ЭIЄ

         Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ 

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ

Έρευνα & συγγραφή: Ιωάννης Γ. Βαφίνης

  Εἰς ταύτην τὴν μικρὰν περιήγηση στὴν Ἰωνία γῆ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὀφείλομε νὰ ἐξιχνιάσουμε μιὰ ἄγνωστη πτυχὴ τῆς ἱστορίας.

  Ἡ ἐλαχίστη κατοπινὴ ἔρευνα, ἠθέλει νὰ ἀναδείξει τὸ ἱστορικὸ ἤτοι τὸ αἴτιον τῆς ἀνοικοδόμησεως τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, εἰς τὴν πόλη Σωσθένιο, ἥπερ καὶ ἐπιτελέσθη κατὰ τὴν περίοδο τῆς βασιλίας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου.

 Ἡ ροὴ τῶν ἱστορικῶν ἀναγνωσμάτων, θὰ περιοδεύσει σὲ ἐπισφαλῆ συμπεράσματα κατὰ πολὺ μακρὰ ἀπὸ τὰ στερεότυπα ποὺ θέλουν τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ὡς κάφρους εἰδωλολάτρες, δαιμονολάτρες ἢ παγανιστὲς καὶ τὰ συναφῆ ἀποκυήματα.

  Εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, ἐπισημαίνω ὅτι, ἡ ἱστορία μας ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀρχαία πόλη Ἰωλκὸ τῆς Θεσσαλίας ὅπου βασίλευε ὁ ἐπονόμαστος Πελίας. Οὗτος εἶχε ἕναν ἀνιψιό, τὸν Ἰάσονα.

 Μία τῶν ἡμερῶν, ὁ βασιλεύς, κάλεσε τὸν Ἰάσονα γιὰ νὰ τὸν ἀποστείλει στὴν Κολχίδα καὶ νὰ τοῦ προσκομίσει τὸ ξακουστὸ εἰς τὴν ὑφήλιον χρυσόμαλλο δέρας.

 Ὁ Ἰάσων, μαζεύοντας τοὺς πιὸ ἐκλεκτοὺς καὶ δυνατοὺς στρατιῶτες, ἀπέπλευσε γιὰ τὴν Κολχίδα μὲ τὴν πεποίθηση πὼς θὰ τὸ φέρει πίσω στὴν πατρίδα του γιὰ νὰ τὸ ἀποθέσει στὰ χέρια τοῦ βασιλιᾶ του.

Ἡ πορεία τῆς Ἀργοναυτικῆς ἐκστρατείας εἰς τὴν Μεσόγειο καὶ τὰ ἀνατολικὰ μέρη πρὸς θάλατταν Εὐξείνου Πόντου. 

 Ὡστόσο, ὁρισμένοι ἐκ τῶν μεταγενεστέρων ἱστοριογράφων – συγγραφέων ἔφτασαν σ’ ἕνα σφαλερὸ συμπέρασμα. Θεώρησαν ὅτι, τὸ χρυσόμαλλο δέρας ἦταν τὸ "δέρμα" τοῦ κριαριοῦ, ποὺ ἔσωσε τὸν Φρίξο καὶ τὴν Ἕλλη ἀπὸ τὴν ζηλοφθονία της μητριάς τους.

 Τοῦτο, βεβαίως, ἀνατρέπεται μετὰ τὶς ἀδιαμφισβήτητες συγγραφικὲς μαρτυρίες ποὺ συνέταξαν οἱ ἐπαΐοντες ἱστορικοὶ τοῦ Βυζαντίου.

 Ἀρχικά, οἱ Ἀργοναῦτες, κατάφεραν εἰς τὴν πρὸς ἀνατολὰς ἐκστρατευτική τους πορεία νὰ ἁλώσουν ἀρκετοὺς τόπους ὅπου καὶ ἐκπολίτευσαν τοὺς κατοίκους.   Ὅμως, ἀπρόβλεπτα, κατὰ τὴν γραμμὴν τῆς πορείας τους πρὸς τὴν χώρα της Βεβρυκίας, σκόνταψαν πάνω σὲ ἕνα στυγερὸ δυνάστη τῆς περιοχῆς τὸν Σκύθη βασιλιᾶ Ἄμυκο[1].

  Ὡς συντόμως, καθ' ὅσον οἱ Ἀργοναῦται δὲν ἠδηνήθησαν νὰ φονεύσουν τὸ γίγαντα ἡγεμών, ἀφοῦ ἐκεῖνος μὲ πολὺ στρατό τους ἀπώθησε ἐκ τῆς μάχης, ὀπισθοχώρησαν ἀναγκαστικῶς στὴν πόλη Σωσθένιο.

 Καθήμενοι ἀδρανεῖς, εἰς τόπον τοῦτον, συλλογίζονταν τί ἔπρεπε νὰ κάνουν γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν σκοπό τους. Κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη τῆς συσκέψεως τῶν Ἑλλήνων ἡρώων ἐμφανίστηκε ξάφνου ὀμπρός τους «ἄνθρωπος χρυσόπτερος καὶ μέγας»[2].

 Ὁ δυσθεώρατος, ἐξ ουρανοῦ, φτερωτὸς ἄγγελος τοὺς συμβούλεψε νὰ μὴν φοβοῦνται τον Ἄμυκο. Ἐπιπλέον τοὺς παρότρυνε νὰ ἐπανέλθουν εἰς τὴν Βεβρυκία γιὰ νὰ τὸν φονεύσουν.

 Ὁδηγούμενοι ἐξ αὐτοῦ τοῦ ὁράματος, ὑπακούοντας στὶς ἐντολὲς τοῦ χρυσόπτερυγου μέντορα τους, κατάφεραν νὰ πετύχουν μιὰ μεγάλη κι ἔνδοξη νίκη.

 Μετὰ τὴν ἐπιτυχὴς ἔκβαση, ἡ ἐκστρατεία τῶν Ἀργοναυτῶν συνεχίστηκε ἀδιάκοπτα. Ἐπί κεφαλῆς ὅλων τῶν Ἀργοναυτῶν παρέμεινε ὁ Ἰάσων, συνεπικουρούμενος ἀπὸ τοὺς ἐνδόξους ἥρωες τῆς Ἑλλάδος, Ἡρακλῆ, Θησέα, Ὀρφέα καὶ λοιπούς.

 Ἐν τούτοις, ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα τῆς μοιρασιᾶς τῶν λαφύρων, κατὰ τὸ ἔθος τῶν Ἑλλήνων προγόνων, τότε εἶπαν συναμετάξυ τους: «Ἂς ποιήσωμεν ἀνδριάντα διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον τον χρυσόπτερον, ὅστις μᾶς ἐφάνη»[3].

 Ἕν ταῦτα, ποίησαν εἰς Σωσθένιο ἕνα ἀνδριάντα ὅπου καὶ ἀνέγειραν στὸ σημεῖο αὐτό, ὅπου εἶχε ἐμφανισθεῖ ἔμπροσθεν τοὺς ὁ ἀνθρωπόμορφος και μέγας, χρυσόπτερος.

Ἡ παράσταση τῆς Ὑδρίας τοῦ 420 π.Χ. δείχνει 

τὴν τιμωρία του Ἄμυκου ἀπὸ τοὺς Ἀργοναῦτες.

 Κατὰ μία ἄποψη τὸν  Ἄμυκο τὸν σκότωσε 

ὁ Διόσκουρος Πολυδεύκης σὲ ἀγῶνα πυγμαχίας 

ἐνῷ κατὰ μία δεύτερη ἐκδοχὴ ὁ Ἄμυκος 

φονεύθηκε ἀπὸ τὸ ξίφος του Ἰάσονα. 

Ἔκτοτε τὸ σημεῖο ἐκεῖνο ὀνομάζονταν "Ἰησόνιος αἰχμὴ"

 (Νεότερο ἐγκυκλοπαιδικὸ λεξικὸ τοῦ ΗΛΙΟΥ, τόμος 3,

 σελ. 458, λῆμμα Ἀργοναῦται). 

Διαπράττοντας ἕνα μεγάλο ἐτεχρονικὸν ἅλμα προσγειωνόμεθα εἰς τὸν 3ο αἰῶνα μετὰ Χριστόν, ἤτοι χιλιάδες χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀργοναυτῶν, εἰς στὴν περιοχή του Σωσθενίου σ' ἕνα παράλληλο ἱστορικὸ χρονικό. 

Καθὼς ἀναγράφεται, ἀπό τῶν Ἑλλήνων βυζαντινῶν χρονογράφων, ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, Μέγας Κωνσταντῖνος, ὡς ἔφιππος περιοδεύων εἰς περιοχὴν Σωσθενίου, ἀντίκρισε ἐνώπιον τοῦ ἕναν μεγαλόσχημο ἀνδριάντα.

Ἀφοῦ ἐθαύμασε ἐπὶ ὥρας τὸ καλλίτεχνον δημιούργημα, ἄμεσα εἰς τὴν σκέψη του γεννήθηκε τὸ ἐρώτημα περὶ ποίας ὀνομασίας ἔφερε τὸ ἀναπαριστώμενο χρυσοπτέρυγο ἄγαλμα τοῦ ἀνδρός. 

Ἡ περιέργεια τοῦ τὸν ὁδήγησε εἰς τὴν περαιτέρω διερεύνηση, ἀναδιφῶντας καὶ πολλάκις ρωτῶντας τοὺς τοπικοὺς ἄρχοντες τῆς περιοχῆς του Σωσθενίου. Ἐκεῖνοι ὅμως οὐδὲν ἐγνώριζαν. 

Τότε λοιπὸν πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ προσευχηθεῖ εἰς τὸν Ὕψιστο Θεὸ(αλλαχού ἀναφέρεται ὅτι προσευχήθηκε ἀπ' εὐθείας στὸν Ἰησοῦν Χριστὸν) γιὰ νὰ τοῦ ὑποδείξει Ἐκεῖνος, ποιανοῦ ἀπεικόνιση ὁρίζει ὁ ἐν λόγῳ πανάρχαιος ἀνδριάντας. Τὸ ἴδιο βράδυ, κατὰ τὴν ὥρα τῆς νυχτερινῆς κατάκλισης ἐμφανίστηκε κατ’ ὄναρ ὁ Ἀρχάγγελος Τοῦ Θεοῦ ὁ Μιχαὴλ καὶ τοῦ λέγει τὰ ἑξῆς ἑρμηνευτικὰ λόγια: «Ἐγὼ εἶμαι (ὁ "ἄνθρωπος" τοῦ ἀνδριάντα) ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαὴλ ὁ βοηθὸς τῶν Χριστιανῶν, ὅστις ἐβοήθησα καὶ σὲ καὶ ἐνίκησες τοὺς ἐχθρούς σου. Διὰ τοῦτο χτίσε Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ὄνομα μου, καὶ ἐγὼ θέλω σὲ φυλάττει ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐχθρούς σου ἐὼς τέλους τῆς ζωῆς σου».  [4] 

Ἐν τούτοις, τὰ ἐρωτήματα ποὺ γεννιοῦνται ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ ἱστορικὴ συγκυρία εἶναι πλείονα. Κατὰ πρῶτον, ἐὰν ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαὴλ εἶναι – καθὼς λέγεται – ὁ προστάτης τῶν Χριστιανῶν, τότε πιὸ λόγο εἶχε νὰ βοηθήσει τὸν Ἰάσονα καὶ τοὺς Ἀργοναῦτες σ’ ἕνα τόσο κρίσιμο σημεῖο τῆς ἐκστρατευτικῆς τους πορείας; 

Γιατί τοῦ ἔστησαν ἀνδριάντα οἱ Ἕλληνες ἀφοῦ δὲν ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου; Μήπως κατὰ τὴν πορεία τῶν ἱστορικῶν μεταγγίσεων τῆς ἀρχαίας ἱστορίας κάποιοι συγκάλυψαν τὰ ἀληθῆ γεγονότα ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι, τὸ ἑλληνικὸ γένος εἶχε στὶς ἐκστρατευτικὲς ἐπιχειρήσεις πάντα ἀκοίμητους φρουροὺς τοὺς οὐράνιους φωστῆρες Ἀρχαγγέλους καὶ Ἀγγέλους; 

Μήπως ἐν τέλει κρύβονται κι ἄλλες λεπτομέρειες, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὴν ἄμεση σχέση τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν χιλιετῆ ἀναμονή τους γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστοῦ; 

Ὡστόσο, τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἄγνωστης αὐτῆς ἱστορικῆς πλοκῆς τῶν Ἀργοναυτῶν, ποὺ παραδόξως παρέλειψαν οἱ ἀρχαῖοι ἱστοριοδίφες, τὴν ἔκανε ὁ Ἰωάννης Μαλάλας στὴν Χρονογραφία του. 

