ЭIЄ

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

 Εἰς τούτην τὴν χαλεπὴν ἐποχὴν τῆς ἐξάρσεως τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς νοσηρῆς φαντασίωσης, ἡ ὁποία μεταφράζεται κατ' εὐφημισμὸ σὲ πνευματισμό, ἐκδηλώνονται παραλλήλως θαυμαστὰ γεγονότα ὑπερβατικῆς φύσεως. 

 Οἱ πρωταγωνιστὲς τῶν γεγονότων, δὲν ὁμοιάζουν μὲ τοὺς κατὰ φαντασίαν πλαστοὺς ἥρωες τῶν κινηματογραφικῶν ταινιῶν τοῦ Χόλιγουντ, ἀλλά, ἀντιθέτως πολιτογραφοῦνται ὡς Ἅγιοι - ὑπέρμαχοι τῆς πίστεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

 Ἕνας ἐξ αὐτῶν περί οὗ ὁ λόγος θεωρεῖται καὶ ὁ μεγαλομάρτυς, ἐκ Θεσσαλονίκης, Δημήτριος. 

 Ἡ διαμεσολάβηση τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὑπὲρ τῆς προστασίας τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος τῆς ἑλληνορθοδόξου ἐκκλησίας εἶναι τεραστίου ὤφελους. 

 Ἐπὶ τοῦτο, παρακαλεῖτε κάθε χριστιανός, ἰδιαιτέρως νεαρῆς ἡλικίας, νὰ ἐπικαλεῖται συχνά την χάρη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. 

 Μετὰ συγχωρήσεως, λέγω τὸ αὐτὸ καθὼς ἄκουσα νὰ μᾶς προτρέπει κάποιος μοναχὸς ἀπὸ τὸ ὅρος Χολομώντα μὲ τὴν ἑξῆς φράση: «Μέ­γας, α­λη­θώς, εί­ναι ο Άγιος Δη­μή­τριος».

Τοιχογραφία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὸ Πρωτάτο των Καρυῶν 

(Μανουὴλ Πανσέληνος, 1290-1310). 

 Ὑπεισερχόμενος στὸ κεντρικὸ θέμα τοῦ ἄρθρου τούτου, ξεκινῶ τὴν ἀφήγηση μιᾶς βιωματικῆς ἐμπειρίας νεαροῦ προσκυνητῆ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, εἰς τὴν Θεσσαλονίκη. 

 Ἐξιστορῶντας , λοιπόν, τὸ γεγονὸς κατὰ τὸ ἔτος 2002, ὅπου ὁ νεαρὸς εἰσέρχεται εἰς τὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου μὲ εὐλαβικότητα νὰ προσκυνήσει. 

 Εἰσερχόμενος, μαζὶ μὲ τὴν τότε σύντροφο του, στὸ ναό, βλέπει τον νεωκόρο καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία ποὺ προσκηνοῦσε τὶς εἰκόνες πέριξ τοῦ ναοῦ. 

 Ἐν τούτοις, νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι, ὁ ναὸς οὗτος οἰκοδομήθηκε σὲ σχέδιο βασιλικῆς ἀρχιτεκτονικῆς ἑλληνιστικοῦ τύπου κατὰ τὴν ἀναστήλωση τοῦ 1948. 

 Ὅπως βλέπετε καὶ στὶς εἰκόνες τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, ἀριστερὰ εἶναι τὸ Κιβώριο μὲ τὴν λάρνακα τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. 

 Καθὼς λοιπὸν εἰσῆλθαν ἀπὸ τὴν κυρία εἴσοδο, ὁδηγούμενοι πρὸς τὸ σημεῖο αὐτό, δίχως νὰ ἔχουν γνώση περὶ τούτου, αἰσθάνθηκαν ξάφνου ἄρρητη εὐωδία.   Ἐννοήσαντες ἄμεσα ὅτι, τὸ φαινόμενο αὐτὸ προέρχονταν ἀπὸ τὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ναοῦ, ὄντας Ἀθηναῖοι καὶ μὴ γνωρίζοντες λεπτομέρειες τοῦ χώρου, ἀπευθύνθηκε ὁ νέος στὸ νεωκόρο τοῦ ναοῦ, ρωτῶντας:

-Παρακαλῶ, ποὺ βρίσκεται τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ; κὶ ὁ νεωκόρος ἀπαντᾶ... 

