ЭIЄ

ΑΡΓΩ: ΤΟ ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΠΕΠΛΟΦΟΡΟΥ ΑΘΗΝΑΣ 

ΣΤΗΝ ΠΟΜΠΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ

 Ἔρευνα & συγγραφὴ: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

-

   Εἰς τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ἐκ τοῦ πάλαι, ὑπῆρξαν ρωμαλαῖοι ἄνδρες, οἱ ὀνομαστοὶ ἥρωες, οἱ ὁποῖοι ὄργωναν στεριὲς καὶ διέπλεαν γνωστὲς κι ἄγνωστες θάλασσες μὲ τὰ πολύκωπα πλοῖα τους. 

 Οἱ πρῶτες μυθικοϊστορικὲς ἀναφορές, πλωτῶν ταξιδίων, περιγράφονται μὲ τοὺς ἡμιθέους καὶ ἥρωες Ἀργοναῦτες. Οἱ διάσημοι ἐκστρατευτὲς τῆς Ἑλλάδος, μὲ ναύκληρο τὸν Ἰάσονα Αἰσονίδη, ἔπλευσαν στὰ μήκη καὶ στὰ πλάτη τῆς ὑφηλίου, ἀνακτῶντας τὸν τίτλο τῶν ἄριστων καὶ ἐπιφανεστέρων ἡρώων ὅλων τῶν ἐποχῶν. 

 Οἱ αἱρετοὶ Ἀργοναῦτες, ἐκ τῶν εὐγενεστέρων γόνων τῆς ἑλληνίδος φυλῆς, συνενώθηκαν, ἴσως ἐπὶ πολλοστὴ φορά, διὰ τὴν ἐπίτευξη μιᾶς ὑψίστου σημασίας μυστικὴν "κρατικὴν" ὑπηρεσίαν, ἀναφερόμενη μὲ τὸ κωδικὸ ὄνομα Χρυσόμαλλον Δέρας. 

 Τὸ πλοῖο τῆς ἐκστρατείας, κατασκευασμένο μὲ ὑπερσύγχρονο ἐξοπλισμό, διέθετε κι αὐτὸ ἕνα ἔνδοξο παρελθόν. Ἡ θεωρία αὐτὴ συνάγεται ἐκ τῆς μαρτυρίας, ὅπου θέλει τὸ ἀρχιτεκτονικὸν σχέδιον τοῦ πλοίου νὰ ἔγινε δωρεὰ στὸν κατασκευαστὴ ἀπὸ τὴν Ἀθηνᾶ Ἐργάνη τὴν ἐπονομαζόμενη καὶ θεὰ τῆς σοφίας. Τὸ ὄνομα τοῦ πλοίου ἔφερε τὸ κωδικὸ ὄνομα Ἀργῶ. 

 Συμφώνως, μὲ τὸ Μέγα ἐτυμολογικὸ λεξικὸ εἰς τὸ λῆμμα Ἀργῶ, μᾶς παρέχεται ἡ ἐτυμολόγησης τῆς ὀνομασίας τοῦ ξακουστοῦ πλοίου τῶν Ἀργοναυτῶν. 

  Ἡ ἀξιόπλοος ναῦς ἔλαβε τὴν ὀνομασία της λόγῳ τῆς ταχύτητας ποὺ ἀνέπτυσσε στὴν θάλασσα. Ἡ λέξη ἀργός, στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, σημαίνει ταχύς, καθότι, τὸ σκαρὶ τοῦ πλοίου ἔτρεχε μὲ ταχύτητα πέραν τῆς συνηθισμένης. Λέγει λοιπὸν τὸ λεξικό: «Αργώ: Η ναυς. αφ' ου και οι Αργοναύται. Εΐρηται ότι Άργος αυτήν κατασκεύασεν. ή ότι εν Άργει τη πόλει κατασκευάθη, ως Ηγή[σιππος] ιστορεί. Ή ότι ταχεία ην. αργόν γαρ και το ταχύ. ένθεν και ΛΗΘΑΡΓΟΣ, ο της λήθης ταχύς. Πρώτην δ' αυτήν ναυπηγηθήναι φασίν.»

Ἀναπαράσταση τῆς Ἀργοῦς ὅπως τὴν φαντάζονται οἱ σύγχρονοι ἐρευνητές. Ὡστόσο, τὸ πραγματικὸ σχῆμα τῆς Ἀργοῦς δὲν ἔχει ἀκόμη διαπιστωθεῖ μὲ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα. Ὁ Θεόδωρος Ἀξιώτης καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι, τὸ πλοῖο τῆς Ἀργοῦς εἶχε δόλιχον σχῆμα, κοινῶς μακρόστενο 

ὅπως οἱ αὐτοκινητάμαξες (ὀτομοτρίς).

 

  Ἕως τὴ σήμερον, ἱστορικῶς, παραμένει ἄγνωστος ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκστρατευτικῶν ἀποστολῶν τῆς Ἀργοῦς. Τὰ βασικὰ μέλη τοῦ ἐκστρατευτικοῦ πληρώματος, ἐξαιρουμένου τοῦ ἀρχηγοῦ αὐτῆς, Ἰάσονα, ἦταν δύο. 

 Ὁ Ἡρακλῆς καὶ ὁ Θησέας, οἱ ἐπιφανέστεροι πανελλήνιοι ἥρωες. Μάλιστα, διὰ τὸν ἥρωα καὶ βασιλέα τῶν Ἀθηνῶν ὑπῆρχε μιὰ πανελλήνια παροιμία ποὺ τὴν διέσωσε ὁ Πλούταρχος γράφοντας: «οὐκ ἄνευ Θησέως·» [μετάφραση - ἀπόδοση: τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ γίνει χωρὶς τὴν συμμετοχὴ τοῦ Θησέως] (Βίοι παράλληλοι - Θησεὺς 29.3). 

 Τὸ γεγονὸς τοῦτο, τῆς ἀναγκαίας συμμετοχῆς τοῦ Θησέα διὰ τὴν ἐπιτυχία κάθε ἀποστολῆς, ἠδύνατο νὰ θεωρηθεῖ ὡς αἰτίαν τῆς μετέπειτα ἀφιέρωσης τῆς Ἀργοῦς, στὸν ναὸ τῆς Ἀθηνᾶς εἰς τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν. 

  Ἄλλωστε, ὡς μαρτυρεῖτε, ἡ ἐμπνευστὴς τῆς Ἀργοῦς ὑπῆρξεν ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ ὁποία ταυτόχρονα θεωροῦνταν ἡ πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια ἡ ἱδρυτὴς καὶ προστάτης της ἱεροῦ πτολίεθρου τῶν Ἀθηνῶν! 

  Ὅταν, λοιπόν, ἐν τέλει, ἡ ἀποστολὴ τῶν πεζοναυτῶν - Ἀργοναυτῶν ἀποπερατώθηκε, τὸ ἱερὸ πλοῖο, μὲ τὰ ὑπερσύγχρονα ἐξαρτήματα του, τέθηκαν πρὸς φύλαξιν σὲ κάποιον ἱερὸ τόπο. Οἱ περισσότερες ἀπόψεις συγκλίνουν πρὸς τὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου, πολιοῦχος ἦταν ἡ θεὰ τῆς Σοφίας ἡ ὁποία ἦταν ἡ ἀρχιτέκτων, ὅπως εἴπαμε, τῶν σχεδίων τῆς ὑπερσύγχρονης ναῦς. 

Οἱ πληροφορίες, γιὰ τὴν ἰδιαίτερη τεχνολογία τῆς Ἀργοῦς, θεωροῦνται λιγοστὲς μὲν ἀλλὰ ὑπαρκτὲς δέ. Μία ἐξ αὐτῶν, τῶν σπάνιων ἱστορικῶν ἀναφορῶν, διασώθηκε εἰς μίαν ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ 19ου αἰῶνα. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Νικόλαου Λωρέντη μὲ τὴν φερωνυμία: "Λεξικὸν τῶν ἀρχαίων μυθολογικῶν καὶ ἱστορικῶν καὶ γεωγραφικῶν κυρίων ὀνομάτων". 

 Εἰς τὸ λῆμμα "Παναθήναια" τοῦ λεξικοῦ κατατίθενται τὰ ἑξῆς γραφθέντα: «Ἀρχαῖα καὶ ἐπίσημος ἑορτὴ ἐν Ἀθήναις πανηγυριζομένη πρὸς τιμὴν τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς, συσταθεῖσα τὸ πρῶτον ὡς λέγεται ὑπὸ τοῦ Ὀρφέως ἢ κατ' ἄλλους ὑπὸ τοῦ βασιλέως Ἐριχθονίου, καὶ κατ' ἀρχὰς μὲν Ἀθήναια καλουμένη, ὕστερον δὲ ἀνανεωθεῖσα ὑπὸ τοῦ Θησέως ὠνομάσθη Παναθήναια πρὸς ἀνάμνησιν τῆς ὑπ' αὐτοῦ γενομένης συνοικήσεως τῶν Ἀθηναίων εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν πόλιν τὰς Ἀθήνας, οἵτινες πρότερον εὑρίσκοντο ἐσπαρμένοι ἐφ' ὅλης τῆς Ἀττικῆς κατὰ κώμας καὶ χωρία. Διέφερον δὲ τὰ ἰδίως λεγόμενα μεγάλα Παναθήναια ἀπὸ τὰ μικρὰ Παναθήναια. τὰ μὲν πρῶτα ἐπανηγυρίζοντο ἀνὰ πᾶσαν τετραετίαν κατὰ τὴν 28 ἡμέραν τοῦ Ἑκατομβαιῶνος μηνὸς μὲ πολλὴν πομπὴν καὶ μεγαλοπρέπειαν, διαρκοῦντα πολλὲς ἡμέρας καθ' ἂς ἐτελοῦντο καὶ διάφορα εἴδη ἀγώνων, ὅτε ἐφέρετο καὶ ὁ πέπλος τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς ἐφ' ἑνὸς πλοίου κινουμένου διὰ μηχανῶν καὶ τεχνικῶν κωπίων διὰ μέσου τῆς πόλεως· τὰ δὲ μικρὰ Παναθήναια ἑορτάζοντο ἀνὰ πᾶν ἔτος ἢ κατὰ τινὰς ἀνὰ πᾶσαν τριετίαν κατὰ τὴν 20 ἡμέραν του Θαργηλιῶνος μηνός.»

