ЭIЄ
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΚΕΚΡΟΨ ΕΝΑΣ ΕΥΦΥΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ - ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ἔρευνα & συγγραφὴ: Ἰωάννης Γ Βαφίνης 

-

  Ἕνα ἀρχαιολογικὸ παράδοξο, τὸ ὁποῖο τίθεται ὑπὸ τοῦ πρίσματος τοῦ ἱστορικοῦ ὑποβάθρου τῆς πανάρχαιας Ἀθηναϊκῆς γῆς, τὸ ὁποῖο μέλλει νὰ ἀναλυθεῖ εἰς τὴν σύντομη καὶ ἐπιτόπια ἔρευνα. 

 Τὸ παράδοξο τοῦτο στηρίζεται στὸ καταγεγραμμένο γεγονὸς τῆς ὕπαρξης τοῦ ἱεροῦ τάφου του Κέκροψ εἰς τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ὁ Κέκροπας ὑπῆρξε μυθικὸς βασιλιᾶς τῆς Ἀθήνας καὶ σύμφωνα μὲ τὶς διάσπαρτες γραπτὲς ἢ προφορικὲς μαρτυρίες ὁ τάφος του τοποθετεῖται στὴν νότια πλευρά του Ἐρεχθείου. 

 Τὸ ταφικὸ μνημεῖο τοῦ νομοθέτη - βασιλιᾶ Κέκροπα, δὲν θεωρεῖτε ἐμφανές, καθότι βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ αἴθριο τοῦ Ἐρεχθείου, ὅπου φυλάσσουν οἱ Κόρες ἤτοι καὶ Καρυάτιδες. Τὸ αἴθριον στηρίζεται σὲ ἕξι κολῶνες σὲ σχηματισμὸ ἀνάγλυφης ὄψης Ἀττικῶν Κορῶν.

 Ἐκεῖ βαθιά, κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τῶν Κορῶν - Καρυάτιδων, βρίσκεται θαμμένος ὁ βασιλιᾶς καὶ ἱδρυτής - κατὰ μία ἄποψη - τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἡ ἐπί μέρους αὐτόνομη οἰκοδομή του Ἐρέχθειου, μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς τὶς Κόρες - Καρυάτιδες, ὀνομάζονταν ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους ὡς Κεκρόπιον. 

Στὴν εἰκόνα οἱ Κόρες - Καρυάτιδες τοῦ Ἐρεχθείου οἱ ἀναφερόμενες καί 

ὡς ''πρόστασις τῶν κορῶν'' 

 Οἱ Κόρες - Καρυάτιδες δὲν βρίσκονται ἐνταῦθα γιὰ νὰ κρατοῦν μόνο τὴν στέγη μὲ τὸ κεφάλι τους, ἀλλὰ στέκουν αἰῶνες τώρα, ἀτάραχες κι ἀκίνητες, ἀποτίοντας ἱερὲς προσφορὲς στὸν πρωτογενῆ Ἀθηναῖο Ἄνακτα. 

 Ἄλλωστε, σὲ τοῦτο τὸ ἱερὸ ἔδαφος διεξήχθη ἡ ἀντιπαράθεση μεταξὺ Ἀθηνᾶς καὶ Ποσειδῶνα γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς προστασίας τῆς Πόλεως, ποὺ τότε ὀνομάζονταν Κεκροπία. 

 Ὁ Κέκροψ ἐπέλεξε τὸ δῶρο τῆς Ἀθηνᾶς, δηλαδὴ ἡ ἱερὴ ἐλιά, καὶ παραχώρησε τὴν  προστασία τῆς Πόλεως στὴν θεὰ τῆς Σοφίας. 

 Ἔτσι, ὀνομάστηκε ἡ πόλη Ἀθήνα, ἀπὸ τὸ ὄνομα τῆς Πολιάδος Ἀθηνᾶς, καὶ πρὸς τιμήν της ἀνεγέρθηκε ναὸς ἐπὶ τῆς Ἀκροπόλεως. 

 Ἔκτοτε, ὁ Κέκροψ θεωρήθηκε ἱδρυτὴς τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν. Βέβαια, ἄλλοι, λέγουν ὅπως ἐπὶ παραδείγματι ὁ Πλάτων ὅτι, τὴν πόλη τὴν οἰκοδόμησε ἡ ἴδια ἡ Ἀθήνα. 