-Ὅπως εἶστε ἀριστερά, στὸ Κιβώριο... 

Τὸ κιβώριο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης ποὺ φτιάχτηκε γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ ἡ λάρνακα μὲ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου. Στὴν πρώτη εἰκόνα ἡ λάρνακα βρίσκεται μέσα στὸ κιβώριο, ὅπως ὅταν τὴν ἐπισκέφθην ὁ προσκυνητῆς ἐνῷ στὴ δεύτερη εἶναι ἔξωθεν τοῦ κιβωρίου πιθανὸν διὰ νὰ προσκυνᾶνε μὲ τάξη ἢ προσερχόμενοι. 

 Κοιτῶντας πρὸς τὸ σημεῖο τῆς ἀριστερῆς κιονοστοιχίας τοῦ ναοῦ ἀντικρίσανε ἕνα ἐξάστυλο ἐκ μαρμάρου Κιβώριο ὅπου μέσα εὑρίσκετο ἡ λάρναξ μετὰ τοῦ λειψάνου. 

 Ἡ ἄρρητος εὐωδία, ὅπου εἶχαν αἰσθανθεῖ κατὰ τὴν ἔλευση τοὺς στὸν ναό, εἶχε πλέον ἐνταθεῖ, ἀλλά, μὲ τὸ πάτημα τῶν ποδιῶν τους εἰς τὸ Κιβώριο ἄρχισε νὰ γίνεται τόσο ἔντονη, ὅπου, ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμα της κυρίως μετὰ τὴν προσκύνηση τοῦ λειψάνου. 

 Παράλληλα, ἄρχισε νὰ τοὺς τυλίγει ἕνα λεπτότατο ὀμιχλώδης νέφος ροδίου χρώματος. Ἄρχισε τότε πρῶτος ὁ νέος νὰ διερωτῶται μεγαλοφώνως καὶ νὰ ἐπικαλείται τον νεωκόρο μήπως καὶ ἠδύνατο νὰ τοὺς ἐξηγήσει. 

-Τί συμβαίνει; τοῦ ἀπευθύνθηκε κοιτῶντας τον μετὰ ἀπορίας... 

Τοῦ λέει τότε ὁ νέος... 

-Τὸ λείψανο μυροβλύζει... 

 Ὁ νεωκόρος, δὲν ἔδωσε ἀπάντηση καὶ ἀπομακρύνθηκε... προφανῶς, δὲν ἔδωσε τὴν πρέπουσα σημασία. Τὸ γεγονὸς ἔληξε ἐκεῖ. 

 Ἐν τούτοις,  τὸ νεαρὸ ζευγάρι δὲν ἤθελε νὰ μετακινηθεῖ ἀπὸ τὸ σημεῖο, καθότι ἔνιωθε τόσο ὄμορφα... μιὰ θεία νεφέλη τους εἶχε περιτυλίξει καὶ ἔνιωθαν τὴν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ποὺ χαριτώνει τοὺς Ἁγίους Του. 

 Ὡστόσο, τὸ φαινόμενο ἄρχισε νὰ ἐλαττώνεται σταδιακά, ἔπειτα ἀπὸ ἕνα δεκάλεπτο ἄχρονης καὶ ἀσυναίσθητης κατάστασης. 

 Τότε μιὰ ἐσωτερικὴ παρότρυνση τοὺς ὁδήγησε στὴν ἀποκόλληση τῆς βαθιᾶς κατανύξεως ποὺ εἶχε ἐπέλθει ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς Θείας παρουσίας.     Ἀποχώρησαν ἀπὸ τὸν ναὸ κάνοντας γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ εὐλαβικὰ τὸν σταυρό τους καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο γύρισαν πίσω στὶς καθημερινὲς τους συνήθειες... 

 Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὸ καιρὸ διαβάζοντας τὸ ἱστορικὸ τοῦ ναοῦ καὶ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἔμαθαν ὅτι, τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου εἶχε σταματήσει νὰ μυροβλύζει ἐδῶ καὶ πολλά - πολλὰ χρόνια. 

 Τὸ "φαινόμενο" ὅμως τοὺς εἶχε κάνει τρομερὴ ἐντύπωση, ἀλλά, διστάζανε νὰ τὸ μοιραστοῦνε μὲ φίλους καὶ γνωστοὺς τοὺς φοβούμενοι μήπως τους περάσουν γιὰ ἀνόητους. 