  Ἡ ἐν λόγῳ ἀναφορὰ τοῦ παλαιοῦ λεξικοῦ του Λωρέντη ὁμιλεῖ ξεκάθαρα γιὰ ἕνα πλοῖο διαφορετικὸ ἀπὸ τὰ ἄλλα τῆς ἐποχῆς του. 

 Διακρίνουμε λοιπόν, στὴν περιγραφή, μιὰ μηχανοκίνητη λέμβο μὲ τεχνικοὺς ἐρετμοὺς (κωπιά). Πρόκειται δηλαδὴ, γιὰ ἕνα ὑπερσύγχρονο, γιὰ τὴν ἐποχή του, κατασκεύασμα ποὺ μετά την ἀνέλκηση του ἀπὸ τὴν θάλασσα φυλάσσονταν στὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἡ περιφορὰ τῆς μηχανοκίνητης λέμβου τελοῦνταν κάθε τετραετία στὰ Μεγάλα Παναθήναια. Τὴν ἑορτὴ διαμόρφωσε ὁ Θησέας μετατρέποντας μιὰ παλαιότερη πανήγυρις τῶν Ἀθήναιων, ἀπὸ τοῦ Ἐριχθονίου - Ἐρεχθέως, τὰ Ἀθήναια. 

 Στὴν φάση αὐτὴ ὀφείλω νὰ περιγράψω ἐκτενέστερα τὴν μορφὴ τῆς λέμβου ποὺ φυλάσσονταν στὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν. 

 Τὸ πλοῖο αὐτὸ ἦταν μιὰ τριακόντορος, ὅπως γράφει ὁ Πλούταρχος στὸν βίο τοῦ Θησέα (παραγρ. 23), καὶ συντηροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Θησέως μέχρι καὶ τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια ἐπὶ ἐποχῆς Δημητρίου Φαληρέα. 

 Ἄραγε, ἡ Ἀργῶ εἶναι δυνατὸν νὰ ταυτίζεται, ὡς ἕνα πλοῖο τῆς Ἀθηνᾶς, μὲ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ταξίδεψε ὁ Θησέας στὴν ἀποστολή του γιὰ νὰ παλέψει καὶ νὰ ἐξοντώσει τὸν Μινώταυρο τῆς Μινωικῆς Κρήτης; 

 Τὸ πλοῖο τοῦ Θησέα, ὅπως λέγει ὁ Πλούταρχος εἰς τόν βίο τοῦ ἡμιθέου βασιλέα, κατὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὴν Κρήτη, ἀφοῦ πρῶτα κατόρθωσε νὰ ἐξοντώσει τὸν θηριώδη Μινώταυρο, ἀνασύρθηκε ἐκ τῆς θαλάσσης καὶ ἀφιερώθηκε στὸν ναὸ τῆς Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη (πιθανὸν στὸ ἐκατόμπεδο ποὺ βρίσκεται μεταξὺ Παρθενῶν καὶ Ἐρεχθείου). 

 Ἐν τούτοις, τὴν ὕπαρξη κρύπτης ὅπου φυλάσσονταν ἡ Ἀργῶ, εἰς τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Παρθενῶνα, ἐπισήμανε κι ὁ ἐρευνητὴς συγγραφέας Θεόδωρος Ἀξιώτης, ὅπου, υἱοθετῶντας τὶς μελέτες τοῦ μαθηματικοῦ Θεοφάνη Μανιά, ἔγραψε τὰ ἑξῆς σχόλια: «Ὁ ἀριθμὸς 144 εἶναι ὁ ἀριθμὸς πάνω στὸν ὁποῖο χτίστηκε ὁ Παρθενῶνας, ὁ ναὸς τῆς Ἀθηνᾶς. Ἡ ἴδια ἡ θεὰ εἶναι ἡ δημιουργὸς τῆς Ἀργοῦς καὶ ἡ Ἀργῶ ἔχει ναυπηγηθεῖ πάνω στὸν ἀριθμὸ 72(144). Ὁ 144, λοιπόν, εἶναι τὸ κλειδὶ τοῦ Παρθενῶνα καὶ τῆς Ἀργοῦς.»[Θεόδωρου Αξιώτη, Αργώ η πρώτη Αργοναυτική εκστρατεία του 3.500 π.Χ.].

  Ἐπιπλέον, διὰ μέσῳ μιᾶς παλαιοτέρας ἱστορικῆς πηγῆς, ἀνασύρω πλείονα στοιχεῖα περὶ τοῦ ἱεροῦ πλοίου τῆς πομπῆς τῶν Παναθηναίων, τὰ ὁποῖα ὁμολογοῦν τὴν ὑπερεξελιγμένη τεχνολογικὴ κατασκευαστική του δομή. 

 Πιὸ συγκεκριμένα, στὴν "Χρονολογία ἱστορικὴ" τοῦ Κυριάκου Μελίρρυτου συναντᾶμε μιὰ ἐξαιρετικὰ ἀναλυτικὴ περιγραφὴ τῆς Ἀργοῦς ἢ τῆς ναῦς τοῦ Θησέως, ὅπου περιγράφονται τὰ ἑξῆς: «...πολλά παρ' ημίν απίθανα οι αρχαίοι εγίνωσκον· αλλ' ούτις την γνώσιν αφήρηται τούτου κατηγορεί προχειρότατα· πολλά αρχαία ως μύθοι εξελήφθησαν· αλλ' η νυν ανεύρεσις αποδεικνύει αυτά αληθέστατα· ο Ίκαρος εστί μύθος, αλλ' ο Μογκολφιέρης[1] επαλήθευσεν· η ναυς, ήτις εν τοις Παναθηναίοις έφερε τον πέπλον εκινείτο εξ ενδόθεν αοράτων μηχανών φερομένη δια των οδών αυτοκίνητος· αι σημεριναί των Άγγλων αυτοκίνητοι Άμαξαι εισί ταυτοδύναμοι· αλλ' η ναυς ίσως άνευ τροχών εντεχνεστέρα.».

  Σύμφωνα μὲ τὶς παλαιότατες φιλολογικὲς πηγὲς τοῦ Κ. Μελίρρυτου, τὸ πλοῖο τῆς πομπῆς τῶν Παναθηναίων δὲν ἦταν ἕνα σύνηθες πλεούμενο, καθότι, κινοῦνταν μὲ ἐσωτερικὲς ἀόρατες μηχανὲς καὶ μετακινοῦνταν στὶς ὁδοὺς τῆς πομπῆς αὐτοκινούμενο χωρὶς καμία ἀνθρώπινη παρεμβολή. 

 Σημειώνει ἀκόμη ὅτι, οἱ σημερινὲς αὐτοκινούμενες ἅμαξες ἤτοι καὶ αὐτοκινητάμαξες (δὲς καὶ ὀτομοτρὶς) στὴν Ἀγγλία εἶχαν τὴν ἴδια δυναμικὴ στὴν ταχύτητα μετακίνησης. Ὡστόσο ἡ ἀρχαία ναῦς τῶν Παναθηναίων, πιθανὸν ἡ Ἀργῶ, νὰ ὑπῆρξε πιὸ ἐξελιγμένη τεχνολογικὰ καὶ δὲν εἶχε ρόδες. 

 Συνάμα, ὁ γάλλος ἐφευρέτης Ἰωσὴφ Μιχαὴλ Μονγκολφιέ, ποὺ ἔζησε τὸν 18ο αἰῶνα μ.Χ. μιλῶντας γιὰ τὴν Ἀργῶ περιγράφει ἕνα ἱπτάμενο πλοῖο ποὺ προσθαλασσώνεται ἐνῷ παράλληλα μπορεῖ καὶ ἵπταται. 

Αὐτοκινητάμαξα σειρᾶς 621 ΟΣΕ στὴν Ἀττικὴ ποὺ κατασκευάστηκαν στὴν Ἑλλάδα τὸ 2004-2006. 

Ἐδῶ βλέπουμε τὶς σεληνιακὲς αὐτοκινητάμαξες τοῦ μέλλοντος 

οἱ ὁποῖες ὀνομάζονται Lunar Maglev & Maglev Trainz κατὰ τὸ σχέδιο τῆς Ἀργοῦς. Εἶναι πιθανὸν ἡ Ἀργῶ νὰ εἶχε παρόμοιο σχῆμα καὶ κατασκευαστικὴ δομῆ. 

 Ὁ Μονγκολφιέρ (Joseph-Michel Montgolfier), ὡς ἐρευνητής, γνώστης καὶ κατασκευαστὴς ἀεροναυτικῶν μέσων, πιθανὸν νὰ εἶχε διεισδύσει σὲ κρυφὲς βιβλιοθῆκες τῆς Δύσης ἀνακαλύπτοντας σημαντικὲς λεπτομέρειες γιὰ τὴν ὑψηλὴ τεχνολογία τοῦ προϊστορικοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. 

 Κυρίως, δὲ γιὰ τὴν ὑπερτεχνολογία τῆς ἱπτάμενης Ἀργούς, καθότι πολλοὶ μελετῆτες, ὅπως εἴδαμε, ἐπισημαίνουν ὅτι, ἡ Ἀργῶ δὲν ἦταν ἕνα ἁπλὸ πλοῖο, ἀλλά, ταξίδευε μὲ διττὸ τρόπο ἐκ θαλάσσης καὶ ἀέρος, ἐνῷ, παράλληλα εἶχε καὶ αὐτόματο ἐγκέφαλο πλοήγησης κατασκευασμένο ἀπὸ τὸ ξύλο της ὀξιὰς ἤτοι καὶ φηγούς[2]. 