Ἐν ὀλίγοις, ὁ βυζαντινὸς συγγραφέας τοῦ 6ου αἰῶνα μ.Χ. τοποθετεῖ τὰ κριτήρια τῆς ἱστορίας σὲ ἀντισυμβατικοὺς δρόμους διασώζοντας ἄγνωστες μαρτυρίες τῆς ἐκστρατείας τῶν Ἀργοναυτῶν. Ἰδοὺ κι ἕνα σημαντικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ γραφθέντα του Μαλάλα ποὺ συνδέονται μὲ τὴν πορεία τῆς ἔρευνας μας: «καὶ ἀπελθόντες οἱ Ἀργοναῦται εἰς τὸ μαντεῖον, ἔνθα λέγεται τὰ Πύθια θερμά, καὶ ποιήσαντες θυσίαν ἐπηρώτησαν λέγοντες ταῦτα. Προφήτευσον ἡμῖν, προφῆτα, Τιτάν, Φοῖβε Ἄπολλον, τίνος ἔσται δόμος οὗτος, εἰ τί δὲ ἔσται; καὶ ἐδόθη αὐτοῖς χρησμὸς παρὰ τῆς Πυθίας οὗτος. Ὅσα μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὄρωρε ποιεῖτε. ἐγὼ δὲ ἐφετμέω τρεῖν ἕνα μοῦνον ὑψιμέδοντα θεόν, οὗ λόγος ἄφθιτος ἐν ἀδαεῖ κόρῃ ἔγκυος ἔσται. οὗτος ὥσπερ τόξον πυριφόρον μέσον διαδραμὼν ἅπαντα κόσμον, 78 ζωγρεύσας πατρὶ προσάξει δῶρον. αὐτῆς ἔσται δόμος, Μαρία δὲ τοὔνομα αὐτῆς.» μετάφραση: [Οἱ Ἀργοναῦτες πῆγαν στὸ μαντεῖο τοῦ Ἀπόλλωνα ποὺ ὀνομαζόταν τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ. Καὶ ἐκεῖ ὁ Ἰάσων ζητᾶ νὰ μάθει ποιανοῦ εἶναι αὐτὸς ὁ ναός. Καὶ ἡ πυθία τοῦ λέγει: Ἐγὼ ὅμως προφητεύω τρεῖς φύσεις εἰς ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεὸ τοῦ ὁποίου ὁ ἄφθαρτος λόγος θὰ κυοφορηθεῖ ἀπὸ ἐντὸς ἀνυποψίαστης κόρης αὐτὸς ὅπως ἀκριβῶς τὸ πυρφόρο τόξο ἀφοῦ διατρέξει ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ἀφοῦ περιλάβει τὴν ζωὴ καὶ θὰ τὴν προσφέρει δῶρο πρὸς τὸν πατέρα. Σ’ αὐτὴν ἀνήκει ὁ οἶκος αὐτὸς καὶ τὸ ὄνομα τῆς θὰ εἶναι ΜΑΡΙΑ]  (Ἰωάννης Μαλάλας, χρονογραφία, σελ. 93-97, oxonij. 1697). 

Ἐξακολουθῶντας τὴν ἐξιστόρηση τοῦ ὁ Μαλάλας, σημειώνει ὅτι, οἱ Ἀργοναῦτες μὲ ἐπί κεφαλῆς τον Ἰάσονα, πρῶτα ἔλαβαν τὴν προφητεία περὶ τῆς Μητρὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔπειτα ἐκστράτευσαν πρὸς τὴν Μ. Ἀσία[5]. Ἰδοὺ καὶ τὸ ὀλίγον ἀπόσπασμα: «Οἱ δὲ Ἀργοναῦται ἐκ τοῦ Ἑλλησπόντου ἐξορμήσαντες κατέπλευσαν ἐπὶ τὰς Πριγκιπίους νήσους· κἀκεῖθεν ἀνῆλθον τὸν Χαλκηδόνος πλοῦν, περᾶσαι βουλόμενοι τὸν ἀνάπλουν τῆς Ποντικῆς θαλάσσης. καὶ ἐπολεμήθησαν πάλιν ὑπὸ τοῦ Ἀμύκου καὶ φοβηθέντες τοῦ ἀνδρὸς τὴν δύναμιν κατέφυγον ἐν κόλπῳ τινὶ κατάλσῳ, δασυτάτῳ πάνυ καὶ ἀγρίῳ· καὶ ἐθεάσαντο ἐν ὀπτασίᾳ δύναμίν τινα ὡς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ προσπελάσασαν πρὸς αὐτοὺς ἀνδρὸς φοβεροῦ φέροντος τοῖς ὤμοις πτέρυγας ὡς ἀετοῦ, ὅστις ἐχρημάτισεν αὐτοῖς τὴν κατὰ τοῦ Ἀμύκου νίκην. οἵτινες θαῤῥήσαντες συνέβαλον τῷ Ἀμύκῳ· καὶ νικήσαντες αὐτὸν καὶ εὐχαριστοῦντες ἔκτισαν ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ ὅπου τὴν δύναμιν ἑωράκασιν ἱερόν, στήσαντες ἐκεῖ ἐκτύπωμα τῆς παρ' αὐτῶν θεαθείσης δυνάμεως, καλέσαντες τὸν αὐτὸν τόπον ἢ τὸ ἱερὸν αὐτὸ Σωσθένην, διότι ἐκεῖ φυγόντες ἐσώθησαν· ὅστις τόπος οὕτως κέκληται ἕως τῆς νῦν. ὅπερ ἱερὸν μετὰ τὸ βασιλεῦσαι Βυζάντιον ἐθεάσατο 79 ἀπελθὼν ἀσφαλίσασθαι αὐτὸ Κωνσταντῖνος ὁ μέγας βασιλεύς· ὃς γενόμενος χριστιανός, καὶ τῷ ἐκτυπώματι τῆς στήλης προσεσχηκὼς τῷ ἑστῶτι ἐκεῖ, εἶπεν ὅτι ἀγγέλου σημεῖον σχήματι μοναχοῦ παρὰ τοῦ δόγματος τῶν χριστιανῶν. καὶ ἐκπλαγεὶς ἐπὶ τῷ τόπῳ καὶ τῷ κτίσματι, καὶ εὐξάμενος γνῶναι ποίας ἐστὶ δυνάμεως ἀγγέλου τὸ ἐκτύπωμα, παρεκοιμήθη τῷ τόπῳ. καὶ ἀκούσας ἐν ὁράματι τὸ ὄνομα τῆς δυνάμεως, εὐθέως ἐγερθεὶς ἐκόσμησε τὸν τόπον, ποιήσας κατὰ ἀνατολὰς εὐχήν. καὶ ἐπωνόμασε τὸ εὐκτήριον, ἤτοι τὸν τόπον, τοῦ ἁγίου ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.». Μετάφραση: [Οἱ Ἀργοναῦτες ἀφοῦ ἐξόρμησαν διὰ μέσου τοῦ Ἐλλήσποντου ἔπλευσαν στὰ Πριγκιποννήσια καὶ ἀπὸ κεῖ ἀνέβηκαν στὸν πορθμὸ τῆς Χαλκηδόνας σκεπτόμενοι νὰ περάσουν πλέοντες τὴν θάλασσα τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Καὶ ἐκεῖ τοὺς πολέμησε καὶ πάλι ὁ Ἄμυκος. Φοβούμενοι οἱ Ἀργοναῦτες τὴν δύναμη αὐτοῦ κατέφυγαν μέσα σ’ ἕνα θαλάσσιο κόλπο, ἀπὸ παντοῦ δασώδη καὶ ἄγριο. Καὶ τότε εἶδαν σὰν ὀπτασία μιὰ δύναμη ἐξ ουρανοῦ νὰ πλησιάζει πρὸς αὐτούς, ἕνας ἄνδρας φοβερὸς ποὺ εἶχε στοὺς ὤμους του φτερὰ ὅπως τοῦ ἀετοῦ, ὁ ὁποῖος τοὺς προφήτεψε τὴν νίκη τους κατὰ τοῦ Ἄμυκου. Καὶ ἀφοῦ τὸν νίκησαν γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν ἔχτισαν ναὸ στὸν τόπο ὅπου εἶδαν τὴν ἀγγελικὴ δύναμιν ἐξ ουρανοῦ. Ἔστησαν ἐκεῖ ὁμοίωμα τῆς μορφῆς ποὺ τοὺς ἐμφανίστηκε καὶ καλέσανε τὸν τόπο ἢ τὸ ἱερὸ αὐτὸ Σωσθένιο, διότι στὸ σημεῖο αὐτὸ διέφυγαν καὶ σώθηκαν. Αὐτὸς ὁ τόπος ἔτσι καλεῖται μέχρι σήμερα. Ἀκριβῶς ἔτσι, ὡς ἱερό, τὸ εἶδε καὶ ὁ μέγας βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ὁ ὁποῖος φεύγοντας τὸ ἑδραίωσε. Ὡς ὥριμος χριστιανός, καθὼς εἶδε τὴ στήλη τοῦ ἀγάλματος, ἀπορημένος ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ εἶπε ὅτι εἶναι ἀγγέλου εἰκόνα, μοναχικοῦ σχήματος, ὅμοια πρὸς τὸ χριστιανικὸ δόγμα. Ἔκπληκτος ἀπὸ τὸν τόπο καὶ ἀπὸ τὸ κτίσμα τότε εὐχήθηκε νὰ τοῦ φανερωθεῖ ποιά ἀγγελικὴ δύναμη εἶναι ἡ μορφὴ τοῦ ἀνάγλυφου ἀγάλματος. Τὸ βράδυ κοιμήθηκε στὸν τόπο αὐτὸ καὶ ἄκουσε μέσα ἀπὸ μιὰ μορφὴ ὁράματος τὸ ὄνομα τῆς δύναμης αὐτῆς. Εὐθὺς ἀμέσως σηκώθηκε καὶ στόλισε τὸν τόπον αὐτὸν καὶ στρεφόμενος πρὸς τὴν ἀνατολὴ ἔκανε μιὰ εὐχή. Καὶ ἔδωσε στὴν περιοχὴ τὴν ὀνομασία Εὐκτήριον, δηλαδὴ τὸν τόπο τοῦ ἁγίου ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.]. 

Συνάμα, ἡ ἴδια ἱστορικὴ πλοκὴ καταγράφθηκε, ἕναν αἰῶνα μετὰ τῆς Χρονογραφίας του Μαλάλα, ἀπὸ τὸν ἐπίσης χρονογράφο Ἰωάννη Ἀντιοχείας. 