 Ἐν τέλει, τὴν ἑπόμενη φορὰ ποὺ ἀνέβηκε στὴν Θεσσαλονίκη ἡ φίλη του καὶ τότε σύντροφος του, τῆς ζήτησε νὰ ξαναπάει στὸ Ἅγιο Δημήτριο, νὰ ἀνάψει ἕνα κεράκι καὶ νὰ προσκυνήσει τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου, μήπως νιώσει τὸ ἴδιο "γεγονὸς".

 Πράγματι, πῆγε, ἀλλά, αὐτὴ τὴ φορὰ ὅλα ἦταν φυσιολογικά, κατὰ τὸ σύνηθες... 

 Κατὰ τὸ πέρας μίας δεκαετίας, ἀπὸ τοῦ προαναφερθέντος γεγονότος, καθήμενος ἔμπροσθεν τῆς τηλεοράσεως, ὁ νεαρὸς προσκυνητῆς, παρακολουθοῦσε, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μιὰ ἐκπομπὴ ὅπου μιλοῦσε κάποιος μητροπολίτης τῆς Βορείου Ἑλλάδος. 

 Καθὼς περιέγραφε τὸν βίο τοῦ Ἁγίου ἐπικεντρώθηκε στὸ θαυμαστὸ λείψανο του, τὸ ὁποῖο, εἰς τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, μυρόβλυζε ἔντονα μέχρι ποὺ διακόπηκε ξάφνου ἐντελῶς. 

 Ὅμως, ὑπογράμμισε, τὰ τελευταῖα ἔτη ὑπάρχουν κάποιες μαρτυρίες προσκυνητῶν ποὺ γεύτηκαν γιὰ λίγο τὸ ἄρωμα τῆς θείας μυρόβλυσης τοῦ Ἁγίου. Δὲν ξέρουμε γιατί, ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ἔκανε αὐτὲς τὶς ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις... 

 Ἀκούγοντας ὅμως τὰ λόγια τοῦ Ἀρχιερέως δάκρυα συγκίνησης κατέλαβαν τὸν προσκυνητὴ καὶ δέος γιὰ τὴν μεγαλοσύνη τοῦ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ, Ἁγίου Δημητρίου του μυροβλύτου. 

 Σήμερον, ἐν ἔτῃ 2020 & 2021, πληροφορηθήκαμε τὴν ἐπαναφορά της μυρόβλυσης τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου μὲ ἔντονο τρόπο θέλοντας μὲ αὐτὸ νὰ μᾶς προειδοποιήσει γιὰ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεό. 

 Ἴσως, νὰ ἤθελε νὰ μᾶς πεῖ ὅτι, πρέπει νὰ σοβαρευτοῦμε ἀπέναντι σὲ αὐτὸ τὸ κρίσιμο σημεῖον τῆς ἱστορίας ποὺ ὀνομάζεται ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας ἐσχατολογικὴ ἐποχή! 

 

Χαίρετε κι ἀγαλιάσθε!! 

  

ЭIЄ

Ο ΣΦΑΙΤΕΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ

(Γεωστρατηγικὰ & πολιτικὰ "παίγνια" τῆς ἑλληνικῆς προϊστορίας) 

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Ὁ Θησέας, μιὰ ἰδιαίτερα γνωστὴ καὶ διάσημη φυσιογνωμία ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ὑπῆρξε λαμπρότατος ἠλιακος ἥρωας τῆς ἑλληνικῆς μυθιστορίας καὶ ἡ δοξασμένη φήμη του κατάφερε νὰ παραμείνει ἀναλλοίωτη εἰς τὶς χιλιετίες. 

 Ὡς ἀπόγονος τοῦ Αἰγέως, ἔλαβε τὴν βασιλία τῶν Ἀθηνῶν, κληρονομικῶν δικαιώματι. 

 Κατατασσόμενος εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ ἑλληνικοῦ πάνθεου τῶν ἡρώων, μαζὶ μὲ τὸν ἐξάδερφο τοῦ Ἡρακλῆ, ἦταν φυσικὸ νὰ γνωρίσει τὰ πλέον τρωτὰ σημεῖα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ἤτοι τὸν φθόνο καὶ τὴν ἀχαριστία τοῦ ἀνθρώπου. 