 Ἡ κατασκευάστρια τοῦ ὑπερσύγχρονου αὐτοῦ συστήματος ὑπῆρξε μᾶλλον ἡ πρώτη ἀργοναύτισσα μὲ τὴν ἐπωνυμία Ἀθηνᾶ Ἐργάνη[3] πολιοῦχος τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἐν ὀλίγοις, δὲν ἠδύνατο νὰ θεωρηθεῖ τυχαῖο τὸ ὅτι, ἡ Ἀθηνᾶ Ἐργάνη λατρεύονταν εἰς τὸν ἐξάστυλο ναό του Θησείου μαζὶ μὲ τόν 'Ἥφαιστο, ἐνῷ, ταυτόχρονα ὁ σηκὸς τοῦ ναοῦ ἀποδόθηκε, κατὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ ἀπὸ τὸν Κίμωνα, στὸ Θησέα, τὸν ἥρωα - ἡμίθεο καὶ λυτρωτὴ τῶν Ἑλλήνων Ἀθηναίων τε καὶ Κρητῶν ἀπὸ τὸ κλείδωμα τῶν ψυχῶν τους ἐκ τῆς Μινωταυρικῆς θηριώδους τυραννίας. 

Χαῖρε Ἄνακτα τῶν Ἀθηνῶν Θησέα! 

 

Εἰκόνες ἀπὸ τὶς βίβλους ποὺ κάνουν λόγο περὶ τῆς μηχανοκίνητης ναῦς τῶν Παναθηναίων. 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]Πρόκειται γιὰ τὸν Ἰωσὴφ Μιχαὴλ Μονγκολφιέ, ἐκ Γαλλίας, σπουδαῖο ἐρευνητὴ ποικίλων ἐπινοήσεων καὶ ἐφαρμογῶν κυρίως στὴν ὑδραυλικὴ καὶ ἀεροναυτικὴ ἐπιστήμη. Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ κατασκεύασε τὸ γνωστὸ ἀερόστατο Μονγκολφιέρα. Ὁ Μελίρρυτος τὸν ἀναγράφει ὡς Μονγκολφιέρη, διατηρῶντας τὸν ἐξελληνισμένο τύπο τῶν ὀνομάτων ὅπως εἴθισται εἰς τὴν παλαιὰν ἑλληνικὴ βιβλιογραφία. 

[2] Ὁ Φηγούς, ἦταν ἕνας οἰκισμὸς στὴν περιφέρια τοῦ ἄστεως τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀνῆκε στὴν Ἐρεχθηίδα φυλή. Τὴν ὀνομασία του τὴν ἔλαβε ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ δέντρου της ὀξιὰς δηλωνότι, στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα λέγονταν φηγός. Παρ' ὅτι λέγεται ὅτι, τὸ ξύλο της φηγούς, ποὺ τοποθετήθηκε στὴν Ἀργῶ, προέρχονταν ἀπὸ τὸ μαντεῖο της Δωδώνης, τὰ στοιχεῖα δείχνουν νὰ ὑπάρχει συσχέτιση μὲ τὴν περιοχή της Πεντέλης καὶ τὰ ἐνεργειακά της πεδία. Ἐκεῖ φύονταν δάσος ἀπὸ ὀξιές - φηγούς. 

[3]Σύμφωνα μὲ τὸ λεξικό του Λωρέντη, στὸ λῆμμα "Ἀθηνᾶ", ἡ φερωνυμία τῆς Ἀθηνᾶς ἐργάνης εἰσήχθη διότι ἐστάσθει ἐφευρέτης διαφόρων χρήσιμων ἐργασιῶν τοῦ κοινωνικοῦ βίου, χαρακτηριζόμενη ὡς θεὰ τῆς σοφίας τῆς φρονήσεως καὶ περὶ τοῦ πολέμου συνέσεως κι ἐμπειρίας. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Νικόλαου Λωρέντη,"Λεξικόν τῶν ἀρχαίων μυθολογικῶν καὶ ἱστορικῶν καὶ γεωγραφικῶν κυρίων ὀνομάτων, ἐν Βιέννῃ Αὐστρίας 1837
•ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ φιλοπονηθεῖσα ὑπὸ Κυριάκου Μελιρρύτου τοῦ Θεσσαλονικέως, ἐν Ὀδησσῷ 1836
•Θεόδωρου Ἀξιώτη, Ἀργῶ ἡ πρώτη Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία τοῦ 3.500 π.Χ., Ἀθήνα 1985

 

ЭIЄ

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΜΗΔΩΝ

Ἔρευνα καὶ συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

   Ὁ Αἰσχύλος εἰναι γνωστὸ τοῖς πᾶσι ὅτι, ὑπῆρξε ὁ ὀγκόλιθος τῆς θεατρικῆς σκηνῆς τῶν Ἀθηνῶν καὶ πατέρας τῆς Ἀθηναϊκῆς τραγωδίας. Τὸ ταλέντο του ἀνεξίτηλο χάραξε τὴν ἀπαρχὴ τοῦ τρόπου τῆς ὑποκριτικῆς τέχνης τῶν διονυσιακῶν θιάσων. 

 Ἔμελλε, μάλιστα, εἰς τὴν πορείαν του νὰ πρωτοστατήσει ἐπὶ τῆς γενεᾶς τῶν τραγικῶν ποιητῶν τῆς λαμπρότερης περιόδου τῶν θεατρικῶν δρωμένων τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἡ γέννηση τοῦ ἀνάγεται εἰς τὸν 6ο αἰῶνα γύρω στὸ 525 ἢ 524 π.Χ. στὴν Ἐλευσῖνα. Τὸ γένος του ἀνῆκε στὴν Ἱπποθοωντίδα φυλὴ καὶ συσχετίζονταν μὲ τὴν γενιά των Κοδριδῶν. 

 Ἦταν γιὸς τοῦ εὐγενοῦς Ἀθηναίου γαιοκτήμονα Εὐφορίωνα καὶ ἴσως ἡ εὔπορη κατάσταση τοῦ πατρός του νὰ τὸν εὐνόησε νὰ συμμετάσχει ἀπὸ νωρὶς στοὺς δραματικοὺς ἀγῶνες, καθὼς λέγουν ἦταν μόλις εἰκοσιέξι χρονῶν. 

 Στὰ ἔργα τοῦ Αἰσχύλου, διανθίζεται ἡ ἔννοια τοῦ δίκαιου. Συμφώνως δέ, μὲ τὸν Βρετανὸ φιλόλογο Τζὸρτζ Ντέρβεντ Τόμσον, ὁ Ἀθηναῖος τραγωδός, ὑπῆρξε ἀκόλουθος τῶν ἰδεῶν τοῦ Πυθαγόρα. 

 Ἡ εἰσαγωγή του εἰς τὸν κόσμο τῶν πυθαγορείων ἰδεῶν τὸν προέτρεψε εἰς τὴν χρήση τῶν τραγικῶν διαλόγων του πολλῶν πυθαγορικῶν ρήσεων, ἐποπτεύοντας μὲ μιὰ ἐπιπλέον προσωπικὴ διύληση τῶν πνευματικῶν μέτρων καὶ τῶν νοημάτων. 

       Ἀπεικόνιση στιγμιότυπου τῆς τραγωδίας τοῦ Αἰσχύλου εὑρισκόμενη σὲ Ἀττικὸ μελανόμορφο ἀγγεῖο. Ὁ ἀγγειογράφος φαίνεται ὅτι παρουσιάζει τὸν Προμηθέα ὡς δεσμώτη εἰς Καύκασον ὅπου συντελεῖται ἡ σκηνὴ μὲ τὸν Αἰσχύλο νὰ πρωταγωνιστῆ διὰ στόματος Προμηθέα καὶ νὰ προφητεύει τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεάνθρωπο λυτρωτή 

τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ποὺ θὰ καταλύσει τὴν ἐξουσία τοῦ Διός 

μετὰ ἀπὸ δεκατρεῖς γενιές. 

   Ἡ δικαιοσύνη, ὡς ὑπέρτατος νόμος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἔπλασε στὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ τραγωδοῦ Αἰσχύλου τὴν ἔννοια ἑνὸς ἐς ἀεὶ μαχόμενου δικαίου πολίτη. Τὸ δίκαιο, συνυφασμένο μὲ τὴν οὐράνια προέλευση τῆς πνευματικότητας, τὸν ἔφερε στὰ χνάρια τῆς ἀληθινῆς Θεότητας, τῆς ἄγνωστης μέχρι τότε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς. 

 Ἡ θεία πνεύση τὸν φώτισε νὰ παρουσιάσει, στὴν τραγωδία του "Προμηθέας Δεσμώτης", μιὰ προφητικὴ ρήση γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ σωτῆρα ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγοντας: «...τρίτος γὲ γένναν πρὸς δὲκ’ ἄλλαισιν γοναίς...» (στ.774) μετάφραση: [«...θὰ γεννηθεῖ μετὰ ἀπὸ ἄλλες δεκατρεῖς γενιές...»]. 

  Αὐτὸ δὲν εἶναι μιὰ ἐπινόηση κάποιων σύγχρονων ἐρευνητῶν, ἀλλά, ἡ ἔνδειξη τῆς πνευματικῆς σύνδεσης τοῦ Αἰσχύλου μὲ τὸ φρόνημα τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἀπονέει ὁ ἀληθινὸς Θὲὸς ὁ δίκαιος Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ καθ' ὄλαν Δίκαιος Υἱὸς Τοῦ Θεοῦ καὶ δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος κόσμου! 

  

Ἰχνογράφηση τοῦ τραγωδοῦ Αἰσχύλου ἀπὸ τὸν ἐρευνητὴ καὶ συγγραφέα τοῦ αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου.

  Τὰ ἔργα του ἔμειναν διαχρονικὰ εἰς τοὺς αἰῶνας, καθ' ὅσον, ἡ βαθυτάτη πλοκὴ τῶν δραματικῶν θεμάτων του συνεχίζει νὰ ἀπασχολεῖ καὶ νὰ ἐπιδρᾶ εἰς τὴν κοινωνία, ὅπως καὶ νὰ ἐπηρεάζει πολλοὺς ἀπ' τοὺς ἐκπροσώπους τῆς ὁποιασδήποτε μορφῆς τέχνης. 

