννάτε εκ του αθροίσματος των πέντε συμβόλων σε συνδυασμό με τον προσωπικό αριθμό της θεάς Αθηνάς και το πεντάκτινο αστέρι. Η εξίσωση απεικονίζει την ισοδυναμία μάζας και ενέργειας. Επί της ουσίας, πρόκειται για την θεωρία της σχετικότητας που παράγεται η σύντηξη πλάσματος με εκπομπή ακτινοβολίας γάμα.} 

Από την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ του 

Felix Guirand εκδόσεις Γιοβάνη

Τόμος Β' όπως αναγράφεται ή σχέση

της θεάς Αθηνάς με την αστραπή

και το γαλανό-γλαυκό χρώμα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Felix Guirand, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, εκδ. ΓΙΟΒΑΝΗ

-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, «Οι ήρωες», Εκδοτική Αθηνών, 1986

ЭIЄ

ΜΟΡΙΑ Η ΙΕΡΗ ΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
(Η πρωτογενής ελιά του πλανήτη γη)
Συγγραφή Ιωάννης Βαφίνης
-

  Εις την πρωιμότερη περίοδο της ιστορίας των Ελλήνων και δη των Αθηναίων απαντώνται μυθιστορικά γεγονότα με θαυμαστή πλοκή. Ένεκα τωόντι, της έριδος μεταξύ του Ποσειδώνα και της Αθηνάς, η πανάρχαια πόλη των Αθηνών αποκτά ένα θείο δώρο το οποίον έμελλε να γίνει ο θησαυρός της πόλεως ανατρέφοντας γενεές γενεών γηγενών ανθρώπων Αθηνών τε και περιχώρων. 

 Η θεοδώρητη ελιά ήταν το λαμπρό αειθαλής δένδρον, που χάρισε η Αθηνά στους αυτόχθονες Αθηναίους για να επιτύχει την απολαβεί της προστασίας της πόλεως. Πόθεν ήλθε το εν λόγω θείο δημιούργημα; Ουδείς γνωρίζει επακριβώς. Καθώς εξυφαίνεται μυθολογικώς, η έλευσις της ελαίας προσδιορίζεται προ της εμφανίσεως της σελήνης γύρω από την τροχία του πλανήτη γη. 
  Η άφιξης διενεργήθηκε από ουράνιο βιολογικό εργαστήριο. Μεταφυτεύθηκε με φροντίδα, δια πρώτη φορά, από την θεά της σοφίας, την Αθηνά, στην δυτική πλευρά του Ερεχθείου. Εκεί, στο ανάκτορο του βασιλέα Κέκροπα συντελέσθηκε ο διαξιφισμός και παρέμειναν τα δώρα που πρόσφεραν αμφότεροι οι θεοί...το πηγάδι με το θαλασσινό νερό και η ελιά Μόρια!

  Μετά ολίγων χρόνων από την Ακρόπολη των Αθηνών έκοψαν, εκ του κορμού της ιερής ελιάς, κλαδιά και τα φύτεψαν στην περιοχή της Ακαδημίας. Ωσαύτως και τούτες οι ελιές, που καλλιεργήθηκαν στην Ακαδημία,  ονομάστηκαν Μόριες. Η ονομασία τους φαίνεται ότι προήλθε από το πρώτο δέντρο όπου βρίσκονταν δίπλα από το Ερεχθείο, το οποίο πρωτονομάστηκε Μόρια από την λέξη μόρος, δηλαδή θάνατος, ούτως επήλθε εις τον υιό του Ποσειδώνος Αλιρρόθιο όταν προσπάθησε να κόψει τον κορμό της ιερής ελιάς.
  Το γεγονός της μετεμφύτευσης νέων κλώνων ελαίας, σε  διάφορες περιοχές της Αθήνας πραγματοποιήθηκε με την αποκοπή τμημάτων της ιερής ελιάς, απ' όπου δημιουργήθηκαν εκ  πρώτης οι δώδεκα Μόριες της Ακαδημίας. 
  Για τους φιλόσοφους και παλαιούς νομοθέτες των Αθηνών ο αριθμός της δωδεκάδος αντικατόπτριζε το ιερό γεωμετρικό σχήμα του δωδεκάεδρου. Δι' αυτό τον λόγο, όπως οι πύλες στα τείχη των Αθηνών ήταν δώδεκα τόσα ήταν και τα πολίσματα της Αττικής τα συνενωθέντα από τον ήρωα Θησέα.
  Επιπλέον, κόπτοντας τεμάχια βλαστών από τις δώδεκα ιερές ελιές της Ακαδημίας δημιουργήθηκε στην πορεία και ο αρχαίος ελαιώνας των Αθηνών. Επίσης, κάθε ιερό της πόλεως πλαισιώνονταν από ιερές  ελιές Μόριες. Σταδιακά το δένδρο της ελιάς διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα κι έπειτα με τους κατ' επανάληψη αποικισμούς σε όλη την Μεσόγειο.

