ЭIЄ

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

 ΗΤΑΝ Ο ΘΗΣΕΑΣ ΚΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

-

 Ἕνας μῦθος παλαιὸς ταξίδεψε πρὸς τὴν δύση καὶ παρέμεινε διὰ μέσου τῶν αἰώνων στὴν Μάλαγα τῆς Ἀνδαλουσίας, ὅπου, διαδραματίζονται σήμερα οἱ θρυλικὲς ταυρομαχίες. 

 Παράλληλα, ὑπάρχει μιὰ μουσικὴ σύνθεση γιὰ κιθάρα ποὺ ὀνομάζεται El toro -malaguena, δηλαδή, "ὁ ταῦρος της Μάλαγας". Ἡ Ἱσπανία, εἶναι ὁ τόπος τῶν παραδόσεων τῆς ἄνισης πάλης μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ θηριώδους μαύρου ταύρου. 

Ρυτὸ κεφαλῆς ταύρου

 ἀπὸ τὴν μινωικὴ Κρήτη καὶ δίπλα

 ὁ ἱσπανικὸς μαῦρος ταῦρος 

 Ἡ χώρα τῶν ἱσπανῶν ἐκτείνεται στὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ἰβηρικῆς χερσονήσου κι θεωρεῖτε ὁ τόπος ποὺ διατηρεῖ μνῆμες ἀπὸ ἕνα ἀπώτατο παρελθόν.

 Ἕνα παρελθόν, ὅπου δὲν μιλούνταν τὰ ἱσπανικὰ καὶ οἱ αὐτόχθονες ἡμιάγριοι κάτοικοι συνήντησαν τὸν ἀλλεπάλληλο ἀποικισμὸ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ καὶ φοινικικὰ φῦλα τῆς ἀνατολικῆς μεσογείου. Ἔτσι, λίγο λίγο, χτίστηκαν πόλεις, κωμοπόλεις καὶ χωριὰ κι ἄρχισε νὰ ἀνθεῖ ἕνας ἀκμάζων ἰβηρικὸς πολιτισμός. 

 Στὴν βόρεια Ἱσπανία, καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὴν περιοχή της Καταλωνίας, όπου θεωρεῖται ὁ τόπος της ταυρομαχίας, διατηρεῖτε ὡς τὴ σήμερον ἡ ὀνομασία ἑνὸς ἀρχαίου Ἕλληνα ἥρωα μὲ τὸν λεκτικὸ τρόπο τῆς γραμμικῆς Β' τῶν μυκηναϊκῶν χρόνων. Τὸ ὄνομα αὐτοῦ Θησέας καὶ στὰ καταλανικὰ Teseuς.

 Ἡ ρίζα τοῦ ὀνόματος ἀνευρέθηκε ἀπὸ ἀρχαιολόγους στὴν γραμμικὴ Β' σημειωμένο ὡς te-se-u (δὲς Ventris καὶ Chadwick 1973, ὑποσ. 115, 120). Τὸ εὕρημα αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξη τοῦ μυθικοῦ ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν στὰ χρονικὰ τῆς προϊστορίας. 

 Ἡ ἱστορία ξεκινάει ὅταν ὁ πρίγκιπας τῶν Ἀθηνῶν Θησέας ἀποφασίζει νὰ ἐκτελέσει ἄλλο ἕναν ἆθλο ἀντιμετωπίζοντας τὸ μινωικὸ θηρίο ποὺ ὀνομάζεται Μινώταυρος. Γιὰ τὴν διεξαγωγὴ αὐτῆς τῆς μονομαχίας ὑπάρχουν διάφορες καταγραφές. 

 Ὁ Βυζαντινὸς χρονογράφος, Γεώργιος Σύγκελλος ἀναφερόμενος στὸ δεύτερο βιβλίο της Ἀτθίδος προτάσει μιὰ ξεχωριστὴ ἐκδοχὴ τοῦ μύθου περὶ τῆς μονομαχίας τοῦ Θησέως ἐξ Ἀθηνῶν μὲ τὸν θηριώδη Μινώταυρο τῆς Κρήτης. 