 Φρόντισε, μάλιστα, αὐθαιρέτως νὰ ἐπεισέλθει στὰ μυστικὰ τῶν ἱεροπραξιῶν τῆς ἐλευσινιακῆς μυσταγωγίας, ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς μύστες τῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων. 

 Στὰ κείμενα του, παραδόξως, ἀποκαλύφθηκαν πρόσφατα, ἀπὸ διαφόρους φιλολόγους σχολιαστάς, κεκαλυμμένοι μυστικοὶ χρησμοὶ κι ἀπόκρυφα σχόλια ποὺ ἴσως νὰ προέρχονταν ἐκ τοῦ ἐλευσινιακοῦ ἱερατείου. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ δεχθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐλευσινίους ἱερεῖς ἕναν ἀνηλεῆ διωγμὸ ποὺ τοῦ στέρησαν γιὰ ἀρκετὰ χρόνια τὴν παρουσία στὴν γενέτειρα πόλιν του Ἀθήνα. 

 Παρὰ τὴν μύηση τοῦ στὰ Ἐλευσίνια μυστήρια τῆς Δήμητρας, τοῦ Διόνυσου καὶ τῆς Περσεφόνης, ὅπου ἐπιβάλλονταν ἡ σιωπή, ἡ ἐλεύθερη φωνή του προτίμησε νὰ μοιραστεῖ τὶς ἀλήθειες, μὲ τοὺς ἀθηναίους συμπολῖτες του εἰς τὶς τραγωδίες ποὺ συνέθεσε. 

 Ἀπὸ ὅσα γνωρίζουμε οἱ τραγωδίες του ἦταν οἱ ἑξῆς: 

• Πέρσαι (472 π.Χ.) 
• Αἰτναῖαι (470 π.Χ.) 
• Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας (467 π.Χ.) 
• Ἱκέτιδες (463 ; π.X.) 
• Προμηθεὺς Δεσμώτης 
• Ὀρέστεια [τριλογία] (458 π.Χ.) 
• Ἀγαμέμνων 
• Χοηφόροι 
• Εὐμενίδες 

  Ὁ Αἰσχύλος εἶχε δύο ἀδέρφια, τὸν Κυναίγειρον καὶ τὸν Ἀμεινία, καὶ τὰ δύο ἥρωες εὐπατρίδες ὀνομαστοὶ γιὰ τὴν προσφορά τους εἰς τὴν ἐλευθερία τῶν πάτριων ἐδαφῶν. 

 Ὁ Ἀθηναῖος τραγωδὸς συμπολέμησε μὲ τὸν ἀδερφό του Κυναίγειρον, εἰς τὴν μάχη τοῦ Μαραθῶνα, τὰ βαρβαρικὰ στίφη τῶν Περσῶν. Ἦταν τόσο περήφανος γι' αὐτὸ τὸ κατόρθωμα ὅπου αὐτοανακηρρύχθηκε μαραθωνομάχος. 

 Ἔκτοτε μνημόνευε μονάχα αὐτήν του τὴν διάκριση καὶ οὐχὶ τὰ ἔπαθλα τῶν δραματικῶν του ἀγώνων. Παράλληλα ὅμως, συμμετεῖχε καὶ στὴν ναυμαχία του Ἀρτεμισίου, ἀλλά, καὶ τῆς Σαλαμίνας. 

 Τὸ ἀγωνιστικόν του πνεῦμα ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπίτευγμα τῆς πολεμικῆς τοῦ παρουσίας στὸν Μαραθῶνα τὸν ἀκολουθοῦσε σὲ ὅλον του τὸν βίον ἐπιρρεάζοντας τὸν ὁλοκληρωτικὰ εἰς τὰ ἔργα του. 

 Ὁ περιηγητὴς Παυσανίας, τέσσερις αἰῶνες μετὰ τὴν ἐποχὴ τῆς πολιτιστικῆς ἀκμῆς τῶν Ἀθηνῶν, συλλέγοντας τὶς διασώζουσες φῆμες περὶ τοῦ ὑπέρμετρου ἀγωνιστικοῦ πνεύματος τοῦ ποιητῆ Αἰσχύλου, κατέγραψε ἐνταῦθα τὰ ἑξῆς: «φρονῆσαι δὲ Ἀθηναίους ἐπὶ τῇ νίκῃ ταύτῃ μάλιστα εἰκάζω· καὶ δὴ καὶ Αἰσχύλος, ὥς οἱ τοῦ βίου προσεδοκᾶτο ἡ τελευτή, τῶν μὲν ἄλλων ἐμνημόνευσεν οὐδενός, δόξης ἐς τ<ος>οῦτο ἥκων ἐπὶ ποιήσει καὶ πρὸ Ἀρτεμισίου καὶ ἐν Σαλαμῖνι ναυμαχήσας· ὁ δὲ τό τε ὄνομα πατρόθεν καὶ τὴν πόλιν ἔγραψε καὶ ὡς τῆς ἀνδρίας μάρτυρας ἔχοι τὸ Μαραθῶνι ἄλσος καὶ Μήδων τοὺς ἐς αὐτὸ ἀποβάντας.» μετάφραση: [Ὑποθέτω, ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι εἶναι πολὺ περήφανοι γιὰ τὴν νίκη τους αὐτὴ στὸν Μαραθῶνα. Διότι κι ὁ Αἰσχύλος, ὅταν ἔφτανε τὸ τέλός της ζωῆς του, δὲν περηφανεύτηκε γιὰ τίποτε ἄλλο, ἂν καὶ φημισμένος γιὰ τὴν ποιητική του τέχνη, παρὰ μόνο γιὰ τὴν συμμετοχή του πολεμῶντας στὴν ναυμαχία του Ἀρτεμισίου καὶ τῆς Σαλαμίνας. Ἀκόμη στὸν τάφο του ἔγραψε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του καὶ τῆς πόλης του, προσθέτοντας ὅτι μάρτυρες τῆς ἀνδριοσύνης τοῦ εἶχε τὸ ἄλσος τοῦ Μαραθῶνα καὶ τοὺς Μήδους ποὺ πολέμησε ὅταν ἀποβιβάστηκαν ἐκεῖ](Παυσανίου, Ἑλλάδος περιήγησις-Ἀττικά, 14.5). 

 Σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ καταγραφή του Παυσανίου, ἐπιβεβαιώνεται ἐνταῦθα ὅτι, πρὶν νὰ ἐπέλθει ὁ θάνατος του, ὁ πρωτοπόρος τῆς Ἀθηναϊκῆς τραγωδίας, εἶχε ἀφήσει τὴν ἐντολὴ νὰ γραφθεῖ στὴν πλάκα τοῦ νεκρικοῦ του μνημείου τὸ ἑξῆς ἐπιτύμβιο: 

 

Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεῦθει μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας· ἀλκὴν δ' εὐδόκιμον Mαραθώνιον ἄλσος ἄν εἴποικαὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.

  Ἐν ὀλίγοις, ὁ Αἰσχύλος, κλείνοντας τὰ μάτια του κι ἀποχαιρετῶντας μιὰ γιὰ πάντα τὸν μάταιον τοῦτον κόσμον, ἄφησε μιὰ πλούσια παρακαταθήκη ὑψηλῶν ἰδανικῶν, μηνύματα φιλοπατρίας καὶ  βαθιᾶς θρησκευτικότητος στοὺς Ἕλληνες καὶ δὴ στοὺς Ἀθηναίους συμπολῖτες του. 

 Ἔτσι, ἐν μέσῳ τῶν ποιητικῶν του ἔργων ἐνίσχυε τὸ πατριωτικὸ καὶ θρησκευτικὸ συναίσθημα καθὼς ἐτοῦτο ἅρμοζε σ' ἕναν Ἀθηναῖο εὐγενῆ τῶν ἀρχαϊκῶν χρόνων. 

ΧΑΙΡΕΤΕ!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Παυσανίου, Ἑλλάδος περιήγησις - Ἀττικά 

•Αἰσχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης 

•THOMSON GEORGE, "Μελέτες στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ κοινωνία - Οἱ πρῶτοι φιλόσοφοι" 

Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ЭIЄ

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΝΘΑΛΠΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

Ἔρευνα & συγγραφὴ: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

 Ἐπὶ πολλοῖς καὶ ἐπὶ μακρὸν ἔχει ἐπισημανθεῖ ἡ μοναδικότητα τῆς ἀρχιτεκτονικῆς δομῆς τοῦ κεντρικοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἀκρόπολης τῶν Ἀθηνῶν ποὺ φέρει τὴν προσωνυμία Παρθενῶνας. 

 Ἐν τούτοις, ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ ἀριθμητικὸ σύνολο τῶν κιόνων τοῦ Παρθενῶνος. 

 Ἐν συναρτήσει μὲ τὴν πασίγνωστη πλέον πυραμιδικὴ προέκταση τῶν κιόνων, ὁρισμένες ὄψεις τοῦ οἰκοδομικοῦ συνόλου ἐνδείκνυται, ὑπὸ συνθήκας, νὰ συντελοῦν εἰς τὴν πρόκληση τοῦ θερμοδυναμικοῦ φαινομένου της Ἐνθαλπίας. 

Τραβηγμένες εἰκόνες μὲ φυσικὸ φακὸ ἀναδεικνύουν τὸ λαμπερὸ ἢ λευκὸ γαλάζιο ὑπόβαθρο τοῦ οὐράνιου θόλου 

πάνω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ τὸν Λυκαβηττό. Εἶναι τὸ γλαυκὸ χρῶμα, δηλαδή, τὸ γαλαζοκίτρινο τῶν ὀφθαλμῶν τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς. 