Συμβουλευόμενος τὶς ἀρχαῖες ἱστορικὲς πηγές, ἡ καταγωγή του Κέκροπος ἀποδεικνύεται Ἀττικόθεν. Οἱ παλαιοὶ μυθοποιοὶ τὸν ἀποκαλοῦν γιὸ τοῦ Δράκοντος καὶ τῆς Γαίας. Πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Τάκιτος[1] ἰσχυρίζεται ὅτι, ὁ Κέκροψ, ἦρθε ἀπὸ τὴν πόλη Σάϊδα τῆς Αἰγύπτου, ὁπότε τὸν θεωρεῖ μᾶλλον ὡς Αἰγύπτιο τὸ γένος. 

 Ἐν τούτοις, ὁ Θεόπομπος καὶ ὁ Καλλισθένης παραθέτουν τὴν ὀρθὴ γνώμη, ὅτι, ἐξ ἐναντίας, ἡ Σάϊδα τῆς Αἰγύπτου εἶναι Ἀθηναϊκὴ ἀποικία, ὁπότε, ὁ Κέκροψ ἐπανῆλθε στὴν Ἀθήνα ἐξ ἀθηναϊκῆς ἀποικίας. 

 Ἐπ' αὐτοῦ συμφωνεῖ καὶ ὁ Ἀπολλόδωρος, ὁ ὁποῖος ὅμως, στὴν βιβλιοθήκη του ἀναφέρει τὸν βασιλιᾶ Κέκροπα ὡς γηγενῆ κι αὐτόχθων Ἀθηναῖο ἐκφυόμενο ἐκ τῆς γῆς. Μάλιστα, τοῦ ἀποδίδει καὶ τὸ προσωνύμιο δρακοντοφυής. 

 Ἡ προσφώνηση τοῦ προϊστορικοῦ βασιλέα Κέκροπα ὡς Δράκοντα, κατὰ μία ἔννοια εἶναι συμβολικὴ κι ἀναδεικνύει τὴν γιγάντια ὑπερμεγέθης φύση καὶ δύναμη του, ἀλλὰ καὶ ἕτερον τὴν πνευματικὴ ἰδιοφυΐα του, δεδομένο τωόντι ἡ μήτηρ του Γῆ τὸν εἶχε προικίσει μὲ ὅλα τὰ νάματα τῆς γήινης φύσεως. 

Ἡ ἀναπαράσταση τοῦ Κέκροπος σὲ μελανόμορφο Ἀττικὸ ἀγγεῖο τοῦ 4ου αἰῶνα π.Χ. τὸν παρουσιάζει ὡς διφυῆ ὀντότητα κατὰ τὸ ἥμισυ ἀνθρώπου καὶ τὸ ἄλλο μισὸ δράκου. Ὑπάρχει μιὰ θεωρία στὸ λεξικὸ τοῦ Beigbeder[Lexique σελ. 395] ποὺ λέει ὅτι, ἕνα εἶδος δράκου, ἡ μικρὴ ὕδρα τοῦ Νείλου, θεωροῦνταν ὁ καλὸς δράκος ἢ ἀκόμη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ (ΛΕΞΙΚΟ Bestiario, λῆμμα Δράκος). Ἐδῶ, ὁ δράκος συμβολίζει τὸν Χριστό-ὄφι ποὺ ἀντιμάχεται τὸν δράκο-ἀντίχριστο. Αὐτὸς ὁ φτερωτὸς ὄφις, ὅπως τὰ Σεραφεὶμ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὑποδηλώνει τοὺς οὐράνιους, γήινους καὶ θαλάσσιους ἀγαθοδαίμονες. Ἐπίσης, ἡ μορφὴ τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, περιγράφεται ὡς δράκου τοῦ ὁποίου πετοῦν φλόγες τὰ μάτια του ἐνῷ ἀπ' τὸ στόμα ἐξέρχεται ἕνα δίκοπο μαχαίρι παρόμοιο μὲ τὴν διχαλωτὴ γλῶσσα τοῦ δράκου. Ὑπενθυμίζω δὲ ὅτι, στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὑπῆρξε ἡ λατρεία τοῦ οἴκουρου ὄφεως. Ἕνα τέτοιο πελώριο φίδι κατοικοῦσε στὸ ἐσωτερικό του Ἐρεχθείου κλπ κλπ. 