 Σύμφωνα μ' αὐτὴν τὴν ἐκδοχή, ὁ Λαβύρινθος ὑπῆρξε φυλακὴ ὅπου ρίχνονταν δέσμιοι οἱ παρθένοι παῖδες τῶν Ἀθηναίων. Αὐτὴ ἦταν ἡ τιμωρία τοῦ Μίνωα, ποὺ ἐπέβαλε στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, κατόπιν μιᾶς πολεμικῆς νίκης.   Εἶχε προηγηθεῖ ἡ δολοφονία τοῦ υἱοῦ καὶ πρίγκιπα τῆς Κρήτης Ἀνδρόγεω, ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν γυμνικῶν ἀγώνων. 

 Καθὼς ὁ Ἀνδρόγεως ἀνακηρύχτηκε νικητὴς ἀγωνίσματος, οἱ Ἀθηναῖοι, ὑποψιαζόμενοι δολιοφθορὰ τῶν κριτῶν ὁδηγήθηκαν σὲ μιὰ σκληρὴ ἁψιμαχία ποὺ ἐπέφερε τὸν θάνατο τοῦ γιοῦ του Μίνωος. 

 Ἔτσι, ὁ Μίνωας, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ, ἐκστράτευσε ἐνάντια τῆς Ἀθήνας, ὅπου, κατάφερε νὰ νικήσει τοὺς Ἀθηναίους μὲ τὸν ἰσχυρὸ στόλο του. Ἐτοῦτον τὸν πολεμικὸ στόλο πιθανὸν νὰ τὸ εἶχε κατασκευάσει ὁ ἐξοστρακισμένος ἀθηναῖος ἐφευρέτης - τεχνίτης Δαίδαλος. 

  Νικῶντας ὁ κρητικὸς στόλος ἐπιβλήθηκε φόρος εἰς τοὺς Ἀθηναίους. Ὁ φόρος ὤφειλε νὰ κατατεθεῖ μέχρι τὴν ἔναρξη τῶν ἐτησίων γυμνικῶν ἀγώνων, ὅπου, ὁ Μίνωας εἶχε καθιερώσει πρὸς τιμὴν τοῦ δολοφονημένου γιοῦ του Ἀνδρόγεω ἐν Ἀθήναις. 

 Ἡ συνέχεια μετὰ τὸν ἀγῶνα γίνονταν τραγική, καθότι, οἱ νικητὲς ἐλάμβαναν ὡς ἔπαθλο, τοὺς ἑπτὰ νέους παρθένους καὶ τὶς ἑπτὰ νέες παρθένες ἐξ Ἀθηνῶν. Μάλιστα, στοὺς τελευταίους ἀγῶνες εἶχε ἀναδειχθεῖ ὡς νικητὴς ὁ βάναυσος καὶ ἀλαζονικὸς Ταῦρος, στρατηγὸς τοῦ Μίνωα. 

 Ὁ Μίνωας, κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς βασιλείας του, φαίνεται ὅτι, ἦταν ἀνίκανος νὰ φερθεῖ δίκαια, καθ' ὅσον, βασανίζονταν ψυχολογικὰ ἀπ' τὸν ἀκούσιο ἐγκλωβισμό του σ' ἕνα ἐρωτικὸ τρίγωνο μεταξὺ τῆς γυναίκας του καὶ βασίλισσας Πασιφάης καὶ τοῦ στρατηγοῦ Ταύρου. 

 Πάραυτα, ὁ Μίνωας, γιὰ τὸν ἀπολυταρχικὸ χαρακτῆρα τοῦ Ταύρου, αἰσθάνονταν βαθιὰ ἀπέχθεια, ὅμως, δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιδράση λόγῳ τῆς κρυφῆς συναισθηματικῆς ὑποστήριξης ποὺ ἔχαιρε ὁ Ταῦρος ἀπὸ τὴν Πασιφάη. 

 Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ ἥρωας Θησέας προκάλεσε τὸν Ταῦρο σὲ μονομαχία, ἴσως τὴν πρώτη μονομαχία μεταξὺ ἡρώων στὴν ἱστορία, ἐκεῖνος ἀποδέχτηκε τὴν πρόκληση ἀλαζονικὰ μὴ γνωρίζοντας ποιόν ἐπρόκειτο νὰ ἀντιμετωπίσει. 