Ἡ ἱστορικὴ καταγραφὴ ὁμιλεῖ καὶ πάλι περὶ τῆς ἐκστρατείας τῶν Ἀργοναυτῶν καὶ τὴν παρουσία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ πρὸς βοήθεια αὐτῶν. 

Συνελόντι εἰπεῖν, γνωστοποιεῖτε ὅτι, κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας (τῆς μετονομασθείσας καὶ Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας), συντηροῦνταν ἡ πεποίθηση τῆς πνευματικῆς σύνδεσης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τοὺς Ἀγγέλους - ἐντολοδόχους Αὐτοῦ. Τοῦτο φρόντιζαν ἐπαρκῶς νὰ τὸ ἐπισημαίνουν. 

Δυστυχῶς ὅμως, εἰς τοὺς μετέπειτα αἰῶνες, ἐπῆλθε ὁ σκοταδισμὸς καὶ κάποιοι αὐτοκράτορες φρόντισαν γιὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας. 

Ἐπιπλέον, οἱ μικρὲς ἀναλαμπὲς τοῦ Βυζαντίου καὶ οἱ ἐλάχιστοι ἱστοριοδιφοῦντες δὲν ἀπέδωσαν τοὺς ἀνεμενόμενους φιλολογικοὺς καρποὺς οὕτως ὥστε νὰ ἀντιταχθοῦν εἰς τὴν μεγαλυτέρα συνωμοτικὴ ἔξαρση τῶν αἰώνων κατὰ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης αὐτοκρατορίας τοῦ χριστιανισμοῦ στὴν ἀνατολικὴ Ρώμη. 

Ὁ Ἰησοῦς του Ναυὴ προσκυνᾶ τὸν Ἀρχάγγελο Μιχαὴλ 

ποὺ τοῦ ἐμφανίζεται γιὰ νὰ τὸν ἐμψυχώσει

(Ζωγραφική ἀπὸ ἁγιορείτικο κώδικα). 

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι υἱοθετημένο 

ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἀργοναυτικῆς ἐκστρατείας 

καὶ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Μιχαὴλ Ἄγγελου 

στὸν Ἰάσονα καὶ τοὺς Ἀργοναῦτες. 

Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, σὲ ἄγαλμα ποὺ βρίσκεται 

στὴν μονὴ τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ στὸ Κίεβο. 

Ἡ ἀναπαράσταση τοῦ ἀγάλματος δείχνει νὰ μιμεῖται 

τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ μὲ τὰ χρυσᾶ φτερὰ 

ποὺ ἔστησαν οἱ Ἕλληνες Ἀργοναῦτες στὸ Σωσθένιο. 

Σημειωτέον ἡ ζωγραφικὴ ἀπεικόνιση τοῦ Ἀρχάγγελου Μιχαὴλ 

μὲ στρατιωτικὴ περιβολὴ τὴν καθιέρωσε 

ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος - ὅπως λέγει ἡ παράδοση 

τῆς ἁγιογραφίας - εἶναι πιθανὸν νὰ εἶδε 

ἔτσι τὸν Ἀρχάγγελο μὲ στρατιωτικὴ περιβολὴ 

εἰς τὸ ἄγαλμα ποὺ ἀφιέρωσαν πρὸς τιμήν του 

οἱ Ἕλληνες Ἀργοναῦτες. 

 Τὸ ἱστορικὸ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀρχαγγέλου 

εἰς τοὺς Ἀργοναῦτες καταγράφηκε στὴν ἱστορικὴ ἔρευνα 

Anecdota graeca, στὴν "Ἐκλογὴ ἱστοριῶν" ἀλλὰ καὶ στὸ 

"Ἕτερα χρονικά - Ἀρχαιολογία τοῦ Ἰωάννου Ἀντιοχέως". 

ΤΙ  ΗΤΑΝ ΑΡΑΓΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ;

ἔρευνα & συγγραφὴ Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ἀναγιγνώσκουμε τὸ ἱστορικὸ τῶν δύο τέκνων τοῦ βασιλιᾶ Ἀθάμαντα, τοῦ Φρίξου καὶ τῆς Ἕλλης. 

Τὰ πριγκιπόπουλα αὐτὰ ζοῦσαν στὸν Ὀρχομενὸ τῆς Βοιωτίας, στὸ προϊστορικὸ βασίλειο τῶν Μινύων / Ἰώνων. Ὅταν ὅμως πέθανε ἡ μητέρα τους ἡ Νεφέλη ὁ Ἀθάμας νυμφεύτηκε τὴν Ἰνώ, τὴν κόρη του Κάδμου. Μὲ τὴν Ἰνὼ ἀπέκτησε ἄλλα δύο παιδιά τον Λέαρχο καὶ τὸν Μελικέρτη. 

Τότε ἡ ζήλια τῆς Ἰνοῦς γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς Νεφέλης τὴν ὤθησαν νὰ καταστρώσει ἕνα σχέδιο ἐξόντωσης τους. 

Ἔπεισε λοιπὸν τὶς ἐγχώριες ἀγρότισσες νὰ ψήσουν τοὺς σπόρους τοῦ σιταριοῦ ὥστε μετὰ τῆς σπορᾶς νὰ μὴν φυτρώσουν. Ὁ βασιλιᾶς, εὑρισκόμενος ἔμπροσθεν τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς καταστροφῆς ἔστειλε ἀπελπισμένος πρεσβεία εἰς τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν μήπως καὶ διαλευκανθεῖ τὸ μυστήριο τῆς σιτοδείας. Ὅμως, οἱ ἐπερχόμενοι πρέσβεις, πρὶν φτάσουν στὸ βασιλέα, δωροδοκήθηκαν ἀπὸ τὴν Ἰνὼ καὶ παρήλαξαν τὴν ἀπάντηση τοῦ μαντείου. 

Ἡ τροποποιημένη ἀπάντηση διέταζε νὰ θυσιαστοῦν τὰ δύο παιδιὰ τῆς Νεφέλης, ὁ Φρίξος καὶ ἡ Ἕλλη, γιὰ νὰ πάψει ἡ σιτοδεία. 

Καθὼς τὰ δύο ἀνήλικα παιδιά, ὁδηγοῦνταν στὸν βωμὸ γιὰ νὰ θυσιαστοῦν, ἡ μητέρα τους Νεφέλη, θέλοντας νὰ προστατέψει τὰ παιδιά της, ἔστειλε ἐξ ουρανοῦ ἕναν χρυσόμαλλο κριό, ποὺ τῆς εἶχε χαρίσει ὁ Ἑρμῆς [6] καὶ τὰ φυγαδέψε μακριά. 

Τὸ χρυσόμαλλο κριάρι, ἔχοντας τὴν ἱκανότητα νὰ πετάει ψηλά, μετέφερε τὸν Φρίξο στὴν Κολχίδα τὴν πόλη τοῦ βασιλιᾶ Αἰήτη. Ἡ Ἕλλη, ὅμως, δὲν τὰ κατάφερε. Ἐνῷ περνοῦσαν ἀπὸ τὰ στενὰ ποὺ σμίγουν τὴν Εὐρώπη μὲ τὴν Ἀσία, ζαλίστηκε, καὶ πέφτοντας ἀπὸ τόσο ψηλὰ πνίγηκε στὰ νερὰ τοῦ πορθμοῦ ποὺ ἔκτοτε, ὀνομάστηκε Ἑλλήσποντος. 

Ὅταν ὁ Φρίξος προσγειώθηκε στὴν Κολχίδα ἔγδαρε τὸ χρυσόμαλλο κριὸ καὶ δώρισε τὸ δέρμα του στὸν βασιλιᾶ Αἰήτη. Ἐκεῖνος τὸ κρέμασε σὲ μία δρῦς καὶ ἔβαλε ἕνα δράκο νὰ τὸ φυλάει. 

Ἀργότερα, ὁ Ἰάσων καὶ οἱ Ἀργοναῦτες, θὰ βάλουν στόχο νὰ ἐπαναφέρουν τὸ χρυσόμαλλο δέρας στὴν χώρα των Μινύων, ὅπου πλέον ἡ πρωτεύουσα τους, ἀπὸ τὸν Ὀρχομενὸ Βοιωτίας, εἶχε μεταφερθεῖ στὴν Ἰωλκὸ τῆς Θεσσαλίας. 

Οἱ περισσότεροι σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἀναλυτὲς (κυρίως σὲ παραγωγὲς ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικὲς ταινίες), περιέγραψαν ἀδίκως τοὺς Ἀργοναῦτες ὡς μία τυχοδιωκτικὴ ὁμάδα ποὺ ἐπέβλεπε σὲ προσωπικὰ κέρδη, ἐδαφικὲς κτήσεις κι ἄλλες διάφορες ἀσυναρτησίες. Ἡ ἀλήθεια βρίσκεται, σαφῶς, κάπου ἀλλοῦ. 

Ὅπως προεῖπα τὸ αἴτιο αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας ἦταν τὸ χρυσόμαλλο δέρας, τὸ ὁποῖο μετέφερε ὁ Φρίξος κατὰ τὴν ἀπόδραση τοῦ στὴν Κολχίδα. Τί ἦταν ἄραγε τὸ χρυσόμαλλο δέρας; 

Σύμφωνα, μὲ τὶς σημειώσεις στὸ λεξικό του Σουΐδα, τὸ χρυσόμαλλο δέρας ἦταν ἕνα κομμάτι δέρματος μὲ ἑλληνικὴ γραφή. Τὸ κείμενο ἦταν μιὰ χημικὴ σύσταση ποὺ περιέγραφε ἕναν ἀλχημιστικὸ τρόπο παραγωγῆς χρυσοῦ. 

Ἰδοὺ καὶ ἡ μαρτυρία: «δέρας τὸ χρυσόμαλλον δέρας, ὅπερ ὁ Ἰάσων διὰ τῆς Ποντικῆς θαλάσσης σὺν τοῖς Ἀργοναύταις εἰς τὴν Κολχίδα παραγενόμενοι ἔλαβον, καὶ τὴν Μήδειαν τὴν Αἰήτου τοῦ βασιλέως θυγατέρα. τοῦτο δὲ ἦν οὐχ ὡς ποιητικῶς φέρεται, ἀλλὰ βιβλίον ἦν ἐν δέρμασι γεγραμμένον, περιέχον ὅπως δεῖ γίνεσθαι διὰ χημείας χρυσόν. εἰκότως οὖν οἱ τότε χρυσοῦν ὡνόμαζον αὐτὸ δέρας διὰ τὴν ἐνέργειαν τὴν ἐξ αὐτοῦ.» (Λεξικὸ Σουΐδα, λῆμμα «δέρας, τὸ χρυσόμαλλον δέρας»). 

Σήμερα, οἱ χημικοὶ ἐπιστήμονες ἐπιβεβαιώνουν ὅτι χρυσὸς δὲν εἶναι ἕνα γεωλογικὸ ὀρυκτὸ ποὺ προέκυψε ἀπὸ διεργασίες τοῦ πυρῆνα τῆς Γῆς, ἀλλὰ ὀφείλει τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀπὸ τὶς συγκρούσεις ἀστέρων νετρονίου. Οἱ μελέτες ἀπὸ τὸ Κέντρο Ἀστροφυσικῆς στὸ Harvard-Smithsonian, κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ ἄστρα νετρονίου εἶναι τὰ ἀστρικὰ ὑπολείμματα ἑνὸς ἀστέρα ποὺ ἔχει ὁλοκληρώσει τὸν κύκλο ζωῆς του καὶ καταρρέει. Αὐτὰ τὰ νεκρὰ ἄστρα ἀποτελοῦν τὰ κοσμικὰ ἀντικείμενα μὲ τὴ μεγαλύτερη πυκνότητα ὕλης στὸ Σύμπαν. 

Παράλληλα, οἱ ἐρευνητὲς ἀπέδειξαν, μὲ τὴν μέθοδο τῆς προσομοίωσης, πὼς γίνεται μιὰ σύγκρουση ἀστέρων νετρονίου νὰ παράξει, σὲ πολὺ μεγάλες ποσότητες, χρυσὸ ἢ ἄλλα βαρύτερα στοιχεῖα τοῦ σιδήρου καὶ νὰ τὰ διασκορπίσει στὸ Διάστημα. 

Ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὰ προλεγόμενα, ἀνατρέπει ἄρδην ὅλα τὰ δεδομένα περὶ τῆς ἀποστολῆς τῶν Ἀργοναυτῶν, ἡ ὁποία δείχνει νὰ ἔχει ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ ὁρίζοντα. 

Ὁ στόχος τῆς ἐκστρατείας δὲν ἦταν οὔτε τυχοδιωκτικὸς οὔτε ἐπεκτατικὸς καὶ ἐν τοιαύτῃ περίπτωση ἀνήθικος.   Ἡ ἀνάθεση μιᾶς μυστικῆς ἀποστολῆς μὲ ἀντίκτυπο τὴν ἰσορροπία τῆς ἐξέλιξης τοῦ πολιτισμοῦ στὸ πλανήτη γαῖα ἀπαλλάσσει τὴν ἐκστρατευτικὴ ἀποστολὴ ἀπὸ τὴν σπίλωση ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἀλλογενεῖς ἱστορικούς συγγραφεῖς – ἐρευνητές. 

Τοὺς λόγους καὶ τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς θὰ ἀναλύσω στὸ ἑπόμενο κεφάλαιο, βεβαίως, μὲ πᾶσαν ἐπιφύλαξη. 

 Ἡ Φωτογραφία ἀπὸ τὸ λεξικό του Σουΐδα, μὲ τὰ συγκεκριμένα λήμματα, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν Ἀλχημιστικὴ γνώση στὰ προϊστορικὴ χρόνια. 

ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ - ΕΝΑ ΕΠΟΣ ΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ

ἔρευνα & συγγραφὴ: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

Γνωστὸ τοῖς πᾶσι ὅτι, γιὰ τὴν μάχη τῆς ἀπωτάτου κι ἀγνώστου ἱστορικῆς ἐποχῆς ποὺ ὀνομάστηκε ἐκ τῶν ποιητῶν Γιγαντομαχία δὲν διασώζονται πληθώρα στοιχείων παρὰ μόνο τὰ μυθολογούμενα ποὺ δὲν συνίστανται ὡς λεπτομερὴς ἱστορικὴ πηγὴ ἀλλὰ μόνο μιὰ συγκεχυμένη πληροφόρηση. 

Ἀναφέροντας, ὅμως, γιὰ τὴν μάχη τῶν Ὀλυμπίων μὲ τοὺς γιοὺς τῆς γῆς τοὺς λεγομένους καὶ γίγαντες, γνωρίζουμε πὼς κατέληξε ὑπὲρ τῶν Οὐρανιῶν θεῶν τοῦ Ὀλύμπου. Ἡ νίκη τους ὑπῆρξε θριαμβευτική! 

Οἱ Ὀλύμπιοι, φέρουν μιὰ ὀνομασία ὅπου ἡ ἐτυμολογία της προκύπτει ἐκ τοῦ ὀνόματος ΕΛ & ΗΛ & ΟΛ, συνώνυμη τοῦ Ἡλίου καὶ τῶν φωτεινῶν Ἐλοχείμ, δηλαδὴ τῶν ἑλισσόμενων ἢ περιελισσόμενων, δεδομένης τῆς πρελεύσεως τοὺς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, τοὺς αἰθέρας καὶ τοῦ ἡλιακοῦ φωτός. 

Ἀντίθετα, οἱ γίγαντες ἀπὸ τὴν συλλαβὴ ΓΙ > ΓΑ > ΓΗ ὑποδηλώνουν τὴν προέλευση τοὺς ἐκ τὴ γῆς, τῆς στερεᾶς ὕλης τῶν χθονίων καὶ ὑποχθονίων δυνάμεων τῆς μητέρας τους γαίας τῆς δρακόνιας δυνάμεως. 

Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἐπακολουθεῖ εἶναι, γιατί ἄραγε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ὁ στρατηγὸς τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἔλαβε τὴν ἐκ Θεοῦ ἐντολὴ νὰ βοηθήσει τὸν Ἰάσωνα καὶ τοὺς Ἀργοναῦτες; Ποιός ὁ λόγος, πρὶν τὴν ἐκστρατεία, νὰ γνωστοποιηθεῖ στὸν Ἰάσονα ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους μεγάλους ἥρωες, ποὺ συμμετεῖχαν στὴν ἐκστρατεία ὅπως ὁ Ἡρακλῆς, ὁ Θησέας, ὁ Ὀρφέας καὶ λοιποί, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ διὰ μέσῳ μιᾶς παρθένας γυναικὸς μὲ τὸ ὄνομα Μαρία; 

 Ἦταν χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀλλὰ ὁ Θεός τους γνωστοποίησε τὸ μεγάλο Τοῦ σχέδιο. Μήπως γιατί ἑτοίμαζε τοὺς Ἕλληνες ἐκ τοῦ πάλαι νὰ γίνει ὁ λαός Του, τὸ σεβαστὸ ποίμνιο τῆς χριστιανοσύνης;

Ἔτσι, τελικά, κάτω ἀπὸ ἀδιευκρίνιστες συνθῆκες, σὲ μιὰ καμπὴ τῆς πορείας τῶν Ἀργοναυτῶν, κάνει τὴν σωτήριο ἐμφάνιση τοῦ ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ[7] καὶ ἐνισχύει τον Ἰάσονα καὶ τοὺς ἥρωες συμπολεμιστές του γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ νίκη τους ἐναντίον τῶν ἀγρίων κι ἐκφυλισμένων γιγάντων Νεφελείμ. 

Ὁ Ἄμυκος, ἀνῆκε στὴν φοβερὴ γενιὰ τῶν ἀναρχικῶν – ἀνατρεπτικῶν καὶ βαρβάρων γιγάντων. Μοχθηρὸς καὶ κακός, καθὼς ἦταν κυβερνοῦσε, μὲ ἀπολυταρχικὸ τρόπο, ὅλη τὴν περιοχὴ τῆς Εὐρασιατικῆς γῆς, ἐπαπειλῶντας τὴν παρουσία κάθε ἄλλης ἀνθρώπινης φυλῆς στὴν περιοχὴ τῆς Ἀνατολῆς. 

Ὡς ἐκ τούτου, τὸ γεωστρατηγικὸ σημεῖο τοῦ Βοσπόρου, ποὺ ἕνωνε τοὺς δύο ὅμορους καὶ συγγενικοὺς ἀρχαίους λαοὺς ὅπως τῶν ἐκπολιτισμένων αὐτοχθόνων Ἐλλανίων καὶ τῶν ἐπήλιδων Πελασγῶν δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ ἑνωθεῖ καὶ νὰ προσδώσει τὴν παλιὰ ἑνοποιημένη αὐτοκρατορία τοῦ Μεσογειακοῦ πολιτιστικοῦ τόξου. 

Σημειώνετε εἰς αὐτὸ τὸ σημεῖο ὅτι, σὲ δύο παλαιότερες ἱστορικὲς φάσεις συντελέστηκε μία πολεμικὴ σύρραξη μεταξὺ θέων καὶ γιγάντων καὶ μιὰ μονομαχία, τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ μὲ τὸν Δράκοντα ἢ ἀλλιῶς τὸν ὄφη τὸν ἀρχαῖο. Ἡ μονομαχία, διεξήχθη στὰ οὐράνια, σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου[8] καὶ ὁ Δράκων[9] νικημένος ρίφθηκε στὰ Τάρταρα τῆς γῆς. 

Ἄρα, βεβαιώνεται ἡ θεωρία γιὰ ἕνα παλιὸ ἱστορικὸ μῖσος, μιὰ παλαιὰ ἔχθρα ὁρισμένων προϊστορικῶν φυλῶν σὲ οὐρανὸ καὶ γῆ ποὺ ἡ ἀρχή της χάνεται εἰς τὴν ἄχλη τοῦ χρόνου. Σὲ μιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἱστορικὲς ἐνδείξεις, οἱ Ἀργοναῦτες μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Ἰάσονα ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ ἕναν ἐναπομείναντα ἀρχηγὸ τοῦ γένους τῶν γιγάντων, τὸν φοβερὸ Ἄμυκο. 

Πολὺ ἀργότερα, ὅπως εἴδαμε σὲ προηγούμενο κεφάλαιο, σ' αὐτὰ τὰ μέρη, ποὺ διεξήχθη ἡ πορεία τῆς μάχης ἔτυχε νὰ περάσει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, μετὰ ἀπὸ χιλιάδες χρόνια. 

Πλησίον τῆς θέσεως καὶ ἐπὶ τοῦ στρατηγικοῦ στενοῦ τοῦ Βοσπόρου, λαμβάνει τὴν θεϊκὴ ἐντολὴ νὰ χτίσει τὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ τῆς ἀρχαίας ἀκρόπολης τοῦ Βυζαντίου. Ἡ πόλη, σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα, γίνεται τὸ προπύργιο τῆς Ἑλληνικῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας καὶ ὁ δρόμος ποὺ συνδέει ὅλα τὰ μονοπάτια τῆς δύσεως μὲ τὴν ἀνατολή! 

Ὁ αὐτοκράτορας, μετὰ τὴν οἰκοδόμηση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐφησύχασε ἀπὸ τὶς πολεοδομικές του ὑποχρεώσεις καὶ ξεκίνησε τὶς πρῶτες του ὑπαίθριες ἐξορμήσεις. 

Σὲ μία ἐξ αὐτῶν, λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα του, συνάντησε κάποια ἀρχαιολογικὰ κατάλοιπα. Ἀρχικά, βλέποντας κάτι τὸ παράξενο, βυθίστηκε στὸ ἱστορικὰ ἀνεξήγητο. Οἱ ἀναταράξεις τῶν τελευταίων αἰώνων, ποὺ εἶχαν ἀλλάξει τὸν γεωγραφικὸ προσανατολισμὸ στὴν ἀνατολικὴ μεσόγειο, πρῶτα κατὰ τὴν περίοδο τῶν ἐπιγόνων τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ ἔπειτα ὑπὸ τὴν ἐπικράτηση τῶν Ρωμαίων στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, δυσκόλευε τὸν οἱονδήποτε ἀνιχνευτὴ νὰ καταλήξει σὲ ὀρθὰ ἀρχαιολογικὰ συμπεράσματα. 

Ὅταν λοιπόν, φτάνοντας στὸ Σωσθένιο, συνήντησε τὰ ἐρείπια ἑνὸς ἀρχαίου ἱεροῦ καὶ σιμὰ τοῦ ἕναν ἀνδριάντα ἑνὸς φτερωτοῦ ἀνθρώπου, ἔνιωσε τέτοια μεγάλη ἀπορία ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τοῦτο τὸ παράδοξον τῆς ἱστορίας. Οὔτε μποροῦσε νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι, στὸ σημεῖο αὐτὸ συντελέστηκε κατὰ τὸ ἀπώτατο παρελθὸν μιὰ στρατιωτικὴ διαμάχη μεταξὺ θετικῆς καὶ ἀρνητικῆς δυνάμεως. Μιὰ μάχη ὅπου οἱ Ἕλληνες Ἀργοναῦτες ἀντιμετώπισαν τῆς βαρβαρικὲς ὀρδὲς τῶν γιγάντων Γὼγ καὶ Μαγώγ. 

Ὡστόσο, χιλιάδες χρόνια μετά, ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολη βρίσκονταν στὴν ἀκμὴ τῆς βασιλείας της, ἦρθε κι ἐκείνη ἀντιμέτωπη μὲ τὴν προϊστορικὴ φυλὴ τῶν ἐπονομαζομένων Γιγάντων ἤτοι Γὼγ καὶ Μαγώγ. 

Ἐπὶ τούτου, στὴν ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Ἡλίου, στὸ λῆμμα «Μαγώγ», γίνεται λόγος γιὰ τὸ ὄνομα τῆς φυλῆς τῶν γιγάντων Γὼγ καὶ Μαγὼγ παρεμβάλλοντας τὰ ἐδάφια τοῦ Ἰεζεκιὴλ ἀπὸ τὴν Βίβλο. Τὸ λῆμμα ξεκάθαρα ἀναφέρει τὸ γένος τῶν γιγάντων, ἀρχηγῶν τῆς φυλῆς Ρὼς ἢ Ρὰς ἢ Μεσὼχ ἢ Θοβίλ. 

Εἰς μίαν περίοδον ὅπου ἡ βιβλικὴ καταγραφὴ ἀναφέρεται εἰς τὴν φυλὴ τῶν γιγάντων, ἐκεῖνοι ἐφαίνετο ὅτι διέμεναν ἀνατολικὰ τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται σήμερα ἡ Ρωσία. 

Ὁ βίος τους ἦταν τραχὺς καὶ γιὰ τὴν διαβίωση τοὺς διενεργοῦσαν πολλάκις ληστρικὲς ἐπιδρομὲς κατὰ τῶν πόλεων τῆς Παλαιστίνης καὶ δὴ τῶν Ἑβραίων. 

Ὡστόσο, ἡ φυλὴ τῶν Γὼγ καὶ Μαγὼγ θὰ ἐπανέλθει ἄξαφνα στὰ κοσμοϊστορικὰ μελλοντικὰ δρώμενα, μὲ ραγδαῖες πάντα ἐξελίξης, ὅπως καταμαρτυρεῖται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου εἰς τὸ ἑξῆς ἐδάφιο: «καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τὸν Γὼγ καὶ Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης.»(κέφ. Κ΄, παρ. 8). 

Ἡ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ξεδιπλώνει ἕνα νέο σκηνικὸ εἰς τὰ γεωπολιτικὰ τοῦ μέλλοντος ἀποκαλύπτοντας τὴν ἐπανεμφάνιση τῆς φυλῆς τῶν γιγάντων, σὲ κάποια στιγμὴ τοῦ χωροχρόνου. 

Ἄραγε, ποὺ νὰ παραχειμάζουν τώρα τὰ γιγάντια τέρατα τῆς γῆς; Ἴσως, μιὰ πιὸ συνωμοτικὴ θεωρία προσέγγισης μᾶς ξεκλειδώσει τὸ ἀπόρρητον τῆς ὕπαρξης τοὺς συνυφασμένο μὲ τῆς πύλες εἰσόδου εἰς τὴν κοίλη γῆ. Εἶναι φυλακισμένοι ἐκεῖ ἀπὸ κάποιες δυνάμεις ποὺ τοὺς νίκησαν...; 

Ἐν τούτοις, μιὰ ἀκόμη ἰδιαίτερη μορφὴ τῆς γενιᾶς τῶν φιλοσόφων/ Λυρικῶν ποιητῶν, τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, ὑπῆρξε καὶ ὁ ἐλεγειακὸς ποιητὴς Ξενοφάνης. 

Ὁ Ξενοφάνης ἔζησε κατὰ τὸν 6ο αἰῶνα π.Χ. καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὸν Κολοφώνα τῆς Μ. Ἀσίας. Στὴν ἐποχή του ὁ ἀρχαϊκὸς κόσμος ἄρχισε δειλὰ δειλὰ νὰ παραδίδει τὴν σκυτάλη στὸν κλασσικό. 

Ὁ συντηρητικὸς ἀρχαϊσμὸς ἔφθινε χωρὶς νὰ ὑπάρχουν σημαντικὲς ἀντιδράσεις ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς τέχνης. Φαίνεται ὅτι, οἱ τάσεις τῆς πολιτιστικῆς προόδου ἔρχονται, παρέχονται κι ἐξελίσσονται ἀβίαστα κι ἀσταμάτητα εἰς τὴν ἐναλλαγὴ τῶν αἰώνων. 

Ὡστόσο, ὁ Ξενοφάνης, ἦταν μιὰ φυσιογνωμία ποιητοῦ – ραψωδοῦ ποὺ ἠθελημένα κατακεραύνωνε τὶς νέες διεφθαρμένες τάσεις. Ἄρχισε τότε στὰ συμπόσια, ὅπου τὸν καλοῦσαν ὡς ἑρμηνευτή, νὰ ἐπιδοκιμάζει τὶς ἐξιστορήσεις τῶν συμποσιαστῶν ποὺ ἐπαινέσουν τὴν ἐξέγερση τῆς συμμαχίας τιτάνων καὶ γιγάντων ἐνάντια στοὺς θεούς. 

Ἕνα τέτοιο ἔπαινο εἰς τοὺς ἀντιθέους Τιτᾶνες καὶ Γίγαντες, μέσα ἀπὸ τραγούδια ποὺ κυκλοφοροῦσαν ἐκείνη τὴν περίοδο, καταδίκασε ὁ Ξενοφάνης γιατί τὴν θεώρησε ἀσέβεια πρὸς τὸν Θεόν. Ἔλεγε λοιπὸν ὅτι: «οὔτι μάχας διέπειν Τιτήνων οὐδὲ Γιγάντων, οὐδ' αὖ Κενταύρων, πλάσματα τῶν προτέρων, ἢ στάσιας σφεδανάς· τοῖσ' οὐδὲν χρηστὸν ἔνεστιν».[10]

Στὴν σύγχρονη ἐποχὴ ἕνας ἱστορικὸς συγγραφεύς, ὁ Φέλιξ Γκουιρὰντ (Felix Guirand) στὸ βιβλίο του «Παγκόσμιος Μυθολογία» ἐπισημαίνει σαφῶς τὴν καταστρεπτικὴ καὶ βάρβαρη φύση τοῦ γένους τῶν γιγάντων σημειῶντας τὰ ἑξῆς: «...γίγαντας, οἱ ὁποῖοι, φαίνεται, συμβολίζουν τὸ κακὸν ἢ τὰς διαφόρους καταστρεπτικὰς δυνάμεις τῆς φύσεως». [11] 

Ἀνακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, ἐπισημαίνουμε ὅτι, κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς πρώτης καταστροφικῆς μάχης μεταξὺ τῶν δύο ἀντιμαχόμενων πλευρῶν ἔλαβε μέρος καὶ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. 

Τὸ γένος αὐτὸ κατοικοῦσε σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ Αἰγιακοῦ χώρου, στὴν Ἐλλανία γῆ, καὶ οἱ διεσπαρμένες φυλὲς ὑπῆρξαν γεννήματα τῶν Ὀλυμπίων ἐμπλουτισμένα ἀπὸ τὸ γονίδιο τῶν θεῶν. Τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων συστρατεύτηκε στὸ πλευρὸ τῶν Ὀλυμπίων Ἐλοχεὶμ κατὰ τὴν περίοδο ἐκείνη τῆς περίφημης τιτανομαχίας καὶ τῆς γιγαντομαχίας μὲ ἀντιπάλους τοὺς ἀναρχικοὺς - ἄθεους - ἀνόμους - γίγαντες Νεφελεὶμ Τιτᾶνες. 

Σήμερα, παρ' ὅτι οἱ ἀρνητικὲς δυνάμεις βρίσκονται κλεισμένες στὰ Τάρταρα συνεχίζεται κατὰ κάποιον τρόπο ἡ αἰωνόβια ἀντιπαράθεση(Δεν εἶναι τυχαῖα ἡ προβολή τῆς Ἀμερικανικῆς ταινίας "Ἀθάνατοι" [Immortals] τὸ 2011. Προετοιμάζονται... 

Τελικά, τί στοιχεῖα ἔχουμε γιὰ τὴν μονομαχία στοὺς οὐρανοὺς ἀνάμεσα στὸν Ἀρχάγγελο Μιχαὴλ καὶ τὸν Δράκο τὸν ἀρχαῖο ἢ Ἑωσφόρο; Ἡ μοναδικὴ ἀναφορὰ παραδίδεται εἰς τὴν Ἀποκάλυψη. Μήπως αὐτὸ εἶναι ἕνα σημάδι τῆς σκανδαλώδους εὔνοιας ποὺ παρέχει ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ στὴν Ἑλλάδα καὶ στοὺς Ἕλληνες ἀέροπόρούς σε κάθε ἀεροπορικὴ ἢ στρατιωτικὴ ἐπιχείρηση.[12] 

Συνελλόντι εἰπεῖν, ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποστέλλει τὶς οὐράνιες δυνάμεις πρὸς χάριν μας, συντελεῖται πρὸς ἀπόδοση δικαιοσύνης, καθότι τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων μὲ πρωτοστάτες τοὺς μυθολογούμενους ἥρωες καὶ τοὺς κατοπινοὺς στρατηγοὺς καὶ πολεμάρχους συμμετεῖχε πάντοτε παρὰ τῷ πλευρῷ τῶν θείων οὐρανίων δυνάμεων... ἀπὸ καταβολῇς κόσμου. 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Σύμφωνα μὲ πληροφορίες ποὺ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὸ βιβλίο Α΄ τῆς βιβλιοθήκης του Ἀπολλοδώρου (παρ. 19) μαθαίνουμε ὅτι, ὁ Ἄμυκος ἦταν πράγματι ὁ βασιλιᾶς των Βεβρύκων της Βιθυνίας, γιὸς τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τῆς νύμφης Βιθυνίας. Ἐπειδὴ ἦταν γίγαντας καὶ ρωμαλέος, κατέχοντας τὴν τέχνη τῆς πυγμαχίας, προκαλοῦσε σὲ ἀγῶνα ὅποιον ξένο διάβαινε τὴν χώρα του καὶ τὸν σκότωνε. Ὁ Ἀπολλόδωρος ἀναφέρει ὅτι, τελικά, τὸν θανάτωσε ὁ Διόσκουρος Πολυδεύκης μὲ μία κίνηση, ἀφοῦ, πρῶτα τὸν προκάλεσε, ὁ Ἄμυκος, σὲ πυγμαχικὸ ἀγῶνα. Στὴν συνέχεια ὅρμησαν οἱ Βέβρυκες ἐπάνω στὸν Πολυδεύκη ἀλλὰ οἱ Ἀργοναῦτες τους ἐξουδετέρωσαν μὲ τὰ σπαθιά τους. 

[2]. Ὁ μέγας συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας, Ἀθῆναι, τόμος ΙΑ΄, σελ. 228 

[3]. ο.π. Ὁ μέγ. Συναξ. Ὄρθοδοξ. 

[4]. ο.π. Ὁ μέγ. Συναξ. Ὄρθοδοξ. 