 Τὸ ἀπάνθρωπο κι ἀπεχθὲς πάθος τῆς ἀνθρωπίνης ἀχαριστίας, ὅπου καὶ ἑδράζεται εἰς τὴν καρδιακὴ ἕδρα κι ἐκδηλώνεται μὲ τὸ συναίσθημα τῆς μοχθηρίας, τέθηκε, ἐναντίον τοῦ ἡμιθέου καὶ ἥρωος τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ Πανελληνίου, εἰς τὸ λυκόφως τῆς ζωῆς του. 

 Ὡς πρωταγωνιστής, αὐτῆς τῆς ἀνόσιας πράξης, ὑπῆρξε ὁ θεῖος του, ἐκ πατρός, Μενεσθέας. 

 Ὁ Μενεσθεύς, μετατράπηκε ἄμεσα σὲ σφαιτεριστή, ὅταν ἀνέλαβε ὁ Θησέας τὴν βασιλεία, καθὼς ὑπῆρξε σφοδρὸς ἀντίζηλος του. 

 Λέγεται ὅτι, στὰ νιᾶτα του ὑπῆρξε ὑποψήφιος μνηστῆρας τῆς Ἑλένης τῆς Σπάρτης ποὺ ἔκλεψε ὁ Θησέας μαζὶ μὲ τὸν Πειρίθοο. Ἄλλωστε, τὸν φθόνο του γιὰ τοὺς Αἰγηίδες τὸ κληρονόμησε αὐτούσιο ἀπὸ τὸν πατέρα του Πετεώ. 

 Δεδομένου ὅτι ὁ Θησέας, γνώριζε περὶ τῶν τυχοδιωκτῶν μνηστήρων τῆς Ἑλένης, προέβει σὲ κλοπὴ τῆς δωδεκάχρονης "νύφης" δημιουργῶντας σοβαρὴ ἀντιπάθεια σὲ πολλοὺς κύκλους τοπικῶν ἀρχόντων καὶ κυρίως στοὺς βασιλοπαῖδες ἀδερφούς της Διοσκούρους. 

 Οἱ Διόσκουροι, ἐρχόμενοι κάποια στιγμὴ στὸ προσκήνιο τῆς ἐξουσίας, μὴ ἔχοντας τὴν δύναμη νὰ βρεθοῦν ἐνώπιος ἐνωπίων μὲ τὸν Θησέα, υἱοθετοῦν ἕναν τύπο ὑποστατικοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ ἀντίζηλου Μενεσθέα, καὶ μὲ τὴν δύναμη τοῦ βασιλείου τῆς Λακεδαίμονος καταφέρνουν νὰ παραπλανήσουν τὸν ἀθηναϊκό λαὸ, ἱκανὸ ἴσως καὶ διὰ τῆς βίας, καὶ νὰ τὸν στρέψουν ἐνάντια στὸν εὐεργέτη ἥρωα τοὺς ἔλειπε ἐκείνη τὴν περίοδο εἰς τὴν γῆ τῶν Μολοσσῶν γιὰ ἐξωτερικὲς πολιτικὲς ὑποθέσεις. 

 Ἔτσι, λοιπὸν, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς παραμέλησης τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν, ὁδηγήθησαν τὸν λαό, μὲ  παραπλάνηση, εἰς τὸ ν' ἀπαρνηθεὶ τὸν εὐεργέτη καὶ σωτῆρα βασιλιᾶ τους Θησέα. 

 Γι' αὐτὸ τὸν λόγο, ὁ Θησέας, ἐπανερχόμενος, ἀποσπάστηκε ἐκ τῆς ἡγεσίας τοῦ κράτους ὅπου ἵδρυσε μὲ θεμιτοὺς νόμους καὶ δικαιοσύνη, καὶ καταράστηκε τοὺς Ἀθηναίους. 

 Ὕστερα, λαμβάνοντας τὴν συνετὴ ἀπόφαση νὰ αὐτοεξοριστῇ στὴν Σκῦρο ὅπου διατηροῦσε πατρικὴ κτηματικὴ περιουσία ἔμεινε ἐκεῖ ἕως τὴν ὕπουλη δολοφονία του εἰς τὴν νῆσο των Σποράδων(δες Πλούταρχου - βίοι παράλληλοι Θησέας). 