  Περὶ τούτου, ἀποφαίνομαι γνώμην ἀπ' τὸ ΜΕΓΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ (ETYMOLOGICON MAGNUM LEXICON), ὅπου, στὸ λῆμμα Δράκος, ὅπερ ἐκ τοῦ ρήματος δέρνω, ἐτυμολογεῖται μὲ τὴν λέξη ὀξυδερκής. 

 Ἡ ὀξυδέρκεια εἶναι ἡ εὐστροφία, ἡ ἐξυπνάδα ἡ ὀξεῖα ἀντίληψη, τὴν ὁποία σαφῶς κατεῖχε ὁ Κέκροψ, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα. 

 Ἐπίσης, στὸ λῆμμα Δρακίος, ὡς ὄνομα κύριον ἀποδίδεται ἡ ἐξήγηση ἐκ τοῦ ρήματος δρῶ[2] ποὺ σημαίνει: ὁ δραττόμενος, ὁ ἰσχυρὸς ἢ ἐκ τοῦ πράττω καὶ πρακτικός. 

 Ἄρα, ἡ παραστατικότητα τῆς ἀπεικόνισης τοῦ σὲ μελανόμορφα ἀγγεῖα, μὲ τὰ κάτω ἄκρα ὡς ὄφις ἢ δράκος ἢ ἰχθῦς, ἤθελε νὰ ἀποδόσει μιὰ σειρὰ ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματα αὐτοῦ τοῦ ἡγέτη καὶ οὐχὶ τὴν σχέση του μὲ τὰ μυθικὰ ὄντα τῶν δράκων. 

 Οἱ ἀρχαῖοι μυθοποιοὶ ἀποφαίνονται μὲ ὑπερθετικὸ βαθμὸ γιὰ τὴν δημιουργικότητα τοῦ Κέκροπος καὶ τὸν ἀναγάγουν στὴν σφαῖρα τοῦ πρωταίτιου θεμελιωτῆ τῆς Ἀττικῆς πολιτείας. Ὑποστηρίζουν ὅτι, ὁ μέγας ἀνήρ, ἀναλλαμβάνοντας τὰ βασιλικά του καθήκοντα, ἔθεσε ὡς προτεραιότητα τὴν ἐγκαθίδρυση τῶν πολιτειακῶν θεσμῶν νουθετῶντας τοὺς πρώτους ἀνθρώπους εἰς τὶς πολύτιμες τέχνες, ὅπως: τὴν ἀνοικοδόμηση τῶν οἰκίων τους, τὴν ἀνέγερση βωμῶν γιὰ τὶς θρησκευτικές τους τελετουργίες, τὴν κατασκευὴ βελῶν γιὰ τὸ κυνήγι θηραμάτων, καὶ τὸ κατ' ἐξοχὴν σπουδαῖο, τὴν καλλιέργεια τῆς γῆς[3]. Λέγεται, δὲ ἀκόμη πὼς εἰσήγαγε πρῶτος τὴν φυτεία τῆς ἐλιᾶς, κατόπιν παροτρύνσεως τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς. 

 Τὸ πραγματικὸ γεγονὸς προέκυψε ὕστερα ἀπὸ μιὰ ἁψιμαχία, τῆς Ἀθηνᾶς μὲ τὸν Ποσειδῶνα γιὰ τὸ ποιός θὰ ἀναλάβει τὴν θεϊκὴ προστασία τῆς Πόλεως. Τότε τέθηκαν τὰ δῶρα τους ὑπό την κρίσην τοῦ βασιλέως. 

 Ὅταν λοιπὸν, οἱ δύο θεοὶ μετέβησαν ἐπὶ τοῦ βράχου τῆς Ἀκροπόλεως ἔστησαν δικαστήριο μὲ κριτὴ τὸν βασιλιᾶ Κέκροπα. Ἐκεῖνος, ἐπέλεξε τὸ ἐλαιόδενδρο ἔναντι τοῦ ἱππικοῦ ἅρματος θεωρῶντας τὸ δέντρο τῆς θεᾶς Σοφίας κατὰ πολὺν ὠφελιμότερον. 