 Ἂν ὁ Ταῦρος εἶχε τὴν ψυχολογικὴ στήριξη ἀπὸ τὴν βασίλισσα Πασιφάη, ὁ Θησέας, εἶχε τὴν στήριξη τῆς πολιούχου θεᾶς τῶν Ἀθηνῶν, τὶς θαλάσσιες θεότητες ὡς γιὸς τοῦ Ποσειδῶνα καὶ παράπλευρα τῆς Ἀφροδίτης, ἀφοῦ, εἶχε καταφέρει νὰ σαγηνέψει μὲ τὸ παρουσιαστικό του τὴν πριγκίπισσα Ἀριάδνη, κόρη τοῦ βασιλέως Μίνωα. 

 Ὅπως διασταυρώνεται ἀπὸ τὶς καταγεγραμμένες πληροφορίες, ἡ Ἀριάδνη, φαίνεται κατὰ πρῶτον νὰ ἦταν πεπαιδευμένη στὶς πολεμικὲς τέχνες καὶ ἐπιπλέον νὰ κατεῖχε κι ἄλλες ἰδιαίτερες γνώσεις ποὺ εἶχε ἀποκομίσει ἀπ' τὸν ἀθηναῖο δάσκαλο τῆς Δαίδαλο. 

 Ἐν τούτοις, ὁ ἔρωτας της, μὲ τὴν πρώτη ματιά, τὴν ἔκανε νὰ στέκεται στὸ πλευρὸ τοῦ ἀγαπημένου της Θησέα μὲ ὅλη τὴν ψυχική της δύναμη. 

 Μάλιστα, οἱ ἐξιστορήσεις λέγουν ὅτι, βοήθησε καταλυτικὰ τὸν ἥρωα, δίδοντας τοῦ τὸν μίτο οὕτως ὥστε, μετὰ τὴν ἐξόντωση τοῦ μινωταυρικοῦ θηρίου, νὰ ἐξέλθει εὐκόλως ἀπὸ τὴν χαώδης αἴθουσα τοῦ λαβυρίνθου. 

 Ὁ Θησέας ἐν τέλει, κατανικάει τὸν Ταῦρο, ταπεινώνοντας γιὰ πρώτη φορὰ τὸ ἀήττητο τῆς μινωικῆς θαλασσοκράτειρας δύναμης, ὅπου, ἤλεγχε καὶ καταδυνάστευε τὸν τότε γνωστὸ θαλάσσιο κόσμο. 

 Νικῶντας ὁ Θησέας, ἐξουδετέρωσε ἄμεσα μιὰ ἐπερχόμενη στρατοκρατικὴ τυραννία τοῦ μινωταυρικοῦ θηρίου ἤτοι καὶ μιὰ πρώιμη ἱστορικὰ παγκοσμιοποίηση. Ὁ ἡλιακὸς ἥρωας ὡς ἐντελοδόχος τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ κατέλυσε μιὰ προσπάθεια τῆς ἀρνητικῆς δυνάμεως νὰ κλειδώσει τὴν ἀνθρωπότητα ἐς ἀεί. 

 Ὁ Μίνωας, παρόλη τὴν ντροπὴ τῆς ἥττας ἀποδέχτηκε ἀνακουφισμένος, τὴν ἐξόντωση τῆς ταυρικῆς τυραννίας καὶ γι΄ αὐτὸ ἄμεσα ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀπαλλαχθεῖ ἡ Ἀθήνα ἀπὸ τὴν ἀπεχθῆ της ρήτρα. 

 Οἱ πληροφορίες, ὅμως, λένε ὅτι ὁ Θησέας καταλύωντας τὴν τυραννία, ἔχοντας νικήση καὶ τὸν μινωικὸ στόλο μὲ πλοῖα ποὺ ἔφτιαξε κρυφὰ ἀπὸ τὴν μινωικὴ φρουρὰ στὰ ναυπηγεῖα της περιοχής που σήμερα ονομάζομεν Σκαραμαγκά, ἀνακηρύχθηκε βασιλιᾶς τῆς Κρήτης. 

