ЭIЄ

ΑΡΓΩ: ΤΟ ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΠΕΠΛΟΦΟΡΟΥ ΑΘΗΝΑΣ 

ΣΤΗΝ ΠΟΜΠΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ

 Έρευνα & συγγραφή Ιωάννης Βαφίνης

-

   Εκ του πάλαι, εις την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξαν ρωμαλαίοι άνδρες, οι ονομαστοί ως ήρωες, οι οποίοι όργωναν γνωστές κι άγνωστες θάλασσες με τα πολύκωπα σκαριά τους. Οι πρώτες μυθικοϊστορικές αναφορές αφορούν τους Αργοναύτες. Οι διάσημοι εκστρατευτές  της Ελλάδος, που έπλευσαν στα μήκη και στα πλάτη της υφηλίου, ήταν οι καλύτεροι και επιφανέστεροι ήρωες της εποχής τους. Οι εκλεγμένοι Αργοναύτες, εκ των καλυτέρων γόνων της ελληνίδας φυλής, ενώθηκαν εις ή και πολλάκις δια να επιτελέσουν μυστική κρατική υπηρεσία, γνωστή με το κωδικό όνομα Χρυσόμαλλον Δέρας.  

  Το πλοίο της εκστρατείας είχε κι αυτό ένδοξο παρελθόν. Τούτο συνάγεται από του λεχθέντος, ότι, το αρχιτεκτονικόν σχέδιον του πλοίου δωρήθηκε στον κατασκευαστή από την θεά της σοφίας, Αθηνά Εργάνη. Το όνομα του πλοίου έφερε το κωδικό όνομα Αργώ. 

  Σύμφωνα, με το Μέγα ετυμολογικό λεξικό, στο λήμμα Αργώ, διευκρινίζετε η ετυμολογία της ονομασίας του ξακουστού πλοίου των Αργοναυτών. Η αξιόπλοος ναυς έλαβε την ονομασία της λόγω της ταχύτητας που ανέπτυσσε στην θάλασσα. Η λέξη αργός, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει ταχύς, καθότι, το σκαρί του πλοίου έτρεχε με ταχύτητα πέραν της συνηθισμένης. Λέγει λοιπόν το λεξικό: «Αργώ: Η ναυς. αφ' ου και οι Αργοναύται. Εΐρηται ότι Άργος αυτήν κατασκεύασεν. ή ότι εν Άργει τη πόλει κατασκευάθη, ως Ηγή[σιππος] ιστορεί. Ή ότι ταχεία ην. αργόν γαρ και το ταχύ. ένθεν και ΛΗΘΑΡΓΟΣ, ο της λήθης ταχύς. Πρώτην δ' αυτήν ναυπηγηθήναι φασίν.»

Αναπαράσταση της Αργούς όπως την φαντάζονται οι σύγχρονοι

ερευνητές. Ωστόσο, το πραγματικό σχήμα της Αργούς

δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί με αρχαιολογικά ευρήματα. 

Ο Θεόδωρος Αξιώτης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι,

το πλοίο της Αργούς είχε δόλιχον σχήμα, κοινώς μακρόστενο

όπως οι αυτοκινητάμαξες (οτομοτρίς) 

   Έως τη σήμερον παραμένει άγνωστος ο αριθμός των εκστρατευτικών αποστολών της Αργούς. Τα βασικά μέλη του εκστρατευτικού πληρώματος, εξαιρουμένου του αρχηγού αυτής Ιάσων, ήταν δύο. Ο Ηρακλής και ο Θησέας, οι επιφανέστεροι πανελλήνιοι ήρωες. Μάλιστα, δια τον ήρωα και βασιλέα των Αθηνών υπήρχε μια παροιμία που διέσωσε ο Πλούταρχος. «οὐκ ἄνευ Θησέως·» [απόδοση: τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συμμετοχή του Θησέως] (Βίοι παράλληλοι-Θησεύς 29.3).

  Το γεγονός τούτο, της αναγκαίας συμμετοχής του Θησέα δια την επιτυχία της αποστολής, μπορεί να οδηγήσε την κατάθεση της Αργούς, ως αφιέρωμα στον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη των Αθηνών. Άλλωστε, η εμπνευστής της Αργούς ήταν η Αθηνά, η οποία συνάμα είχε την Αθήνα υπό την προστασία της ή κατά την μυθολογία εκείνη την είχε ιδρύση πριν από χιλιάδες χρόνια.  

 Όταν, λοιπόν, εν τέλει, η αποστολή των πεζοναυτών - Αργοναυτών αποπερατώθηκε, το ιερό πλοίο με τα υπερσύγχρονα εξαρτήματα του τέθηκαν προς φύλαξιν σε κάποιον ιερό τόπο. Οι απόψεις συγκλίνουν προς την πόλη των Αθηνών, όπου, πολιούχος ήταν η θεά της Σοφίας που κατασκεύασε, όπως είπαμε, τα σχέδια της υπερσύγχρονης ναυς.

  Οι πληροφορίες, για την ιδιαίτερη τεχνολογία της Αργούς, λιγοστές μεν αλλά υπαρκτές δε. Μία εξ αυτών, των σπάνιων ιστορικών αναφορών, διασώθηκε σε μια εγκυκλοπαίδεια του 19ου αιώνα. Είναι εκείνη του Νικόλαου Λωρέντη στο "Λεξικόν των αρχαίων μυθολογικών και ιστορικών και γεωγραφικών κυρίων ονομάτων".

 Στο λήμμα "Παναθήναια" τα λεχθέντα της εγκυκλοπαίδειας είναι ως εξής: «Αρχαία και επίσημος εορτή εν Αθήναις πανηγυριζομένη προς τιμήν της θεάς Αθηνάς, συσταθείσα το πρώτον ως λέγεται υπό του Ορφέως ή κατ' άλλους υπό του βασιλέως Εριχθονίου, και κατ' αρχάς μεν Αθήναια καλουμένη, ύστερον δε ανανεωθείσα υπό του Θησέως ωνομάσθη Παναθήναια προς ανάμνησιν της υπ' αυτού γενομένης συνοικήσεως των Αθηναίων εις μίαν και την αυτήν πόλιν τας Αθήνας, οίτινες πρότερον ευρίσκοντο εσπαρμένοι εφ' όλης της Αττικής κατά κώμας και χωρία. Διέφερον δε τα ιδίως λεγόμενα μεγάλα Παναθήναια από τα μικρά Παναθήναια. τα μεν πρώτα επανηγυρίζοντο ανά πάσαν τετραετίαν κατά την 28 ημέραν του Εκατομβαιώνος μηνός με πολλήν πομπήν και μεγαλοπρέπειαν, διαρκούντα πολλές ημέρας καθ' ας ετελούντο και διάφορα είδη αγώνων, ότε εφέρετο και ο πέπλος της θεάς Αθηνάς εφ' ενός πλοίου κινουμένου δια μηχανών και τεχνικών κωπίων δια μέσου της πόλεως· τα δε μικρά Παναθήναια εορτάζοντο ανά παν έτος ή κατά τινάς ανά πάσαν τριετίαν κατά την 20 ημέραν του Θαργηλιώνος μηνός.»

  Η εν λόγω αναφορά του παλαιού λεξικού του Λωρέντη ομιλεί ξεκάθαρα για ένα πλοίο διαφορετικό από τα άλλα της εποχής του. Διακρίνουμε, λοιπόν, στην περιγραφή, μια μηχανοκίνητη λέμβο με τεχνικούς ερετμούς (κωπιά). Πρόκειται για ένα υπερσύγχρονο, για την εποχή του, κατασκεύασμα που μετά την ανέλκηση του από την θάλασσα φυλάσσονταν στην Ακρόπολη των Αθηνών. Η περιφορά του γίν0νταν κάθε τετραετία στα μεγάλα Παναθήναια που διαμόρφωσε ο Θησέας εκ της παλαιοτέρας πανήγυρις των Αθήναιων του Εριχθονίου - Ερεχθέως. 

   Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να ξεδιαλύνουμε την περίπτωση της λέμβου που φυλάσσονταν στην Ακρόπολη των Αθηνών. Το πλοίο αυτό ήταν μια τριακόντορος, όπως γράφει ο Πλούταρχος στον βίο του Θησέα (παραγρ. 23), και το συντηρούσαν οι Αθηναίοι μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια επί εποχής, Δημητρίου Φαληρέα. Ήταν όμως ένα μοντέλο κι αυτό της Αργούς, ένα πλοίο της Αθηνάς με το οποίο ταξίδεψε ο Θησέας στην αποστολή του για να εξοντώσει τον Μινώταυρο της Μινωικής Κρήτης;

  Το πλοίο του Θησέα, όπως λέγει ο Πλούταρχος στον βίο του ήρωα βασιλέα, μετά την επιστροφή του Αγηίδη ήρωος από την Κρήτη, καθώς είχε εξοντώσει πρώτα τον Μινώταυρο, ανασύρθηκε εκ της θαλάσσης και αφιερώθηκε στον ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη (πιθανόν στο εκατόμπεδο που βρίσκεται μεταξύ Παρθενών και Ερεχθείου). 

 Ωστόσο, την ταυτοποίηση του Παρθενώνα με την Αργώ επισήμανε και ο ερευνητής συγγραφέας Θεόδωρος Αξιώτης, όπου υιοθετώντας τις μελέτες του μαθηματικού Θεοφάνη Μανιά, έγραψε τα εξής σχόλια: «Ο αριθμός 144 είναι ο αριθμός πάνω στον οποίο χτίστηκε ο Παρθενώνας, ο ναός της Αθηνάς. Η ίδια η θεά είναι η δημιουργός της Αργούς και η Αργώ έχει ναυπηγηθεί πάνω στον αριθμό 72(144). Ο 144, λοιπόν, είναι το κλειδί του Παρθενώνα και της Αργούς.» 

  Επιπλέον απο μία ετέρα πληροφορία, από μία παλαιοτέρα ιστορική πηγή, ανασύρω πλείονα στοιχεία περί του πλοίου της πομπής των Παναθηναίων που αφορούν την υπερεξελιγμένη τεχνολογική κατασκευαστική του δομή. Συγκεκριμένα, στην "Χρονολογία ιστορική" του Κυριάκου Μελίρρυτου συναντάμε μια εξαιρετικά αναλυτική περιγραφή της Αργούς ή της ναυς του Θησέως, όπου γράφει τα εξής: «...πολλά παρ' ημίν απίθανα οι αρχαίοι εγίνωσκον· αλλ' ούτις την γνώσιν αφήρηται τούτου κατηγορεί προχειρότατα· πολλά αρχαία ως μύθοι εξελήφθησαν· αλλ' η νυν ανεύρεσις αποδεικνύει αυτά αληθέστατα· ο Ίκαρος εστί μύθος, αλλ' ο Μογκολφιέρης[1] επαλήθευσεν· η ναυς, ήτις εν τοις Παναθηναίοις έφερε τον πέπλον εκινείτο εξ ενδόθεν αοράτων μηχανών φερομένη δια των οδών αυτοκίνητος· αι σημεριναί των Άγγλων αυτοκίνητοι Άμαξαι εισί ταυτοδύναμοι· αλλ' η ναυς ίσως άνευ τροχών εντεχνεστέρα.».

  Σύμφωνα με τις παλαιότατες φιλολογικές πηγές του Κ. Μελίρρυτου, το πλοίο της πομπής των Παναθηναίων δεν ήταν ένα σύνηθες πλεούμενο, καθότι, κινούνταν με εσωτερικές αόρατες μηχανές και μετακινούνταν στις οδούς της πομπής αυτοκινούμενη χωρίς καμία ανθρώπινη παρεμβολή. Λέγει δε, ότι, οι σημερινές αυτοκινούμενες άμαξες ήτοι και αυτοκινητάμαξες (δες και οτομοτρίς) στην Αγγλία  είχαν την ίδια δυναμική στην ταχύτητα μετακίνησης, αλλά, η αρχαία ναυς των Παναθηναίων, πιθανόν η Αργώ, ήταν πιο εξελιγμένη τεχνολογικά και δεν είχε ρόδες. Είναι βέβαιο ότι, ο Μονγκολφιέρης περιγράφει ένα ιπτάμενο πλοίο που προσθαλασσώνεται  ενώ  παράλληλα μπορεί και ίπταται.

Αυτοκινητάμαξα σειράς 621 ΟΣΕ στην Αττική που 

κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα το 2004-2006.

Εδώ βλέπουμε τις σεληνιακές αυτοκινητάμαξες του 

μέλλοντος οι οποίες ονομάζονται Lunar Maglev & Maglev 

Trainz  κατά το σχέδιο της Αργούς. Είναι πιθανόν

η Αργώ να είχε παρόμοιο σχήμα και κατασκευαστική δομή. 

   Ο Μονγκολφιέρης, ως ερευνητής, γνώστης και κατασκευαστής αεροναυτικών μέσων, πιθανόν να είχε διεισδύσει σε κρυφές βιβλιοθήκες της Δύσης ανακαλύπτοντας σημαντικές λεπτομέρειες για την υψηλή τεχνολογία του προϊστορικού πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων. Κυρίως, δε για την υπερτεχνολογία της ιπτάμενης Αργούς, καθότι πολλοί μελετήτες, όπως είδαμε, επισημαίνουν ότι, η Αργώ δεν ήταν ένα απλό πλοίο, αλλά, ταξίδευε με διττό τρόπο εκ θαλάσσης και αέρος, ενώ, παράλληλα είχε και αυτόματο εγκέφαλο πλοήγησης κατασκευασμένο από το ξύλο οξιάς της φηγούς[2]. Η κατασκευαστής του υπερσύγχρονου συστήματος ήταν η πρώτη αργοναύτισσα Αθηνά Εργάνη πολιούχος της πόλεως των Αθηνών.

    Εν κατακλείδι, δεν ειμπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το ότι, η Αθηνά Εργάνη λατρεύονταν στον ναό του Θησείου μαζί με τον 'Ηφαιστο, ενώ, ο σηκός του ναού αποδόθηκε κατά την κατασκευή του στο ήρωα και λυτρωτή - Άνακτα των Αθηνών Θησέα!

 

 

Εικόνες από τις βίβλους που κάνουν λόγο περί της 

μηχανοκίνητης ναυς των Παναθηναίων.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]  Πρόκειται για τον Ιωσήφ Μιχαήλ Μονγκολφιέ, εκ Γαλλίας, σπουδαίο ερευνητή ποικίλων επινοήσεων και εφαρμογών κυρίως στην υδραυλική και αεροναυτική επιστήμη. Ήταν εκείνος που κατασκεύασε το γνωστό αερόστατο Μονγκολφιέρα. Ίσως δια τούτο ο Μελίρρυτος τον αναγράφει ως Μονγκολφιέρη, διατηρώντας τον τύπο του εξελληνισμού των ονομάτων όπως είθισται στην παλαιοτέρα ελληνική βιβλιογραφία. 

[2] Ο Φηγούς ήταν ένας οικισμός στην περιφέρια του άστεως των Αθηνών και ανήκε στην Ερεχθηίδα φυλή. Την ονομασία του την έλαβε από την παρουσία του δέντρου της οξιάς που στην αρχαία Ελλάδα λέγονταν φηγός. Παρότι λέγεται ότι, το ξύλο της φηγούς, που τοποθετήθηκε στην Αργώ, προέρχονταν από το μαντείο της Δωδώνης, τα στοιχεία δείχνουν να υπάρχει συσχέτιση με την περιοχή της Πεντέλης. Εκεί φύονταν δάσος από οξιές - φηγούς. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Νικόλαου Λωρέντη,"Λεξικόν των αρχαίων μυθολογικών και ιστορικών και γεωγραφικών κυρίων ονομάτων, εν Βιέννη Αυστρίας 1837

-ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ φιλοπονηθείσα υπό Κυριάκου Μελιρρύτου του Θεσσαλονικέως, εν Οδησσώ 1836

-Θεόδωρου Αξιώτη, Αργώ η πρώτη Αργοναυτική εκστρατεία του 3.500 π.Χ., Αθήνα 1985

 

 

ЭIЄ

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΜΗΔΩΝ

Έρευνα και συγγραφή: Ιωάννης Βαφίνης

   Ο Αισχύλος υπήρξε ο ογκόλιθος της θεατρικής σκηνής των Αθηνών και πατέρας της Αθηναϊκής τραγωδίας. Το ταλέντο του ανεξίτηλο χάραξε την απαρχή του τρόπου της υποκριτικής τέχνης των διονυσιακών θιάσων. Έμελλε να πρωτοστατήσει στην γενιά των τραγικών ποιητών της λαμπρότερης περιόδου των θεατρικών δρωμένων της πόλεως των Αθηνών.