[5]. Πρῶτοι ἀπὸ ὅλους του Ἕλληνες οἱ Ἀθηναῖοι, ἐπὶ ἐποχῆς βασιλείας τοῦ Αἰγέως ἢ τοῦ Θησέως, εἶχαν λάβει χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, περὶ τῆς Ἐλεύσεως τοῦ Υἱοῦ Τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ τῆς Παναγίας Παρθένου Μαρίας. Τοῦτο πιστοποιήθηκε πρόσφατα ἀπὸ τὴν ἀρχαιολογικὴ ἀνακάλυψη θραύσματος γραφῆς ποὺ βρέθηκε στὴν νῆσο Ἰκαρία μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἡ ἐπιγραφὴ διασώζεται κατὰ τὸ 1/3. Ἀνάλογη γραφὴ θὰ βρίσκονταν στὸ ναὸ τοῦ Παρθενῶνα. 

[6]Ο Ἑρμῆς, μὲ τὴν ἐπωνυμία Τρισμέγιστος, ἀνῆκε στὴ συνομοταξία τῶν ἀρχαίων Ἀλχημιστῶν κατὰ τὴν μαρτυρία τοῦ βιβλίου Grundzüge der griechischen und römisch, Berlin, bei Ferdinana Dummler 1829, σελ. 118 

[7]. Παραδόξως, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, συμβαίνει ἕνα παρόμοιο γεγονὸς μὲ τὸν Ἰησοῦ του Ναυή, ἀρχηγὸ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ στρατοῦ. Σὲ μιὰ δύσκολη στιγμὴ τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων παρεμβαίνει ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ καὶ εὐνοεῖ τὸ στράτευμα τοῦ Ἰησοῦ του Ναυή. Βέβαια, ἡ ὀνομασία τοῦ Ἰησοῦ του Ναυὴ εἶναι ὀφθαλμοφανὴς ἀντιγραφὴ τοῦ Ἰάσωνος τοῦ Ἀργοναύτη, καθότι τὸ τῆς Ἰωνικῆς διαλέκτου ὄνομα Ἰησοῦς γίνεται Ἰασοὺς καὶ Ἰάσων στὴν Δωρική, ἐνῷ τὸ Ναυὴ εἶναι ἐκ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς λέξεως ναῦς < νάω (πλέω) ἐξὸν καὶ ναυαγὸς ὅπου καὶ προκύπτει στὴν ἀραμαϊκὴ τὸ Ναυή. 

[8]. Καινὴ Διαθήκη, Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, κέφ. ΙΒ΄, 7 – 9 

[9]. Κάποια μυθοπλασία, τὸν καιρὸ τῆς πρώιμης ἐποχῆς στὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, οἱ Ἀκρίτες εἶχαν διαρρεύσει τὴν φήμη τῆς καταγωγῆς τους ἀπὸ τοὺς δράκους, οἱ ὁποῖοι ἦταν ὅλοι ἦταν 3-4 μέτρα ψηλοί, ὑπερφυσικὰ ρωμαλέοι κι ἀνίκητοι σὲ ὁποιαδήποτε μονομαχία. Ποιός ξέρει ἐκεῖ στὴν Ἀνατολία τί διασώζονταν ἀκόμα ὡς παράδοση, ἀπὸ τὰ μυθικὰ χρόνια τῶν γιγάντων. Ἐπιπλέον, ὁ Ἅγιος Γεώργιος σκοτώνει ἕνα τέτοιο δράκο στὴν περιοχή της Καππαδοκίας. 

[10]. Βίκτωρος Δ. Κρητικοῦ – Μιλτιάδου Τσέλιου, «Ἀρχαῖοι Ἕλληνες λυρικοί/ἐκλογαί», Ο.Ε.Δ.Β., Ἀθῆναι, 1968 

[11]. Felix Guirand, «Παγκόσμιος Μυθολογία», ἐκδ. Χρ. Γιοβάνη, Ἀθῆναι Ζωοδόχου Πηγῆς 7, τόμος Β΄ 

[12]. Μπορεῖ ὁ κάθε ἀναγνώστης νὰ βρεῖ τὶς μαρτυρίες γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ τόσο στὴν Κύπρο τὸ 1974 ὅσο καὶ στὸ Μανταμάδο τῆς Λέσβου. Θὰ ἐντυπωσιαστεῖτε, ὅταν ἀνακαλύψετε ὅτι, οἱ μοναδικοὶ ὑπεύθυνοι τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας εἶναι οἱ προδότες πολιτικοὶ ταγοὶ ποὺ οἱ ἴδιοι ἄνοιξαν τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου γιὰ νὰ εἰσέλθουν τὰ ἐχθρικὰ στρατεύματα στὸ ἀνατολικὸ κομμάτι τῆς Ἁγίας Νήσου. Ἂν ἀνοιχτεῖ ὁ φάκελος τῆς Κύπρου, ποὺ τὸν κρατοῦν ἑπτασφράγιστο μυστικὸ οἱ Σιωνιστὲς Ἰλλουμινάτι ἐκπρόσωποι τῶν Νεφελεὶμ γιγάντων, τὰ πάντα θὰ διαλευκανθοῦν. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας 

•Ἀπολλοδώρου Βιβλιοθήκη, ἐκδ. Γεωργιάδη, Ἀθήνα 

•Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 6, λῆμμα «Ἄμυκος» 

•IOANNIS MALALAE, CHRONOGRAPHIA, EX RECENSIONE LUDOVICI DINDORFII., BONNAE IMPENSIS ED. WEBERI MDCCCXXXI. 

•Grundzüge der griechischen und römisch, Berlin, bei Ferdinana Dummler 1829 

•Βίκτωρος Δ. Κρητικοῦ – Μιλτιάδου Τσέλιου, «Ἀρχαῖοι Ἕλληνες λυρικοῦ/ἐκλογαί», Ο.Ε.Δ.Β., Ἀθῆναι, 1968 

•Καινὴ Διαθήκη, Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου 

•Νεότερο Ἐγκυκλοπαιδικὸ λεξικὸ τοῦ ΗΛΙΟΥ, Ἰωάννης Πασσάς, Ἀθῆναι 

•Felix Guirand, «Παγκόσμιος Μυθολογία», ἐκδ. Χρ. Γιοβάνη, Ἀθῆναι Ζωοδόχου Πηγῆς 7, τόμος Β΄ 

•ΛΕΞΙΚΟΝ Σουϊδα, ἐκδ. Γεωργιάδης, Ἀθήνα 

•Anecdota graeca, Bibliothekae Regea Parissiensis, edide J.A. Cramer, Vol II 

ЭIЄ

ΘΗΣΕΥΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΑΝΑΞ ΚΑΙ ΣΥΝΟΙΚΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Ἔρευνα & συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

   Εἰς τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, τῆς προϊστορικῆς Ἀθήνας, κατὰ τὴν μεταβατικὴ περίοδο τοῦ μινωικοῦ πρὸς τὸν μυκηναϊκὸ πολιτισμό, ἔζησε μιὰ πολυσχιδὴς καὶ λαμπρὴ προσωπικότητα τῆς Ἑλληνικῆς ἐποποιίας. Πρόκειται γιὰ τὸν ἥρωα Θησέα, τὸν υἱὸ τοῦ Ἀθηναίου βασιλιᾶ Αἰγέα ἀπὸ τὸ γένος τῷ Ἐρεχθειδῶν.

Ἡ Αἴθρα δείχνει στὸν υἱόν της Θησέα 

τὸ βασίλειο τοῦ πατέρα τοῦ Αἰγέα 

τὴν περιώνυμη Ἀθήνα. 

 

   Εἶναι ὅμως πράγματι, τόσο μακρινὰ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὅπου, οἱ πληροφορίες ἔχουν ξεθωριάσει καὶ ἀλλοιωθεῖ. Ἐν τούτοις, ὁρισμένοι φιλίστορες γραμματοδιδάσκαλοι, τῆς προχριστιανικῆς καὶ μεταχριστιανικῆς περιόδου, φρόντισαν νὰ διασώσουν τα λεπτομερὴς βιογραφικὰ στοιχεῖα του περί οὗ ὁ λόγος. Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Παυσανίας, ὁ Πλούταρχος, ὁ Ἀπολλόδωρος, ὁ Διόδωρος Σικελιώτης καὶ ἄλλοι πολλοὶ συγγραφεῖς ἀπέδωσαν προφορικὲς καὶ γραπτὲς μαρτυρίες, ὅσες εἶχαν προλάβει νὰ διασωθοῦν μέσα ἀπὸ τὶς ἀναταράξεις καὶ παραχαράξεις τῶν αἰώνων. 

Εἰκονίδιο ἀπὸ τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ Χωνιάτη-Ακομινάτου 

ὁμιλῶν περὶ τοῦ συνοικιστὴ τῶν Ἀθηνῶν Θησέα.  

 Ὡστόσο, μία ζωτικῆς σημασίας μαρτυρία κατετέθει πρὸ καιροῦ ἐκ τοῦ χριστιανοῦ ἱερέως τῆς ἑλληνορθόδοξου πίστεως, Μιχαὴλ Χωνιάτη ἢ Ἀκομινάτου, ἐκεῖ γύρω στὸν 11ο μὲ 12ο αἰῶνα μ.Χ. Στὸ κατώφλι τῆς πτώσης τοῦ βυζαντινοῦ κόσμου, ὁ τότε ἐπίσκοπος τῆς Ἀθήνας, μέσα σὲ μιὰ τελευταία ἀναλαμπὴ τῆς ἀρχαιοτάτης ἱερῆς πόλεως, ἀποστέλει προσφώνημα πρὸς τὸν πραίτωρα καὶ ἐπιστάντα τῶν Ἀθηνῶν, κυρ Δημήτριον Δριμύν. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στὸ κείμενο τοῦ προλογίζει μὲ μία ἀναφορὰ εἰς τὸ πρόσωπο τὸν παλαιότατο ἄνακτα καὶ συνοικιστὴ τῶν Ἀθηνῶν Θησέα. 

Τὰ γραφόμενα τοῦ ἱεράρχη, ἀποκαλύπτουν μιὰ βαθύτατη ἐκτίμηση πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ κορυφαίου ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν κι ἀναγνωρισμένο ὡς ἕναν ἀπ' τοὺς δύο κορυφαίους τῆς Ἑλλάδος μαζὶ μὲ τοῦ ἐξάδερφό του Ἡρακλῆ. Ἐκ πρώτης, στὰ γραπτά του, τὸν κατονομάζει, ὅπως προεῖπα, συνοικιστὴ τῶν Ἀθηνῶν, πρᾶγμα γνωστὸ κι ἀπὸ προγενεστέρους συγγραφεῖς. Περαιτέρω ἐξαίρει τὴν φυσιογνωμία τοῦ Θησέως, ἐπονομάζοντας τὸν ὡς ἄνδρα - ἄνθρωπο τῶν Μουσῶν καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀφιερωμένο ὑπηρέτη τοῦ Ἕλλην λόγου, τῆς μουσικῆς καὶ τῶν γραμμάτων συνδεδεμένα μὲ τὴν θρησκευτικὴ τελετουργία. Παράλληλα, τὸν ἀποκαλεῖ σοφὸν ὑποφήτην [1] δηλαδὴ σοφὸ προφητάνακτα (ὅπως, λόγου χάρη, ὁ μεταγενέστερος αὐτοῦ, Δαυὶδ τῆς Παλαιστίνης) τῆς φυσικῆς καὶ τῆς ἠθικῆς τάξης, καθὼς καὶ τῆς ἐθιμοτυπίας ποὺ ἐκπροσωποῦσε ἡ Θέμιδα, ἡ θεὰ τῆς δικαιοσύνης. Καὶ συνεχίζει, κι ἀφοῦ ἔφτασε ὁ Θησεὺς εἰς τὴν Ἀθήνα ἔγινε ὁ διαχειριστὴς τῶν δίκαιων νόμων, γενόμενος ἔτσι σωτῆρας τῆς Ἑλλάδος. 

  Ἐν τέλει ἀπ΄ τὰ συμφραζόμενα προκύπτει ὅτι, ὁ Θησεύς, ὑπῆρξε δικαιότατος βασιλεὺς τῶν Ἀθηνῶν μὲ χαρίσματα σώφρονα κυβερνήτη. Παράλληλα, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς γνωστὲς ἀπεικονίσεις του, ποὺ παρουσιάζουν τὸν ἥρωα ὡς ἕναν ὑπερήρωα, ἡ ἄλλη ὄψη τοῦ νομίσματος ἀποκαλύπτει τὴν κρυφὴ πλευρά του ὡς ἕναν μύστη τῶν Μουσῶν καὶ τοῦ Ἡλίου Ἀπόλλωνος. Τὴν ὄψη αὐτὴ τὴν ἐπιβεβαιώνουν ἄριστα κάποιες σπάνιες ἀγγειογραφίες ποὺ τὸν δείχνουν νὰ κράταει τὴν λύρα - κίθαρις καὶ νὰ ἄδει ὑμνωδικὰ ἄσματα πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀπόλλωνος. Ὁμοίως, μιὰ σπάνια πληροφορία, μᾶς εἰσάγει τὴν πληροφορία ὅτι, ἡ λύρα τοῦ Θησέα, σύμφωνα μὲ τὸν ἀρχαῖο συγγραφέα Ὑγίνο, καταστερίστηκε στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε ὁ ἀστερισμὸς τῆς Λύρας (Hyginus 2.5.). 

Ἐπιπλέον, ἡ στενὴ συγγένεια τοῦ Θησέα μὲ τὸν Δαίδαλο μᾶς ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα τῆς γονιδιακῆς σχέσης τοῦ ἥρωα καὶ βασιλέα τῶν Ἀθηνῶν μὲ τὴν γενιὰ τοῦ μουσικοῦ Εὐπάλαμου. Ἐπίσης, μὴ ξεχνοῦμε καὶ τὴν κιθαρωδικὴ παιδεία τοῦ προγόνου του Ἐρεχθέα. Σχετικὰ μὲ τὶς μυθολογικὲς ἐξιστορήσεις, περὶ τοῦ ἐπώνυμου ἥρωος Εὐπάλαμου, ὁ Ἀριστοφάνης, πέρνωντας τὴν σκυτάλη, χρησιμοποιεῖ τὴν ἑξῆς διαφωτιστικὴ φράση: «τέκτονες ἔὐπαλάμων ὕμνὼν» (Ἰππὴς 530). 

Οἱ φιλολογικὲς πηγὲς ἰσχυρίζονται ὅτι, οἱ περιβόητοι ὕμνοι ποὺ συνέθεσε ὁ Εὐπάλαμος ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόγονοι αὐτοῦ θεωροῦνταν ἀπὸ τὴν ἀθηναϊκὴ κοινωνία ὡς περίτεχνης ἢ ἔντεχνης δημιουργίας[2]. Τοὺς ἰδίους ὕμνους ἢ καὶ ἄλλα ἐντόπια ἄσματα μεταχειρίζονταν κι ὁ Θησέας, πεπαιδευμένος εἰς τὴν μουσικὴ τέχνη ἀπὸ τὸν δάσκαλο τοῦ Κοννίδα. 

Παράλληλα, σύμφωνα μὲ τὴν Πλουτάρχου βιογραφία τοῦ Θησέα, κατατίθεται ἡ ἱστορικὴ μαρτυρία τῆς ἐπίσκεψης τοῦ ἀθηναίου πρίγκιπα στὸ ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα στοὺς Δελφούς, κατὰ τὴν ἐφηβική του ἡλικία. Ἦταν τότε ποὺ ἔκοψε τὸ ἔμπροσθεν τῆς κώμης του καὶ τὸ πρόσφερε στὸν Θεό. Τὸ ἔθος αὐτό, τῆς κοπῆς τῶν μαλλιῶν ὀνομάστηκε Θησείαν καὶ ὅσοι μετέπειτα τὸ ἐφάρμοζαν ὀνομάζονταν Θησηίδες. Πολλοὺς αἰῶνες μετ' αὐτό, ἡ συνήθεια τῆς κοπῆς μιᾶς μικρῆς τούφας μαλλιῶν παρείσφρησε στὸ ἑλληνορθόδοξο τυπικὸ τοῦ χριστιανικοῦ βαπτίσματος καὶ διατηρήθηκε ὡς μυστηριακὸν ἔθος. 

Ὁ Θησέας παίζοντας τὴν ἐφτάχορδη ἀρχαιοελληνικὴ 

λύρα τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἀττικὸς μελανόμορφος 

κρατῆρας («Ἀγγεῖο François»), 570-565 π.Χ., 

Museo Archeologico Etrusco. 

   Ἐν κατακλεῖδι, ὅπως ἐλέχθη προηγουμένως, σύμφωνα μὲ τὸν Ὑγίνο, ἡ λύρα τοῦ Θησέως καταστερίστηκε στὸν οὐρανὸ δίπλα ἀπὸ τὸ ἀστερισμὸ τοῦ ξαδέρφου τοῦ Ἡρακλῆ, ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται σήμερα ὁ ἀστερισμὸς τῆς Λύρας.        Ἐπιπλέον, ἡ ἔκδηλη θεοσέβεια, τοῦ ἔνδοξου ἥρωα τῶν Ἀθηνῶν, ἦταν τὸν αἴτιον τῆς συχνῆς ἐπικοινωνίας του μὲ τὸ ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνος στοὺς Δελφούς. Ἄλλωστε, μετὰ τὶς ἡρωικές του πράξεις εἶχα καθαρθεῖ ἢ μᾶλλον δικαστὴ στὸ ναὸ τοῦ Δελφινίου Ἀπολλώνα, τὸ εὑρισκόμενο εἰς τὴν Ἀθήνα καὶ παμψηφεὶ ἀθωώθηκε. 

  Ἔτσι λοιπόν, μία τῶν ἡμερῶν πάλι εἰσερχόμενος εἰς τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ζήτησε κι ἔλαβε τὸν ἱερὸ χρησμὸ ποὺ ἀφοροῦσε τὴν πόλη του τὴν Ἀθήνα (κατὰ μία ἄλλη ἄποψη δὲν πῆγε ὁ ἴδιος ἀλλὰ ἔστειλε ἀντιπροσώπους του). Ὁ εὐνοϊκὸς χρησμὸς τῆς Σίβυλλας ἀπεφάνθει ὅτι, ἡ αἰωνόβια πορεία τῆς Ἀθήνας στοὺς μέλλοντες χρόνους θὰ εἶναι ἔνδοξη καὶ λαμπρή, καὶ ἡ ἐπιβίωση τῆς βεβαία μέσα ἀπὸ ὅλους τοὺς δύσβατους καιρούς. 

  Γι' αὐτὴν τὴν πόλη, ποὺ ἀπὸ μιὰ καστροπολιτεία μεταμορφώθηκε σὲ μιὰ πολυπληθῆ πόλη ὁλόκληρου τοῦ γεωγραφικοῦ χώρου τῆς Ἀττικῆς, ἕνεκα τῆς φερόμενης ἰδέας τοῦ Θησέως περί  συνοικισμοῦ, ἐλήφθη ὁ κάτωθι χρησμὸς ποὺ ἔλαβε αὐτοπροσῶπος ὁ ἥρωας, ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, περὶ τῆς μελλοντικῆς δόξας τῶν Ἀθηνῶν: 

«Αἰγείδη Θησεῦ, Πιτθηΐδος ἔκγονε κούρης, πολλαῖς τοὶ πολίεσσι πατὴρ ἐμὸς ἐγκατέθηκε τέρματα καὶ κλωστῆρας ἐν ὑμετὲρῳ πτολιέθρῳ. ἀλλὰ σὺ μὴ τί λίην πεπονημένος ἔνδοθι θυμὸν βουλεύειν· ἀσκὸς γὰρ ἐν οἴδματι ποντοπορεύσει. τοῦτο δὲ καὶ Σίβυλλαν ὕστερον ἀποστοματίσαι πρὸς τὴν πόλιν ἱστοροῦσιν, ἀναφθεγξαμένην· ἀσκὸς βαπτὶζῃ· δῦναι δὲ τοὶ οὐ θέμις ἐστίν.». 

[Θησέα Αἰγείδη, γιε τῆς Πιτθηίδος κόρης, σὲ πολλὲς πόλεις ὁ πατέρας μου ἔβαλε ὅρια καὶ νήματα στὴν δική σας πόλη. Ἀλλὰ ἐσύ, ἀρκετὰ καταπονημένος, μὴν ταλαιπωρεῖς τὸ μυαλό σου. γιατί ἀσκὸς θὰ διασχίσεις τὴ θάλασσα μὲ κύμματα. Λένε ὅτι αὐτὸ ἀργότερα τὸ εἶπε ἡ Σίβυλλα γιὰ τὴν πόλη λέγοντας: Ὡς ἀσκὸς μπαίνεις σὲ νερό, ὅμως δὲν εἶναι πεπρωμένο νὰ βυθισθεῖς ].

  

Ἐπιπλέον, οἱ ἀναφορὲς στὸ πρόσωπο τοῦ ἥρωα Θησέα εἶναι ἀρκετὲς καὶ παρουσιάζουν σχόλια ὑπερθετικά. Διαβάζουμε, λοιπόν, στὰ σχόλια τοῦ EURIPIDIS Fabularum Fragmenta (δὲς εἰκονίδιον ἄνωθεν) ὅτι, ὁ Θησεὺς γεννηθεὶς ἐκ τῆς Αἴθρας καὶ τοῦ Αἰγέα γενόμενος παιδίον τέλειον, δηλαδὴ ἰδανικό, φτάνοντας στὴν τελειότητα, ἀψεγάδιαστο, χωρὶς ἐλάττωμα, ἄψογο κι ὁλοκληρωμένο ξεκίνησε τοὺς ἄθλους του. Πρῶτος του ἆθλος ἦταν νὰ σηκώσει τὸν ὑπερμεγέθη βράχο ὅπου εἶχε κρύψει ὁ πατέρας τοῦ Αἰγέας τὸ βασιλικὸ ξίφος καὶ τὰ σανδάλια του. Ἔπειτα τούτου ἐπῆλθαν πολλάκις ἀξιομνημόνευτες ἡρωικὲς πράξεις. 

Ἡ μαρτυρία τοῦ Αἴλιου Ἀριστείδη ἀπὸ τὸ 

Scholia in Aelii Aristidis Sophistae orationes 

Panathenaicam et Platonicas 

  Δυστυχῶς, ἡ ἀνθρώπινη ἀχαριστία ὑπαρκτὴ καὶ εἰς τὸ πάλαι, ὁδήγησε διὰ μέσῳ μιᾶς δυσφήμισης τοῦ Θησέα ἀπὸ κάποιους ἀντίζηλους καὶ διεκδικητὲς τῆς ἐξουσίας, στὸν ἐξοστρακισμὸ τοῦ ἀπὸ τὴν πόλη ποὺ ὃ ἴδιος μεγάλωσε καὶ λάμπρυνε. Ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Ἀθηναῖος ποὺ ἐξορίστηκε ἀπὸ τὴν ἱερὴ πόλη τῶν Ἀθηνῶν. Τότε, ὁ ἥρωας περιθλιβής, ἄφησε μιὰ βαριὰ κατάρα γιὰ τὴν πόλη ποὺ ἀγαποῦσε ἀληθινὰ καὶ ἔπειτα μετέβει εἰς τὴν Σκῦρο ὅπου ἔμελλε νὰ χάσει ἀδόξως τὴν ζωὴ τοῦ ὑπὸ συνθῆκες συνομωσίας. Κάποιες, πληροφορίες λέγουν ὅτι, πείραξε τὴν γυναῖκα τοῦ βασιλιᾶ Λυκομήδη κι ἐκεῖνος ἀπὸ φθονερὴ ζήλια, φοβούμενος τὴν γοητεία τοῦ ἥρωα παρὰ τὰ προχωρημένα του χρόνια, τὸν σκότωσε. Ἐπίσης, ἡ μηχανοραφία ποὺ στήθηκε δολίως ἀπὸ τὸν βασιλέα τῆς νήσου Λυκομήδη - ἴσως μαζὶ μὲ τοὺς συνομῶτες σφαιτεριστὲς τοῦ θρόνου τῶν Ἀθηνῶν (βλέπε Μενεσθέας) δείχνει ὅ,τι φοβήθηκε, μήπως οἱ κάτοικοι ἀνακηρύξουν τὸν ἥρωα βασιλιᾶ τους, τὸν γκρέμισε κάποια μέρα ὕπουλα ἀπὸ ἕνα γκρεμό. 

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἢ αἰῶνες μετὰ ἀπ' αὐτό, ἐπειδὴ δὲν εἶναι χρονικὰ σαφεῖς καὶ δὲν γνωρίζουμε τὸ αἴτιον τῆς καθυστέρησης τοῦ γεγονότος, ὁ θεὸς Ἀπόλλων ἔστειλε λοιμὸ στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν. Μαθαίνοντας οἱ Ἀθηναῖοι, ἐκ τοῦ μαντείου τα καθέκαστα, περὶ τοῦ αἴτιου τῆς λοιμικῆς νόσου, δόθηκε ἐπιταγὴν νὰ βρεθοῦν καὶ νὰ μεταφερθοῦν τὰ ὀστᾶ τοῦ ἥρωα Θησέα στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν. Ἀφοῦ μεταφέρθηκαν τὰ ὀστᾶ τοῦ Θησέα, κατὰ τὴν ἐκδοχὴ τοῦ Πλουτάρχου ἀπὸ τὸν Ἀθηναῖο στρατηγὸ Κίμωνα, ὁ λοιμὸς ἔπαυσε. Πρὸς τιμήν του θεσπίστηκε δημοτελὴ ἑορτὴ ποὺ τὴν ἀποκαλοῦσαν Θήσεια. 

   Καὶ ἐνῶ ὁ μισαθηναϊσμὸς καὶ μισελληνισμὸς ὁρισμένων ρωμαίων ποιητῶν, ὁδήγησε σὲ μία παρανόηση περὶ τῆς τύχης τοῦ Θησέα, μετὰ θάνατον (δὲς Βιργίλιος ὅπου ὑπαινίσσεται ὅτι ὁ Θησέας παρέμεινε στὸν Ἅδη κολλημένος σ' ἕνα θρόνο), ὁ Βολταῖρος, αἰῶνες μετά, ἀποκαθιστᾶ τὴν φήμη τοῦ ἥρωος γράφοντας τὰ ἑξῆς: "Ματαίως λέει ὁ Βιργίλιος στὴν ἕκτη ὠδὴ τῆς Αἰνειάδας: ...Sedet oeternumque sedebit Infelix Theseus. Ματαίως ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Θησέας κάθεται γιὰ πάντα πάνω σὲ μιὰ καρέκλα καὶ πὼς αὐτὴ ἡ θέση εἶναι τὸ μαρτύριο του. Ἄλλοι πίστευαν πὼς ὁ Θησέας ἦταν ἕνας ἥρωας καὶ ὅτι ἡ θέση του δὲν ἦταν στὴν κόλαση ἀλλὰ στὰ Ἠλύσια πεδία" (Βολταῖρος φιλοσοφικὸ λεξικό). 

Παράλληλα, στὴν Σορβόνη στὶς 10 Δεκεμβρίου τοῦ 1944, κατὰ τὴν ὁμιλία τοῦ Paul Valery, γιὰ τὰ 250 χρόνια ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Βολταίρου, γίνεται μιὰ μικρὴν εὔφημον μνεία πρὸς τοὺς Ἕλληνες ἥρωες Θησέα καὶ Περσέα, μὲ τὸ ἑξῆς περαιτέρο σχόλιο: "Ἔχουμε ὅμως καὶ τὸν Θησέα μας, καὶ τὸν Περσέα μας. Σ' αὐτοὺς τοὺς ἥρωες ὀφείλουμε τὸ ὅ,τι εἴμαστε σήμερα ἐδῶ, ἐλεύθεροι νὰ μιλᾶμε ἐλεύθερα" (Βολταῖρος φιλοσοφικὸ λεξικό). 

  Συνελλόντι εἰπεῖν, ὁ Θησεὺς εἶναι ὁ ἐκ θεοῦ ἐρχόμενος ἥρωας διὰ νὰ πολεμήσει τὴν ἀνομία, τὸν ἀπολυταρχισμό, τὸ δυναστικὸ θηρίον τῆς στρατοκρατικῆς σκοτεινῆς ἐξουσίας τῶν Κρητῶν ποὺ καταδυνάστευε ἔτι πλείονα καὶ τὸν λαὸ τῆς Κρήτης. Τὸ θηρίο τοῦ κρητικοῦ λαβυρίνθου, ὁ ἐπονόμαστος Μινώταυρος ἢ Ἀστερίων, γεννήθηκε ἐκ τῆς διαβολῆς τοῦ στρατηγοῦ Ταύρου ποὺ συνευρέθει μὲ τὴν σύζυγο τοῦ βασιλέα Μίνωα Πασιφάη, ὅπως γράφει ὁ ἱερεὺς τοῦ Ἀπόλλωνος Πλούταρχος: «...ὁ Ταῦρος ἐφθονεῖτο. καὶ γὰρ ἡ δύναμις αὐτοῦ διὰ τὸν τρόπον ἦν ἐπαχθής, καὶ διαβολὴν εἶχεν ὡς τῇ Πασιφὰῃ πλησιάζων.» (Θησεὺς 19.2). Ἡ ἐξουσία τοῦ Μινώταυρου - Ἀστέριου ἢ Ἀστερίωνος (δηλαδὴ τοῦ ἐρχόμενου ἀπὸ τὰ ἄστρα;) ἦταν συνώνυμη τῆς σκοτεινῆς δυνάμεως, τῆς τυραννικῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ μισανθρώπου ἐγκλεισμοῦ σὲ μιὰ ἀνελεύθερη κοινωνία κοινῶς εἰς τὴν ἐς ἀεὶ δουλοπρέπεια. 

  Ὁ ἔνδοξος - ἀθλοφόρος Θησεύς, ἐκ τῆς εὐγενικῆς γενιᾶς του Ἐρεχθέως, ἐγεννήθη ὡς ἐντολοδόχος μιᾶς ἱερῆς ἀποστολῆς. Ἔλαβε, τὴν ἐντολὴ νὰ ἐξολόθρεψη τὸ συσωρευμένο κακὸ στὸν πλανήτη καὶ δὴ εἰς τo γεωστρατηγικὸ σημεῖο ποὺ γεωδαιτικὰ τριγωνίζει τὴν Ἐλλανία γῆ Ἀττικὴ (Ἀθήνα) μὲ τὴν Κρήτη καὶ Μ. Ἀσία. [3]

   Ἔρρωσθε καὶ εὐδαιμονεῖτε!!

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ὑποφήτης θεωροῦνταν ὁ ἐξηγητὴς ἢ ἑρμηνευτὴς ἢ ἱερέας ποὺ ἀνήγγειλε ἕναν θεῖο χρησμὸ (εἰς τὴν Ὁμήρου Ἰλιάδα). Κατὰ τὸν Θεόκριτο ὁ ὑποφήτης τῶν Μουσῶν εἶναι ὁ λεγόμενος ποιητής. Λέγεται δὲ ὅτι, ὁ Θησέας ἔλαβε τὴν ἐντολὴ ἐκ τοῦ Ἀπόλλωνος διὰ μέσου του μαντείου τῶν Δελφῶν, γνωστοποιῶντας περὶ τῆς ὕπαρξεως τοῦ Ἑνὸς Τριαδικοῦ Θεοῦ τοῦ ἐπονόμαστου ὡς Ἀγνώστου, κι ἔθεσε ἐπ' αὐτοῦ βωμὸ στὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν. Ἐπίσης, τοῦ συστήθει νὰ χτίσει ναὸν πρὸς τὴν Τοῦ Θεοῦ Σοφίαν ἢ μᾶλλον διὰ τὴν Παρθένον Μαρία ὅπου διὰ αὐτῆς θὰ ἐνσαρκώνονταν ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς εἰς τὴν γῆν. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη, στὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλλιον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς λέγει ὅτι: «ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μισθὸν προφήτου λήψεται» (10.41.) [Εκείνος που υποδέχεται προφήτην, διδάσκαλον του θείου θελήματος, και τον τιμά ως προφήτην, θα πάρη μισθόν προφήτου από τον Θεόν].

[2] Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης Εὐπάλαμος ἀποδίδεται μὲ τὶς λέξεις: ἐφευρετικός, ἐπινοητικός, πολυμήχανος. 

[3] Ὁ Ἀστερίων Μινώταυρος, ἦταν ἕνα ὑβριδιακὸ θηρίο μιὰ διαστρέβλωση τῆς φύσης. Ἡ ὀνομασία του παραπέμπει σὲ μιὰ ὀντότητα προερχόμενη ἀπὸ τὰ ἄστρα. Ἡ λέξη ΑΣΤΕΡΙΝ ἰσοῦται λεξαριθμικὰ μὲ τὸ 666. Ἡ ἐπωνυμία αὐτὴ δίδεται σὲ μιὰ θηριώδη μάγισσα μὲ σιδερένια δόντια καὶ νύχια στὶς μυθολογικὲς ἀναφορὲς τῆς ἄπω ἀνατολῆς. Ἐπίσης, ἡ λέξη ΣΤΕΛΛΑΡ ποὺ θὰ εἶναι ἡ προσωνυμία τοῦ ἀντιχρίστου τῆς νέας ἐποχῆς, θὰ πρόκειται γιὰ μιὰ ἔλευση ἑνὸς Μεσία ἀπὸ τὰ ἄστρα. Ὅλα αὐτὰ συνδέεονται, ἐπίσης, μὲ τὴν ἀνατολικὴ θεότητα τῆς Ἀστάρτης - Ἀστερόεσσα - Ἀστερὶν βασίλισσα τῆς Σελήνης. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-Μιχαὴλ Ἀκομινάτου τοῦ Χωνιάτου: τὰ σωζόμενα /Σπυρίδωνος Π. Λαμπρου. Εν Ἀθήναις: Ἐκ τοῦ τυπογραφείου Παρνασσοῦ, 1880 

-Scholia in Aelii Aristidis sophistae orationes Panathenaicam et Platonicas, edidit Guilielmus Frommel, Francofurti ad moenum 1826

-Ἀπολλοδώρου ἱστορικὴ βιβλιοθήκη 

-HYGINUS, ASTRONOMICA

-Βολταῖρος φιλοσοφικὸ λεξικό, ἐκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, τόμος β' , σέλ. 64 & 297 

-Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι Θησεὺς / Ρωμύλος