 Πράγματι, στὸ λεξικό του Σουίδα, διαβάζουμε ὅτι, ὁ Θησεὺς νίκησε τὶς δυνάμεις των κρητὼν μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Ταῦρο καὶ χρήστηκε αὐτὸς βασιλιᾶς τῆς Κρήτης ὡς λυτρωτὴς τῆς ἀνθρωπότητος.     Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἡ Μεγαλόνησος, κατὰ τὴν περίοδο τῆς βασιλείας τοῦ Θησέα, ἦταν ὑπὸ τὴν κυριαρχία τῶν Ἀθηναίων καὶ ἠθελημένα οἱ Κρῆτες ἀναγνώρισαν τὸν ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν σωτῆρα τους ἀπὸ τὴν μινωταυρικὴ σκλαβιὰ(στη Πομπηία βρέθηκε τοιχογραφία ὅπου νεαροὶ κρῆτες τὸν προσκυνοῦν καὶ ἀσπάζονται τὰ χέρια του ἀναγνωρίζοντάς τον ὡς ἐλευθερωτῆ & λυτρωτῆ τους). 

 Ἀργότερα, ὁ Θησέας, ὡς βασιλιᾶς τῶν Ἀθηνῶν παίρνει γιὰ σύζυγο τοῦ τὴν Φαίδρα, τὴν δεύτερη κόρη τοῦ νικημένου Μίνωα καὶ ἐγκαθίσταται εἰς τὰς Ἀθήνας. 

 Ἐπὶ τούτου, μία ἀρχαία ἀπεικόνιση ἑνὸς εὑρεθέντος μεταλλίου, μὲ ἐγχάρακτη τὴν εἰκόνα τοῦ βασιλέα καὶ πανελλήνιου ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν, διασώζει τὴν ἐπιγραφεῖ ΘΗΣΕΑ ΝΙΚΕΕΙC ποὺ ἀποδεικνύει τὴν ἀνίκητη φύση του γιοῦ τοῦ Αἰγέα. 

 Ἐν ὀλίγοις, ὑπῆρξε ὁ μόνος νικητὴς τοῦ Μινώταυρου ἢ Ταύρου Ἀστερίωνα (αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ κατῆλθε ἀπο τὰ ἄστρα) κι τοῦτο ἐπηρέασε σημαντικα τὴν ἱστορία κι ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητος. 

 Σήμερα, οὐδεὶς ἱστορικὸς ἀναφέρει τὸ ἱστορικὸ ὅπως ἔχει... ἄραγε γιατί; μήπως ἑτοιμάζουν νέο Μινωταυρικὸ θηρίο; 

 Ἐὰν ὄντως ναί, τότε, μέλλει νὰ ἔλθει καὶ Νέος Θησέας, ἐκ Θεοῦ... 

Τὸ εὑρεθεῖς μετάλλιο 

μὲ τὴν ἐπιγραφὴ ΘΗΣΕΑ ΝΙΚΕΕΙC 

  Συνελλόντι, ἡ φημισμένη μονομάχια τοῦ Θησέα μὲ τὸν Ταῦρο ἢ Μινώταυρο, παρέμεινε ἐθιμοτυπικὰ ὡς δρώμενο μὲ τὴν συμβολικὴ μονομαχία μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ ταύρου ἤτοι ταυρομαχίας. Ὁ ἄνθρωπος, παντοῦ καὶ πάντοτε, ἀντιπαλεύει τα ζωώδη καὶ ἀγριώδη ἐνστικτὰ τῆς ὕπαρξης του, τὰ ὁποῖα τῶν ὁδηγοῦν στὶς πιὸ λανθασμένες ἐπιλογὲς ἕνεκα τῆς πτωτικῆς του φύσεως.   Ἕνας ἀγῶνας, ἕνας ἆθλος, γιὰ τὴν αὐτοσυγκράτηση τῆς ψυχικῆς ἰσορροπίας τῆς πνευματικῆς καθαρότητος καὶ διαύγειας, αὐτὰ ἐκπροσωποῦν τὸν ταυρομάχο ἀπέναντι στὸν θηριώδη ταῦρο. 

 Ὅμως, ἕνας σημαντικὸς κρίκος, τῆς μυθιστορίας μὲ τὴν πραγματικότητα, ἀναδεικνύεται μέσα ἀπὸ ἕνα ἀρχαιολογικὸ εὕρημα ποὺ βρέθηκε στὶς ὑπώρειες τῆς Ἀθηναϊκῆς ἀκροπόλεως. 