Ἐν τούτοις, μιὰ παραλλαγὴ τοῦ μύθου θέλει τον Κέκροπα νὰ συγκαλεῖ συνέλευση τῶν πολιτῶν καὶ δημοψήφισμα. Ἡ πλάστιγγα τοῦ ἀποτελέσματος ἔγειρε πρὸς τὴν θέα Ἀθηνᾶ διότι, ἡ ψῆφος τῶν γυναικῶν ἦταν κατὰ μία περισσότερη, ἔναντι τῶν ἀνδρῶν ποὺ προτίμησαν νὰ ψηφίσουν ὑπὲρ τοῦ Ποσειδῶνα. 

Κατόπιν τούτων, ἔχοντας πλέον πολιοῦχο τὴν θεὰ Ἀθηνᾶ, ὁ βασιλιᾶς Κέκροψ ἀνέλαβε τὸ πιὸ δύσκολο τεχνολογικὸ ἔργο, νὰ ὀχυρώσει τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως μὲ κυκλώπια τείχη. Τὸ περιτείχισμα τῆς Ἀκρόπολης ἦταν πάχους ἕξι μέτρων. Βέβαια δὲν παρέλειψε τὴν εἰσαγωγὴ τῆς λατρείας τοῦ Ὕψιστου Δία καὶ τῆς Πολιάδος Ἀθηνᾶς. 

 Παράλληλα, ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ βράχου τῆς Ἀκροπόλεως, μετέτρεψε τὶς αἱματηρὲς θυσίες μὲ ἀναίμακτες ὡς ἔνδειξη θρησκευτικοῦ καὶ εἰρηνοποιοῦ πνεύματος. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ προλεχθέντα κριτήρια, ἀποφάσισε νὰ διαιρέσει τὸν λαὸ τῆς Ἀττικῆς σὲ τέσσερις φυλές, Κεκροπίδα, Αὐτόχθονας, Ἀκταίαν καὶ Παραλίαν. 

 Ἐπιπλέον, στὸ λεξικό του Σουΐδα, ἐξιστοροῦνται κι ἄλλες μεγάλες εὐεργεσίες του Κέκροπος πρὸς τοὺς ἰθαγενεῖς ὑπηκόους του Ἀθηναίους. Λέγεται ἐπίσης, γιὰ ἐκείνους τοὺς παλαιότερους χρόνους, ὅπου λεπτομέριες χρονικὰ δὲν ἔχουν διασωθεῖ, ὅτι ὁ Κέκροψ διὰ νόμου τὰ ἄγρια ἤθη τῶν γηγενῶν κατοίκων ἐξημέρωσε καὶ ἐφαρμόζοντας τὴν μονογαμία. 

 Τοῦτο δὲ ἐφήρμοσε καθὼς διέκρινε τοὺς ἄντρες νὰ σμίγουν χωρὶς γάμο μὲ γυναῖκες καὶ ἐκεῖνες νὰ τεκνοποιοῦν δίχως νὰ ξέρουν ποιοί εἶναι οἱ πατεράδες τῶν παιδιῶν τους καὶ τὰ παιδιὰ τίνος πατέρα εἶναι. 

 Μὲ ἐτοῦτο τὸν τρόπο, ἔθεσε νόμο τῆς φανερῆς ἐπιγαμίας καὶ διαχώρισε στὸ ζεῦγος τὴν φύση τοῦ πατέρα καὶ τὴν φύση τῆς μητέρας. Μὲ αὐτὴ τὴν εὐφυὴς νομοθεσία ἐπικαλέστηκε ἀργότερα ἀπὸ τοὺς πολῖτες τῆς Ἀθήνας ὡς διφυής, καθότι, μετὰ νόμου διαχώρισε τὶς δυὸ φύσης τοῦ ἀνθρώπου ἤτοι ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Δείχνοντας πρῶτος τὸ καλὸ παράδειγμα νυμφεύθηκε τὴν Ἄγραυλο ποὺ ἦταν κόρη τοῦ βασιλιᾶ τῆς Ἀττικῆς Ἀκταίου. Ἀπὸ τὴν Ἄγραυλο ἀπέκτησε ἕναν γιό, τὸν Ἐρυσίχθονα, καὶ τρεῖς κόρες, τὴν Ἄγραυλο, τὴν Ἔρση καὶ τὴν Πάνδροσο. 