  Ἐν ὀλίγοις, ὅταν ὁ Θησέας, γερασμένος πλέον, ἀλλά, πάντοτε ἐν ἰσχύ, προσπάθησε νὰ ἀνακαταλάβει τὴν ἐξουσία μαχόμενος ὑπὲρ τῶν κεκτημένων δικαιωμάτων τοῦ πολιτειακοῦ θεσμοῦ ποὺ ἐφήρμοσε, ὁ λαὸς παραπλανημένος ἀπὸ τὸν συκοφάντη Μενεσθέα καὶ τὴν λακωνικὴ ἐπιρροὴ ἀμφέβαλλε καὶ δὲν τάχθηκε μὲ τὸ μέρος του. 

Κατανοῶντας τὴν μεταστροφὴ τοῦ λαοῦ, καὶ πλήρη ἐναντίωση στὸ πρόσωπο του, ἀπογοητευμένος ἔπαυσε τὴν πολεμική του ὁρμὴ κι ἀποχώρησε γιὰ νὰ μὴν θέσει σὲ περαιτέρω κίνδυνο τὴν ἰσορροπία τῆς ἀγαπημένης του πόλεως. 

  Ἕν τούτοις, μία ἀκόμη αἰτία, τῆς ἀντιπάθειας τοῦ Μενεσθέα, ὑπῆρξε καὶ ἡ διαδοχὴ τοῦ θρόνου τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου τὴν ἐποφθαλμιοῦσε καρτερικὰ ἐκ τοῦ πάλαι. 

  Συνελλόντι, ὁ Αἰγέας τὸν εἶχε κάποια χρονικὴ στιγμὴ ἐξορίσει ἔπειτα ἀπὸ μία παράτυπη ὑπονόμευση τῆς βασιλείας του. Βέβαιον εἶναι ὅτι, ἡ διεκδίκηση τοῦ θρόνου προκύπτει ἐκ τῆς κοινῆς καταγωγῆς του Μενεσθέα καὶ τοῦ Αἰγέα ἀπὸ τὸ κοινὸ γένος των Ἐρεχθειδῶν. 

 Ὅμως, ὁ Αἰγέας ἦταν ἐγγονὸς τοῦ πρωτότοκου γιοῦ τοῦ Ἐρεχθέως Πανδίονος ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν πατέρα του Μενεσθέα, τὸν ἐπονομαζόμενον Πετεό, γιό του ἐρεχθείδη Ὀρνέα. Ὁ Ὀρνέας, ἦταν ὁ τρίτος στὴ σειρὰ υἱός του Ἐρεχθέα. Πρωτότοκος ὑπῆρξε ὁ Κέκροπας ὁ νεότερος, ποὺ γέννησε τὸν Πανδίονα, κι ὁ Πανδίονας τὸν Αἰγέα κι αὐτὸς τὸν Θησέα. 

 Κάποια ἐποχή, ὁ Πετεώς, πρωτοξάδερφος μὲ τὸν Πανδίονα, τὸν ἐξεδίωξε τὸν ξαδερφο του παράτυπα ἀπὸ τὸν θρόνο καὶ κατέλαβε παρανόμως τὴν ἐξουσία. Ἔτη ὀλίγον, οἱ Πανδιονίδες, μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Αἰγέα καὶ τὸ σπαθὶ αὐτοῦ, ἐκθρονίζουν τὸ Πετεὼ ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ βασιλείου τῶν Ἀθηνῶν καὶ βασιλεὺς στέφεται ὁ Αἰγέας. 

 Ὁ Αἰγεύς, συμφώνως τῶν μυθολογουμένων ἱστοριῶν, φαίνεται νὰ κατακρεμνίζεται στὴν θάλασσα τῆς Ἀττικῆς καὶ τὸ στέμμα του μεταπίπτει εἰς τὸν μονογενῆ υἱὸν τοῦ Θησέα.   

  Ἔκτοτε, ἀπὸ τῆς ἡγεμονίας τοῦ Θησέως, ἡ Ἀθήνα ἀκμάζει καὶ γίνεται ἡγεμονεύουσα πόλη σὲ ὅλο τὸ Αἰγαῖο, Κρήτη καὶ νησιά. Μάλιστα, εἶχε τόσο ἁπλωθεῖ ἡ ἐπικράτεια τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου οἱ ἀρχαῖες καταγραφὲς στὸ λεξικὸ τοῦ Σουΐδα ἀναγορεύουν τὸν Θησέα ὡς βασιλιᾶ τῆς μινωικῆς Κρήτης καὶ ὤντι θαλασσοκράτορα. Τοῦτο τὸν ὤθησε νὰ ἱδρύσει τὶς πρῶτες ἀποικίες στὶς ἀκτὲς καὶ τὴν ἐνδοχώρα τῆς Μικρῆς Ἀσίας. 