 Πρόκειται, γιὰ ἕνα χρυσὸ δαχτυλίδι μυκηναϊκῆς τεχνοτροπίας μὲ ἀποτυπωμένη μιὰ σκηνὴ τέλεσης τῶν ταυροκαθαψίων, δηλαδή, κατὰ κάποιο τρόπο τῶν προγονικῶν ἀγωνισμάτων τῆς σημερινῆς ταυρομαχίας τῶν Ἱσπανῶν. 

 Τὸ ὁλόχρυσο ἀρχαῖο ἀντικείμενο ὀνομάστηκε ἀπὸ τοὺς ἀρχαιολόγους ὡς «Δαχτυλίδι τοῦ Θησέα». Γιατί ἄραγε; 

Ἂς δοῦμε, λοιπόν, τί μᾶς λένε οἱ σύγχρονες πληροφορίες: «Τὸ χρυσὸ «Δαχτυλίδι τοῦ Θησέα» Τὸ χρυσὸ σφραγιστικὸ «Δαχτυλίδι τοῦ Θησέα» (ἀρ. εὐρ. ΕΑΜ 19356) παραδόθηκε ἀπὸ τὴν τελευταία κάτοχό του στὸ Ἐθνικὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο τὸ 2004. Ἀναφέρεται ὅτι βρέθηκε τὴ δεκαετία τοῦ 1950 στὴν περιοχή των Ἀναφιώτικων, ὅπου ἀπορρίπτονταν χωρὶς τάξη τα μπάζα τῆς ἐπέκτασης τοῦ Μουσείου Ἀκροπόλεως, καὶ δὲν ἔχει ἐκτεθεῖ ἀκόμα στὸ ἑλληνικὸ κοινό. Ἂν ἡ μαρτυρία εἶναι ἀληθινή, τότε αὐτὸ το πολύτιμο δαχτυλίδι, ποὺ χρονολογεῖται στὰ χρόνια λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ 1400 π.Χ., ἀποτελεῖ ἕνα πολύτιμο προσωπικὸ ἀντικείμενο ἑνὸς ἄνδρα ἢ μιᾶς γυναίκας ποὺ θὰ ἀνῆκε στὴν πρώτη ἡγεμονικὴ γενιὰ τῆς μυκηναϊκῆς Ἀθήνας. Στὴ σφραγιστικὴ ἐπιφάνεια τοῦ δαχτυλιδιοῦ ἀπεικονίζεται σκηνὴ ταυροκαθαψίων, μὲ τὸν ἅλτη νὰ πηδάει πάνω ἀπὸ τὸν ταῦρο. Τὴν παράσταση πλαισιώνουν καθιστὸ λιοντάρι καὶ δέντρο, κατὰ τὸ συνήθειο τῶν Μυκηναίων καλλιτεχνῶν νὰ μὴν ἀφήνουν κενά. Ἡ ἀπεικόνιση τῶν ταυροκαθαψίων, ἑνὸς ἀθλήματος τῶν πανίσχυρων ἀνακτόρων τῆς μινωικῆς Κρήτης, σὲ ἕνα ἀντικείμενο κύρους τοῦ Ἀθηναίου βασιλιᾶ (ἢ τῆς συζύγου του) σφραγίζει τὴ διαδοχὴ ἑνὸς παλαιότερου καὶ ἐγνωσμένου συμβόλου διάκρισης ἀπὸ τοὺς νέους ἄρχοντες. Τὸ χρυσὸ σφραγιστικὸ «Δαχτυλίδι τοῦ Θησέα». Ἐθνικὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο, Αρ. Ἔυρ. 19356. Φωτογραφία: Ἐλευθέριος Α. Γαλανόπουλος. Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ καὶ Ἀθλητισμοῦ/Ταμεῖο Ἀρχαιολογικῶν Πόρων. Ἐπιπλέον, τὸ «Δαχτυλίδι τοῦ Θησέα», καθὼς καὶ ἕνα σύγχρονο θραῦσμα λίθινου ἀγγείου μὲ τὸ ἴδιο θέμα πάλι ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη, ἀναβιώνουν μὲ ἕναν ἀναπάντεχο τρόπο τὴ σύνδεση τοῦ μύθου μὲ τὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς πόλης, ὁ πρῶτος βασιλιᾶς - συνοικιστής, ὁ Θησέας (τρισέγγονος τοῦ βασιλιᾶ Ἐρεχθέα), καθυπόταξε τὴν ἄγρια δύναμη τοῦ Μινώταυρου καὶ τοῦ πανίσχυρου βασιλιᾶ Μίνωα τῆς Κρήτης καὶ ἀπελευθέρωσε μιὰ γιὰ πάντα τὴν ὑποταγμένη Ἀθήνα. Ἡ υἱοθέτηση τοῦ θέματος αὐτοῦ σὲ ἕνα βασιλικὸ δαχτυλίδι τῆς πρώτης ἀθηναϊκῆς ἐλίτ – ἂν δὲν εἶναι ἀπολύτως συμπτωματική – συνδέει νοηματικὰ τὴ γέννηση τῆς συντεταγμένης πόλης τῆς Ἀθήνας μὲ τὴν κατάργηση τῆς ὑπερπόντιας ἐξάρτησης καὶ μὲ τὴν ἁρπαγὴ ἑνὸς πανάρχαιου μινωικοῦ συμβόλου.»