 Ἐπιπλέον, γιὰ τὴν ὀρθὴ ἐπιβολὴ τῶν νόμων χρειάστηκε τὴν στήριξη ἑνὸς κραταιοῦ δικαστηρίου. Τότε, ὁ Κέκροπας, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς περιπέτειας ποὺ εἶχε ὁ θεὸς Ἄρης, ὁ ὁποῖος σκότωσε τὸν Ἀλιρρόθιο γιὸ τοῦ Ποσειδῶνα καὶ δικάστηκε ἀπὸ τοὺς θεοὺς στὸν ὅμορο βράχο ἀπέναντι τῆς Ἀκροπόλεως, ἀφοῦ κατονόμασε πρῶτα τὸ σημεῖο Ἄρειο Πάγο, τὸ ἀνακήρυξε ἐπισήμως ὕπατο δικαστήριο τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἔτσι ἔγινε ἡ πρώτη σύσταση δικαστηρίου στὴν παγκόσμια ἱστορία καὶ ὁ Ἄρειος Πάγος θὰ πρέπει νὰ καταγραφεῖ ἐπισήμως ὡς τὸ πρῶτο δικαστήριο τοῦ κόσμου. 

 Παραπλεύρως, μιὰ ἀκόμη πρωτοποριακὴ πολιτικὴ πράξη ἦταν καὶ ἡ καταμέτρηση τοῦ ὁμογενοῦς ἐγχώριου πληθυσμοῦ τῆς Ἀθήνας ἢ καὶ ὁλόκληρης τῆς Ἀττικῆς. Τὴν ἐξαιρετικὴ ἰδέα του Κέκροπα, νὰ κάνει ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ, τὴν ἐξιστόρησε ὁ Πίνδαρος στὸν Ὀλυμπιόνικο, ἀναμέλποντας ποιητικὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ βασιλέως Κέκροπα νὰ διατάξει κάθε κάτοικο νὰ λάβει ἀπὸ ἕναν λίθο καὶ νὰ τὸν θέσει σὲ προσδιορισμένο σημεῖο. 

 Ἔτσι λοιπόν, ἔπειτα ἀπὸ τὴν περισυλλογὴ καὶ καταμέτρηση τῶν λίθων ἀνακοινώθηκε τὸ συνολικὸ ἀριθμητικὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ καταμέτρηση ἀποκάλυψε τὸ πληθυσμιακὸ σύνολο τῶν γηγενῶν Ἀθηναίων ποὺ ἦταν δισμύριοι ἤτοι εἴκοσι χιλιάδες κάτοικοι. 

  Λόγῳ τῆς χρήσης τοῦ λίθου ἤτοι καὶ λὰς ἢ λάας=πέτρα, τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ἔλαβε τὴν ὀνομασία λαὸς ἢ λαοί, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας στὴν Ἀθήνα. 

 Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Κέκροψ, δὲν ἦταν ἁπλᾶ ὁ ἱδρυτὴς τῶν Ἀθηνῶν ἀλλὰ καὶ ὁ πρωτοπόρος ἰθύνων νοῦς καὶ ἐμπνευστὴς μιᾶς θείας οὐράνιας πολιτείας. Καθίσταται λοιπὸν ἀναγκαῖο νὰ ἐπαναπροσδιοριστῇ ἡ προσφορά του Κέκροπος εἰς τὴν πορεία καὶ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, ἔτσι ὥστε νὰ ἀναδειχθεῖ ὡς πρότυπον γιὰ τοὺς σημερινοὺς ταγοὺς καὶ ὡς ἕνας ἀπ' τοὺς πρωτοπόρους καὶ μεγαλύτερους ἡγέτες τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος. 

  Οἱ Ἀθηναῖοι, ὄντως, ἐτίμησαν τὸν βασιλέα τους, εἰς τοὺς μετέπειτα αἰῶνες, καθιστῶντας τον ὡς ἥρωα καὶ μέγα εὐεργέτη, ὅπου ὁδήγησε τὸν λαὸ τῆς Ἀθήνας στὸν ἔννομο βίο καταστέλλοντας μὲ ὀξύνοια τὴν βαρβαρότητα. 