 Ὁ Θησέας, ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἐφήρμοσε μία ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μὲ σκοπὸ τὴν ἕνωση τοῦ Πανελληνίου ἤτοι τῶν ὅμαιμων, ὁμόθρησκων, ὁμόγλωσσων κι ὁμότροπων φυλῶν ποὺ συγγένευαν μεταξύ τους σὲ ὅλη τὴν ἠπειρωτικὴ χερσόνησο τοῦ Αἵμου. Αὐτὸ εἶχε σὰν συνέπεια νὰ λείπει μεγάλα διαστήματα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. 

 Στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ποὺ θέλησε νὰ ἐφαρμόσει, δυστυχῶς, ἡ τύχη του γύρισε τὴν πλάτη. 

 Οἱ φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν βασιλιᾶ τῆς Ἠπείρου Ἀϊδωνέα ἢ ἀκόμη καὶ ἡ συνένωση τοῦ θεσσαλοῦ ἀδελφοποιητοῦ φίλου του Πειρίθοου μετὰ τῆς κόρης τοῦ ἠπειρώτη βασιλιᾶ, Περσεφόνης, θὰ ἦταν γιὰ τὴν Ἀθήνα ἕνα μεγάλο ἄνοιγμα πρὸς τὶς διόδους τῆς εὐρωπαϊκῆς, κεντρικῆς καὶ βόρειας, ἠπείρου, μὲ τὰ τεράστια ἀνεκμετάλλευτα ἐδάφη της. 

Στὴν ἀπεικόνιση αὐτή, ὑπάρχων σὲ μελανόμορφο ἀθηναϊκὸ ἀμφορέα τοῦ 6ου αἰῶνα π.Χ. ἀποτυπώνεται ἡ μορφὴ τοῦ γενειοφόρου Θησέα ποὺ ἐπαληθεύει τὴν πεποίθηση τῶν Ἀθηναίων περὶ τῆς ἰσχυρῆς καὶ σώφρων προσωπικότητας τοῦ μεγάλου βασιλέα τους. Ἐδῶ, δὲν φαίνεται πλέον ὡς νεαρὸς πρίγκιψ, γιὸς τοῦ βασιλιᾶ Αἰγέα, ἀλλά, ὡς σεβαστὸς ἄνακτας ὅπου συνοίκησε τοὺς ἀττικούς δήμους καὶ ἔγινε ὁ σοφὸς κυβερνήτης βασιλιᾶς τῶν Ἀθηνῶν. Οὕτως θέσπισε τὶς ἀρχὲς τῆς Δημοκρατίας. 

  Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τοῦ Θησέα ὁμοιάζον ὡς ἐπεκτατικὴ εἶχε δυσαρεστήσει τοὺς Λακεδαιμονίους, οἱ ὁποῖοι ἔψαχναν ἀφορμὴ διὰ νὰ ἐκθρονίσουν τὸν Θησέα καὶ νὰ ὑποδρασκελίσουν τὰ φρονήματα τοῦ δημοκρατικοῦ λαοῦ τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ὡς ριψοκίνδυνο τέχνασμα, θεωρήθηκε, ἐπίσης, καὶ ἡ συνένωση τοῦ Θησέα μὲ τὴν πριγκίπισσα Ἑλένη, ὅπου ἀπέφερε τὴ γέννηση μιᾶς κόρης, ἐκ τῶν δυὸ σημαντικῶν βασιλικῶν οἴκων τῆς Ἑλλάδος, Ἀθήνας καὶ Σπάρτης. 

 Ἡ ὀνομασία τῆς γαλαζοαίματης κόρης τοῦ Θησέα καὶ τῆς Ἑλένης ἦταν Ἰφιγένεια, λέξη σύνθετος ποὺ προκύπτει ἐκ τῆς συρραφῆς τῶν λέξεων Ἰφί+γένος. Φιλολογικὲς καταθέσεις μαρτυροῦν περὶ τῆς συνένωσης τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων μετὰ τῶν Πελασγῶν. 

 Ἡ ὅλη προσπάθεια ὅπου συνετελέσθη ὑπὸ τὴν συνένωση τῶν δύο συγγενῶν φυλῶν Ἑλλήνων καὶ Πελασγῶν, τέθηκε ὑπὲρ τῆς ἰδέας ἑνὸς πολιτεύματος ποὺ νὰ ἐξισώνει τὸν λαὸ μὲ τὴν ἄρχουσα τάξη, κάτι τὸ ὁποῖον, βεβαιως φαίνεται νὰ ἔβλαπτε τὰ κυριαρχικὰ συμφέροντα τῶν εὐγενών ὀλιγαρχικῶν παρατάξεων. 