(Πηγή: www.lifo.gr).

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ

Στὴν πρώτη εἰκόνα ὁ Ἱσπανὸς ταυρομάχος φονεύει τὸν ταῦρο στὴν τελικὴ ἔκβαση τῆς ταυρομαχίας ἐνῷ στὴν δεύτερη βλέπουμε τὸν πανελλήνιο ἥρωα Θησέα νὰ σκοτώνει τὸν τερατώδη ταῦρο, τὸν Μινώταυρο μὲ ἕναν παρόμοιο τρόπο. Ἀπεικόνιση σὲ ἑλληνικὸ ἀγγεῖο τοῦ 6ου αἰῶνα π.Χ. 

Ὁ Θησέας φονεύει τὸν Μινώταυρο (1843), 

χάλκινο γλυπτὸ ἀπὸ τὸν Antoine-Louis Barye. 

  Τὰ ταυροκαθάψια, τὰ ὁποῖα τελοῦνταν κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ἔαρος εἰς νῆσον Κρήτη μὲ ἐπίκεντρο τὸν λαβύρινθο τοῦ Μινωικοῦ παλατιοῦ, θεωροῦνταν τελετὲς πρὸς τιμὴν τοῦ θεοῦ Ταύρου, τοῦ δικέρατου θηρίου. 

Συμφώνως μετὰ τῶν σχολιαστῶν τῆς ἀρχαιότητος, ἡ τελετή, ἐπρόκειτο περὶ ταυροπαιδιὰς μὲ θρησκευτικὸ χαρακτῆρα. Ἡ τέλεση τῆς ξεκινάει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν προϊστορικῶν χρόνων σὲ ὅλη τὴν Μεσόγειο καὶ τὴν δυτικὴ Ἀσία μὲ ἀνάδειξη εἰς τὴν λατρείαν τῆς ἱερότητας τοῦ ταύρου. 

 Οἱ σχολιαστὲς ἐρίζουν πρὸς τὴν διεξαγωγὴν ἑνὸς ὀρχηστικοῦ τελετουργικοῦ, κατὰ τοῦ ὁποίου, οἱ χορευτὲς ἐκτελοῦσαν ἅλματα πάνω ἀπὸ τὸν ταῦρο χρησιμοποιῶντας τὰ κέρατα τοῦ ὡς λαβές. 

 Ὡστόσο, κατὰ τὸ πέρας τῆς ἀθλοπαιδιᾶς των ταυροκαθαψίων, δὲν μαρτυρεῖτε ἡ φόνευση τοῦ λατρευομένου ταύρου. 

 Τελικὰ, μιὰ ἐνθύμηση τῶν ἱερῶν ταυροκαθαψίων εἰς τὴν Μινωικὴ Κρήτη ἀποτελεῖ καὶ ἡ πάλη τοῦ Θησέα μὲ τὸν Μινώταυρο. Οἱ μελετητὲς θεωροῦν ὅτι, ὁ Θησεύς, ἐτέλεσε τὸ τελετουργικό των ταυροκαθαψίων καὶ στὴν τελικὴ ἔκβαση κατάφερε νὰ θανατώση τὸ ὑβριδιακὸ ἀνθρωποταυρικὸ θηρίο. 