   Η γέννηση του ανάγεται στον 6ο αιώνα γύρω στο 525 ή 524 π.Χ. στην Ελευσίνα. Το γένος του ανήκε στην Ιπποθοωντίδα φυλή και συσχετίζονταν με την γενιά των Κοδριδών. Ήταν γιος του ευγενούς Αθηναίου γαιοκτήμονα Ευφορίωνα και ίσως η εύπορη κατάσταση του πατρός του να τον ώθησε να συμμετάσχει από νωρίς στους δραματικούς αγώνες, μόλις στα εικοσιέξι του χρόνια.

   Στα έργα του Αισχύλου, διανθίζεται η έννοια του δίκαιου. Σύμφωνα και με τον Βρετανό φιλόλογο Τζόρτζ Ντέρβεντ Τόμσον, ο Αθηναίος τραγωδός, υπήρξε ακόλουθος των ιδεών του Πυθαγόρα. Η εισαγωγή του στον κόσμο των πυθαγόρειων ιδεών τον οδήγησαν στην χρήση πολλών πυθαγορικών ρήσεων, στα ποιητικά κείμενα των έργων του, με μια επιπλέον προσωπική διύληση.  

       Απεικόνιση στιγμιότυπου της τραγωδίας του Αισχύλου

       από Αττικό μελανόμορφο αγγείο που παρουσιάζει τον

 Προμηθέα ως δεσμώτη. Είναι η σκηνή όπου ο Αισχύλος

δια στόματος Προμηθέα προφητεύει τον ερχομό του λυτρωτή

του ανθρωπίνου γένους.

   Η δικαιοσύνη, ως υπέρτατος νόμος της ανθρώπινης ύπαρξης, έπλασε στην ιδιοσυγκρασία του την έννοια ενός εσαεί μαχόμενου δικαίου πολίτη. Το δίκαιο, συνυφασμένο με την ουράνια προέλευση της πνευματικότητας, τον έφερε στα χνάρια της αληθινής Θεότητας, της άγνωστης μέχρι τότε για τους ανθρώπους της γης. Η θεία πνεύση τον φώτισε να παρουσιάσει, στην τραγωδία του "Προμηθέας Δεσμώτης", μια προφητική ρήση για την έλευση του σωτήρα ημών Κυρίου Ιησού Χριστού, λέγοντας: «...τρίτος γε γένναν πρός δέκ’ άλλαισιν γοναίς...» (στ.774)  μετάφραση: [«...θα γεννηθεί μετά από άλλες δεκατρείς γενιές...»]. 

  Αυτό δεν είναι επινόηση κάποιων σύγχρονων ερευνητών, αλλά, η απόδειξη της συσχέτισης του Αισχύλου με το φρόνημα της δικαιοσύνης με τον αληθινά δίκαιο Θεάνθρωπο Ιησούν Χριστόν τον καθ' όλαν Δίκαιον Υιόν Του Θεού και δημιουργό του σύμπαντος κόσμου!

  

Ιχνογράφηση του τραγωδού Αισχύλου από τον ερευνητή

και συγγραφέα του άρθρου 

  Τα έργα του έμειναν διαχρονικά εις τους αιώνας, εφόσον, η βαθύτατη πλοκή τους συνεχίζει να απασχολεί την κοινωνία, όπως, και όλους τους εκπροσώπους της τέχνης. 

 Φρόντισε, μάλιστα, να διεισδύσει και στα μυστικά των ιεροπραξιών της ελευσινιακής μυσταγωγίας, καθότι, υπήρξε και μύστης των ελευσινίων μυστηρίων. Η πλοκή των έργων του βρέθηκε κάποια στιγμή να εμπεριέχει μυστικούς χρησμούς κι απόκρυφα σχόλια του ελευσινιακού ιερατείου με αποτέλεσμα να δεχθεί από τους ιερείς έναν ανηλεή διωγμό που του στέρησαν για αρκετά χρόνια την παρουσία του στην γενέτειρα πόλιν Αθήνα. 

 Παρά την συμμετοχή του στα Ελευσίνια μυστήρια της Δήμητρας, του Διόνυσου και της Περσεφόνης, όπου επιβάλλονταν η σιωπή, η ελεύθερη φωνή του θέλησε να μοιραστεί τις αλήθειες, με τους αθηναίους συμπολίτες του, στις τραγωδίες που συνέθεσε. 

    Από όσα γνωρίζουμε οι τραγωδίες του ήταν οι εξής:

• Πέρσαι (472 π.Χ.)
• Αιτναίαι (470 π.Χ.)
• Επτά επί Θήβας (467 π.Χ.)
• Ικέτιδες (463 ; π.X.) 
• Προμηθεύς Δεσμώτης 
• Ορέστεια [τριλογία] (458 π.Χ.)
• Αγαμέμνων 
• Χοηφόροι 
• Ευμενίδες 

  Ο Αισχύλος είχε δύο αδέρφια, τον Κυναίγειρον και τον Αμεινία, και τα δύο ήρωες ευπατρίδες ονομαστοί για την προσφορά τους εις την ελευθερία των πάτριων εδαφών. Ο Αθηναίος τραγωδός συμπολέμησε με τον αδερφό του Κυναίγειρον, στην μάχη του Μαραθώνα, τα βαρβαρικά στίφη των Περσών. Ήταν τόσο περήφανος που ανακηρρύχθηκε μαραθωνομάχος, ώστε, να μνημονεύει μόνον αυτήν του την διάκριση και ουχί τα έπαθλα των δραματικών αγώνων. Παράλληλα, συμμετείχε και στην ναυμαχία του Αρτεμισίου, αλλά, και της Σαλαμίνας. Το αγωνιστικόν του επίτευγμα τον ακολουθούσε σε όλον του τον βίον επιρρεάζοντας τον καταλυτικά στα έργα του.

    Ο περιηγητής Παυσανίας, τέσσερις αιώνες μετά την εποχή της πολιτιστικής ακμής των Αθηνών, καταγράφει τις διασώζουσες φήμες, περί του υπέρμετρου αγωνιστικού πνεύματος του ποιητή Αισχύλου, με τα εξής γλαφυρά σχόλια: «φρονῆσαι δὲ Ἀθηναίους ἐπὶ τῇ νίκῃ ταύτῃ μάλιστα εἰκάζω· καὶ δὴ καὶ Αἰσχύλος, ὥς οἱ τοῦ βίου προσεδοκᾶτο ἡ τελευτή, τῶν μὲν ἄλλων ἐμνημόνευσεν οὐδενός, δόξης ἐς τ<ος>οῦτο ἥκων ἐπὶ ποιήσει καὶ πρὸ Ἀρτεμισίου καὶ ἐν Σαλαμῖνι ναυμαχήσας· ὁ δὲ τό τε ὄνομα πατρόθεν καὶ τὴν πόλιν ἔγραψε καὶ ὡς τῆς ἀνδρίας μάρτυρας ἔχοι τὸ Μαραθῶνι ἄλσος καὶ Μήδων τοὺς ἐς αὐτὸ ἀποβάντας.» μετάφραση: [Υποθέτω, ότι οι Αθηναίοι είναι πολύ περήφανοι για την νίκη  τους αυτή στον Μαραθώνα. Διότι κι ο Αισχύλος, όταν έφτανε το τέλός της ζωής του, δεν περηφανεύτηκε για τίποτε άλλο, αν και φημισμένος για την ποιητική του τέχνη, παρά μόνο για την συμμετοχή του πολεμώντας στην ναυμαχία του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας. Ακόμη στον τάφο του έγραψε το όνομα του πατέρα του και της πόλης του, προσθέτοντας ότι μάρτυρες της ανδριοσύνης του είχε το άλσος του Μαραθώνα και τους Μήδους που πολέμησε όταν αποβιβάστηκαν εκεί](Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις-Αττικά, 14.5).

  Επιβεβαιώνεται ενταύθα, και με την ιστορική καταγραφή του Παυσανίου, ότι, πριν να επέλθει ο θάνατος του, ο πρωτοπόρος της Αθηναϊκής τραγωδίας, είχε αφήσει την εντολή να γραφθεί στην πλάκα του νεκρικού του μνημείου το εξής επιτύμβιο: 

 

Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεῦθει

μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·

ἀλκὴν δ' εὐδόκιμον Mαραθώνιον ἄλσος ἄν εἴποι

καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.