 Ἡ καινοτομία τοῦ Θησέα στοὺς πολιτειακοὺς θεσμοὺς τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, εἶχε πλέον ἀρχίσει νὰ γίνεται ταξικὰ ἐπικίνδυνη. 

 Οἱ Λακεδαιμόνιοι, ἐκπρόσωποι τῆς ὀλιγαρχικῆς τάξης καὶ τοῦ ἀκραίου στρατιωτικοῦ δόγματος ἐπιβολῆς καὶ βίας, χρησιμοποίησαν ἄμεσα τὰ φθονερὰ καὶ δόλια αἰσθήματα τοῦ Μενεσθέως ποὺ καραδοκοῦσε εἰς τὰ μετόπισθεν νὰ βλάψει τὸν ἀνιψιό του, καὶ πέτυχαν τὸν στόχο τους. 

 Οἱ ὀλιγαρχικὲς πεποιθήσεις του Μενεσθέα, δὲν φάνηκαν νὰ ἐπηρεάζουν τοὺς Ἀθηναίους πολῖτες οἱ ὁποῖοι τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν πολιτικὴ σπέκουλα τῶν Λακεδαιμονίων μετατράπηκαν σὲ ἄβουλο ὄχλο. 

 Ἀφοῦ τὰ σπαρτιατικὰ συμφέροντα κατάφεραν νὰ ἀδρανοποιήσουν τὴν δημοκρατικὴ ἐξουσία τῶν Ἀθηνῶν δημιουργῶντας σοβαρὲς ὑπόνοιες γιὰ τὴν δῆθεν στρεβλὴ λειτουργία τοῦ πολιτεύματος, ὅπου θεσπιστῇς τοῦ ἦταν ὁ Θησέας, ἔφεραν τὴν πολιτειακὴ ἀνωμαλία. 

 Ἀναλαμβάνοντας, τροποτινά, ὁ Μενεσθεύς, τὴν ἐξουσία παρέμεινε ἐξάπαντως ὑπόχρεος στοὺς Λακεδαίμονες, ἄνακτες, γιοὺς τοῦ Διός.   Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Ἀθήνα, ἀπὸ θαλασσοκράτηρα καὶ πρωταγωνίστρια μετατράπηκε αὐτομάτως ὑπόχρεοι καὶ ὑπόδουλοι τοῦ ἡγεμονικοῦ ἅρματος ποὺ ὁδηγοῦσαν οἱ πελοπονησιακὲς δυνάμεις. 

 Μὲ τὴν ἐν λόγῳ ἀπρόβλεπτη μετατροπὴ τῆς ἱστορικῆς πλοκῆς, ἡ λαμπερὴ καὶ περιτείχιστη πόλη τῆς Ἀθήνας, τὸ πτολίεθρον ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Ὅμηρος, μεταβάλλεται, κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ Τρωικοῦ πολέμου, σὲ φτωχὸ ἑταῖρο τῶν Πελοποννησιακῶν δυνάμεων τῆς ἡγεσίας τῶν Ἀτρειδῶν. 

 Σήμερον, ἐὰν εἰκάσουμε τὴν πορεία τῆς ἱστορίας, ἐὰν καὶ ἐφόσον, ὁ Θησέας, πετύχαινε νὰ ἑνώσει τὶς φυλὲς τῶν Ἑλλήνων τῆς ἠπειρωτικῆς χώρας, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι δὲν ἔμελλε νὰ ὑπάρξει ἄλλη φυλὴ ἐπὶ τοῦ πλανήτου. 

 Ἐπίσης, ἠδύνατο, ἴσως, νὰ εἶχε ἀλλάξει πλήρως τὸ ροῦν τῆς ἱστορίας, ἡ στρατηγικὴ σκέψη τοῦ Θησέα, δηλαδή, νὰ ἑνώσει τοὺς Ἕλληνες μὲ ἐπιγαμίες ἤτοι δεσμοὺς αἵματος. (Τοῦτο, ἔπραξε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος πολλοὺς αἰῶνες μετέπειτα...) 