 Ἐν ὀλίγοις, ἡ τελικὴ ἔκβαση τῆς τελετῆς, γιὰ πρώτη φορά, ἦταν ἡ θανάτωση τοῦ Μινώταυρου - Ταύρου. 

 Ἡ μεγάλη ἐπιτυχία τοῦ Ἀθηναίου πρίγκιψ φαίνεται νὰ συγκίνησε ὄχι μόνον τὸ πανελλήνιο ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Ἑλληνικοὺς πληθυσμοὺς τῆς δυτικῆς Μεσογείου καὶ τῆς Μ. Ἀσίας. 

 Στὴν ἰβηρικὴ χερσόνησο, σύμφωνα μὲ τὶς ἱστορικὲς μαρτυρίες ποὺ μᾶς παρέχει ἡ ἐγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, λέγεται ὅτι: «οἱ Κελτίβηρες γνώριζαν τὴν συμπεριφορὰ τῶν βοοειδῶν ποὺ κατοικοῦσαν στὰ δάση, τὸ κυνήγι τῶν ταύρων εἶχε ἐξελιχθεῖ σὲ ἀθλοπαιδιά». (λῆμμα ταυρομαχία). 

 Ἐδῶ ἔρχεται νὰ κουμπώσει μιὰ ἄλλη λεπτομέρεια ἐκ τῶν ἄθλων τοῦ Θησέα, ὅταν ἐκεῖνος πάλεψε μὲ τὸν μαραθώνιο ταῦρο καὶ συλαμβάνοντας τον ἀπὸ τὰ κέρατα τὸν ὁδήγησε περιφερόμενο στὰ ἔκπληκτα μάτια τῶν ἀθηναίων, ὅπου, φτάνοντας στὸ ἱερὸ τοῦ Δελφινίου Ἀπόλλωνος τὸν θυσίασε πρὸς τιμὴν τοῦ ἡλιακοῦ θεοῦ. 

 Μὲ τὸν Μαραθώνιο Ταῦρο εἶχε ταυρομαχήσει, σ' ἕναν ἀπὸ τοὺς ἄθλους του, ὁ Ἡρακλῆς, ὅπου ἐν τέλει ἀφοῦ τὸν παρέδωσε στὸν Εὐρυσθέα μετέπειτα διέφυγε ἀπὸ τὰ ἐδάφη τῆς Πελοποννήσου καὶ ὁδηγήθηκε στὴν Ἀττικὴ σπέρνοντας τὸν πανικό. 

 Δηλαδή, ἐκ τῶν συμφραζομένων, ὁ Ἡρακλῆς, ἐξάδερφος τοῦ Θησέα ἐκ τῶν μητέρων τους, προηγεῖται στὰ ταυρομαχικὰ δρώμενα τοῦ ἥρωος τῶν Ἀθηνῶν. 

 Μάλιστα, ὁ Πλούταρχος, μᾶς πληροφορεῖ, στὸν βίο τοῦ Θησέα, τὴν ἀπὸ μικρὸν παιδίον ἐπιθυμία του εἰς τὴν ἐκτέλεση μεγάλων ἄθλων γιὰ νὰ μιμηθεῖ τὴν κοινοφελεὶ προσφορά, καὶ τὴν ἀγαθοεργία τοῦ Ἡρακλῆ ἐξ Ἄργους. 

 Ἐπιπλέον, εἰς τὴν ἔρευνα γιὰ τὴν τέλεση ταυρομαχιὼν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὁρισμένες μαρτυρίες συναντᾶμε στὶς ἀναφορὲς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνακάλυψη τῶν ἐπιγραφῶν, ἀναγλύφων καὶ τοιχογραφιῶν ποὺ βρέθηκαν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο. 

 Τὸ δεδομένο εἶναι ὅτι, ἀπὸ τὴν Ἀττικὴ καὶ τὴν Θεσσαλία ἡ ἀθλοπαιδιᾶς ἢ ταυροπαιδιὰς μετέβει εἰς τὴν Ρώμη, ὅπου, μετατράπει εἰς ἀγῶνα ποὺ ὁ βασικὸς σκοπός του ἦταν ἡ θανάτωση τοῦ ταύρου. 