 Ἐκ πρώτης ἀπόψεως ἡ ἀριθμητικὴ ἐξίσωση κατὰ τὴν ὁποίαν προκύπτει ἀπ' τὸ σύνολο τῶν κιόνων, δηλαδή, 8+16 (ΒΔ πλευρὰ) & 8+16 (ΝΑ) σὺν τῆς θερμοδυναμικῆς ἐνέργειας ποὺ ἐκλύεται ἀπὸ τὸ πυραμιδικὸ σχῆμα, μποροῦν νὰ συσχετιστοῦν μὲ τὴν κάτωθι χημικὴ ἐξίσωση: 

 Ἐὰν τώρα ἀναλύσουμε τὴν ἐξίσωση τοποθετῶντας εἰς τὰ χημικὰ σύμβολα τοὺς ἀτομικοὺς ἀριθμούς, Ἡ=1 καὶ Ὁ=8 τότε ἡ ἐξίσωση λαμβάνει τὰ ἑξῆς ἀριθμητικὰ στοιχεῖα: 2•1+8>2•1+8 + 572 τζάουλ. 

Εἶναι ἄραγε σύμπτωση ἡ ἀριθμητικὴ ἀναλογία τῶν κιόνων ἢ πράγματι προσέδιδαν κάποια περαιτέρω ἐνίσχυση; 

 Τὰ δεδομένα αὐτὰ δείχνουν πὼς κάτι τέτοιο ὑφίσταται καὶ ἴσως μὲ τοῦτο τὸν συνδυασμὸ νὰ προκαλεῖτε τὸ φαινόμενο τῆς ἐνθαλπίας τοῦ μοριακοῦ ὑδρογόνου ἢ διυδρογόνου, ἔτσι ὥστε, νὰ παράγεται ἕνα ἐνεργειακὸ φαινόμενο ποὺ ἐπιφέρει μιὰ ἰδιαίτερη ἀπόληξη στὸν οὐράνιο θόλο τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, δηλαδή, τοῦ ἔντονου γλαυκοῦ ἤτοι καὶ γαλανοῦ χρώματος. 

 Ἂς παρακολουθήσουμε, ὅμως, τί λέει καὶ ἡ χημικὴ ἔρευνα τῶν μετατρεπόμενων ἀερίων στοιχείων, σύμφωνα μὲ τὴν διαδικτυακὴ ἐγκυκλοπαίδεια τὴν λέγουσα (Βικιπαίδεια): «Υπάρχουν εκρηκτικά μίγματα του υδρογόνου επίσης με τον αέρα και με το χλώριο σε εύρος συγκεντρώσεων 4-74% και 5–95% κατ' όγκο, αντίστοιχα. Τα μίγματα μπορούν να αναφλεγούν με σπινθήρα, με θέρμανση ή με ηλιακό φως. Η θερμοκρασία αυτοανάφλεξης του υδρογόνου στον αέρα είναι 500°C. Οι φλόγες καθαρού υδρογόνου και καθαρού οξυγόνου εκλύουν υπεριώδες φως, οπότε με μίγμα πλούσιο σε οξυγόνο είναι σχεδόν αόρατες με γυμνό μάτι, όπως φαίνεται καθαρά από το θαμπό νέφος της εξάτμισης των κύριων κινητήρων ενός διαστημικού λεωφορείου, ιδιαίτερα σε σύγκριση με το πολύ ορατό αντίστοιχο νέφος των διπλανών προωθητήρων στερεών καυσίμων. Η ανίχνευση τυχόν διαρροής υδρογόνου μπορεί να απαιτεί τη χρήση ανιχνευτή φλόγας. Τέτοιες διαρροές μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνες. Ένα διάσημο παράδειγμα ήταν η καταστροφή του αεροπλοίου Χίντενμπουργκ, στο οποίο οι φλόγες έγινες ορατές μόνο αφού αναφλέχθηκαν και άλλα καύσιμα υλικά, από το κέλυφος του σκάφους, που έδιναν ορατή φλόγα. Οι φλόγες υδρογόνου υπό άλλες συνθήκες είναι γαλάζιες, θυμίζοντας τις φλόγες φυσικού αερίου.» [Λήμμα «Υδρογόνο»]

Εἰς τὴν τουρμπίνα τοῦ διαστημικοῦ ὀχήματος τῆς ΝΑΣΑ διακρίνεται ξεκάθαρα τὸ γαλάζιο ἢ γλαυκὸ χρῶμα ποὺ ἐξέρχεται ὡς καύσιμο ὑλικό τοῦ ἐκρηκτικοῦ μείγματος. 

Παράλληλα, δεδομένου μιᾶς ἀρχαιολογικῆς ἀνακάλυψης τοῦ Κυριάκου Πιττάκη, κάτω ἀπὸ τὴν κρηπῖδα τοῦ ναοῦ τοῦ Παρθενῶνα, εἰς τὴν ὁποία θέση ἀποκαλύφθηκε μιὰ ὑπόγεια κόλουρη πυραμίδα, ξετυλίγονται νέες θεωρίες γιὰ τὴν συνολικὴ δομὴ τοῦ ναοῦ. 

 Ἕν ὀλίγοις, ἂν παραδεχτοῦμε ὅτι, ὁ ναὸς χτίστηκε ἐπάνω σὲ τούτη τὴν προϊστορικὴ βαθμιδωτή - κόλουρη πυραμίδα τότε θὰ πρέπει νὰ λάβουμε ὑπόψιν καὶ τὸν συσχετισμὸ μὲ τὴν γραμμὴ τῶν κιόνων τοῦ ναοῦ ὅπου κατὰ τὴν ἀρχαιολογικὴ μελέτη παρουσιάζουν μιὰ ἐμφανὴς κλίση πρὸς τὸ ἐσωτερικό. Δηλαδή, οἱ νοητὲς γραμμὲς τῶν κιόνων ἀνυψούμενες, συναντῶνται, κατὰ τὴν ἐπέκταση τους, καὶ σχηματίζουν μιὰ τριγωνικὴ πυραμίδα. 

 Ἄραγε, ὁ Παρθενῶνας ὑπῆρξε τὸ κορυφαῖο ἐπίπεδο κατασκευῆς μιᾶς προμυκηναϊκῆς βαθμιδωτὴς πυραμίδας; 

 

Ἡ Κόλουρη πυραμίδα σύμφωνα μὲ τήν 

ἐπιστήμη τῆς γεωμετρίας 

 Ἐπιπλέον, συμφώνως μὲ μαρτυρίες ἐνορατικῶν ἀτόμων, πιστεύετε ὅτι, σὲ κάποιο μυστικὸ θάλαμο τῆς πυραμίδας βρίσκεται κιβώτιο, τύπου λάρνακας, ἀπ' ὅπου ἐκχέονται πρὸς ἄνωθεν δέσμες φωτὸς διαφόρων χρωμάτων. 

 Ὠσαύτως μὲ παρόμοιες περιπτώσεις συμπεραίνεται τὸ γεγονὸς ὅπου θυμίζει τὶς πυραμίδες τῆς κεντρικῆς καὶ νότιας Ἀμερικῆς ἀλλὰ καὶ ἀλλαχόθεν παρόμοιων πυραμιδικῶν κτισμάτων. 

 Τὸ κιβώτιο αὐτὸ πρέπει νὰ συσχετίζεται μὲ τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας ἢ τὸ κυτίον ποὺ ἔβαλε μέσα ἡ Ἀθηνᾶ τον Ἐριχθόνιο. Αὐτὸ τὸ κυτίον εἶναι ἕνας ἐπιταχυντὴς ἀνδρονίων καὶ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν ναὸ τῆς Παρθένου.  

 Ἰδοὺ καὶ ἡ ἀπόδειξη διὰ τοῦ ἀναλογικοῦ λεξαρίθμου: 

[ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ = 245 ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗΣ ΑΝΡΟΝΙΩΝ = 245]
[Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ = 201 ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ = 201] [ΒΑΘΜΙΔΩΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ = 264
ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ = 264] [ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ = 221 ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΜΗΧΑΝΗ = 221]
[Η ΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ = 247
ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = 247].

 Εἰκάζεται, λοιπὸν ὅτι, βάση πληροφορίας, κάτω ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ προϊστορικοῦ βασιλιᾶ τῆς Ἀθήνας Ἐριχθόνιου - Ἐρεχθέα. Ὁ ἐξωσωματικὸς υἱὸς τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς λένε πὼς ἐνταφιάστηκε στὸ ναὸ τῆς μητέρας του Ἀθηνᾶς μέσα εἰς μίαν κιβωτὸ τῆς ζωῆς. 

 Τὸ κυτίο ἢ λάρναξ ποὺ ἔβαλε μέσα ἡ Ἀθηνᾶ τὸ νεογέννητο Ἐριχθόνιο ἦταν ὑψηλῆς τεχνολογίας μηχανὴ παραγωγῆς ἀτομικῶν σωματιδίων. 

Στὶς πυραμίδες της Βοσνίας λέγεται ὅτι συμβαίνει κάτι τὸ ὑπερβατικό. Ἀπὸ τὴν κορυφή τους ἐκχέονται δέσμες φωτός. 

Ἡ εἰκόνα προσπαθεῖ νὰ ἀναδείξει τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἐφικτὸ νὰ ἀποτυπωθεῖ σὲ μιὰ ἁπλῆ λήψη φωτογραφίας. 

 Συνελλόντι εἰπεῖν, ἡ τριγωνικὴ δομὴ τῆς νοητῆς πυραμίδας παράγει ἕνα ὑλενεργειακὸ συνεχές. 

 Τὸ ὑλενεργειακὸ συνεχὲς δημιουργεῖ μιὰ φωτεινὴ λάμψη συσχετιζόμενης μὲ τὸν ἐνεργειακὸ μετασχηματισμὸ καὶ τὸν κόσμο τῶν διαστάσεων. Τὴν ἐν λόγῳ θεωρία ὁ Ἀϊνστάϊν τὴν διατύπωσε μὲ πέντε σύμβολα, δημιουργῶντας τὴν ἐξίσωση E=mc2. 

Σὲ μιὰ φωτογραφία τοῦ 1888 ἀπεικονίζονται τὰ θεμέλια τοῦ Παρθενῶνα κατὰ τὴ μεγάλη ἀνασκαφῇ ποὺ διενεργήθηκε κατὰ τὰ ἔτη 1885-90. Πρόκειται γιὰ τὴν νότια πλευρὰ τοῦ ναοῦ ὅπου τελικῶς ὑπῆρξε καὶ τὸ βαθύτερο καὶ δυσκολότερο μέρος τῆς ἀνασκαφῇς.