 Ἔτσι, θὰ ὁδηγοῦσε τοὺς Ἕλληνες σὲ βαθιὲς ἐκπολιτιστικὲς ἐκστρατεῖες, χωρὶς τρόπαια ἀνηλεοῦς μάχης ὅπως π.χ. ἦταν ἡ ἀργοναυτική, γιὰ τὸν ἐκβαρβαρισμὸ τῆς Ἀσίας. Ἡ Ἀσία ἦταν τὸ δέλεαρ γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ὅπως καὶ γιὰ τοὺς νῦν βορειοευρωπαίους. 

 Ὅμως, μέλλει νὰ ὑφίστανται, ὁ ἐξ ἀνατολάς, μόνιμος κίνδυνος ἐχθρικῶν ἐπιθέσεων κατὰ τῆς Εὐρώπης, λόγῳ τοῦ γεωλογικοῦ εὐρασιατικοῦ συνδέσμου καὶ τῶν γεωστρατηγικῶν συμφερόντων τῆς εὐρασιατικῆς ζώνης! 

Στὸν χάρτη βλέπουμε ὑπογραμμισμένο τὸ σημεῖο ὅπου ἐγκαταβιοῦσαν οἱ Ἀμαζόνες. Αὐτὰ τὰ ἐδάφη ἀκόμη καὶ σήμερα θεωροῦνται τὰ πιὸ κομβικὰ σημεῖα τοῦ εὐρασιατικοῦ τόξου. Ὁ Θησέας φρόντισε νὰ φτάσει ὡς ἐκεῖ κι ἴσως ἀκόμη παραπέρα, προσπαθῶντας νὰ ἀναχαιτίσει τὸν κίνδυνο καθόδου τῶν φυλῶν της Ἀμαζονίας. Ἀτρόμητος, ὅπως ἦταν, ἔκλεψε τὴν βασίλισσα τῶν Ἀμαζόνων 

ὅπου εἶχαν κι δυὸ τοὺς ἐρωτευτεῖ παράφορα. 

Πίστεψε βέβαια πρὸς στιγμήν, ὅτι, μιὰ ἐρωτικὴ ἱστορία, ἠδύνατο νὰ μαλακώσει τὶς καρδιὲς τῶν Ἀμαζόνων, ἀλλά, ἀντ' αὐτοῦ προκλήθηκε μεγαλύτερα ἔχθρα ὑποκινῶντας μεγάλη ἐκστρατεία ἐναντίον τῆς Ἀθήνας. Ἀντιλαμβανόμενος τὴν σκληροκαρδία τῶν Ἀμαζόνων, ὁ Θησέας, ἐξόντωσε μεγάλη μερίδα τῶν πολεμιστῶν της φυλὴ τοὺς μὴν ἀφήνοντας περιθώρια γιὰ ἐπαναληπτικοὺς πολέμους. Μετὰ τούτου, οἱ Ἀμαζόνες, χάθηκαν γιὰ ἀρκετὰ χρόνια ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας... ἴσως μόνο στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀχιλλέα νὰ ξαναεμφανίζονται γιὰ λίγο... 

 Συνοπτικά, ἡ ἑλληνικὴ μυθιστορία διδάσκει τὸ βασικὸ ἐλάττωμα τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων, τὸ δαιμόνιο τῆς πρωτοκαθεδρίας ἤτοι καὶ φιλοπρωτίας ἢ φιλαρχίας, ποὺ ἐκπηγάζει ἐκ τοῦ φθόνου καὶ τῆς μεταξὺ ἡμῶν διχόνοιας. Ἡ διχόνοια εἰναι αὐτὴ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ συχνὰ εἰς τὸ ἔρεβος χάνοντας τὸν σκοπὸ τῆς ἀποστολῆς μας ὡς γένος.

 Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Θησέα, ὑπῆρχαν τὰ συμφέροντα καὶ οἱ ἄδικες ἐξουσίες. Ὁ μόνος ἀγαθὸς κυβερνήτης τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὑπῆρξε ὁ Θησέας, ὁ μόνος ποὺ ἔδειξε αὐταπάρνηση καὶ ζῆλο ὑπὲρ τοῦ λαοῦ του. 

ΧΑΙΡΕΤΕ! 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι-Θησεύς

•Διοδώρου Σικελιώτου, Ἱστορικὴ βιβλιοθήκη

•βιβλιοθήκη του Ἀπολλοδώρου τοῦ Ἀθηναίου

•Λεξικό του Σουΐδα