Ἀπὸ τὴν Ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Ἡλίου 

λῆμμα «Λαβύρινθος» ὅπου ἀναφέρεται στὰ ταυροκαθάψια τὶς ἐννοούμενες πρῶτες ταυρομαχίες, μὲ συμμετέχοντες 

τοὺς εὐγενεῖς Ἀθηναίους παρθένους.

Ἐρυθρόμορφη λήκυθος σὲ λευκὸ ἔδαφος ἀπὸ τὴν Ἀττική. Ἀποδίδεται στὸν Ζωγράφο τοῦ Ἐδιμβούργου, περίπου τὸ 500 μὲ 480 π.Χ. Βρέθηκε στὴ Σικελία. Ὁ Θησέας ἔχει καταβάλει τὸν Μινώταυρο, τὸν κρατᾶ μὲ τὸ δεξὶ χέρι ἀπὸ τὸ κέρατο καὶ τὸν διατρυπὰ μὲ τὸ σπαθί του ποὺ τὸ κρατᾶ μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι. Τὸ σπάθι φαίνεται πὼς ὁδηγεῖτε στὸ πάνω μέρος τῶν κεράτων τοῦ ζώου γιὰ νὰ ἐπέλθει ὁ ἀκαριαῖος θάνατος ὅπως κάνουν καὶ οἱ ἱσπανοὶ ταυρομάχοι. (Λονδῖνο, Βρετανικὸ Μουσεῖο, 1836,0224.113/B642 The Trustees of the British Museum) 

 Ἐν κατακλεῖδι, μὲ τὶς ἔγκριτες βιβλιογραφικὲς ἀναφορές, ἀποδεικνύεται περίτρανα, ἡ ἀπαρχὴ τοῦ δρώμενου τῆς ἱσπανικῆς ταυρομαχίας εἰς τὴν ἀπώτατην ἀρχαιότητα μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς πανελλήνιους καὶ ἰσότιμους ἥρωες τῆς ἑλληνικῆς μυθιστορίας, Ἡρακλῆ καὶ Θησέα. 

 Παράλληλα, ἡ ἱσπανικὴ μουσικοχορευτικὴ σύνθεση, El toro - malaguena, δηλαδή, "ὁ ταῦρος της Μάλαγας", μὲ τὴν ἁρμονία τοῦ μέλους βασιζόμενη στὴν χρωματικὴ μείζων καὶ τὴν ἁρμονικὴ ἐλάσσων κλίμακα, δεικνύει τὶς ἄμεσες καταβολὲς τῆς ἱσπανικῆς μουσικῆς Φλαμένκο ἀπὸ τὴν μιμητικὴ ὀρχηστικὴ τοῦ ἀρχαίου ταυρελάτη, τῆς μουσικῆς ἐποποιίας τῶν Ἀθηναίων καὶ Μινωιτῶν τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς. 

 Στοιχεῖα, ἀπὸ τὴν χορογραφία της ταυρομαχίας, ὅπου διεξείχθει στὸν μινωικὸ λαβύρινθο τὸν οἰκοδομήσας ἀπὸ Ἀθηναίου Δαίδαλου, ἐμπεριέχονται καὶ στὴν ὄρχηση τοῦ Γέρανου ποὺ συνέθεσε ὁ ἴδιος ὁ Θησέας, βασιζόμενος, ἴσως, σὲ παλαιότερες μουσικοχορευτικὲς παραδόσεις, ὅπου, πάλι ὁ Δαίδαλος ἐξ Ἀθηνῶν δίδαξε στὴν Ἀριάδνη κι ἐκείνη μετέφερε στὸν Θησέα, βρίσκουμε σήμερα διεσπαρμένες σὲ πλεῖστες μουσικοχορευτικὲς παραδόσεις τῶν λαῶν τῆς Μεσογείου καὶ τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς! 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Πάπυρος Larousse Britannica 

•Νεότερον ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικὸν τοῦ ΗΛΙΟΥ 

•Ἐπίτομον ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικόν της "Πρωϊας" 

•Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι - Θησέας