   Ο Αισχύλος, κλείνοντας τα μάτια του, κι αποχαιρετώντας μια για πάντα τον μάταιον τούτον κόσμον, άφησε παρακαταθήκη στους Έλληνες και δη Αθηναίους συμπολίτες του το μήνυμα της φιλοπατρίας και του εθνικού φρονήματος, όπως συνηθίζονταν στους Αθηναίους ευγενείς των αρχαϊκών χρόνων.  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις-Αττικά

-Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης

-THOMSON GEORGE, "Μελέτες στην αρχαία ελληνική κοινωνία-Οι πρώτοι φιλόσοφοι"

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ЭIЄ

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΝΘΑΛΠΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Ἔρευνα & συγγραφὴ: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

 Ἐπὶ πολλοῖς καὶ ἐπὶ μακρὸν ἔχει ἐπισημανθεῖ ἡ μοναδικότητα τῆς ἀρχιτεκτονικῆς δομῆς τοῦ κεντρικοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν ποὺ φέρει τὴν προσωνυμία Παρθενῶνας. 

 Ἐν τούτοις, ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ ἀριθμητικὸ σύνολο τῶν κιόνων τοῦ Παρθενῶνος. 

 Ἐν συναρτήσει μὲ τὴν πασίγνωστη πλέον πυραμιδικὴ προέκταση τῶν κιόνων, ὁρισμένες ὄψεις τοῦ οἰκοδομικοῦ συνόλου ἐνδείκνυται, ὑπὸ συνθήκας, νὰ συντελοῦν εἰς τὴν πρόκληση τοῦ θερμοδυναμικοῦ φαινομένου της Ἐνθαλπίας. 

Τραβηγμένες εἰκόνες μὲ φυσικὸ φακὸ ἀναδεικνύουν τὸ λαμπερὸ ἢ λευκὸ γαλάζιο ὑπόβαθρο τοῦ οὐράνιου θόλου 

πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ τὸν Λυκαβηττό. Εἶναι τὸ γλαυκὸ χρῶμα, δηλαδή, τὸ γαλαζοκίτρινο τῶν ὀφθαλμῶν τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς. 

 Ἐκ πρώτης ἀπόψεως ἡ ἀριθμητικὴ ἐξίσωση κατὰ τὴν ὁποίαν προκύπτει ἀπ' τὸ σύνολο τῶν κιόνων, δηλαδή, 8+16 (ΒΔ πλευρὰ) & 8+16 (ΝΑ) σὺν τῆς θερμοδυναμικῆς ἐνέργειας ποὺ ἐκλύεται ἀπὸ τὸ πυραμιδικὸ σχῆμα, μποροῦν νὰ συσχετιστοῦν μὲ τὴν κάτωθι χημικὴ ἐξίσωση: 

 Ἐὰν τώρα ἀναλύσουμε τὴν ἐξίσωση τοποθετῶντας εἰς τὰ χημικὰ σύμβολα τοὺς ἀτομικοὺς ἀριθμούς, Ἡ=1 καὶ Ὁ=8 τότε ἡ ἐξίσωση λαμβάνει τὰ ἑξῆς ἀριθμητικὰ στοιχεῖα: 2•1+8>2•1+8 + 572 τζάουλ. 

Εἶναι ἄραγε σύμπτωση ἡ ἀριθμητικὴ ἀναλογία τῶν κιόνων ἢ πράγματι προσέδιδαν κάποια περαιτέρω ἐνίσχυση; 

 Τὰ δεδομένα αὐτὰ δείχνουν πὼς κάτι τέτοιο ὑφίσταται καὶ ἴσως μὲ τοῦτο τὸν συνδυασμὸ νὰ προκαλεῖτε τὸ φαινόμενο τῆς ἐνθαλπίας τοῦ μοριακοῦ ὑδρογόνου ἢ διυδρογόνου, ἔτσι ὥστε, νὰ παράγεται ἕνα ἐνεργειακὸ φαινόμενο ποὺ ἐπιφέρει μιὰ ἰδιαίτερη ἀπόληξη στὸν οὐράνιο θόλο τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, δηλαδή, τοῦ ἔντονου γλαυκοῦ ἤτοι καὶ γαλανοῦ χρώματος. 

 Ἂς παρακολουθήσουμε, ὅμως, τί λέει καὶ ἡ χημικὴ ἔρευνα τῶν μετατρεπόμενων ἀερίων στοιχείων, σύμφωνα μὲ τὴν διαδικτυακὴ ἐγκυκλοπαίδεια τὴν λέγουσα (Βικιπαίδεια): «Υπάρχουν εκρηκτικά μίγματα του υδρογόνου επίσης με τον αέρα και με το χλώριο σε εύρος συγκεντρώσεων 4-74% και 5–95% κατ' όγκο, αντίστοιχα. Τα μίγματα μπορούν να αναφλεγούν με σπινθήρα, με θέρμανση ή με ηλιακό φως. Η θερμοκρασία αυτοανάφλεξης του υδρογόνου στον αέρα είναι 500°C. Οι φλόγες καθαρού υδρογόνου και καθαρού οξυγόνου εκλύουν υπεριώδες φως, οπότε με μίγμα πλούσιο σε οξυγόνο είναι σχεδόν αόρατες με γυμνό μάτι, όπως φαίνεται καθαρά από το θαμπό νέφος της εξάτμισης των κύριων κινητήρων ενός διαστημικού λεωφορείου, ιδιαίτερα σε σύγκριση με το πολύ ορατό αντίστοιχο νέφος των διπλανών προωθητήρων στερεών καυσίμων. Η ανίχνευση τυχόν διαρροής υδρογόνου μπορεί να απαιτεί τη χρήση ανιχνευτή φλόγας. Τέτοιες διαρροές μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνες. Ένα διάσημο παράδειγμα ήταν η καταστροφή του αεροπλοίου Χίντενμπουργκ, στο οποίο οι φλόγες έγινες ορατές μόνο αφού αναφλέχθηκαν και άλλα καύσιμα υλικά, από το κέλυφος του σκάφους, που έδιναν ορατή φλόγα. Οι φλόγες υδρογόνου υπό άλλες συνθήκες είναι γαλάζιες, θυμίζοντας τις φλόγες φυσικού αερίου.» [Λήμμα «Υδρογόνο»]

Εἰς τὴν τουρμπίνα τοῦ διαστημικοῦ ὀχήματος τῆς ΝΑΣΑ διακρίνεται ξεκάθαρα τὸ γαλάζιο ἢ γλαυκὸ χρῶμα ποὺ ἐξέρχεται ὡς καύσιμο ὑλικό τοῦ ἐκρηκτικοῦ μείγματος. 

Παράλληλα, δεδομένου μιᾶς ἀρχαιολογικῆς ἀνακάλυψης τοῦ Κυριάκου Πιττάκη, κάτω ἀπὸ τὴν κρηπῖδα τοῦ ναοῦ τοῦ Παρθενῶνα, εἰς τὴν ὁποία θέση ἀποκαλύφθηκε μιὰ ὑπόγεια κόλουρη πυραμίδα, ξετυλίγονται νέες θεωρίες γιὰ τὴν συνολικὴ δομὴ τοῦ ναοῦ. 

 Ἕν ὀλίγοις, ἂν παραδεχτοῦμε ὅτι, ὁ ναὸς χτίστηκε ἐπάνω σὲ τούτη τὴν προϊστορικὴ βαθμιδωτή - κόλουρη πυραμίδα τότε θὰ πρέπει νὰ λάβουμε ὑπόψιν καὶ τὸν συσχετισμὸ μὲ τὴν γραμμὴ τῶν κιόνων τοῦ ναοῦ ὅπου κατὰ τὴν ἀρχαιολογικὴ μελέτη παρουσιάζουν μιὰ ἐμφανὴς κλίση πρὸς τὸ ἐσωτερικό. Δηλαδή, οἱ νοητὲς γραμμὲς τῶν κιόνων ἀνυψούμενες, συναντῶνται, κατὰ τὴν ἐπέκταση τους, καὶ σχηματίζουν μιὰ τριγωνικὴ πυραμίδα. 

 Ἄραγε, ὁ Παρθενῶνας ὑπῆρξε τὸ κορυφαῖο ἐπίπεδο κατασκευῆς μιᾶς προμυκηναϊκῆς βαθμιδωτὴς πυραμίδας; 

 

Ἡ Κόλουρη πυραμίδα σύμφωνα μὲ τήν 

ἐπιστήμη τῆς γεωμετρίας 

 Ἐπιπλέον, συμφώνως μὲ μαρτυρίες ἐνορατικῶν ἀτόμων, πιστεύετε ὅτι, σὲ κάποιο μυστικὸ θάλαμο τῆς πυραμίδας βρίσκεται κιβώτιο, τύπου λάρνακας, ἀπ' ὅπου ἐκχέονται πρὸς ἄνωθεν δέσμες φωτὸς διαφόρων χρωμάτων. 