 Τὸ βάθος της ξεπέρασε ἀρκετὲς φορές 

τὰ 15 μέτρα μέχρις ὅτου νὰ φτάσουν στὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἱεροῦ βράχου. Ἡ δομὴ τῆς λιθόχτιστης βάσης τοῦ Παρθενῶνα δείχνει νὰ ὁμοιάζει μὲ τὸ γεωμετρικὸ σχῆμα μιᾶς κόλουρης πυραμίδας. 

Πηγή: iDAI.objects arachne Γερμανικὸ Ἀρχαιολογικὸ Ἰνστιτοῦτο. 

Ἀνασκαφὲς στὴν Ἀκρόπολη τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1938.... Ἀρχεῖο Ascsa. Φαίνεται ξεκάθαρα τὸ βαθμιδωτὸ πυραμιδικὸ σχῆμα, τῆς λιθόχτιστης βάσης τοῦ Παρθενῶνα. 

 Συνάμα πρέπει νὰ ἀναδείξουμε τὴν ἐπενέργεια τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς στὴν οὐράνια χρωματικὴ ἀπόληξη τοῦ Ἀθηναϊκοῦ οὐρανοῦ. 

 Τὸ γαλάζιο ἢ γλαυκὸ χρῶμα τοῦ οὐράνιου θόλου, σύμφωνα μὲ τοὺς μυθολογικοὺς συμβολισμούς, εἶναι ἡ ἀπόχρωση τῶν ὀφθαλμῶν τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς.

  Ἡ Ἀθηνᾶ ταυτίζεται μὲ τὴν κεραυνοβόλο ἐνέργεια καὶ δὴ τὴν ἀστραπὴ δία τοῦτο οἱ ὀφθαλμοί της ἀστραποβολούν. 

 Ἐνδιαφέρον, ὁμοίως, γεννᾶτε ἐκ τοῦ ἀθροίσματος τῶν πέντε συμβόλων σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν προσωπικὸ ἀριθμὸ τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς καὶ τὸ πεντάκτινο ἀστέρι. Ἡ ἐξίσωση ἀπεικονίζει τὴν ἰσοδυναμία μάζας καὶ ἐνέργειας. 

 Ἐπὶ τῆς οὐσίας, πρόκειται γιὰ τὴν θεωρία τῆς σχετικότητας ἐκ τῆς ὁποίας παράγεται ἡ σύντηξη πλάσματος μὲ τὴν ἐκπομπὴ ἀκτινοβολίας γάμα. 

Τὰ λεχθέντα ἀπὸ τὴν ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ τοῦ Felix Guirand ἐκδόσεις Γιοβάνη Τόμος Β' ὅπως ἀναγράφεται ἢ σχέση τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς μὲ τὴν ἀστραπή 

καὶ τὸ γαλανοκίτρινο ἢ γλαυκὸ χρῶμα 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•Felix Guirand, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ἐκδ. ΓΙΟΒΑΝΗ 

•ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, «Οἱ ἥρωες», Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, 1986 

ЭIЄ

ΜΟΡΙΑ Η ΙΕΡΗ ΕΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
(Η πρωτογενής ελιά του πλανήτη γη)
Συγγραφή Ιωάννης Βαφίνης
-

  Εις την πρωιμότερη περίοδο της ιστορίας των Ελλήνων και δη των Αθηναίων απαντώνται μυθιστορικά γεγονότα με θαυμαστή πλοκή. Ένεκα τωόντι, της έριδος μεταξύ του Ποσειδώνα και της Αθηνάς, η πανάρχαια πόλη των Αθηνών αποκτά ένα θείο δώρο το οποίον έμελλε να γίνει ο θησαυρός της πόλεως ανατρέφοντας γενεές γενεών γηγενών ανθρώπων Αθηνών τε και περιχώρων. 

 Η θεοδώρητη ελιά ήταν το λαμπρό αειθαλής δένδρον, που χάρισε η Αθηνά στους αυτόχθονες Αθηναίους για να επιτύχει την απολαβεί της προστασίας της πόλεως. Πόθεν ήλθε το εν λόγω θείο δημιούργημα; Ουδείς γνωρίζει επακριβώς. Καθώς εξυφαίνεται μυθολογικώς, η έλευσις της ελαίας προσδιορίζεται προ της εμφανίσεως της σελήνης γύρω από την τροχία του πλανήτη γη. 
  Η άφιξης διενεργήθηκε από ουράνιο βιολογικό εργαστήριο. Μεταφυτεύθηκε με φροντίδα, δια πρώτη φορά, από την θεά της σοφίας, την Αθηνά, στην δυτική πλευρά του Ερεχθείου. Εκεί, στο ανάκτορο του βασιλέα Κέκροπα συντελέσθηκε ο διαξιφισμός και παρέμειναν τα δώρα που πρόσφεραν αμφότεροι οι θεοί...το πηγάδι με το θαλασσινό νερό και η ελιά Μόρια!

  Μετά ολίγων χρόνων από την Ακρόπολη των Αθηνών έκοψαν, εκ του κορμού της ιερής ελιάς, κλαδιά και τα φύτεψαν στην περιοχή της Ακαδημίας. Ωσαύτως και τούτες οι ελιές, που καλλιεργήθηκαν στην Ακαδημία,  ονομάστηκαν Μόριες. Η ονομασία τους φαίνεται ότι προήλθε από το πρώτο δέντρο όπου βρίσκονταν δίπλα από το Ερεχθείο, το οποίο πρωτονομάστηκε Μόρια από την λέξη μόρος, δηλαδή θάνατος, ούτως επήλθε εις τον υιό του Ποσειδώνος Αλιρρόθιο όταν προσπάθησε να κόψει τον κορμό της ιερής ελιάς.
  Το γεγονός της μετεμφύτευσης νέων κλώνων ελαίας, σε  διάφορες περιοχές της Αθήνας πραγματοποιήθηκε με την αποκοπή τμημάτων της ιερής ελιάς, απ' όπου δημιουργήθηκαν εκ  πρώτης οι δώδεκα Μόριες της Ακαδημίας. 
  Για τους φιλόσοφους και παλαιούς νομοθέτες των Αθηνών ο αριθμός της δωδεκάδος αντικατόπτριζε το ιερό γεωμετρικό σχήμα του δωδεκάεδρου. Δι' αυτό τον λόγο, όπως οι πύλες στα τείχη των Αθηνών ήταν δώδεκα τόσα ήταν και τα πολίσματα της Αττικής τα συνενωθέντα από τον ήρωα Θησέα.
  Επιπλέον, κόπτοντας τεμάχια βλαστών από τις δώδεκα ιερές ελιές της Ακαδημίας δημιουργήθηκε στην πορεία και ο αρχαίος ελαιώνας των Αθηνών. Επίσης, κάθε ιερό της πόλεως πλαισιώνονταν από ιερές  ελιές Μόριες. Σταδιακά το δένδρο της ελιάς διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα κι έπειτα με τους κατ' επανάληψη αποικισμούς σε όλη την Μεσόγειο.

Όταν οι Πέρσες εκστράτευσαν για δεύτερη φορά 

εναντίον των Ελλήνων κατάφεραν να κυριεύσουν μέχρι 

και την Ακρόπολη των Αθηνών. Οι Αθηναίοι είχαν φύγει

από την πόλη αφήνοντας πίσω κάποιους ολίγους

 υπερασπιστές της πόλεως. Δυστυχώς, παρά την ηρωική αντίσταση

τους η ανατολική σπηλαιώδης είσοδος της Ακρόπολης

οδήγησε τους Πέρσες μέσα από τα τείχη. Οι καταστροφές

των βαρβαρικών οδών ήταν ανυπολόγιστες. Μέσα σ' αυτές

και το κάψιμο της ιερής ελιάς της Αθηνάς. Ωστόσο,

 μετά την αποχώρηση των Περσών, ύστερα από την ήττα 

που επέστησαν στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι Αθηναίοι 

επιστρέφοντας στην πόλη τους αντίκρισαν ένα 

μεγάλο θαύμα. Η Ελαία Μόρια της θεάς Αθηνάς

είχε πετάξει ένα καινούργιο κλωνάρι ένδειξη ενός 

ευοίωνου μέλλοντος για την πόλη των Αθηνών

υπό την συνεχής προστασίας της προστάτιδος

Πολιάδος Αθηνάς.

  Οι Μόριες ήταν υπό την προστασία του Ζεύς και δια αυτόν τον λόγο έφερε το προσωνύμιο Ζεύς Μόριος. Μάλιστα, είχε τοποθετηθεί στην Ακρόπολη άγαλμα του Μορίου Ζεύς. Τόσο ο Σοφοκλής όσο κι ο Αριστοφάνης επισημαίνουν το αυτό. Άλλωστε, η λέξης δύναται να εννοήσει την προέλευση της ελιάς από τα ζωτικά μόρια της υπέρτατης θεότητος, ούτως ειπείν την ουράνια καταγωγή του δένδρου.

  Η αρχέγονη ιερότητα της ελιάς ήταν μια διαχρονική πεποίθηση του αρχαίου κόσμου των πολιτών της Αθήνας, δι' αυτό και ο παραγόμενος εξ αυτής καρπός όστις από της συνθλίψεως εξέβαλον πυκνόν υγρό με εξαιρετικής αξίας ουσία που ονομάζονταν έλαιον, δίδονταν ως έπαθλον εις τους νικηφόρους αθλητές των Παναθηναϊκών αγωνισμάτων. 

 Ωστόσο, μίαν ετέρα μυθολογικήν παράδοση εξιστορεί την προσπάθεια του Αλιρρόθιου να κόψει με έναν πέλεκυ την ιερή ελιά της Αθηνάς, αλλά, εύθυς έπεσε νεκρός. Μετά της πράξης αυτής ή ελιά έλαβε το όνομα Μορία εκ του μόρου του οποίου και η έννοια συνάδει με την λέξη θάνατος.

  Εν κατακλείδι, η αναζήτηση της πρωτογένεσης της ελιάς στον πλανήτη Γαία, μέσα από τα σχόλια της μυθιστορίας των αρχαίων Ελλήνων όπου διατηρούνταν άσβεστα έως και τα χρόνια της χρυσής εποχής του Περικλέους, μας οδηγεί στην Αθήνα της προϊστορικής εποχής όπου εδράζεται η κοιτίς του ιερού δένδρου, στο οποίον, ακόμα και ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έριξε τα δάκρυα Του εις τις ρίζες του... 

Σήμερα, δίπλα από το Ερεχθείο έχει φυτευθεί μια ελιά για να θυμίζει το σημείο
όπου η Αθηνά φύτεψε το πρώτο δένδρο ελιάς στον πλανήτη. Την Μόρια Ελαία 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Henry George Liddell & Robert Scott, ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ, (An Intermediate Greek-English Lexicon, 1889)   

-ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 

  ЭIЄ
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΙ Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ  ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ἔρευνα καὶ συγγραφή: Ἰωάννης Γ. Βαφίνης 

  Στοὺς ἀρχαϊκοὺς χρόνους, εἰς τὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, ἄρχισε νὰ φυσάει ἕνας καινούριος ἀέρας. Ξεκινοῦσε μιὰ ἐποχὴ ἀναπολήσεως παλαιῶν προτύπων τῆς ἑλληνικῆς προϊστορίας. 

 Πρόσωπα ἡρωικὰ μὲ πνεῦμα αὐτοθυσίας κι ἀνιδιοτέλειας ἄρχισαν νὰ κυριαρχοῦν στὶς καθημερινὲς συζητήσεις τῶν ἀγοραίων πολιτῶν του κλεινὸν ἄστυ. 

 Μάλιστα, ὁ ἄρχοντας Πεισίστρατος θεωρεῖται ὁ πρωταίτιος τῆς εἰσαγωγῆς λατρευτικῶν ἐκδηλώσεων πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀθηναίου ἥρωα Θησέα. 

 Ὑπενθυμίζοντας τὸ χρέος τῆς πόλης πρὸς τὸν παλαιὸ βασιλέα τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ ἕνωσε ὅλες τὶς κῶμες εἰς μίαν πόλην δημιουργοῦντας τα συνοίκια, οἱ Ἀθηναῖοι συναίνεσαν ὁμοθυμαδόν. 

 Κατὰ τὸ πέρας τῆς ἀρχαϊκῆς περιόδου, τὸ ἔτος 475 π.Χ. ὁ Κίμων ἐξεστράτευσε στὸ κεντρικὸ Αἰγαῖο ἐναντίον τῆς νήσου Σκύρου καὶ κατάφερε νὰ τὴν κατακτήσει. Τότε, ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς ἄρχισε νὰ ψάχνει στὸ νησὶ διὰ νὰ ἀποκαλύψει τὸν τόπο ἐνταφιασμοῦ τοῦ Θησέα. 

 Ὅταν πιὰ εἶχε φτάσει στὸ ὅριο κάθε ἀπέλπιδα προσπάθεια, ξάφνου ἀπὸ τὸ πουθενὰ εἶδαν νὰ ξεπροβάλλει ἕνας ἀετὸς τοῦ ὁποίου ἡ προσγείωση κατέληξε στὴν κορυφὴ ἑνὸς λόφου, ὁμοιάζοντα μὲ τυμβικὸ μνημεῖο. Ὁ ἀετὸς ἄρχισε εὐθὺς νὰ σκαλίζει τὸ χωμάτινο ἐπιστέγασμα μὲ τὰ νύχια του καὶ νὰ τὸ τρυπᾶ μὲ τὸ ράμφος του. 

 Βλέποντας ὁ Κίμων τὸ ὑπερβατικὸ γεγονὸς τὸ ἀναγνώρισε ὡς θεϊκὸ σημάδι, διὰ τοῦτο ἄρχισε ἄμεσα τὴν ἀποχωμάτωση. Δὲν παρῆλθε ὀλίγος χρόνος καὶ βρέθηκε ἔμπροσθεν μιᾶς μεγάλης ἐκπλήξεως. Στὸ σημεῖο τῆς ἀνασκαφῇς ξεχώρισε ἐκ τῶν χρωμάτων μία παλαιότατη καὶ μεγάλη σαρκοφάγο. Πλησίον τῆς εὑρίσκονταν ἡ αἰχμὴ μιᾶς χάλκινης λόγχης καὶ ἕνα ξίφος μὲ ἐλεφαντοστέϊνη λαβή. 

 Τὰ ὀστᾶ τῆς σαρκοφάγου ἦταν ὑπερμεγέθης καὶ ἔμοιαζαν νὰ ἀνήκουν σὲ γίγαντα. Τότε ἐννόησε ὅτι πρόκειται γιὰ τὰ ὀστᾶ τοῦ ἀνδρίου ἄνακτος τῶν Ἀθηνῶν Θησέα καὶ ἔσπευσε ταχέως νὰ τὰ μεταφέρει μὲ τὴν τριήρη του στὴν Ἀθήνα, θεωρῶντας τὸ ἑαυτόν του εὐλογημένο. 

Ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς Κίμωνας βρίσκει τὴν σαρκοφάγο τοῦ Πολέμαρχου Θησέα στὴν Σκῦρο. 

  Ὅταν προσάραξε ὁ Κίμωνας μὲ τὸ στόλο του στὸ Φάληρο (τὸ πρῶτο λιμάνι τῶν Ἀθηνῶν πρὶν τὸν Πειραιᾶ) οἱ Ἀθηναῖοι τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ μιὰ λαμπροτάτη τελετὴ ἄνευ προηγουμένου. Ἔπειτα, ἐναπέθεσαν τὸ ἱερὸν λείψανο μὲ περισσὴ εὐλάβεια στὸ νεόδμητο περίπτερο ἐξάστυλο ναό τον ὀποιον ἔκτισε ἐκείνη τὴν χρονικὴ περίοδο ὁ Κίμων. 

 Τὸ ἡρῶο, τὸ ὁποῖον ὀνομάστηκε Θησεῖον, οἰκοδομήθηκε πάνω σ' ἕνα λόφο – τύμβο τῆς ἀγορᾶς τῶν Ἀθηνῶν, στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀγοραίου Κολωνοῦ. Ὁ Πλούταρχος ἐξηγεῖ ὅτι, τὸ ἡρῶο τὸ οἰκοδόμησαν στὴν μέση τῆς πόλεως δίπλα ἀπὸ τὸ γυμνάσιο δηλαδὴ στὴν καρδιά του κλεινὸν ἄστυ: «...ἐν μέσῃ τῇ πόλει παρὰ τὸ νῦν γυμνάσιον.» 

 Ἐκεῖθεν, λέγουν τὰ μυθολογικὰ σχόλια εἶχε τὸ ἐργαστήριο τοῦ κι ὁ μεταλλουργὸς Ἥφαιστος. Ἴσως γι' αὐτὸ ὁ ναὸς ἀργότερα νὰ ἀφιερώθηκε στὸ Ἥφαιστο ἂν καὶ κάποιοι χαρτογράφοι δείχνουν τὸ ναὸ τοῦ Ἡφαίστου δίπλα ἀπὸ ναὸ τοῦ Θησέα. 

 Ἐν τούτοις, σύμφωνα μὲ τὸ ἱστορικό, οἱ Ἀθηναῖοι καθόρισαν τὴν ὀγδόη Πυανεψιῶνος ὡς ἐπετειακὴ ἡμέρα τῆς μέγιστης λατρευτικῆς προσφορᾶς λόγῳ τῆς νικητήριας ἐπιστροφῆς τοῦ ἥρωα ἀπὸ τὴν Κρήτη κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμερομηνία.   Παράλληλα, παρ' ἑκάστην τῆς ὄγδοης τοῦ μηνός, δηλαδὴ στὶς 8 τοῦ κάθε μῆνα, θεσπίστηκε νὰ τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ Θησέως ὡς μέγα εὐεργέτου τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. 

 Ἰδιαιτέρως ὅμως ἑορτάζονταν τὰ Θησεία κατὰ τὴν ὀγδόη τοῦ μῆνα Ἑκατομβαιῶνος, διότι, ὑπῆρχε συνταύτιση μὲ τὴν ἔλευση τοῦ ἥρωα εἰς στὴν Ἀθήνα (δεκαεξαετὴς ὄντας ἐκ Τροιζῆνος). 

 Ὁ Θησέας, μετὰ τὴν λήξη τῆς ἀρχαϊκῆς περιόδου, εἶχε κιόλας ἀναγνωριστεῖ ὡς ἐθνικὸς ἥρωας τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ μετατροπὴ τοῦ σὲ ἀντικείμενο λατρείας δὲν φαίνεται νὰ ἦταν μόνο ἀνθρώπου ἔργο ἀλλὰ οὐράνιας θελήσεως. Ἔτσι, συνεκδοχικά, ἐξελίχθηκαν δύο ἑορτασμοί, τὰ Θήσεια καὶ τὰ Ἐπιτάφια. 

 Τὰ Θήσεια τελοῦνταν μὲ τὴν πρώτη μέρα μὲ πομπή, θυσία καὶ τέλος διανομὴ τροφίμων στοὺς πένητες. Τὴν ἑπομένη ἐκτελοῦνταν λαμπαδηδρομία, στρατιωτικὲς ἀσκήσεις καὶ κατὰ τὴν νύκτα συμπόσιο δεῖπνον. Τὴν Τρίτη ἡμέρα γίνονταν ἀθλητικοὶ ἀγῶνες μὲ ἐννέα γυμνικὰ ἀγωνίσματα: δόλιχος, στάδιον, δίαυλος, πάλη, πυγμή, παγκράτιον, ὁπλίτης δρόμος, ὀπλομαχία κι ἀκοντισμό. 

 Στὴν ἀθλητικὴ ἑορτὴ λάμβαναν μέρος ἔφηβοι καὶ παιδιὰ γιατί θεωροῦνταν γιορτὴ τῶν νέων. Τὴν τετάρτη ἡμέρα γίνονταν οἱ θρυλικὲς ἀρματοδρομίες. 

 Μετά τα Θήσεια ξεκινοῦσαν τὰ Ἐπιτάφια ποὺ ἦταν γιορτὴ τῶν νεκρῶν. Στὴν ἑορτὴ τῶν Ἐπιταφίων οἱ ἱερεῖς τοῦ Θησέα ἀπάγγελαν ἢ ἔψαλλαν τὸ ἐγκώμιο τοῦ ἥρωος καὶ συνάμα ὅλων ἐκείνων τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν ποὺ ἔπεσαν στὴ μάχη. 

 Τὸ ἐγκώμιο φαίνεται νὰ εἶναι μιὰ ἀρχαία συνήθεια συνδεδεμένη μὲ τὴν λατρεία τοῦ Θησέως. Ἡ ἀπαγγελία - ὑμνωδία τοῦ ἐγκωμίου πραγματοποιοῦνταν κωμαστικά, δηλαδή, ἐν πομπῇ χοροῦ. Οἱ στίχοι τοῦ ὕμνου θὰ πρέπει νὰ ἄδονταν μὲ ἕναν τρόπο ἀφηγηματικὸ(ρετσιτατίβο) ὅπως καὶ τὰ ἐγκώμια τῆς Παναγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Ἐπιταφίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

 Ὡς ἔπος εἰπεῖν, ἡ λέξη Ἐπιτάφιος εἶναι σύνθετη κι ἀποτελεῖται ἀπὸ τὶς Ἑλληνίδες λέξεις ἐπὶ καὶ τάφος, τοὐτέστιν ἐπὶ τοῦ τάφου.  

 Ἡ ἔννοια συσχετίζεται μὲ τὴν τοποθέτηση ἐντός του κουβούκλιου ἑνὸς χρυσοκέντητο ὕφασμα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ νεκροῦ τιμώμενου προσώπου.  

Ὁ ἐπιτάφιος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς ἑλληνορθόδοξης χριστιανικῆς ἐκκλησίας, μὲ τὴν χρυσοκέντητη μορφή του 

Θεανθρώπου ἐντός του ἀνθοστόλιστου κουβούκλιουφαίνεται ὅτι προῆλθε ἀπὸ τὸ δρώμενο τοῦ ἀρχαίου ἐπιταφίου τοῦ ἥρωος Θησέα κατὰ τὰ κλασικὰ χρόνια τοῦ χρυσοῦ αἰῶνα τῶν Ἀθηνῶν. 

  Ἐν ὀλίγοις τὰ ἐγκώμια ἦταν ὕμνοι πρὸς τιμὴ τοῦ Θησέα ποὺ ἐγκωμίαζαν τὶς παναθρώπινες εὐεργετικὲς πράξεις του.   Εἰκάζεται δὲ ὅτι ἡ συνήθεια τοῦ Ἐπιταφίου τοῦ Θησέα μὲ τὴν περιφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ ἀδομένων ἐν χορῷ μεταφέρθηκε κατὰ ἕνα μέρος της στὴν χριστιανικὴ παράδοση - ὅπως βλέπουμε στὴν ἄνωθεν εἰκόνα. 

 Πόσο ἐφικτὸ εἶναι νὰ ἐννοήσουμε τὴν υἱοθέτηση ἑνὸς ἔθους ἤτοι μιᾶς μεγάλης προχριστιανικῆς ἑορτῆς, γιὰ ἕναν ἥρωα ποὺ πίστευαν ὅτι μετὰ θάνατον μετάβαση εἰς τὰ νησιὰ τῶν μακάρων ἤτοι τὸν χριστιανικὸ παράδεισο, γιὰ μιὰ ἄλλη τεράστια μορφὴ ἐκείνη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; 

 Ὁ ἀφηρωισμὸς τοῦ Θησέα, προφανῶς ξεκίνησε μὲ τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς νέας πολιτιστικῆς περιόδου τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας τὴν ὁποία οἱ νεότεροι ἑρμηνευτὲς τῆς ἱστορίας τὴν ὀνόμασαν κλασσική. 

 Ἄλλωστε, δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἐπακολούθηση τῆς ἐκκίνησης τοῦ καθαρῶς Ἀθηναϊκοῦ φιλοσοφικοῦ ρεύματος ὅπου ἔμελλε νὰ ἐπιφέρει τὴν ἵδρυση τῆς πρώτης ἀκαδημαϊκῆς σχολῆς. Μὲ τὴν ἀπαρχὴ τῆς προγονικῆς λατρείας τους ἥρωος καὶ ἠμίθεου ἄνακτα τῶν Ἀθηνῶν ὁ ὁποῖος τοποθέτησε ὑψηλά τον πήχη τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ἡ κοινωνία ἐπείσθει εἰς τὴν θεμελίωση τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης τῶν πολιτῶν γιὰ τὸν ὁρισμὸ μιᾶς ὑγιοῦς πολιτείας. 

 Ἐκ τούτου συντελεῖται ἡ κληρονομικότητα τῆς ἀνθρωποκεντρικῆς σκέψης τῶν Ἀθηναίων ὅπου ἐπιδρᾶ θετικὰ στὴν ἐπαφή της μὲ τὸν ἐπερχόμενο Σωτῆρα Χριστὸ διὰ τὸν ὁποῖο εἶχε γίνει λόγος, ἤδη, ἀπὸ τὸν Σωκράτη κι ἀπὸ τὸν Πλάτωνα. 

 Συνελλόντι, τὰ δρώμενα πρὸς τιμὴν τοῦ Θησέα - ποὺ δὲν ἦταν Θεὸς ἀλλὰ μετὰ θάνατον ὁ Θεὸς τὸν ἐνέταξε εἰς τὰ Ἠλύσια πεδία ἢ νησιά των μακάρων διὰ τὶς καλές του πράξεις - συνεχίστηκαν στὴν λειτουργία τοῦ πάθους τοῦ ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου Χριστοῦ ποὺ νίκησε τὸν θάνατο καὶ ἀνέστησε ἐκ τοῦ Ἅδου ὅλους τους πιστεύσαντες. 

 Εἶναι πασίδηλη, λοιπόν, ἡ ἐθιμοτυπικὴ συνήθεια τῆς περιφορᾶς τοῦ ἐπιταφίου ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια στὴν Ἀθήνα χωρὶς νὰ θεωρεῖται ὅτι ὑπῆρξε ἐπιρροὴ ἀπὸ κάποιον πολιτισμὸ τῆς Ἀνατολῆς. 

 Ὁ Θησέας ἦταν ἕνας Ἕλληνας ἥρωας, ἐκπρόσωπος τῆς Ἰωνικῆς φυλῆς ἢ μᾶλλον τῶν αὐτοχθόνων Ἀθηναίων, ὅπου ἡ "ἁγιοποίηση" τοῦ ὁδήγησε τοὺς Ἀθηναίους στὴν δημιουργία ποικιλίας δρωμένων πρὶν νὰ εἰσαχθοῦν ὁρισμένα ἐξ ἀνατολάς, ὅπως τὰ Ἀδώνια. 

 Συνελλόντι εἰπεῖν, τὸ δρώμενο τῆς ἐπιτάφιας περιφορᾶς, ποὺ σήμερα διατηροῦμε στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ ἑλληνορθόδοξου χριστιανισμοῦ, μεταγγίσθηκε, αὐτούσιο, ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἀθηναϊκὴ θρησκευτικὴ λατρεία. Εἶναι τὸ ἴδιο δρώμενο, ὡς πρὸς τὴν περιφορὰ τοῦ νεκροῦ, σὲ μιὰ ἐπιτάφια πομπή. 

 Ἡ περιφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ δικαίου ἥρωος Θησέα, ποὺ ἔθεσε τὰ βασικὰ θεμέλια τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων, ἐδέχθη τὶς τιμὲς ποὺ ἀποδίδονται στοὺς ἀγαθοὺς καὶ δικαίους, ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῆς περιφορὰ τοῦ Δίκαιου Κριτῆ καὶ Πλάστη τῶν ὅλων Κυρίου καὶ Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμοίως δὲ συμβαίνει σὲ ὁρισμένες περιοχὲς καὶ πρὸς τὴν Μήτηρ Αὐτοῦ τὴν Θεοτόκο Μαρία κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας Θεοτόκου καὶ εἰς ὁρισμένους Ἁγίους Τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. 

 Ἐν τούτοις, δυνάμεθα νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι, ἡ περιφορὰ τῶν ὀστῶν τοῦ Θησέα θυμίζει τὴ σήμερον τὴν λιτάνευση ἱερῶν λειψάνων χριστιανῶν πολιούχων Ἁγίων. Μάλιστα, εἰς τὴν ἐκδοχὴ τὴν ὁποίαν προσάπτει ὁ Πλούταρχος, στὸν βίο τοῦ Θησέα, γίνεται πασιφανὴς ἡ ἀνακήρυξη τοῦ Θησέα Αἰγεΐδη ὡς Ἁγίου πολιούχου τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Διὰ τοῦτο ἀνοικοδομήθηκε καὶ ὁ ναὸς πρὸς τιμήν του. 

 Ὁ Θησέας δύνανται νὰ θεωρηθεῖ ἕνας πρὸ Χριστοῦ Ἅγιος, ὅπου πίστεψε στὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν Ἅδη καὶ μετέβει μετ' Ἐκείνου εἰς τοὺς Οὐρανούς. 

 Ἐν τέλει, ὁ Θησέας ὡς ὑμνωδός – κιθαρωδός - λυρωδὸς εἶναι πιθανὸν νὰ συγκαταλέγεται ἀνάμεσα στοὺς δώδεκα ἐθνικοὺς πρεσβύτερους – βασιλεῖς ἐκ τῶν εἰκοσιτεσσάρων συγκαθήμενων πέριξ τοῦ θρόνου τοῦ ἀρνίου τῆς οὐρανίου βασιλίας(δες Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου). 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

•ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA, τόμος 23 

•Πλούταρχου, βίοι Παράλληλοι, Θησέας 

•Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου