ЭIЄ

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ 

ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ

Έρευνα & συγγραφή Ιωάννης Γ. Βαφίνης

Εις τούτη την μικράν περιήγηση στην Ιωνία γη της Μικράς Ασίας, οφείλομε να εξιχνιάσουμε μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας. Η ελαχίστη κατοπινή έρευνα, που επακολουθεί, έχει την ευκαιρία να αναδείξει το ιστορικό της ανοικοδόμησης του ιερού ναού του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, στην πόλη Σωσθένιο. Η ανοικοδόμηση επιτελέσθηκε κατά την περίοδο του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η ροή των ιστορικών αναγνωσμάτων, θα μας οδεύσει σε επισφαλή συμπεράσματα κατά πολύ μακρά απ’ την στερεότυπη άποψη που θέλει τους αρχαίους Έλληνες ως ειδωλολάτρες, δαιμονολάτρες ή παγανιστές. 

 Ευθύς εξ αρχής πρέπει να αναφερθεί ότι, στην αρχαία πόλη Ιωλκόν της Θεσσαλίας βασίλευε ένας βασιλιάς, επ’ ονόματι Πελίας. Είχε έναν ανιψιό, τον Ιάσονα. Μία των ημερών, ο βασιλέας  απέστειλε τον Ιάσονα στην Κολχίδα, για να του φέρει το χρυσόμαλλο δέρας. Ο Ιάσων, μαζεύοντας τους πιο εκλεκτούς και δυνατούς στρατιώτες, ξεκίνησε για την Κολχίδα με την πεποίθηση ότι, θα φέρει πίσω στην πατρίδα του το χρυσόμαλλο δέρας.

Ωστόσο, ορισμένοι εκ των  μεταγενεστέρων ιστοριογράφων – συγγραφέων έφτασαν σ’ ένα σφαλερό συμπέρασμα. Θεώρησαν ότι, το χρυσόμαλλο δέρας ήταν το “δέρμα” του κριαριού, που έσωσε τον Φρίξο και την Έλλη από την ζηλοφθονία της μητριάς τους. Τούτο, ωστόσο, ανατρέπεται με τις πληροφορίες που θέτουν οι επαΐοντες συγγραφείς του Βυζαντίου. 

Αρχικά, οι Αργοναύτες, κατάφεραν εις την εκστρατευτική τους πορεία, προς ανατολάς, να αλώσουν αρκετές πολιτείες.  Απρόβλεπτα όμως σκόνταψαν πάνω στον Σκύθη βασιλιά Άμυκο[1] στην χώρα της Βεβρυκίας. Εν τέλει, αφού δεν ηδηνήθησαν να φονεύσουν το γίγαντα ηγεμόνα, εκείνος με πολύ στρατό τους απώθησε σφόδρα, αναγκάζοντας τους,  εκ πρώτης, να οπισθοχωρήσουν στην πόλη Σωσθένιο. Εκεί καθήμενοι, καθώς συλλογίζονταν τι πρέπει να κάνουν, εμφανίστηκε ξαφνικά ομπρός τους, «άνθρωπος χρυσόπτερος και μέγας»,[2] και τους συμβούλεψε να μην φοβούνται τον Άμυκο. Τους παρότρυνε δε να υπάγουν να τον φονεύσουν. Πράττοντας το αυτό, συμφώνως με τις εντολές του χρυσόπτερου μέντορα τους,  πέτυχαν ένδοξη νίκη. Έτσι, η εκστρατεία των Αργοναυτών συνεχίστηκε αισίως. Επικεφαλής τους παρέμεινε ο Ιάσων, συνεπικουρούμενος από τους ενδόξους ήρωες της Ελλάδος, Ηρακλή, Θησέα, Ορφέα κ.α. 
Όταν όμως έφτασε, κατά το έθος, η ώρα της μοιρασιάς των λαφύρων, τότε είπαν συναμεταξύ τους: «Ας ποιήσωμεν ανδριάντα δια τον άνθρωπον εκείνον τον χρυσόπτερον, όστις μας εφάνη».[3] Έτσι λοιπόν, έφτιαξαν στο Σωσθένιο ένα ανδριάντα και τον τοποθέτησαν στο σημείο εκείνο, όπου τους είχε εμφανισθεί ο μέγας χρυσόπτερος άνθρωπος.

 Η παράσταση της Υδρίας του 420 π.Χ. δείχνει την τιμωρία του Άμυκου από τους Αργοναύτες. Κατά μία άποψη τον Άμυκο τον σκότωσε ο Διόσκουρος Πολυδεύκης σε αγώνα πυγμαχίας ενώ κατά μία δεύτερη εκδοχή ο Άμυκος φονεύθηκε από το ξίφος του Ιάσονα. Έκτοτε το σημείο εκείνο ονομάζονταν "Ιησόνιος αιχμή" (Νεότερο εγκυκλοπαιδικό λεξικό του ΗΛΙΟΥ, τόμος 3, σελ. 458, λήμμα Αργοναύται). 

Μετά την παρέλευση μυριάδων χρόνων, στην περιοχή του Σωσθενίου, έφιππος περιοδεύων ο αυτοκράτωρ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Μέγας Κωνσταντίνος, αντίκρισε έμπροσθεν του τον θρυλικό ανδριάντα, κι αφού θαύμασε το δημιούργημα, ευθύς αμέσως αναρωτήθηκε το περί της ονομασίας του αναπαριστώμενου χρυσοπτέρυγου ανδρός.

 Η περιέργεια του τον ώθησε εις την περαιτέρω διερεύνηση ρωτώντας ακόμη και τους τοπικούς άρχοντες της περιοχής Σωσθενίου.  Εκείνοι όμως ουδέν εγνώριζαν. Τότε λοιπόν αποφάσισε να προσευχηθεί εις τον Ύψιστο Θεό(αλλαχού αναφέρεται ότι προσευχήθηκε εις τον Ιησούν Χριστόν) για να του υποδείξει Εκείνος, ποιανού απεικόνιση ορίζει ο εν λόγω πανάρχαιος ανδριάντας. Το ίδιο βράδυ, εμφανίζεται κατ’ όναρ ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και του λέγει τα εξής λόγια: «Εγώ είμαι ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ ο βοηθός των Χριστιανών, όστις εβοήθησα και σε και ενίκησες τους εχθρούς σου. Δια τούτο χτίσε Εκκλησίαν εις το όνομα μου, και εγώ θέλω σε φυλάττει από όλους τους εχθρούς σου εώς τέλους της ζωής σου». [4] 

Ωστόσο, τα ερωτήματα που γεννιούνται από αυτήν την ιστορική συγκυρία είναι πολλά, γιατί εάν ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ είναι – καθώς λέγει – ο προστάτης των Χριστιανών, τότε πιο λόγο είχε να βοηθήσει τον Ιάσονα και τους Αργοναύτες σ’ ένα τόσο κρίσιμο σημείο της εκστρατευτικής τους πορείας; Γιατί του έστησαν ανδριάντα οι Έλληνες αφού δεν ήταν ένας από τους θεούς του Ολύμπου; Μήπως κατά την πορεία των ιστορικών μεταγγίσεων της αρχαίας ιστορίας κάποιοι συγκάλυψαν τα αληθή γεγονότα που αποδεικνύουν ότι, το ελληνικό γένος είχε πάντα ακοίμητους φρουρούς τους ουράνιους φωστήρες Αρχαγγέλους και Αγγέλους στις εκστρατευτικές επιχειρήσεις του; Μήπως κρύβονται κι άλλες λεπτομέρειες, οι οποίες αποδεικνύουν την άμεση σχέση των Ελλήνων με τον Τριαδικό Θεό και την χιλιετή αναμονή τους για τον ερχομό του Σωτήρα Ιησού Χριστού; 

Ωστόσο, την αποκάλυψη μιας κεκρυμμένης ιστορικής πλοκής άφησε, ως παρακαταθήκη, ο Ιωάννης Μαλάλας στην Χρονογραφία του. Ο βυζαντινός συγγραφέας του 6^ου αιώνα μ.Χ. τοποθετεί τα κριτήρια της ιστορίας σε αντισυμβατικούς δρόμους, διασώζοντας λεπτομερείς μαρτυρίες, που συνέβησαν, προ της εκστρατείας των Αργοναυτών. Ιδού λοιπόν ορισμένα από τα γραφθέντα του: «καὶ ἀπελθόντες οἱ Ἀργοναῦται εἰς τὸ μαντεῖον, ἔνθα λέγεται τὰ Πύθια θερμά, καὶ ποιήσαντες θυσίαν ἐπηρώτησαν λέγοντες ταῦτα. Προφήτευσον ἡμῖν, προφῆτα, Τιτάν, Φοῖβε Ἄπολλον, τίνος ἔσται δόμος οὗτος, εἰ τί δὲ ἔσται; καὶ ἐδόθη αὐτοῖς χρησμὸς παρὰ τῆς Πυθίας οὗτος. Ὅσα μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὄρωρε ποιεῖτε. ἐγὼ δὲ ἐφετμέω τρεῖν ἕνα μοῦνον ὑψιμέδοντα θεόν, οὗ λόγος ἄφθιτος ἐν ἀδαεῖ κόρῃ ἔγκυος ἔσται. οὗτος ὥσπερ τόξον πυριφόρον μέσον διαδραμὼν ἅπαντα κόσμον, 78 ζωγρεύσας πατρὶ προσάξει δῶρον. αὐτῆς ἔσται δόμος, Μαρία δὲ τοὔνομα αὐτῆς.» μετάφραση [Οι Αργοναύτες πήγαν στο μαντείο του Απόλλωνα που ονομαζόταν  τω αγνώστω Θεώ. Και εκεί ο Ιάσων ζητά να μάθει ποιανού είναι αυτός ο ναός. Και η πυθία του λέγει: Εγώ όμως προφητεύω τρεις φύσεις εις ένα και μοναδικό Θεό του οποίου ο άφθαρτος λόγος θα κυοφορηθεί από εντός ανυποψίαστης κόρης αυτός όπως ακριβώς το πυρφόρο τόξο αφού διατρέξει ολόκληρο τον κόσμο και αφού περιλάβει την ζωή και θα την προσφέρει δώρο προς τον πατέρα. Σ’ αυτήν ανήκει ο οίκος αυτός και το όνομα της  θα είναι ΜΑΡΙΑ] (Ιωάννης Μαλάλας, χρονογραφία, σελ. 93-97, oxonij. 1697).

Στην συνέχεια ο Μαλάλας, γράφει ότι, οι Αργοναύτες με επικεφαλής τον Ιάσονα, αφού έλαβαν την προφητεία περί της Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,[5]έπειτα εκστράτευσαν προς την Μ. Ασία: «Οἱ δὲ Ἀργοναῦται ἐκ τοῦ Ἑλλησπόντου ἐξορμήσαντες κατέπλευσαν ἐπὶ τὰς Πριγκιπίους νήσους· κἀκεῖθεν ἀνῆλθον τὸν Χαλκηδόνος πλοῦν, περᾶσαι βουλόμενοι τὸν ἀνάπλουν τῆς Ποντικῆς θαλάσσης. καὶ ἐπολεμήθησαν πάλιν ὑπὸ τοῦ Ἀμύκου καὶ φοβηθέντες τοῦ ἀνδρὸς τὴν δύναμιν κατέφυγον ἐν κόλπῳ τινὶ κατάλσῳ, δασυτάτῳ πάνυ καὶ ἀγρίῳ· καὶ ἐθεάσαντο ἐν ὀπτασίᾳ δύναμίν τινα ὡς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ προσπελάσασαν πρὸς αὐτοὺς ἀνδρὸς φοβεροῦ φέροντος τοῖς ὤμοις πτέρυγας ὡς ἀετοῦ, ὅστις ἐχρημάτισεν αὐτοῖς τὴν κατὰ τοῦ Ἀμύκου νίκην. οἵτινες θαῤῥήσαντες συνέβαλον τῷ Ἀμύκῳ· καὶ νικήσαντες αὐτὸν καὶ εὐχαριστοῦντες ἔκτισαν ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ ὅπου τὴν δύναμιν ἑωράκασιν ἱερόν, στήσαντες ἐκεῖ ἐκτύπωμα τῆς παρ' αὐτῶν θεαθείσης δυνάμεως, καλέσαντες τὸν αὐτὸν τόπον ἢ τὸ ἱερὸν αὐτὸ Σωσθένην, διότι ἐκεῖ φυγόντες ἐσώθησαν· ὅστις τόπος οὕτως κέκληται ἕως τῆς νῦν. ὅπερ ἱερὸν μετὰ τὸ βασιλεῦσαι Βυζάντιον ἐθεάσατο 79 ἀπελθὼν ἀσφαλίσασθαι αὐτὸ Κωνσταντῖνος ὁ μέγας βασιλεύς· ὃς γενόμενος χριστιανός, καὶ τῷ ἐκτυπώματι τῆς στήλης προσεσχηκὼς τῷ ἑστῶτι ἐκεῖ, εἶπεν ὅτι ἀγγέλου σημεῖον σχήματι μοναχοῦ παρὰ τοῦ δόγματος τῶν χριστιανῶν. καὶ ἐκπλαγεὶς ἐπὶ τῷ τόπῳ καὶ τῷ κτίσματι, καὶ εὐξάμενος γνῶναι ποίας ἐστὶ δυνάμεως ἀγγέλου τὸ ἐκτύπωμα, παρεκοιμήθη τῷ τόπῳ. καὶ ἀκούσας ἐν ὁράματι τὸ ὄνομα τῆς δυνάμεως, εὐθέως ἐγερθεὶς ἐκόσμησε τὸν τόπον, ποιήσας κατὰ ἀνατολὰς εὐχήν. καὶ ἐπωνόμασε τὸ εὐκτήριον, ἤτοι τὸν τόπον, τοῦ ἁγίου ἀρχαγγέλου Μιχαήλ.». Μετάφραση: [Οι Αργοναύτες αφού εξόρμησαν δια μέσου του Ελλήσποντου έπλευσαν στα Πριγκιποννήσια και από κει ανέβηκαν στον πορθμό της Χαλκηδόνας σκεπτόμενοι να περάσουν πλέοντες την θάλασσα του Ευξείνου Πόντου. Και εκεί τους πολέμησε και πάλι ο Άμυκος. Φοβούμενοι οι Αργοναύτες την δύναμη αυτού κατέφυγαν μέσα σ’ ένα θαλάσσιο κόλπο, από παντού δασώδη και άγριο. Και τότε είδαν σαν οπτασία μια δύναμη εξ ουρανού να πλησιάζει προς αυτούς, ένας άνδρας φοβερός που είχε στους ώμους του φτερά όπως του αετού, ο οποίος τους προφήτεψε την νίκη τους κατά του Άμυκου. Και αφού τον νίκησαν για να τον ευχαριστήσουν έχτισαν ναό στον τόπο όπου είδαν την αγγελική δύναμιν εξ ουρανού. Έστησαν εκεί ομοίωμα της μορφής που τους εμφανίστηκε και καλέσανε τον τόπο ή το ιερό αυτό Σωσθένιο, διότι στο σημείο αυτό διέφυγαν και σώθηκαν. Αυτός ο τόπος έτσι καλείται μέχρι σήμερα. Ακριβώς έτσι, ως ιερό, το είδε και ο μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος ο οποίος φεύγοντας το εδραίωσε. Ως ώριμος χριστιανός, καθώς είδε τη στήλη του αγάλματος, απορημένος που βρίσκονταν εκεί είπε ότι είναι αγγέλου εικόνα, μοναχικού σχήματος, όμοια προς το χριστιανικό δόγμα. Έκπληκτος από τον τόπο και από το κτίσμα τότε ευχήθηκε να του φανερωθεί ποια αγγελική δύναμη είναι η μορφή του ανάγλυφου αγάλματος. Το βράδυ κοιμήθηκε στον τόπο αυτό και άκουσε μέσα από μια μορφή οράματος το όνομα της δύναμης αυτής. Ευθύς αμέσως σηκώθηκε και στόλισε τον τόπον αυτόν και στρεφόμενος  προς την ανατολή έκανε μια ευχή. Και έδωσε στην περιοχή την ονομασία Ευκτήριον, δηλαδή τον τόπο του αγίου αρχαγγέλου Μιχαήλ.].

Επιπλέον, η ίδια περίπου ιστορική πλοκή καταγράφθηκε, έναν αιώνα μετέπειτα την Χρονογραφία του Μαλάλα, από τον επίσης χρονογράφο Ιωάννη Αντιοχείας. Η ιστορική καταγραφή ομιλεί και πάλι περί της εκστρατείας των Αργοναυτών και την παρουσία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ προς βοήθεια αυτών.          

Συνελόντι ειπείν, γνωστοποιούμε ότι, κατά τους πρώτους αιώνες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (της μετονομασθείσας και Βυζαντινής αυτοκρατορίας), συντηρούνταν η πεποίθηση της πνευματικής σύνδεσης των αρχαίων Ελλήνων με τον Τριαδικό Θεό και τους Αγγέλους - εντολοδόχους Αυτού. Τούτο φρόντιζαν επαρκώς να το επισημαίνουν. Δυστυχώς όμως, εις τους μετέπειτα αιώνες, επήλθε ο σκοταδισμός και η παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας. Συνάμα, οι ελάχιστες αναλαμπές του Βυζαντίου δεν έδωσαν την ευκαιρία στους ιστοριοδίφες να αντιταχθούν στην μεγαλύτερη συνωμοτική πράξη των αιώνων.  

           

    Ο Ιησούς του Ναυή προσκυνά τον Αρχάγγελο Μιχαήλ (Ζωγραφική από αγιορείτικο κώδικα) που του εμφανίζεται για να τον εμψυχώσει. Το γεγονός αυτό της παλαιάς Διαθήκης είναι κλεμμένο από την Αργοναυτική  εκστρατεία και την εμφάνιση του Μιχαήλ Άγγελου στον Ιάσονα και τους Αργοναύτες.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ,  σε άγαλμα που βρίσκεται στην μονή του Αγίου Μιχαήλ στο Κίεβο. Η αναπαράσταση του αγάλματος δείχνει να μιμείται το άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με τα χρυσά φτερά που έστησαν οι Έλληνες Αργοναύτες στο Σωσθένιο. Να πούμε ότι την εμφάνιση του Αρχάγγελου Μιχαήλ με στρατιωτική περιβολή την καθιέρωση - όπως λέγει η παράδοση της αγιογραφίας - ο Μέγας Κωνσταντίνος. Είναι πιθανόν να είδε τον Αρχάγγελο με στρατιωτική περιβολή στο άγαλμα που αφιέρωσαν προς τιμήν του οι Έλληνες Αργοναύτες.

 Το ιστορικό της  εμφανίσεως του Αρχαγγέλου εις τους Αργοναύτες καταγράφηκε στην ιστορική έρευνα Anecdota graeca, στην "Εκλογή ιστοριών" αλλά και στο "Έτερα χρονικά - Αρχαιολογία του Ιωάννου Αντιοχέως".

ЭIЄ

                 Τι ήταν το χρυσόμαλλο δέρας;

                                                  έρευνα & συγγραφή Ιωάννης Γ. Βαφίνης

Στην Ελληνική μυθολογία αναγιγνώσκουμε την μυθιστορία των δύο παιδιών του βασιλιά Αθάμαντα, του Φρίξου και της Έλλης. Τα πριγκιπόπουλα ζούσαν στον Ορχομενό Βοιωτίας, στο βασίλειο των Μινύων. Όταν όμως πέθανε η μητέρα τους η Νεφέλη ο Αθάμας νυμφεύτηκε την Ινώ, την κόρη του Κάδμου. Με την Ινώ απέκτησε άλλα δύο παιδιά τον Λέαρχο και τον Μελικέρτη. Η ζήλια της Ινούς για τα παιδιά της Νεφέλης την ώθησαν να καταστρώσει ένα σχέδιο εξόντωσης τους.

Έπεισε λοιπόν τις εγχώριες αγρότισσες να ψήσουν του σπόρους σιταριού ώστε να μην φυτρώσουν μετά από την σπορά τους. Ο βασιλιάς, ευρισκόμενος μπροστά σε μια οικονομική καταστροφή, απελπισμένος, έστειλε πρεσβεία στο μαντείο των Δελφών για να διαλευκανθεί το μυστήριο της σιτοδείας. Οι επερχόμενοι πρέσβεις δωροδοκήθηκαν από την Ινώ κι άλλαξαν την απάντηση του μαντείου. Η τροποποιημένη απάντηση έλεγε ότι πρέπει να θυσιαστούν τα δύο παιδιά της Νεφέλης για να πάψει η σιτοδεία.

Τότε, ο Φρίξος και η Έλλη, οδηγήθηκαν στον βωμό για να θυσιαστούν. Η Νεφέλη, θέλοντας να προστατέψει τα παιδιά της, έστειλε το χρυσόμαλλο κριό, που της είχε χαρίσει ο Ερμής [6] για να τα φυγαδέψει μακριά.

Το χρυσόμαλλο κριάρι, που είχε την ικανότητα να πετάει ψηλά, μετέφερε τον Φρίξο στην Κολχίδα την πόλη του βασιλιά Αιήτη. Μόνο η Έλλη δεν τα κατάφερε, γιατί κοιτώντας  από ψηλά τα στενά που σμίγουν την Ευρώπη με την Ασία, ζαλίστηκε κι έπεσε και πνίγηκε στα νερά του πορθμού. Έκτοτε, ονομάστηκε Ελλήσποντος.

Όταν ο Φρίξος προσγειώθηκε στην Κολχίδα έγδαρε το χρυσόμαλλο κριό και δώρισε το δέρμα του στον βασιλιά Αιήτη. Εκείνος το κρέμασε σε μία δρυς και έβαλε ένα δράκο να το φυλάει. Αργότερα, ο Ιάσων και οι Αργοναύτες, θα βάλουν στόχο να επαναφέρουν το χρυσόμαλλο δέρας στην χώρα των Μινύων, όπου πλέον η πρωτεύουσα τους, από τον Ορχομενό Βοιωτίας, είχε μεταφερθεί στην Ιωλκό της Θεσσαλίας.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναλυτές (κυρίως σε παραγωγές ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικές ταινίες), περιέγραψαν αδίκως τους Αργοναύτες ως μία τυχοδιωκτική ομάδα που επέβλεπε σε προσωπικά κέρδη, εδαφικές κτήσεις κι άλλες διάφορες ασυναρτησίες. Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου αλλού.

Όπως προείπα το αίτιο αυτής της εκστρατείας ήταν το χρυσόμαλλο δέρας, το οποίο μετέφερε ο Φρίξος κατά την απόδραση του στην Κολχίδα. Τι ήταν άραγε το χρυσόμαλλο δέρας;  Σύμφωνα με τα γραφόμενα, από το λεξικό του Σουΐδα, ήταν ένα κομμάτι δέρματος με ελληνική γραφή. Το κείμενο ήταν μια χημική σύσταση που περιέγραφε έναν αλχημιστικό τρόπο παραγωγής χρυσού.

Ιδού και η μαρτυρία: «δέρας τὸ χρυσόμαλλον δέρας, ὅπερ ὁ Ἰάσων διὰ τῆς Ποντικῆς θαλάσσης σὺν τοῖς Ἀργοναύταις εἰς τὴν Κολχίδα παραγενόμενοι ἔλαβον, καὶ τὴν Μήδειαν τὴν Αἰήτου τοῦ βασιλέως θυγατέρα. τοῦτο δὲ ἦν οὐχ ὡς ποιητικῶς φέρεται, ἀλλὰ βιβλίον ἦν ἐν δέρμασι γεγραμμένον, περιέχον ὅπως δεῖ γίνεσθαι διὰ χημείας χρυσόν. εἰκότως οὖν οἱ τότε χρυσοῦν ὡνόμαζον αὐτὸ δέρας διὰ τὴν ἐνέργειαν τὴν ἐξ αὐτοῦ.» (Λεξικό Σουΐδα, λήμμα «δέρας, το χρυσόμαλλον δέρας»).

Σήμερα, οι χημικοί επιστήμονες επιβεβαιώνουν ότι χρυσός δεν είναι ένα γεωλογικό ορυκτό που προέκυψε από διεργασίες του πυρήνα της Γης, αλλά οφείλει την ύπαρξη του από τις συγκρούσεις αστέρων νετρονίου. Οι μελέτες από το Κέντρο Αστροφυσικής στο Harvard-Smithsonian, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα άστρα νετρονίου είναι τα αστρικά υπολείμματα ενός αστέρα που έχει ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής του και καταρρέει. Αυτά τα νεκρά άστρα αποτελούν τα κοσμικά αντικείμενα με τη μεγαλύτερη πυκνότητα ύλης στο Σύμπαν.

Παράλληλα, οι ερευνητές απέδειξαν, με την μέθοδο της προσομοίωσης, πως είναι δυνατόν  μια σύγκρουση αστέρων νετρονίου να παράξει, σε πολύ μεγάλες ποσότητες, χρυσό ή άλλα βαρύτερα στοιχεία του σιδήρου και να τα διασκορπίσει στο Διάστημα.

Η μεγάλη αλήθεια, που προκύπτει από τα προλεγόμενα, ανατρέπει άρδην όλα τα δεδομένα περί της αποστολής των Αργοναυτών, η οποία δείχνει να έχει ένα εντελώς διαφορετικό ορίζοντα. Ο στόχος της εκστρατείας δεν ήταν ούτε τυχοδιωκτικός ούτε επεκτατικός και εν τοιαύτη περίπτωση ανήθικος. Η ανάθεση μιας μυστικής αποστολής με αντίκτυπο την ισορροπία της εξέλιξης του πολιτισμού στο πλανήτη γαία απαλλάσσει την εκστρατευτική αποστολή από την σπίλωση που δέχτηκε από τους σύγχρονους συγγραφείς – ερευνητές.  Τους λόγους και τα αίτια αυτής της αποστολής θα αναλυθούν στο κάτωθι κεφάλαιο με πάσα επιφύλαξη.

 Η Φωτογράφιση του λεξικό Σουΐδα, με τα συγκεκριμένα λήμματα, επιβεβαιώνει την Αλχημιστική γνώση στην προϊστορική εποχή.

ЭIЄ

Γιγαντομαχία, ένα έπος με συνεχείς επεισόδια

έρευνα & συγγραφή Ιωάννης Γ. Βαφίνης

Για την γιγαντομαχία δεν παρέχονται πληθώρα στοιχείων παρά μόνο τα μυθολογούμενα που δεν συνίστανται ως επαρκής ιστορική πηγή παρά μόνο μια συγκεχυμένη πληροφόρηση. Έτσι, όλοι γνωρίζουμε την μάχη των Ολυμπίων  με τους γιους της γης, του γίγαντες, που κατέληξε στην νίκη των Ουρανιών θεών του Ολύμπου.

Οι Ολύμπιοι, έχοντας μια ονομασία που εξάγεται από την λέξη ΕΛ & ΗΛ & ΟΛ, συνώνυμο του Ηλίου και των φωτεινών Ελοχείμ, δηλ. των ελισσόμενων ή περιελισσόμενων, δεικνύει την προέλευση τους εκ του ουρανού, ενώ οι γίγαντες από την συλλαβή ΓΙ > ΓΑ >ΓΗ δηλώνει την προέλευση τους εκ τη γης. 

Το ερώτημα που επακολουθεί είναι, γιατί άραγε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο στρατηγός των αγγελικών ταγμάτων του Τριαδικού Θεού, πήρε την εντολή εκ της θεότητας να βοηθήσει τον Ιάσωνα και τους Αργοναύτες; Ποιος ο λόγος, πριν την εκστρατεία, να γνωστοποιηθεί στον Ιάσονα αλλά και στους άλλους μεγάλους ήρωες που συμμετείχαν στην εκστρατεία, όπως ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ορφέας κ.α. η ενσάρκωση του Υιού του Θεού δια μέσω μιας γυναικός με το όνομα Μαρία; Ήταν χιλιάδες χρόνια πριν αλλά ο Θεός τους γνωστοποίησε το μέγα Του μυστήριον!!

Έτσι, λοιπόν, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, σε μια καμπή της πορείας των Αργοναυτών, κάνει την εμφάνιση του ο Αρχάγγελος Μιχαήλ[7] και ενισχύει τον Ιάσονα και τους συμπολεμιστές του για να επιτευχθεί η νίκη τους εναντίον των εκφυλισμένων γιγάντων.

Ο Άμυκος, ανήκε στην φοβερή γενιά των αναρχικών – ανατρεπτικών και βάρβαρων γιγάντων. Μοχθηρός και κακός, καθώς ήταν κυβερνούσε, με απολυταρχικό τρόπο, όλη  την περιοχή της Ευρασιατικής γης, επαπειλώντας την παρουσία κάθε άλλης ανθρώπινης φυλής στην περιοχή της Ανατολής. Έτσι, το γεωστρατηγικό σημείο του Βοσπόρου, που ένωνε τους δύο όμορους και συγγενικούς αρχαίους πολιτισμούς δεν μπορούσε να ενωθεί και να προσδώσει την παλιά ενοποιημένη αυτοκρατορία του Μεσογειακού πολιτιστικού τόξου.

Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι, σε δύο παλαιότερες ιστορικές φάσεις συντελέστηκε μία πολεμική σύρραξη μεταξύ θέων και γιγάντων και μια μονομαχία, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με τον Δράκοντα ή αλλιώς τον όφη τον αρχαίο. Η μονομαχία, διεξήχθη στα ουράνια, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννου[8] και ο Δράκων[9] νικημένος ρίφθηκε στα Τάρταρα της γης.

Άρα, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για ένα παλιό μίσος, μια παλαιά έχθρα ορισμένων προϊστορικών φυλών σε ουρανό και γη που χάνονται στην άχλη του μύθου. Σε μια από αυτές τις ιστορικές ενδείξεις, οι Αργοναύτες με επικεφαλής τον Ιάσονα έρχονται αντιμέτωποι με έναν εναπομείναντα αρχηγό του γένους των γιγάντων, τον φοβερό Άμυκο.

Σ’ αυτά τα μέρη, που διεξήχθη η πορεία της μάχης έτυχε να περάσει ο Μέγας Κωνσταντίνος, μετά από χιλιάδες χρόνια. Πλησίον της θέσεως και επί του Βοσπόρου, λαμβάνει την θεϊκή εντολή να χτίσει την Κωνσταντινούπολη επί της αρχαίας ακρόπολης του Βυζαντίου.  Η πόλη, σε σύντομο χρονικό διάστημα, γίνεται το προπύργιο της Ελληνικής ανατολικής αυτοκρατορίας και ο δρόμος που συνδέει την δύση με την ανατολή.

Ο αυτοκράτορας, μετά την οικοδόμηση της Κωνσταντινούπολης, δεν εφησύχασε και στις πρώτες του υπαίθριες εξορμήσεις, λίγο έξω από την πρωτεύουσα του συνάντησε κάποια αρχαιολογικά κατάλοιπα. Αρχικά, βλέποντας κάτι το παράξενο, βυθίστηκε στο ιστορικά ανεξήγητο. Οι αναταράξεις των τελευταίων αιώνων, που είχαν αλλάξει τον γεωγραφικό προσανατολισμό στην ανατολική μεσόγειο, πρώτα κατά την περίοδο των επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου και έπειτα υπό την επικράτηση των Ρωμαίων στον Ελλαδικό χώρο, δυσκόλευε τον οιονδήποτε ανιχνευτή  να καταλήξει σε ορθά αρχαιολογικά συμπεράσματα.

Όταν λοιπόν, συνάντησε τα ερείπια ενός αρχαίου ιερού στο Σωσθένιο αλλά και σιμά του έναν ανδριάντα ενός φτερωτού ανθρώπου, δεν μπορούσε να φανταστεί το παράδοξο της ιστορίας. Ούτε μπορούσε να αντιληφθεί ότι, στο σημείο αυτό συντελέστηκε κατά το απώτατο παρελθόν μια στρατιωτική διαμάχη μεταξύ θετικής και αρνητικής δυνάμεως. Μια μάχη όπου οι Έλληνες Αργοναύτες αντιμετώπισαν της βαρβαρικές ορδές των γιγάντων Γωγ και Μαγώγ. 
Ωστόσο, χιλιάδες χρόνια μετά, όταν η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται στην ακμή της βασιλείας της, ήρθε αντιμέτωπη με την προϊστορική φυλή των Γωγ και Μαγώγ. Στην εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου, στο λήμμα «Μαγώγ», αναφέρεται ότι, το όνομα της φυλής των γιγάντων Γωγ και Μαγώγ αναφέρεται στην Βίβλο στα εδάφια του Ιεζεκιήλ. Εκεί περιγράφεται ως γένος γιγάντων, αρχηγών της φυλής Ρως ή Ρας ή Μεσώχ ή Θοβίλ. Η φυλή των γιγάντων διέμενε ανατολικά του Ευξείνου Πόντου, εκεί που βρίσκεται σήμερα η Ρωσία, και διενεργούσε πολλάκις ληστρικές επιδρομές κατά των πόλεων της Παλαιστίνης και δη των Εβραίων.

Η φυλή των Γωγ και Μαγώγ παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα κοσμοϊστορική επαναφορά στα μελλοντικά δρώμενα, όπως μαρτυρείται από τον Ιωάννη τον Θεολόγο στην Αποκάλυψη στο εξής εδάφιο: «καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τὸν Γὼγ καὶ Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης.» (κεφ. Κ΄, παρ. 8). Οι πληροφορίες της μαρτυρίας του Αγίου Ιωάννου, αποκαλύπτουν την επανεμφάνιση αυτής της φυλής, των γιγάντων, σε κάποιο μελλοντικό χρόνο. Άραγε, που βρίσκονται τώρα; Η απόκρυψη τους ταυτίζεται με την κοίλη γη; Είναι φυλακισμένοι εκεί από κάποιες δυνάμεις που τους νίκησαν;

Μια ακόμη περίεργη μορφή, της Ελληνικής αρχαιότητας, είναι κι ο ελεγειακός ποιητής Ξενοφάνης. Ο Ξενοφάνης έζησε κατά τον 6^ο αιώνα π.Χ. και κατάγονταν από τον Κολοφώνα της Μ. Ασίας. Στην εποχή του ο αρχαϊκός κόσμος άρχισε δειλά δειλά να παραδίδει την σκυτάλη στον κλασσικό.  Ο συντηρητικός αρχαϊσμός έφθινε χωρίς να υπάρχουν σημαντικές αντιδράσεις από τον χώρο της τέχνης.

Ωστόσο, ο Ξενοφάνης, ήταν μια φυσιογνωμία ποιητού – ραψωδού που κατακεραύνωνε τις νέες διεφθαρμένες τάσεις. Άρχισε τότε στα συμπόσια, όπου τον καλούσαν ως ερμηνευτή, να επιδοκιμάζει της εξιστορήσεις των συμποσιαστών που αφορούσαν την εξέγερση της συμμαχίας τιτάνων και γιγάντων ενάντια στους θεούς. Μια τέτοια αναφορά σε τραγούδια που κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο την θεωρούσε ασέβεια προς το θείο. Έλεγε λοιπόν ότι: «οὔτι μάχας διέπειν Τιτήνων οὐδὲ Γιγάντων, οὐδ' αὖ Κενταύρων, πλάσματα τῶν προτέρων, ἢ στάσιας σφεδανάς· τοῖσ' οὐδὲν χρηστὸν ἔνεστιν».[10]

Στην σύγχρονη εποχή ένας ιστορικός συγγραφεύς, ο Φέλιξ Γκουιράντ (Felix Guirand) στο βιβλίο του «Παγκόσμιος Μυθολογία» διευκρινίζει την καταστρεπτική και βάρβαρη φύση του γένους των γιγάντων γράφοντας τα εξής: «…γίγαντας, οι οποίοι, φαίνεται, συμβολίζουν το κακόν ή τας διαφόρους καταστρεπτικάς δυνάμεις της φύσεως». [11]

Ανακεφαλαιώνοντας, επισημαίνουμε ότι κατά την εποχή της πρώτης καταστροφικής μάχης μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών έλαβε μέρος και το γένος των ανθρώπων.

 Το γένος αυτό κατοικούσε σε όλη την έκταση του Αιγιακού χώρου, στην Ελλανία γη, κι οι διεσπαρμένες φυλές ήταν οι απόγονοι των Ολυμπίων εμπλουτισμένες με το γονίδιο των θεών. Το γένος των ανθρώπων επιστρατεύτηκε στο πλευρό των Ολυμπίων Ελοχείμ κατά την περίοδο της περίφημης τιτανομαχίας και της γιγαντομαχίας με αντιπάλους τους αναρχικούς άθεους γίγαντες Νεφελείμ τιτάνες. Σήμερα, παρότι οι αρνητικές δυνάμεις βρίσκονται κλεισμένες στα Τάρταρα συνεχίζεται με κάποιο τρόπο η αιωνόβια  αντιπαράθεση.

Εν τέλει, τι στοιχεία έχουμε για την μονομαχία στους ουρανούς ανάμεσα στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τον Δράκο τον αρχαίο ή Εωσφόρο; Η μοναδική αναφορά δίδεται από την Αποκάλυψη. Μήπως αυτό είναι ένα σημάδι της σκανδαλώδους εύνοιας που παρέχει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στην Ελλάδα και στους Έλληνες σε κάθε αεροπορική ή στρατιωτική επιχείρηση.[12]   

Η εύνοια του Θεού, που αποστέλλει τις ουράνιες δυνάμεις προς χάριν μας, είναι προς απόδοση δικαιοσύνης, καθότι το γένος των Ελλήνων με πρωτοστάτες τους μυθολογούμενους ήρωες και τους κατοπινούς στρατηγούς και πολεμάρχους συμμετείχαν πάντοτε παρά τω πλευρώ των θείων ουρανίων δυνάμεων, ίσως, από καταβολής κόσμου.  

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Σύμφωνα με πληροφορίες που αντλούμε από το βιβλίο Α΄ της βιβλιοθήκης του Απολλοδώρου (παρ. 19) μαθαίνουμε ότι ο Άμυκος ήταν πράγματι ο βασιλιάς των Βεβρύκων της Βιθυνίας, γιος του Ποσειδώνα και της νύμφης Βιθυνίας. Επειδή ήταν γίγαντας και ρωμαλέος, κατέχοντας την τέχνη της πυγμαχίας, προκαλούσε σε αγώνα όποιον ξένο διάβαινε την χώρα του και τον σκότωνε. Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι τον σκότωσε ο Διόσκουρος Πολυδεύκης με μία κίνηση, αφού ο Άμυκος τον προκάλεσε σε πυγμαχικό αγώνα. Στην συνέχεια όρμησαν οι Βέβρυκες επάνω στον Πολυδεύκη αλλά οι Αργοναύτες τους εξουδετέρωσαν με τα σπαθιά τους. 

[2]. Ο μέγας συναξαριστής της Ορθοδόξου εκκλησίας, Αθήναι, τόμος  ΙΑ΄, σελ. 228

[3]. ο.π. Ο μεγ. Συναξ. Ορθοδοξ.

[4]. ο.π. Ο μεγ. Συναξ. Ορθοδοξ.

[5]. Πρώτοι από όλους του Έλληνες οι Αθηναίοι, επί εποχής βασιλείας του Αιγέως ή του Θησέως, είχαν λάβει χρησμό από το μαντείο των Δελφών, περί της Ελεύσεως του Υιού Του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκ της Παναγίας Παρθένου Μαρίας. Τούτο πιστοποιήθηκε πρόσφατα από την αρχαιολογική ανακάλυψη θραύσματος γραφής που βρέθηκε στην νήσο Ικαρία με την προφητεία του Απόλλωνος. Η επιγραφή διασώζεται κατά το 1/3. Ανάλογη γραφή θα βρίσκονταν στο ναό του Παρθενώνα.

[6]Ο Ερμής, με την επωνυμία Τρισμέγιστος, ανήκε στη συνομοταξία των αρχαίων Αλχημιστών κατά την μαρτυρία του βιβλίου Grundzüge_der_griechischen_und_römisch, Berlin, bei Ferdinana Dummler 1829, σελ. 118

[7]. Παραδόξως, στην Παλαιά Διαθήκη, συμβαίνει ένα παρόμοιο γεγονός με τον ηγέτη του Ισραηλιτικού στρατού Ιησού του Ναυή. Σε μια δύσκολη στιγμή των πολεμικών επιχειρήσεων παρεμβαίνει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και ευνοεί το στράτευμα του Ιησού του Ναυή. Βέβαια, η ονομασία του Ιησού του Ναυή είναι οφθαλμοφανές αντιγραφή του Ιάσων του Αργοναύτη, καθότι το της Ιωνικής διαλέκτου Ιησούς γίνεται Ιασούς και Ιάσων στην Δωρική, ενώ το Ναυή είναι εκ της αρχαίας ελληνικής λέξεως ναῦς < νάω (πλέω) εξόν και ναυαγός όπου και προκύπτει στην αραμαϊκή το Ναυή.

[8]. Καινή Διαθήκη, Αποκάλυψη του Ιωάννου, κεφ. ΙΒ΄, 7 – 9

[9]. Κάποια μυθοπλασία, τον καιρό της πρώιμης εποχής στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, οι Ακρίτες είχαν διαρρεύσει την φήμη της καταγωγής τους από τους δράκους, οι οποίοι ήταν όλοι ήταν 3-4 μέτρα ψηλοί, υπερφυσικά ρωμαλέοι κι ανίκητοι σε οποιαδήποτε μονομαχία. Ποιος ξέρει εκεί στην Ανατολία τι διασώζονταν ακόμα ως παράδοση, από τα μυθικά χρόνια των γιγάντων.

[10]. Βίκτωρος Δ. Κρητικού – Μιλτιάδου Τσέλιου, «Αρχαίοι Έλληνες λυρικοί/εκλογαί», Ο.Ε.Δ.Β., Αθήναι, 1968

[11]. Felix Guirand, «Παγκόσμιος Μυθολογία», εκδ. Χρ. Γιοβάνη, Αθήναι Ζωοδόχου Πηγής 7, τόμος Β΄

[12]. Μπορεί ο κάθε αναγνώστης να βρει τις μαρτυρίες για την παρουσία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ τόσο στην Κύπρο το 1974 όσο και στο Μανταμάδο της Λέσβου. Θα εντυπωσιαστείτε, όταν ανακαλύψετε ότι, οι μοναδικοί υπεύθυνοι της Κυπριακής τραγωδίας είναι οι προδότες πολιτικοί ταγοί που οι ίδιοι άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου για να εισέλθουν τα εχθρικά στρατεύματα στο ανατολικό κομμάτι της Αγίας Νήσου. Αν ανοιχτεί ο φάκελος της Κύπρου, που τον κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι Σιωνιστές Ιλλουμινάτι εκπρόσωποι των Νεφελείμ γιγάντων, τα πάντα θα διαλευκανθούν.  

Βιβλιογραφία

- Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας

- Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, εκδ. Γεωργιάδη, Αθήνα

- Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 6, λήμμα «Άμυκος»

- IOANNIS MALALAE, CHRONOGRAPHIA, EX RECENSIONE LUDOVICI DINDORFII., BONNAE  IMPENSIS ED. WEBERI MDCCCXXXI.

- Grundzüge der griechischen und römisch, Berlin, bei Ferdinana Dummler 1829

- Βίκτωρος Δ. Κρητικού – Μιλτιάδου Τσέλιου, «Αρχαίοι Έλληνες λυρικού/εκλογαί», Ο.Ε.Δ.Β., Αθήναι, 1968

- Καινή Διαθήκη, Αποκάλυψη του Ιωάννου

- Νεότερο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό του ΗΛΙΟΥ, Ιωάννης Πασσάς, Αθήναι

- Felix Guirand, «Παγκόσμιος Μυθολογία», εκδ. Χρ. Γιοβάνη, Αθήναι Ζωοδόχου Πηγής 7, τόμος Β΄

- ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ, εκδ. Γεωργιάδης, Αθήνα
- Anecdota graeca, Bibliothekae Regea Parissiensis, edide J.A. Cramer, Vol II