 Ὠσαύτως μὲ παρόμοιες περιπτώσεις συμπεραίνεται τὸ γεγονὸς ὅπου θυμίζει τὶς πυραμίδες τῆς κεντρικῆς καὶ νότιας Ἀμερικῆς ἀλλὰ καὶ ἀλλαχόθεν παρόμοιων πυραμιδικῶν κτισμάτων. 

 Τὸ κιβώτιο αὐτὸ πρέπει νὰ συσχετίζεται μὲ τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας ἢ τὸ κυτίον ποὺ ἔβαλε μέσα ἡ Ἀθηνᾶ τον Ἐριχθόνιο. Αὐτὸ τὸ κυτίον εἶναι ἕνας ἐπιταχυντὴς ἀνδρονίων καὶ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν ναὸ τῆς Παρθένου.  

 Ἰδοὺ καὶ ἡ ἀπόδειξη διὰ τοῦ ἀναλογικοῦ λεξαρίθμου: 

[ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ = 245 ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗΣ ΑΝΡΟΝΙΩΝ = 245]
[Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ = 201 ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ = 201] [ΒΑΘΜΙΔΩΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ = 264
ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ = 264] [ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ = 221 ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΜΗΧΑΝΗ = 221]
[Η ΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ = 247
ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = 247].

 Εἰκάζεται, λοιπὸν ὅτι, βάση πληροφορίας, κάτω ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ προϊστορικοῦ βασιλιᾶ τῆς Ἀθήνας Ἐριχθόνιου - Ἐρεχθέα. Ὁ ἐξωσωματικὸς υἱὸς τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς λένε πὼς ἐνταφιάστηκε στὸ ναὸ τῆς μητέρας του Ἀθηνᾶς μέσα εἰς μίαν κιβωτὸ τῆς ζωῆς. 

 Τὸ κυτίο ἢ λάρναξ ποὺ ἔβαλε μέσα ἡ Ἀθηνᾶ τὸ νεογέννητο Ἐριχθόνιο ἦταν ὑψηλῆς τεχνολογίας μηχανὴ παραγωγῆς ἀτομικῶν σωματιδίων. 

Στὶς πυραμίδες της Βοσνίας λέγεται ὅτι συμβαίνει κάτι τὸ ὑπερβατικό. Ἀπὸ τὴν κορυφή τους ἐκχέονται δέσμες φωτός. 

Ἡ εἰκόνα προσπαθεῖ νὰ ἀναδείξει τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἐφικτὸ νὰ ἀποτυπωθεῖ σὲ μιὰ ἁπλῆ λήψη φωτογραφίας. 

 Συνελλόντι εἰπεῖν, ἡ τριγωνικὴ δομὴ τῆς νοητῆς πυραμίδας παράγει ἕνα ὑλενεργειακὸ συνεχές. 

 Τὸ ὑλενεργειακὸ συνεχὲς δημιουργεῖ μιὰ φωτεινὴ λάμψη συσχετιζόμενης μὲ τὸν ἐνεργειακὸ μετασχηματισμὸ καὶ τὸν κόσμο τῶν διαστάσεων. Τὴν ἐν λόγῳ θεωρία ὁ Ἀϊνστάϊν τὴν διατύπωσε μὲ πέντε σύμβολα, δημιουργῶντας τὴν ἐξίσωση E=mc2. 

Σὲ μιὰ φωτογραφία τοῦ 1888 ἀπεικονίζονται τὰ θεμέλια τοῦ Παρθενῶνα κατὰ τὴ μεγάλη ἀνασκαφῇ ποὺ διενεργήθηκε κατὰ τὰ ἔτη 1885-90. Πρόκειται γιὰ τὴν νότια πλευρὰ τοῦ ναοῦ ὅπου τελικῶς ὑπῆρξε καὶ τὸ βαθύτερο καὶ δυσκολότερο μέρος τῆς ἀνασκαφῇς.

 Τὸ βάθος της ξεπέρασε ἀρκετὲς φορές 

τὰ 15 μέτρα μέχρις ὅτου νὰ φτάσουν στὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἱεροῦ βράχου. Ἡ δομὴ τῆς λιθόχτιστης βάσης τοῦ Παρθενῶνα δείχνει νὰ ὁμοιάζει μὲ τὸ γεωμετρικὸ σχῆμα μιᾶς κόλουρης πυραμίδας. 

Πηγή: iDAI.objects arachne Γερμανικὸ Ἀρχαιολογικὸ Ἰνστιτοῦτο. 

Ἀνασκαφὲς στὴν Ἀκρόπολη τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1938.... Ἀρχεῖο Ascsa. Φαίνεται ξεκάθαρα τὸ βαθμιδωτὸ πυραμιδικὸ σχῆμα, τῆς λιθόχτιστης βάσης τοῦ Παρθενῶνα. 

 Συνάμα πρέπει νὰ ἀναδείξουμε τὴν ἐπενέργεια τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς στὴν οὐράνια χρωματικὴ ἀπόληξη τοῦ Ἀθηναϊκοῦ οὐρανοῦ. 

 Τὸ γαλάζιο ἢ γλαυκὸ χρῶμα τοῦ οὐράνιου θόλου, σύμφωνα μὲ τοὺς μυθολογικοὺς συμβολισμούς, εἶναι ἡ ἀπόχρωση τῶν ὀφθαλμῶν τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς.

  Ἡ Ἀθηνᾶ ταυτίζεται μὲ τὴν κεραυνοβόλο ἐνέργεια καὶ δὴ τὴν ἀστραπὴ δία τοῦτο οἱ ὀφθαλμοί της ἀστραποβολούν. 

 Ἐνδιαφέρον, ὁμοίως, γεννᾶτε ἐκ τοῦ ἀθροίσματος τῶν πέντε συμβόλων σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν προσωπικὸ ἀριθμὸ τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς καὶ τὸ πεντάκτινο ἀστέρι. Ἡ ἐξίσωση ἀπεικονίζει τὴν ἰσοδυναμία μάζας καὶ ἐνέργειας. 

 Ἐπὶ τῆς οὐσίας, πρόκειται γιὰ τὴν θεωρία τῆς σχετικότητας ἐκ τῆς ὁποίας παράγεται ἡ σύντηξη πλάσματος μὲ τὴν ἐκπομπὴ ἀκτινοβολίας γάμα. 

Τὰ λεχθέντα ἀπὸ τὴν ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ τοῦ Felix Guirand ἐκδόσεις Γιοβάνη Τόμος Β' ὅπως ἀναγράφεται ἢ σχέση τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς μὲ τὴν ἀστραπή 

καὶ τὸ γαλανοκίτρινο ἢ γλαυκὸ χρῶμα 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Felix Guirand, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ἐκδ. ΓΙΟΒΑΝΗ 

•ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, «Οἱ ἥρωες», Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, 1986 

ЭIЄ

ΜΟΡΙΑ Η ΙΕΡΗ ΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
(Η πρωτογενής ελιά του πλανήτη γη)
Συγγραφή Ιωάννης Βαφίνης
-

  Εις την πρωιμότερη περίοδο της ιστορίας των Ελλήνων και δη των Αθηναίων απαντώνται μυθιστορικά γεγονότα με θαυμαστή πλοκή. Ένεκα τωόντι, της έριδος μεταξύ του Ποσειδώνα και της Αθηνάς, η πανάρχαια πόλη των Αθηνών αποκτά ένα θείο δώρο το οποίον έμελλε να γίνει ο θησαυρός της πόλεως ανατρέφοντας γενεές γενεών γηγενών ανθρώπων Αθηνών τε και περιχώρων. 

 Η θεοδώρητη ελιά ήταν το λαμπρό αειθαλής δένδρον, που χάρισε η Αθηνά στους αυτόχθονες Αθηναίους για να επιτύχει την απολαβεί της προστασίας της πόλεως. Πόθεν ήλθε το εν λόγω θείο δημιούργημα; Ουδείς γνωρίζει επακριβώς. Καθώς εξυφαίνεται μυθολογικώς, η έλευσις της ελαίας προσδιορίζεται προ της εμφανίσεως της σελήνης γύρω από την τροχία του πλανήτη γη. 
  Η άφιξης διενεργήθηκε από ουράνιο βιολογικό εργαστήριο. Μεταφυτεύθηκε με φροντίδα, δια πρώτη φορά, από την θεά της σοφίας, την Αθηνά, στην δυτική πλευρά του Ερεχθείου. Εκεί, στο ανάκτορο του βασιλέα Κέκροπα συντελέσθηκε ο διαξιφισμός και παρέμειναν τα δώρα που πρόσφεραν αμφότεροι οι θεοί...το πηγάδι με το θαλασσινό νερό και η ελιά Μόρια!