 Σὲ ὅλα τοῦτα τὰ προαναφερθέντα ἐνδεικτικὰ σχόλια, βασικὴ συμβολή, μᾶς παρέχουν τὰ στοιχεῖα ποὺ ἐκμαιεύτηκαν ἀπὸ τὸ ETYMOLOGICON MAGNUM στὸ λῆμμα ''Κέκροψ''. 

ΧΑΙΡΕΤΕ! 

Στὴν εἰκόνα ὁ Κέκροψ φοράει κρητικὸ κεφαλομάντηλο ἢ πρόκειται γιὰ ὀπτικὴ ἀπάτη τοῦ ἀρχαίου ἀνάγλυφου; Ἐδῶ παρουσιάζω τὴν σύγκριση τοῦ ἀνάγλυφου μὲ τὸ πρόσωπο ἑνὸς παραδοσιακοῦ Κρητικοῦ. Ἱστορικὰ ἀποδεικνύεται ἡ μεταφορὰ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα στὴν Κρήτη τὸ 10.000 π.Χ. μετὰ τὸν καταποντισμό της Ἀτλαντίδας. Ἂν ὑφίστανται ὅλα αὐτά, ἄραγε πόσο μεγάλη ἄγνοια ἔχουμε γιὰ τὴν προϊστορικὴ Ἑλλάδα; 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ὁ Κέκροψ, κατὰ Τάκιτον(9) ''Quidam Cecropem Atheniensem...memorant sedecim litterarym formas...reperisse''. 

[2] Ἐκ τοῦ ρήματος δρῶ προκύπτει καὶ ἡ ἔννοια τοῦ ἀρχαίου δράματος, τοῦ ὁποίου ἐμπνευστὲς ὑπῆρξαν οἱ Ἀθηναῖοι τραγωδοί. Γίνεται ἐμφανεῖς, λοιπόν, πόσο μεγάλη ἐπιρροὴ διακατεῖχε τοὺς Ἀθηναίους ἐκ τοῦ προγονικοῦ κυττάρου τῆς χθόνιας γενιᾶς του Κέκροπος. 

[3] Πληροφορούμεθα, λοιπόν, ἀπὸ τὴν ἐγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΥΣ LAROUSE BRITANNICA τὴν ἐτυμολογία της φερωνυμίας του Κέκροπος ὡς προερχόμενη ἐκ τῆς λέξεως κρώπιον=δρεπάνι(Δες τὸ λῆμμα Κέκροψ). Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ συνδυαστεῖ μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς γεωργικῆς καλλιέργειας ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἥρωα Ἐχετλαῖο, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι βοήθησε τὸν Ἀθηναϊκὸ στρατὸ στὴν μάχη τοῦ Μαραθῶνα. Ἡ περιγραφὴ τοῦ γιγάντιου πολεμιστῆ μὲ τὴν μακριὰ γενειάδα ταιριάζει στὰ φυσιογνωμία χαρακτηριστικά του βασιλέα Κέκροπα. Ἄλλωστε, ἡ γυναῖκα του Κέκροπα ἡ Ἄγραυλος εἶχε εὐρεῖα ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν λαὸ τῶν Ἀθηνῶν καὶ μετὰ θάνατον δέχθηκε τιμὲς ἀφηρωισμένης βασίλισσας. Τὸ σημεῖο λατρεία της ἦταν τὸ ἀνατολικὸ σπήλαιο τῆς Ἀκροπόλεως, καὶ ὀνομάζονταν Ἀγλαύριο ἢ σπήλαιο τὸ Ὕπατου Δία. Στὴν ἐτήσια λατρεία γίνονταν καὶ ἡ τελετὴ ἐνηλικίωσης τῶν Ἀθηναίων ἐφήβων. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τελετῆς, οἱ νέοι, ἀπήγγειλαν μὲ σθένος τὸν Ἀγραύλειο ὅρκο, ὑποσχόμενοι νὰ ὑπερασπιστοῦν μέχρι θανάτου τὴν πατρώα γῆ. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•THOMAS GAISFORD S.T.P., ETYMOLOGICON MAGNUM LEXICON, τόμος 2

•ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ

•ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΩΡΕΝΤΗ, ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ, Εν Βιέννη της Αυστρίας, 1837

•JEAN - PAUL CLEBERT, ΛΕΞΙΚΟ Bestiario, εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ 2004

•ΠΑΠΥΡΟΥΣ LAROUSE BRITANNICA

•ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