Όταν οι Πέρσες εκστράτευσαν για δεύτερη φορά 

εναντίον των Ελλήνων κατάφεραν να κυριεύσουν μέχρι 

και την Ακρόπολη των Αθηνών. Οι Αθηναίοι είχαν φύγει

από την πόλη αφήνοντας πίσω κάποιους ολίγους

 υπερασπιστές της πόλεως. Δυστυχώς, παρά την ηρωική αντίσταση

τους η ανατολική σπηλαιώδης είσοδος της Ακρόπολης

οδήγησε τους Πέρσες μέσα από τα τείχη. Οι καταστροφές

των βαρβαρικών οδών ήταν ανυπολόγιστες. Μέσα σ' αυτές

και το κάψιμο της ιερής ελιάς της Αθηνάς. Ωστόσο,

 μετά την αποχώρηση των Περσών, ύστερα από την ήττα 

που επέστησαν στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι Αθηναίοι 

επιστρέφοντας στην πόλη τους αντίκρισαν ένα 

μεγάλο θαύμα. Η Ελαία Μόρια της θεάς Αθηνάς

είχε πετάξει ένα καινούργιο κλωνάρι ένδειξη ενός 

ευοίωνου μέλλοντος για την πόλη των Αθηνών

υπό την συνεχής προστασίας της προστάτιδος

Πολιάδος Αθηνάς.

  Οι Μόριες ήταν υπό την προστασία του Ζεύς και δια αυτόν τον λόγο έφερε το προσωνύμιο Ζεύς Μόριος. Μάλιστα, είχε τοποθετηθεί στην Ακρόπολη άγαλμα του Μορίου Ζεύς. Τόσο ο Σοφοκλής όσο κι ο Αριστοφάνης επισημαίνουν το αυτό. Άλλωστε, η λέξης δύναται να εννοήσει την προέλευση της ελιάς από τα ζωτικά μόρια της υπέρτατης θεότητος, ούτως ειπείν την ουράνια καταγωγή του δένδρου.

  Η αρχέγονη ιερότητα της ελιάς ήταν μια διαχρονική πεποίθηση του αρχαίου κόσμου των πολιτών της Αθήνας, δι' αυτό και ο παραγόμενος εξ αυτής καρπός όστις από της συνθλίψεως εξέβαλον πυκνόν υγρό με εξαιρετικής αξίας ουσία που ονομάζονταν έλαιον, δίδονταν ως έπαθλον εις τους νικηφόρους αθλητές των Παναθηναϊκών αγωνισμάτων. 

 Ωστόσο, μίαν ετέρα μυθολογικήν παράδοση εξιστορεί την προσπάθεια του Αλιρρόθιου να κόψει με έναν πέλεκυ την ιερή ελιά της Αθηνάς, αλλά, εύθυς έπεσε νεκρός. Μετά της πράξης αυτής ή ελιά έλαβε το όνομα Μορία εκ του μόρου του οποίου και η έννοια συνάδει με την λέξη θάνατος.

  Εν κατακλείδι, η αναζήτηση της πρωτογένεσης της ελιάς στον πλανήτη Γαία, μέσα από τα σχόλια της μυθιστορίας των αρχαίων Ελλήνων όπου διατηρούνταν άσβεστα έως και τα χρόνια της χρυσής εποχής του Περικλέους, μας οδηγεί στην Αθήνα της προϊστορικής εποχής όπου εδράζεται η κοιτίς του ιερού δένδρου, στο οποίον, ακόμα και ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έριξε τα δάκρυα Του εις τις ρίζες του... 

Σήμερα, δίπλα από το Ερεχθείο έχει φυτευθεί μια ελιά για να θυμίζει το σημείο
όπου η Αθηνά φύτεψε το πρώτο δένδρο ελιάς στον πλανήτη. Την Μόρια Ελαία 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Henry George Liddell & Robert Scott, ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ, (An Intermediate Greek-English Lexicon, 1889)   

-ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 

  ЭIЄ
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΙ Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ  ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Έρευνα και συγγραφή Ιωάννης Βαφίνης

  Στους αρχαϊκούς χρόνους, στην πόλη των Αθηνών, άρχισε να φυσάει ένας καινούριος αέρας. Ξεκινούσε μια εποχή αναπολήσεως παλαιών προτύπων της ελληνικής προϊστορίας. Πρόσωπα ηρωικά με πνεύμα αυτοθυσίας κι ανιδιοτέλειας άρχισαν να κυριαρχούν στις καθημερινές συζητήσεις των αγοραίων πολιτών του κλεινόν άστυ.
  Μάλιστα, ο άρχοντας Πεισίστρατος θεωρείται ο πρωταίτιος της εισαγωγής λατρευτικών εκδηλώσεων προς τον Αθηναίο ήρωα Θησέα. Υπενθυμίζοντας το χρέος της πόλης προς τον παλαιό βασιλέα των Αθηνών, που ένωσε όλες τις κώμες εις μίαν δημιουργούντας τα συνοίκια, οι Αθηναίοι συναίνεσαν ομαδόν.
 Κατά το πέρας της αρχαϊκής περιόδου, το έτος 475 π.Χ. ο Κίμων εξεστράτευσε στο κεντρικό Αιγαίο εναντίον της νήσου Σκύρου και κατάφερε να την κατακτήσει. Τότε, ο Αθηναίος στρατηγός άρχισε να ψάχνει στο νησί δια να αποκαλύψει τον τόπο ενταφιασμού του Θησέα. Όταν πια είχε φτάσει στο τέρμα κάθε απέλπιδα προσπάθεια, ξάφνου από το πουθενά είδαν να ξεπροβάλλει ένας αετός του οποίου η προσγείωση κατέληξε στην κορυφή ενός λόφου, ομοιάζοντα με τυμβικό μνημείο. Ο αετός άρχισε ευθύς να σκαλίζει το χωμάτινο επιστέγασμα με τα νύχια του και να το τρυπά με το ράμφος του.
 Βλέποντας ο Κίμων το υπερβατικό γεγονός το αναγνώρισε ως θεϊκό σημάδι,  δια τούτο άρχισε άμεσα την αποχωμάτωση. Δεν παρήλθε ολίγος χρόνος και βρέθηκε έμπροσθεν μιας μεγάλης εκπλήξεως. Στο σημείο της ανασκαφής ξεχώρισε εκ των χρωμάτων μία παλαιότατη και μεγάλη σαρκοφάγο. Πλησίον της ευρίσκονταν η αιχμή μιας χάλκινης λόγχης και ένα ξίφος με ελεφαντοστέινη λαβή. Τα οστά της σαρκοφάγου ήταν υπερμεγέθης και έμοιαζαν να ανήκουν σε γίγαντα. Τότε εννόησε ότι πρόκειται για τα οστά του ανδρίου άνακτος των Αθηνών Θησέα και έσπευσε ταχέως να τα μετέφερε με την τριήρη του στην Αθήνα, θεωρώντας το εαυτόν του ευλογημένο. 

Ο Αθηναίος στρατηγός Κίμωνας βρίσκει την

σαρκοφάγο του Πολέμαρχου Θησέα στην Σκύρο.

  Όταν προσάραξε στο Φάληρο, το πρώτο λιμάνι των Αθηνών, οι Αθηναίοι τον υποδέχθηκαν μεμε μία λαμπροτάτη τελετή άνευ προηγουμένου. Έπειτα, εναπέθεσαν το ιερόν λείψανο με περισσή ευλάβεια στο νεόδμητο περίπτερο ναό που έκτισε εκείνη την περίοδο ο Κίμων. 
 Το ηρώο, το οποίον ονομάστηκε Θησείον, οικοδομήθηκε πάνω σ' ένα λόφο – τύμβο της αγοράς των Αθηνών, στην περιοχή του Αγοραίου Κολωνού.  Ο Πλούταρχος γράφει ότι το ηρώο το οικοδόμησαν «...ἐν μέσῃ τῇ πόλει παρὰ τὸ νῦν γυμνάσιον.», δηλαδή στην καρδιά του κλεινόν άστυ. Εκεί, λέγουν τα μυθολογικά σχόλια είχε το εργαστήριο του κι ο μεταλλουργός Ήφαιστος. Ίσως γι' αυτό ο ναός αργότερα να αφιερώθηκε και στο Ήφαιστο συνλατρευόμενος μαζί με την Αθηνά Εργάνη.
  Συμφώνως με το ιστορικό της νικητήριας επιστροφής του ήρωα από την Κρήτη καθόρισαν την ογδόη Πυανεψιώνος ως επετειακή ημερομηνία της μέγιστης λατρευτικής προσφοράς. Παράλληλα, εκάστην όγδοη του μηνός, δηλαδή στις 8 του κάθε μήνα, θεσπίστηκε να τιμάται η μνήμη του. Ιδιαιτέρως όμως εορτάζονταν τα θησεία κατά την ογδόη Εκατομβαιώνος, διότι, υπήρχε συνταύτιση με την έλευση του ήρωα εις στην Αθήνα, δεκαεξαετής όντας εκ Τροιζήνος).
  Ο Θησέας, μετά την λήξη της αρχαϊκής περιόδου, είχε κιόλας αναγνωριστεί ως εθνικός ήρωας της πόλεως των Αθηνών. Η μετατροπή του σε αντικείμενο λατρείας δεν φαίνεται να ήταν μόνο ανθρώπου έργο αλλά ουράνιας θελήσεως. Έτσι, συνεκδοχικά, εξελίχθηκαν δύο εορτασμοί, τα Θήσεια και τα Επιτάφια. Τα Θήσεια τελούνταν με την πρώτη μέρα με πομπή, θυσία και τέλος διανομή τροφίμων στους πένητες. Την επομένη εκτελούνταν λαμπαδηδρομία, στρατιωτικές ασκήσεις και κατά την νύκτα συμπόσιο δείπνον. Την Τρίτη ημέρα γίνονταν αθλητικοί αγώνες με εννέα γυμνικά αγωνίσματα: δόλιχος, στάδιον, δίαυλος, πάλη, πυγμή, παγκράτιον, οπλίτης δρόμος, οπλομαχία κι ακοντισμό. Στην αθλητική εορτή λάμβαναν μέρος έφηβοι και παιδιά γιατί θεωρούνταν γιορτή των νέων. Την τετάρτη ημέρα γίνονταν οι θρυλικές αρματοδρομίες.
  Μετά τα Θήσεια ξεκινούσαν τα Επιτάφια που ήταν γιορτή των νεκρών. Στην εορτή των Επιταφίων οι ιερείς του Θησέα απάγγελαν το εγκώμιο του ήρωος και συνάμα όλων εκείνων των Αθηναίων πολιτών που έπεσαν στη μάχη. 
  Το εγκώμιο φαίνεται να είναι μια αρχαία συνήθεια συνδεδεμένη με την λατρεία του Θησέως. Η απαγγελία του εγκωμίου πραγματοποιούνταν κωμαστικά δηλαδή εν πομπή χορού. Οι στίχοι του ύμνου θα πρέπει να άδονταν με έναν τρόπο αφηγηματικό(ρετσιτατίβο) όπως και τα εγκώμια της Παναγίας Θεοτόκου και του Επιταφίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. 
  Η λέξης Επιτάφιος είναι συνθέτη κι αποτελείται από τις Ελληνίδες λέξεις ἐπί και τάφος, τουτέστιν επί του τάφου. Η έννοια συσχετίζεται με την τοποθέτηση εντός του κουβούκλιου ενός χρυσοκέντητο ύφασμα με την εικόνα του νεκρού τιμώμενου προσώπου. 

Ο επιτάφιος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της ελληνορθόδοξης

 χριστιανικής εκκλησίας, με την χρυσοκέντητη μορφή του

Θεανθρώπου εντός του ανθοστόλιστου κουβούκλιου.

  Ένας ύμνος προς τιμή του Θησέα ήταν τα εγκώμια που εγκωμίαζαν τις παναθρώπινες ευεργετικές πράξεις του. Εικάζεται, ότι η συνήθεια του Επιταφίου του Θησέα με την περιφορά των οστών του αδομένων εκ χορού μεταφέρθηκε κατά ένα μέρος της στην χριστιανική παράδοση. 
   Είναι εφικτό να εννοήσουμε την μετάβαση τους έθους μιας εορτής, για έναν ήρωα που πίστευαν ότι μετά θάνατον πήγε στα νησιά των μακάρων ήτοι τον χριστιανικό παράδεισο, σε μια άλλη μορφή εκείνη του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. 
  Ο αφηρωισμός του Θησέα, ξεκινάει με την απαρχή μιας νέας πολιτιστικής περιόδου, την οποία οι νεότεροι ερμηνευτές της ιστορίας την ονόμασαν κλασσική. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός της εκκίνησης του καθαρώς Αθηναϊκού φιλοσοφικό ρεύματος που θα επιφέρει και την ίδρυση της πρώτης ακαδημαϊκής σχολής. Τα θεμέλια της πνευματικής ανάπτυξης των Αθηνών συμπορεύονται με την απαρχή μιας προγονικής λατρείας ενός ήρωα που τοποθέτησε ψηλά τον πήχη του ανθρωπισμού. 
  Η κληρονομικότητα της ανθρωποκεντρικής σκέψης των Αθηναίων επιδρά θετικά στην επαφή της με τον επερχόμενο Σωτήρα Χριστό δια τον οποίο είχε γίνει λόγος, ήδη, από τον Σωκράτη κι από τον Πλάτωνα. Έτσι, τα δρώμενα προς τιμήν του Θησέα που δεν ήταν Θεός αλλά μετά θάνατον μεταφέρθηκε στα Ηλύσια πεδία ή νησιά των μακάρων συνεχίστηκαν στην λειτουργία του πάθους του εσταυρωμένου Θεανθρώπου Χριστού που νίκησε τον θάνατο.
  Είναι πασίδηλη η εθιμοτυπική συνήθεια της περιφοράς του επιταφίου από τα αρχαία χρόνια στην Αθήνα χωρίς να θεωρείται ότι υπήρξε επιρροή από τον πολιτισμό της Ανατολής. Ο Θησέας ήταν ένας Έλληνας ήρωας, εκπρόσωπος της Ιωνικής φυλής, όπου η "αγιοποίηση" του οδήγησε τους Αθηναίους στην δημιουργία ποικιλίας δρωμένων πριν να εισαχθούν ορισμένα εξ ανατολάς, όπως τα Αδώνια. 
 Συνελλόντι ειπείν, το δρώμενο της επιτάφιας περιφοράς, που σήμερα διατηρούμε στην αληθινή πίστη του ελληνορθόδοξου χριστιανισμού, μεταγγίσθηκε, αυτούσιο, από την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Είναι το ίδιο δρώμενο, ως προς την περιφορά του νεκρού, σε επιτάφιας πομπή. Η περιφορά των οστών του δικαίου ήρωος Θησέα, που έθεσε τα θεμέλια των ανθρώπινων δικαιωμάτων, παρουσιάζε την ίδια τιμή, με την περιφορά του Δίκαιου Κριτή και Πλάστη των όλων Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστόν αλλά και σε ορισμένες περιοχές και την Μήτηρ Αυτού την Θεοτόκο Μαρία την Παναγία Παρθένο.             
 Ωστόσο, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι, η περιφορά των οστών του Θησέα θυμίζει σήμερα περισσότερο την λιτάνευση ιερών λειψάνων χριστιανών πολιούχων Αγίων. Μάλιστα, στην εκδοχή που προσάπτει ο Πλούταρχος, στον βίο του Θησέα, γίνεται φανερή η ανακήρυξη του παλαιού άνακτα Θησέα Αιγεΐδη ως πολιούχου της πόλεως των Αθηνών. Δια τούτο ανοικοδομήθηκε και ναός προς τιμήν του. Ο Θησέας θα μπορούσε να είναι ένας προ Χριστού Άγιος, όπου πίστεψε στο κήρυγμα του Χριστού εις τον Άδη και μετέβει μετ' Εκείνου εις τους Ουρανούς.
  Ο Θησέας ως υμνωδός – λυρωδός είναι πιθανόν να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δώδεκα εθνικούς πρεσβύτερους – βασιλείς εκ των εικοσιτεσσάρων συγκαθήμενων πέριξ του θρόνου του αρνίου της ουρανίου βασιλίας(δες Αποκάλυψη του Ιωάννου).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA, τόμος 23

-Πλούταρχου, βίοι Παράλληλοι, Θησέας

-Αποκάλυψη του Ιωάννου