  Μετά ολίγων χρόνων από την Ακρόπολη των Αθηνών έκοψαν, εκ του κορμού της ιερής ελιάς, κλαδιά και τα φύτεψαν στην περιοχή της Ακαδημίας. Ωσαύτως και τούτες οι ελιές, που καλλιεργήθηκαν στην Ακαδημία,  ονομάστηκαν Μόριες. Η ονομασία τους φαίνεται ότι προήλθε από το πρώτο δέντρο όπου βρίσκονταν δίπλα από το Ερεχθείο, το οποίο πρωτονομάστηκε Μόρια από την λέξη μόρος, δηλαδή θάνατος, ούτως επήλθε εις τον υιό του Ποσειδώνος Αλιρρόθιο όταν προσπάθησε να κόψει τον κορμό της ιερής ελιάς.
  Το γεγονός της μετεμφύτευσης νέων κλώνων ελαίας, σε  διάφορες περιοχές της Αθήνας πραγματοποιήθηκε με την αποκοπή τμημάτων της ιερής ελιάς, απ' όπου δημιουργήθηκαν εκ  πρώτης οι δώδεκα Μόριες της Ακαδημίας. 
  Για τους φιλόσοφους και παλαιούς νομοθέτες των Αθηνών ο αριθμός της δωδεκάδος αντικατόπτριζε το ιερό γεωμετρικό σχήμα του δωδεκάεδρου. Δι' αυτό τον λόγο, όπως οι πύλες στα τείχη των Αθηνών ήταν δώδεκα τόσα ήταν και τα πολίσματα της Αττικής τα συνενωθέντα από τον ήρωα Θησέα.
  Επιπλέον, κόπτοντας τεμάχια βλαστών από τις δώδεκα ιερές ελιές της Ακαδημίας δημιουργήθηκε στην πορεία και ο αρχαίος ελαιώνας των Αθηνών. Επίσης, κάθε ιερό της πόλεως πλαισιώνονταν από ιερές  ελιές Μόριες. Σταδιακά το δένδρο της ελιάς διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα κι έπειτα με τους κατ' επανάληψη αποικισμούς σε όλη την Μεσόγειο.

Όταν οι Πέρσες εκστράτευσαν για δεύτερη φορά 

εναντίον των Ελλήνων κατάφεραν να κυριεύσουν μέχρι 

και την Ακρόπολη των Αθηνών. Οι Αθηναίοι είχαν φύγει

από την πόλη αφήνοντας πίσω κάποιους ολίγους

 υπερασπιστές της πόλεως. Δυστυχώς, παρά την ηρωική αντίσταση

τους η ανατολική σπηλαιώδης είσοδος της Ακρόπολης

οδήγησε τους Πέρσες μέσα από τα τείχη. Οι καταστροφές

των βαρβαρικών οδών ήταν ανυπολόγιστες. Μέσα σ' αυτές

και το κάψιμο της ιερής ελιάς της Αθηνάς. Ωστόσο,

 μετά την αποχώρηση των Περσών, ύστερα από την ήττα 

που επέστησαν στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι Αθηναίοι 

επιστρέφοντας στην πόλη τους αντίκρισαν ένα 

μεγάλο θαύμα. Η Ελαία Μόρια της θεάς Αθηνάς

είχε πετάξει ένα καινούργιο κλωνάρι ένδειξη ενός 

ευοίωνου μέλλοντος για την πόλη των Αθηνών

υπό την συνεχής προστασίας της προστάτιδος

Πολιάδος Αθηνάς.

  Οι Μόριες ήταν υπό την προστασία του Ζεύς και δια αυτόν τον λόγο έφερε το προσωνύμιο Ζεύς Μόριος. Μάλιστα, είχε τοποθετηθεί στην Ακρόπολη άγαλμα του Μορίου Ζεύς. Τόσο ο Σοφοκλής όσο κι ο Αριστοφάνης επισημαίνουν το αυτό. Άλλωστε, η λέξης δύναται να εννοήσει την προέλευση της ελιάς από τα ζωτικά μόρια της υπέρτατης θεότητος, ούτως ειπείν την ουράνια καταγωγή του δένδρου.

  Η αρχέγονη ιερότητα της ελιάς ήταν μια διαχρονική πεποίθηση του αρχαίου κόσμου των πολιτών της Αθήνας, δι' αυτό και ο παραγόμενος εξ αυτής καρπός όστις από της συνθλίψεως εξέβαλον πυκνόν υγρό με εξαιρετικής αξίας ουσία που ονομάζονταν έλαιον, δίδονταν ως έπαθλον εις τους νικηφόρους αθλητές των Παναθηναϊκών αγωνισμάτων. 

 Ωστόσο, μίαν ετέρα μυθολογικήν παράδοση εξιστορεί την προσπάθεια του Αλιρρόθιου να κόψει με έναν πέλεκυ την ιερή ελιά της Αθηνάς, αλλά, εύθυς έπεσε νεκρός. Μετά της πράξης αυτής ή ελιά έλαβε το όνομα Μορία εκ του μόρου του οποίου και η έννοια συνάδει με την λέξη θάνατος.

  Εν κατακλείδι, η αναζήτηση της πρωτογένεσης της ελιάς στον πλανήτη Γαία, μέσα από τα σχόλια της μυθιστορίας των αρχαίων Ελλήνων όπου διατηρούνταν άσβεστα έως και τα χρόνια της χρυσής εποχής του Περικλέους, μας οδηγεί στην Αθήνα της προϊστορικής εποχής όπου εδράζεται η κοιτίς του ιερού δένδρου, στο οποίον, ακόμα και ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έριξε τα δάκρυα Του εις τις ρίζες του... 

Σήμερα, δίπλα από το Ερεχθείο έχει φυτευθεί μια ελιά για να θυμίζει το σημείο
όπου η Αθηνά φύτεψε το πρώτο δένδρο ελιάς στον πλανήτη. Την Μόρια Ελαία 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Henry George Liddell & Robert Scott, ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ, (An Intermediate Greek-English Lexicon, 1889)   

-ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 

  ЭIЄ
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΙ Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ  ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ἔρευνα καὶ συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Στοὺς ἀρχαϊκοὺς χρόνους, εἰς τὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, ἄρχισε νὰ φυσάει ἕνας καινούριος ἀέρας. Ξεκινοῦσε μιὰ ἐποχὴ ἀναπολήσεως παλαιῶν προτύπων τῆς ἑλληνικῆς προϊστορίας. 

 Πρόσωπα ἡρωικὰ μὲ πνεῦμα αὐτοθυσίας κι ἀνιδιοτέλειας ἄρχισαν νὰ κυριαρχοῦν στὶς καθημερινὲς συζητήσεις τῶν ἀγοραίων πολιτῶν του κλεινὸν ἄστυ. 

 Μάλιστα, ὁ ἄρχοντας Πεισίστρατος θεωρεῖται ὁ πρωταίτιος τῆς εἰσαγωγῆς λατρευτικῶν ἐκδηλώσεων πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀθηναίου ἥρωα Θησέα. 

 Ὑπενθυμίζοντας τὸ χρέος τῆς πόλης πρὸς τὸν παλαιὸ βασιλέα τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ ἕνωσε ὅλες τὶς κῶμες εἰς μίαν πόλην δημιουργοῦντας τα συνοίκια, οἱ Ἀθηναῖοι συναίνεσαν ὁμοθυμαδόν. 

 Κατὰ τὸ πέρας τῆς ἀρχαϊκῆς περιόδου, τὸ ἔτος 475 π.Χ. ὁ Κίμων ἐξεστράτευσε στὸ κεντρικὸ Αἰγαῖο ἐναντίον τῆς νήσου Σκύρου καὶ κατάφερε νὰ τὴν κατακτήσει. Τότε, ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς ἄρχισε νὰ ψάχνει στὸ νησὶ διὰ νὰ ἀποκαλύψει τὸν τόπο ἐνταφιασμοῦ τοῦ Θησέα. 

 Ὅταν πιὰ εἶχε φτάσει στὸ ὅριο κάθε ἀπέλπιδα προσπάθεια, ξάφνου ἀπὸ τὸ πουθενὰ εἶδαν νὰ ξεπροβάλλει ἕνας ἀετὸς τοῦ ὁποίου ἡ προσγείωση κατέληξε στὴν κορυφὴ ἑνὸς λόφου, ὁμοιάζοντα μὲ τυμβικὸ μνημεῖο. Ὁ ἀετὸς ἄρχισε εὐθὺς νὰ σκαλίζει τὸ χωμάτινο ἐπιστέγασμα μὲ τὰ νύχια του καὶ νὰ τὸ τρυπᾶ μὲ τὸ ράμφος του. 

 Βλέποντας ὁ Κίμων τὸ ὑπερβατικὸ γεγονὸς τὸ ἀναγνώρισε ὡς θεϊκὸ σημάδι, διὰ τοῦτο ἄρχισε ἄμεσα τὴν ἀποχωμάτωση. Δὲν παρῆλθε ὀλίγος χρόνος καὶ βρέθηκε ἔμπροσθεν μιᾶς μεγάλης ἐκπλήξεως. Στὸ σημεῖο τῆς ἀνασκαφῇς ξεχώρισε ἐκ τῶν χρωμάτων μία παλαιότατη καὶ μεγάλη σαρκοφάγο. Πλησίον τῆς εὑρίσκονταν ἡ αἰχμὴ μιᾶς χάλκινης λόγχης καὶ ἕνα ξίφος μὲ ἐλεφαντοστέϊνη λαβή. 

 Τὰ ὀστᾶ τῆς σαρκοφάγου ἦταν ὑπερμεγέθης καὶ ἔμοιαζαν νὰ ἀνήκουν σὲ γίγαντα. Τότε ἐννόησε ὅτι πρόκειται γιὰ τὰ ὀστᾶ τοῦ ἀνδρίου ἄνακτος τῶν Ἀθηνῶν Θησέα καὶ ἔσπευσε ταχέως νὰ τὰ μεταφέρει μὲ τὴν τριήρη του στὴν Ἀθήνα, θεωρῶντας τὸ ἑαυτόν του εὐλογημένο. 

Ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς Κίμωνας βρίσκει τὴν σαρκοφάγο τοῦ Πολέμαρχου Θησέα στὴν Σκῦρο. 

  Ὅταν προσάραξε ὁ Κίμωνας μὲ τὸ στόλο του στὸ Φάληρο (τὸ πρῶτο λιμάνι τῶν Ἀθηνῶν πρὶν τὸν Πειραιᾶ) οἱ Ἀθηναῖοι τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ μιὰ λαμπροτάτη τελετὴ ἄνευ προηγουμένου. Ἔπειτα, ἐναπέθεσαν τὸ ἱερὸν λείψανο μὲ περισσὴ εὐλάβεια στὸ νεόδμητο περίπτερο ἐξάστυλο ναό τον ὀποιον ἔκτισε ἐκείνη τὴν χρονικὴ περίοδο ὁ Κίμων. 

 Τὸ ἡρῶο, τὸ ὁποῖον ὀνομάστηκε Θησεῖον, οἰκοδομήθηκε πάνω σ' ἕνα λόφο – τύμβο τῆς ἀγορᾶς τῶν Ἀθηνῶν, στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀγοραίου Κολωνοῦ. Ὁ Πλούταρχος ἐξηγεῖ ὅτι, τὸ ἡρῶο τὸ οἰκοδόμησαν στὴν μέση τῆς πόλεως δίπλα ἀπὸ τὸ γυμνάσιο δηλαδὴ στὴν καρδιά του κλεινὸν ἄστυ: «...ἐν μέσῃ τῇ πόλει παρὰ τὸ νῦν γυμνάσιον.» 

 Ἐκεῖθεν, λέγουν τὰ μυθολογικὰ σχόλια εἶχε τὸ ἐργαστήριο τοῦ κι ὁ μεταλλουργὸς Ἥφαιστος. Ἴσως γι' αὐτὸ ὁ ναὸς ἀργότερα νὰ ἀφιερώθηκε στὸ Ἥφαιστο ἂν καὶ κάποιοι χαρτογράφοι δείχνουν τὸ ναὸ τοῦ Ἡφαίστου δίπλα ἀπὸ ναὸ τοῦ Θησέα. 

 Ἐν τούτοις, σύμφωνα μὲ τὸ ἱστορικό, οἱ Ἀθηναῖοι καθόρισαν τὴν ὀγδόη Πυανεψιῶνος ὡς ἐπετειακὴ ἡμέρα τῆς μέγιστης λατρευτικῆς προσφορᾶς λόγῳ τῆς νικητήριας ἐπιστροφῆς τοῦ ἥρωα ἀπὸ τὴν Κρήτη κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμερομηνία.   Παράλληλα, παρ' ἑκάστην τῆς ὄγδοης τοῦ μηνός, δηλαδὴ στὶς 8 τοῦ κάθε μῆνα, θεσπίστηκε νὰ τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ Θησέως ὡς μέγα εὐεργέτου τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἰδιαιτέρως ὅμως ἑορτάζονταν τὰ Θησεία κατὰ τὴν ὀγδόη τοῦ μῆνα Ἑκατομβαιῶνος, διότι, ὑπῆρχε συνταύτιση μὲ τὴν ἔλευση τοῦ ἥρωα εἰς στὴν Ἀθήνα (δεκαεξαετὴς ὄντας ἐκ Τροιζῆνος). 

 Ὁ Θησέας, μετὰ τὴν λήξη τῆς ἀρχαϊκῆς περιόδου, εἶχε κιόλας ἀναγνωριστεῖ ὡς ἐθνικὸς ἥρωας τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ μετατροπὴ τοῦ σὲ ἀντικείμενο λατρείας δὲν φαίνεται νὰ ἦταν μόνο ἀνθρώπου ἔργο ἀλλὰ οὐράνιας θελήσεως. Ἔτσι, συνεκδοχικά, ἐξελίχθηκαν δύο ἑορτασμοί, τὰ Θήσεια καὶ τὰ Ἐπιτάφια. 

 Τὰ Θήσεια τελοῦνταν μὲ τὴν πρώτη μέρα μὲ πομπή, θυσία καὶ τέλος διανομὴ τροφίμων στοὺς πένητες. Τὴν ἑπομένη ἐκτελοῦνταν λαμπαδηδρομία, στρατιωτικὲς ἀσκήσεις καὶ κατὰ τὴν νύκτα συμπόσιο δεῖπνον. Τὴν Τρίτη ἡμέρα γίνονταν ἀθλητικοὶ ἀγῶνες μὲ ἐννέα γυμνικὰ ἀγωνίσματα: δόλιχος, στάδιον, δίαυλος, πάλη, πυγμή, παγκράτιον, ὁπλίτης δρόμος, ὀπλομαχία κι ἀκοντισμό. 

 Στὴν ἀθλητικὴ ἑορτὴ λάμβαναν μέρος ἔφηβοι καὶ παιδιὰ γιατί θεωροῦνταν γιορτὴ τῶν νέων. Τὴν τετάρτη ἡμέρα γίνονταν οἱ θρυλικὲς ἀρματοδρομίες. 

 Μετά τα Θήσεια ξεκινοῦσαν τὰ Ἐπιτάφια ποὺ ἦταν γιορτὴ τῶν νεκρῶν. Στὴν ἑορτὴ τῶν Ἐπιταφίων οἱ ἱερεῖς τοῦ Θησέα ἀπάγγελαν ἢ ἔψαλλαν τὸ ἐγκώμιο τοῦ ἥρωος καὶ συνάμα ὅλων ἐκείνων τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν ποὺ ἔπεσαν στὴ μάχη. 

 Τὸ ἐγκώμιο φαίνεται νὰ εἶναι μιὰ ἀρχαία συνήθεια συνδεδεμένη μὲ τὴν λατρεία τοῦ Θησέως. Ἡ ἀπαγγελία - ὑμνωδία τοῦ ἐγκωμίου πραγματοποιοῦνταν κωμαστικά, δηλαδή, ἐν πομπῇ χοροῦ. Οἱ στίχοι τοῦ ὕμνου θὰ πρέπει νὰ ἄδονταν μὲ ἕναν τρόπο ἀφηγηματικὸ(ρετσιτατίβο) ὅπως καὶ τὰ ἐγκώμια τῆς Παναγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἐπιταφίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

 Ὡς ἔπος εἰπεῖν, ἡ λέξη Ἐπιτάφιος εἶναι σύνθετη κι ἀποτελεῖται ἀπὸ τὶς Ἑλληνίδες λέξεις ἐπὶ καὶ τάφος, τοὐτέστιν ἐπὶ τοῦ τάφου.  

 Ἡ ἔννοια συσχετίζεται μὲ τὴν τοποθέτηση ἐντός του κουβούκλιου ἑνὸς χρυσοκέντητο ὕφασμα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ νεκροῦ τιμώμενου προσώπου.  

Ὁ ἐπιτάφιος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς ἑλληνορθόδοξης χριστιανικῆς ἐκκλησίας, μὲ τὴν χρυσοκέντητη μορφή του 

Θεανθρώπου ἐντός του ἀνθοστόλιστου κουβούκλιουφαίνεται ὅτι προῆλθε ἀπὸ τὸ δρώμενο τοῦ ἀρχαίου ἐπιταφίου τοῦ ἥρωος Θησέα κατὰ τὰ κλασικὰ χρόνια τοῦ χρυσοῦ αἰῶνα τῶν Ἀθηνῶν. 

  Ἐν ὀλίγοις τὰ ἐγκώμια ἦταν ὕμνοι πρὸς τιμὴ τοῦ Θησέα ποὺ ἐγκωμίαζαν τὶς παναθρώπινες εὐεργετικὲς πράξεις του.   Εἰκάζεται δὲ ὅτι ἡ συνήθεια τοῦ Ἐπιταφίου τοῦ Θησέα μὲ τὴν περιφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ ἀδομένων ἐν χορῷ μεταφέρθηκε κατὰ ἕνα μέρος της στὴν χριστιανικὴ παράδοση - ὅπως βλέπουμε στὴν ἄνωθεν εἰκόνα. 

 Πόσο ἐφικτὸ εἶναι νὰ ἐννοήσουμε τὴν υἱοθέτηση ἑνὸς ἔθους ἤτοι μιᾶς μεγάλης προχριστιανικῆς ἑορτῆς, γιὰ ἕναν ἥρωα ποὺ πίστευαν ὅτι μετὰ θάνατον μετάβαση εἰς τὰ νησιὰ τῶν μακάρων ἤτοι τὸν χριστιανικὸ παράδεισο, γιὰ μιὰ ἄλλη τεράστια μορφὴ ἐκείνη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; 

 Ὁ ἀφηρωισμὸς τοῦ Θησέα, προφανῶς ξεκίνησε μὲ τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς νέας πολιτιστικῆς περιόδου τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας τὴν ὁποία οἱ νεότεροι ἑρμηνευτὲς τῆς ἱστορίας τὴν ὀνόμασαν κλασσική. 

 Ἄλλωστε, δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἐπακολούθηση τῆς ἐκκίνησης τοῦ καθαρῶς Ἀθηναϊκοῦ φιλοσοφικοῦ ρεύματος ὅπου ἔμελλε νὰ ἐπιφέρει τὴν ἵδρυση τῆς πρώτης ἀκαδημαϊκῆς σχολῆς. Μὲ τὴν ἀπαρχὴ τῆς προγονικῆς λατρείας τους ἥρωος καὶ ἠμίθεου ἄνακτα τῶν Ἀθηνῶν ὁ ὁποῖος τοποθέτησε ὑψηλά τον πήχη τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ἡ κοινωνία ἐπείσθει εἰς τὴν θεμελίωση τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης τῶν πολιτῶν γιὰ τὸν ὁρισμὸ μιᾶς ὑγιοῦς πολιτείας. 

 Ἐκ τούτου συντελεῖται ἡ κληρονομικότητα τῆς ἀνθρωποκεντρικῆς σκέψης τῶν Ἀθηναίων ὅπου ἐπιδρᾶ θετικὰ στὴν ἐπαφή της μὲ τὸν ἐπερχόμενο Σωτῆρα Χριστὸ διὰ τὸν ὁποῖο εἶχε γίνει λόγος, ἤδη, ἀπὸ τὸν Σωκράτη κι ἀπὸ τὸν Πλάτωνα. 

 Συνελλόντι, τὰ δρώμενα πρὸς τιμὴν τοῦ Θησέα - ποὺ δὲν ἦταν Θεὸς ἀλλὰ μετὰ θάνατον ὁ Θεὸς τὸν ἐνέταξε εἰς τὰ Ἠλύσια πεδία ἢ νησιά των μακάρων διὰ τὶς καλές του πράξεις - συνεχίστηκαν στὴν λειτουργία τοῦ πάθους τοῦ ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου Χριστοῦ ποὺ νίκησε τὸν θάνατο καὶ ἀνέστησε ἐκ τοῦ Ἅδου ὅλους τους πιστεύσαντες. 

 Εἶναι πασίδηλη, λοιπόν, ἡ ἐθιμοτυπικὴ συνήθεια τῆς περιφορᾶς τοῦ ἐπιταφίου ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια στὴν Ἀθήνα χωρὶς νὰ θεωρεῖται ὅτι ὑπῆρξε ἐπιρροὴ ἀπὸ κάποιον πολιτισμὸ τῆς Ἀνατολῆς. 

 Ὁ Θησέας ἦταν ἕνας Ἕλληνας ἥρωας, ἐκπρόσωπος τῆς Ἰωνικῆς φυλῆς ἢ μᾶλλον τῶν αὐτοχθόνων Ἀθηναίων, ὅπου ἡ "ἁγιοποίηση" τοῦ ὁδήγησε τοὺς Ἀθηναίους στὴν δημιουργία ποικιλίας δρωμένων πρὶν νὰ εἰσαχθοῦν ὁρισμένα ἐξ ἀνατολάς, ὅπως τὰ Ἀδώνια. 

 Συνελλόντι εἰπεῖν, τὸ δρώμενο τῆς ἐπιτάφιας περιφορᾶς, ποὺ σήμερα διατηροῦμε στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ ἑλληνορθόδοξου χριστιανισμοῦ, μεταγγίσθηκε, αὐτούσιο, ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἀθηναϊκὴ θρησκευτικὴ λατρεία. Εἶναι τὸ ἴδιο δρώμενο, ὡς πρὸς τὴν περιφορὰ τοῦ νεκροῦ, σὲ μιὰ ἐπιτάφια πομπή. 

 Ἡ περιφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ δικαίου ἥρωος Θησέα, ποὺ ἔθεσε τὰ βασικὰ θεμέλια τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, ἐδέχθη τὶς τιμὲς ποὺ ἀποδίδονται στοὺς ἀγαθοὺς καὶ δικαίους, ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῆς περιφορὰ τοῦ Δίκαιου Κριτῆ καὶ Πλάστη τῶν ὅλων Κυρίου καὶ Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμοίως δὲ συμβαίνει σὲ ὁρισμένες περιοχὲς καὶ πρὸς τὴν Μήτηρ Αὐτοῦ τὴν Θεοτόκο Μαρία κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας Θεοτόκου καὶ εἰς ὁρισμένους Ἁγίους Τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. 

 Ἐν τούτοις, δυνάμεθα νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι, ἡ περιφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ Θησέα θυμίζει τὴ σήμερον τὴν λιτάνευση ἱερῶν λειψάνων χριστιανῶν πολιούχων Ἁγίων. Μάλιστα, εἰς τὴν ἐκδοχὴ τὴν ὁποίαν προσάπτει ὁ Πλούταρχος, στὸν βίο τοῦ Θησέα, γίνεται πασιφανὴς ἡ ἀνακήρυξη τοῦ Θησέα Αἰγεΐδη ὡς Ἁγίου πολιούχου τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Διὰ τοῦτο ἀνοικοδομήθηκε καὶ ὁ ναὸς πρὸς τιμήν του. 

 Ὁ Θησέας δύνανται νὰ θεωρηθεῖ ἕνας πρὸ Χριστοῦ Ἅγιος, ὅπου πίστεψε στὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν Ἅδη καὶ μετέβει μετ' Ἐκείνου εἰς τοὺς Οὐρανούς. 

 Ἐν τέλει, ὁ Θησέας ὡς ὑμνωδός – κιθαρωδός - λυρωδὸς εἶναι πιθανὸν νὰ συγκαταλέγεται ἀνάμεσα στοὺς δώδεκα ἐθνικοὺς πρεσβύτερους – βασιλεῖς ἐκ τῶν εἰκοσιτεσσάρων συγκαθήμενων πέριξ τοῦ θρόνου τοῦ ἀρνίου τῆς οὐρανίου βασιλίας(δες Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου). 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA, τόμος 23 

•Πλούταρχου, βίοι Παράλληλοι, Θησέας 

•Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου